5 Δεκ 2008

Σκέφτομαι και γράφω!

Κανονικά, τώρα λέμε "Άντε και καλά Χριστούγεννα" ε??
Πάλι εκτός κλίματος είμαι η ρουφιάνα...
Ξέρεις... σκεφτόμουν...

Διαβάζω ένα βιβλίο.. "Η Τέχνη Της Σαγήνης". Ενδιαφέρον. Πράγματα που ήδη ξέρεις λίγο πολύ, τα δένει μεταξύ τους και σου δείχνει τον τρόπο να χρησιμοποιείς τα χαρίσματα σου, για να πετύχεις στόχους μέσα από τα πολλά (και επικίνδυνα μερικές φορές) παιχνίδια του μυαλού (του δικού σου ή των άλλων). Καλή δουλειά, αναγνώριση από τους γύρω σου, σεβασμό, μέχρι και πως να κερδίσεις έναν άλλον άνθρωπο... κοινώς να βγάλεις γκόμενο.... Ότι ενδιαφέρει τον καθένα.
Σε κάποιο σημείο του, λέει.. Καμία μορφή σαγήνης, δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν δεν υπάρξει κάποιο μικρό πρόβλημα. Είναι το λίπασμα. Αν δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, θα πρέπει να δημιουργήσεις εσύ ένα.

Και έρχομαι και αναρωτιέμαι.... άντε και τα φτιάχνεις όλα όπως ακριβώς τα θέλεις... άντε και ( στην περίπτωση του γκόμενου) σε ερωτεύεται σφόδρα. Άντε και κρέμεται από τα χείλη σου ο Χριστιανός. Άντε και δημιουργείς τα ψεύτικα εμπόδια και καπάκι τα ξεπερνάς κιόλας. Και είσαι τώρα για να ανακεφαλαιώνουμε... σε σχέση θέλεις να μας πεις????

Δηλαδή, συγνώμη αλλά είναι σχέση αυτό????
Εγώ είμαι τρελή? Ο κόσμος δηλαδή βολεύεται να ζει σε ένα ψέμα? Όσο μεγάλη και να ήταν η ανάγκη σου να τον έχεις αυτόν τον άνθρωπο, τώρα είσαι ευτυχισμένη ας πούμε?? Όχι για να καταλάβω δηλαδή....

1 Νοε 2008

Αλίμονο σου αν δεν θυμάσαι...

Χαχαχα....

Θυμάσαι που το ζήταγες?
Θυμάσαι που το μείωνες συνεχώς, λες και ήταν ευχή και κατάρα? Λες και ήταν για όλους τους άλλους, μα όχι για σένα?
Θυμάσαι τα βράδια που έκλαιγες?
Θυμάσαι που το έκρινες.. που το έλεγες χαζό και ανώφελο??
Τότε που το έψαχνες στις λάσπες κρύων κρεβατιών?
Που βιαζόσουν να το βρεις μόνο και μόνο για να το ακυρώσεις ?
Ποια?? Εσύ... η Λυδία η έμπειρη. Η Λυδία η δυνατή. Η Λυδία που δεν μπορεί να της πουλήσει έρωτα κανένας... γιατί, ο έρωτας είναι πράγμα ιερό... και δεν είναι για να προφέρετε από στόματα που το μόνο που ξέρουν, είναι να προφέρουν λέξεις των οποίων τη σημασία αγνοούν...
Θυμάσαι ένα βράδυ, κάτω από τα αστέρια, που μιλούσες και μιλούσες και ζητούσες από κάποιον πιο μεγάλο, να σου δώσει απαντήσεις? Και εκείνος σε άκουγε.. το θυμάσαι κούκλα μου? Εκείνο το τελευταίο που σου είπε το θυμάσαι ή μήπως η περίσσια σιγουριά σου, σε έκανε να το λησμονήσεις???

Δυο κουβέντες όλες και όλες, σαν προφήτης της νύχτας, φίλος των αστεριών... σαν να ήταν άλλος που πρόφερε εκείνες τις λέξεις... σαν να τις άκουσε ο Θεός που ενώνει τις καρδιές... ο Θεός που βαρέθηκε να τον βλαστημάς και δανείστηκε φωνή από τη δική του μόνο και μόνο για να σου απαντήσει...

"Αυτό που περιμένεις, θα έρθει. Το μεγάλο, το ένα, το θαύμα και η δύναμη μαζί, θα έρθει. Η μαγκιά, είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να το ζήσει... να μην το χαραμίσεις. Να μην το φοβηθείς..."

Τα θυμάσαι αυτά?
Ξεχνάς??
Μπα... όχι... δεν είσαι τέτοιο κορίτσι... μόνο να αμφισβητείς ξέρεις καλά...


Με τα πολλά ... νομίζω ήρθε ... και τώρα ψάχνω το κουράγιο, σαν άνθρωπος βλάσφημος να σώσω ότι προλαβαίνω... και την καρδία μου και την περηφάνια μου.
Γιατί τις είπα τις κουβέντες και τις θυμάμαι.

Ναι, το θυμάμαι...

Μάλλον δεν θα τον κρατήσω τούτο το λόγο μου...

"Στον Έρωτα" λέει " και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται... "

Δικαιολογίες....

Δικαιολογίες μιας ψυχής κουρασμένης... μιας γυναίκας που νόμιζε πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα... και μπορεί, δεν λέω... τα πάντα... τα πάντα εκτός από αυτό, που κάνει την καρδιά της να χτυπάει σε ρυθμούς αλλιώτικους... καινούργιους... όχι στεναχώριας. Όχι απογοήτευσης. Όχι πόνου μα χαράς....ευτιχίας...έρωτα...
...


Άντε να συνηθίσεις.. :P

Υ. Γ. Μου λέιψατε... τα κείμενα σας, εσείς... χωρίς να σας γνωρίζω με την πραγματική σημασία της λέξεως... μα αλήθεια... Τι παραπάνω να ξέρεις για κάποιον?? Η αλήθεια του καθενός, εδώ είναι.. μασκαρεμένη με ένα ψεύτικο όνομα, νομίζει πως κρύβεται...
Είμαι καλά. Πολύ καλά. Δεν λείπει τίποτα, δεν περισσεύει τίποτα. Μια περίεργη ολοκλήρωση. Ελπίζω να χαμογελάτε. Στα όμορφα, στα άσχημα, να χαμογελάτε.... όπως είπε και ένας Έλληνας ηθοποιός... "Η μέρα της κρίσης, δεν έφτασε ακόμα!"

19 Σεπ 2008

Για πάντα!

Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας ε??
Πέρασε,πέρασε.... και μένα μου πέρασαν οι φρίκες... σχεδόν δηλαδή....
Και η λόξα με την απομόνωση μου πέρασε... ίσως γιατί απομονώθηκα..
Και η Αθήνα μου πέρασε... σε άλλη γη, σε άλλα μέρη είμαι.......

Θυμάσαι που σου έλεγα ότι από μικρή, η λέξη ΦΕΥΓΩ ήταν η αγαπημένη μου??
Το κάνω στις καλές, το κάνω και στις δύσκολες, το έκανα και τώρα. Είναι στη φύση μου, έλεγε η φιλενάδα μου... και τώρα το λέει δηλαδή..

"Εσύ θα φεύγεις και εγώ θα περιμένω πάντα... γιατί σε αγαπάω. Για αυτό" Το ήξερε εκείνη πριν το μάθω εγώ...

Το παίξαμε δυνατές μέχρι το τέλος. Δεν μπορώ να πω! Εγώ έλεγα μαλακίες να περνάει η ώρα και να σπάσει εκείνη η κρύα ατμόσφαιρα στα ΚΤΕΛ. Ο Γιώργος με κοίταγε. Μια εμένα και μία την Πόπη και η φιλενάδα μου, το έπαιζε ότι δεν τρέχει τίποτα.... έτσι για χαβαλέ κουβαλάγαμε 5 βαλίτσες στον Κηφισό...
Ε... μετά φορτώσαμε τα πράγματα, αγκαλιαστήκαμε, ξαναγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε και μπήκα στο λεωφορείο..

Αν με πόνεσε κάτι, από όλη αυτή την αλλαγή, δεν είναι ότι άφησα πίσω φίλους και γνωστούς και σπίτι και δουλειά και οικογένεια και γκόμενο και πήγα στου διαόλου τον κώλο...

Με πόνεσε αυτό που είδα από το κάθισμα 4 του πούλμαν.... Στη γωνία, που υποτίθεται δεν είχα ορατότητα, έγειρε η Πόπη στον ώμο του και εκείνος την πήρε αγκαλιά και την παρηγορούσε... Προσπαθούσε να φανεί δυνατή για μένα, σε μένα. Προσπαθούσε να σεβαστεί τις επιλογές μου και να με αγαπήσει με αυτές και για αυτές. Ακόμα και αν την κρατούσαν μακρυά μου. Όπως και θα την κρατήσουν άλλωστε. Κανένας άλλος δεν το έχει κάνει αυτό για μένα.

Λυπάμαι που το λέω, μα πιο πολύ, λυπάμαι που το συνειδητοποιώ.. Είμαστε σαν αδελφές,συνηθίζω να λέω .... μα ακόμα και οι αδελφές μου, δεν .... δεν αντέδρασαν έτσι....

Εγώ, μπορώ να νιώσω έτσι για κάποιον? Με την φυγή κάποιου?
Αναρωτιέμαι....
.
.
.
.
.
Μόνο για εκείνη...
Καταλήγω.

Κάποιοι, όταν ανακοίνωσα την απόφαση μου, με ρωτούσαν αν σκοπεύω να μείνω για πάντα εκτός. Εκτός Αθήνας δηλαδή.

Το για πάντα είναι σχετικό.... δεν έχει αρχή... δεν μπορείς να το καθορίσεις στο παρόν σου, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποτέ. Ας μην το επιδιώξεις .... δεν στο προτείνω...

Όταν αφήνεις τον εαυτό σου, να στηρίζετε στο για πάντα, να δουλεύει με δεδομένα που μόνο για πάντα δεν μπορούν να διαρκέσουν, το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να πληγωθείς... και αυτό, θα είναι για πάντα.

Για όσο μου αρέσει λοιπόν. Για όσο αναπνέω. Για όσο έχω λόγο να με κρατάει εδώ... Μπορεί και για πάντα μα δεν υπόσχομαι... μόνο ελπίζω.... Ας είναι εδώ το για πάντα μου.

Θα μιλάμε πιο σπάνια.... μα θα μιλάμε.... να είστε καλά... στο τώρα σας, στο μετά.... μακάρι στο για πάντα.....

19 Αυγ 2008

Θεσσαλονίκη - Αθήνα ....

Στον κόσμο του! Στην καρακοσμάρα του ο τύπος!
Ήρθε μια μέρα, μεσημέρι πρέπει να ήτανε, και έπεσε στα πόδια της. Αγκάλιασε τα γόνατα της και της είπε πως θέλει να είναι καλά, εκείνη πρώτα. Πως θέλει εκείνη να χαμογελάει. Πως θα την περιμένει όσο χρειαστεί, μέχρι να αποφασίσει. Πως, μια μόνο φορά χρειάζεται να φωνάξει το όνομα του, όποτε κι αν είναι, όπου κι αν είναι και εκείνος θα έρθει να μοιράσει τη ζωή του στα δύο.

Το σκέφτηκε εκείνη, πήρε τον χρόνο που της έδωσε και έστρωσε τον δρόμο τους. Τον κοινό τους δρόμο. Ξεμπέρδεψε με τις εκκρεμότητες και τα λάθη και πήγε να του μιλήσει.

Και η απάντηση ακαθόριστη... Και ναι, αλλά ξέρεις, δεν γίνετε από την μια μέρα στην άλλη και ναι αλλά εγώ δεν έχω τελειώσει αυτά που θέλω να ζήσω...

-Και για πότε το βλέπεις παλικάρι μου? ρώτησε εκείνη.
-Και δεν είμαι έτοιμος και θα δούμε...

Αμ δε τον ήξερε? Γράψιμο ήθελε. Αν τον έγραφε, έτρεχε και την παρακαλούσε. Με το που το έπαιρνε απόφαση εκείνη, τα γύριζε τούμπα ο κύριος. Ναι μεν αλλά.

Έτσι μου 'σαι πασάκο μου? Έκοψε τα πολλά τηλέφωνα. Δεν απαντούσε στα δικά του με την πρώτη. Και να οι καφέδες. Και να τα ξενύχτια και μα που είσαι και τι κάνεις... και να σου ο κυριούλης να παρακαλάει πάλι. Μέσω τηλεφώνου αυτή τη φορά γιατί , χαζός δεν είναι. Όποτε δεν τον έπαιρνε, ήξερε να σου την κάνει γυριστή τη δουλειά!

-Νιώθω έτοιμος τώρα.
-Τι μας λες? Έτσι ξαφνικά το έπαθες ή το έχεις μέρες αυτό?
-Με δουλεύεις?
-Γιατί, εσύ τι με κάνεις?
-Σοβαρά μιλάω... Ξεκαθάρισα μέσα μου,ωρίμασα και είμαι έτοιμος για μια ζωή μαζί σου!
-Ξάπλω και θα σου περάσει, δεν είναι τίποτα! Βάλε και την μανούλα σου να σου κόψει βεντούζες και αύριο θα είσαι περδίκι! Θα μπορείς να κάνεις όλες τις στάσεις του Κάμα σούτρα με τις τσουλάρες που κυκλοφορείς! Άσε με εμένα αγορίνα μου, θα βρω το δρόμο μου! Κανείς δεν χάνετε σε τούτη τη παλιοζωή!
-Ρε άσε και η άμυνα-χιούμορ, δεν πιάνει σε μένα. Σε θέλω λέμε. Εσένα θέλω! Εσένα μόνο... Είμαι έτοιμος να αναλάβω οποιεσδήποτε ευθύνες... Άσε που μου έλειψες πολύ... πόσο καιρό έχω να σε δω?
-Μάλιστα... είσαι έτοιμος να αναλάβεις οποιεσδήποτε ευθύνες ε?
-Ναι! Τι λέμε τόση ώρα...
-Είσαι σίγουρος είπες αυτή τη φορά?
-Ναι.
-Χίλια τα εκατό?
-Ναι, ναι, ναι, ναι!
-Ωραία γιατί είμαι 5 εβδομάδων έγκυος. Είπα να μη στο πω που δεν είχες αποφασίσει ακόμα και να το μεγαλώσω μόνη μου αλλά, αφού είσαι τόσο σίγουρος... ορίστε..
-.....
- Είπες κάτι?
-Δικό μου είναι?
-Ρε σάλτα και γαμήσου! Που τολμάς να αμφιβάλεις κιόλας! Άντε και γαμήσου, που με έχεις στο δούλεμα και περιμένεις κιόλας να κάτσω Πηνελόπη, να πλέκω τα προικιά μου να σε περιμένω.. Εγώ ρε μαλάκα, θα πηδιέμαι με τους μνηστήρες αλλά μην τρελαίνεσαι, ποτέ δεν θα το μάθεις! Άντε και γαμήσου που νομίζεις, ότι μπορείς να παίζεις με την ψυχολογία μου όποτε σου καυλώσει... Άντε και γαμήσου γενικώς, γιατί βαριέμαι να στα βάλω στη σειρά τώρα. Άκου ρεμάλι τι θα σου πω και βάλτο καλά στο μυαλό σου... Σε αγαπάω ρε!!! Εσένα! Τηλέφωνο θα πάρεις ξανά, μόνο και αν κάποια στιγμή καταφέρεις να κάνεις εμένα προτεραιότητα και κατά συνέπεια εμάς και αφήσεις τον εαυτό σου δεύτερο! Μπορείς, έχει καλώς ... Όχι? Δεν πειράζει. Μην μου χαλιέσε! θα γίνεις μια ανάμνηση σούπερ ουάου! Άντε τώρα, κλείσε ... Και πού 'σαι, πριν πάρεις ξανά τηλέφωνο, ρώτα τον εαυτό σου, πως θα αντιδρούσες αν πραγματικά ήμουν έγκυος...
-Καληνύχτα...

Μου τα έλεγε χθες στο τρένο, ο Βαγγέλης. Έξι ώρες από Θεσσαλονίκη Αθήνα, μες στη νύχτα, γλώσσα δεν έβαλε μέσα του! Κατέβαινε Αθήνα να την βρει, να τα πούνε από κοντά. Τι θα της πει, δεν έχει αποφασίσει ακόμα ούτε ο ίδιος... Μόνο να, σα να είδα στα μάτια του πως ξέρει τώρα τις αδυναμίες του. Πως μπορεί να κάνει ένα βήμα πίσω και να τον οδηγήσει εκείνη, που τα βήματα της, είναι πιο σταθερά. Τα δικά του, άτσαλα όπως είναι, δεν θα τους πάνε μακριά... Πάλι καλά που το αναγνωρίζει δηλαδή! Ε τι τραβάμε τα θηλυκά! :P Αλλάξαμε και τηλέφωνα να μου πει τι θα γίνει, να του ξεπληρώσω και το ξενύχτι που του χρωστάω... που με έκανε να έρθω κατευθείαν στη δουλειά, το ρεμάλι!! Θα τα διαβάζει τώρα και θα γελάει, αλλά την άδεια να τα γράψω, μου την έδωσε.
-Μόνο σήριαλ μη με κάνεις μου είπε γιατί, ο μόνος τίτλος που θα ταιριάζει θα είναι "Ο Μαλάκας" ή το άλλο, το καλύτερο... "Πως να χάσετε τη γυναίκα της Ζωής σας, μέσα από τα χέρια σας"
-Ρε καλό μου παιδί, από ότι μου λες, η κοπελιά σε έχει τρελάνει στο μπινελίκι...
-Ναι ρε συ, αλλά για πες μου, άδικο έχει?

...ε και με αποστόμωσε. Λέει πως, αν δεν υπήρχε η Αρετή στη ζωή του, ακόμα θα έπαιζε με τουβλάκια. Τόσο πολύ άστατος και ανώριμος, πιστεύει πως είναι ώρες ώρες.

- Με βάζει κάτι γκάζια ώρες ώρες και έρχομαι στα ίσια μου.

Τελικά, όταν υπάρχει αγάπη στην αγνή μορφή της, έστω και βαθιά κρυμμένη στις καρδιές, όλα γίνονται! Περπάτα και κοίτα μπροστά, σαν να μην πρόκειται ποτέ να τελειώσει ο δρόμος που πήρες. Και ανηφόρες θα δεις και κατηφόρες μα τα καλύτερα και πιο αφελή, είναι τα ποτάμια. Νομίζουν ότι σου κόβουν το δρόμο....

Και ένα τραγουδάκι που του έβαλα να ακούσει και μετά κρατούσε πατημένο το repeat!


14 Αυγ 2008

Πριγκιπέσα

Καθισμένος σε ένα από τα μικρά τραπεζάκια του καφενείου, έπινε το ουζάκι το μεσημεριανό που λένε εδώ στη Μεσσηνία, μαζί με κάνα δυο ακόμα 25άρηδες φίλους του.

"Φυσάει. Είναι ο καιρός έτσι χάλια τελευταία. Οι ελιές δυσκολεύονται να κρατήσουν τους καρπούς τους. Τόσο δυνατά, φυσάει φέτος. Με βλέπω να μη χρειάζομαι τελικά εργάτες για το ράβδο. Μόνος μου θα τα καταφέρω μια χαρά. Αν βρω δηλαδή, καρπό να μαζέψω έτσι όπως το πάει τούτος ο Οκτώβρης. Δε κοτάμε ούτε από το καφενείο να βγούμε. Και που να πάμε δηλαδή... Στα κτήματα, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει ο άνεμος!"

- Μα το θεό ρε Παντελή, τέτοιο πράμα δεν έχω ξαναδεί και κοντεύω 6 χρόνια στο χωριό.
- Μικρός είσαι Πέτρο. Έχουν πολλά να δουν τα μάτια σου. είπε ο καραφλός, σχεδόν, καφετζής και χώθηκε ξανά πίσω από τον πάγκο του.

- Ει, Παντελή, πιάσε ένα ουζάκι ακόμα, να πιούμε με τα παιδιά και να φύγω. Περιμένω κόσμο σήμερα από Αθήνα.

Ήπιε το ούζο και σηκώθηκε να φύγει για το σπίτι.

-Άντε, καλό μεσημέρι παιδιά!
-Τους χαιρετισμούς μας στη Πριγκιπέσα, Πέτρο. Να μας την προσέχεις! πετάχτηκε ο Νίκος από την διπλανή παρέα.

Τον κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε.

-Θες αλήθεια, να της τα μεταφέρω αυτά Νικόλα? έκλεισε το μάτι, σε ένα Νίκο κόκκινο από ντροπή και με ένα δυνατό "Γειααα" άφησε τον χώρο.

Α ρε αδερφή, τι τους έχεις κάνει και είσαι σε ολονών τα όνειρά? Γέλασε με τις σκέψεις του και πήρε να καλωσορίζει τον Τάσο, που μόλις έφτασε από Αθήνα. Τον "ΕΝΑ" της αδελφής του. Υπήρξε για τον Πέτρο, μεγάλος αδελφός και καλός φίλος και προστάτης και δάσκαλος και από όλα! Τον καιρό που ήταν ακόμα στην Αθήνα. Τον καιρό που ακόμα είχε σχέδια για την Πριγκιπέσα και εκείνη για τον Τάσο. Αγάπη μεγάλη υπήρχε και ακόμα υπάρχει δηλαδή αλλά... αλλά σχεδόν 5 χρόνια έχουν να δουν ο ένας τον άλλο. Εγωισμός. Αν ο Τάσος πάντως, δεν έκανε το βήμα να έρθει να τους δει στο χωριό, η Πριγκιπέσα, δεν θα έριχνε τα μούτρα της με τίποτα. Τι θηλυκό! Να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο από την ανάγκη κάποιου και παρόλα αυτά, να μην κάνει το παραμικρό. Μόνο να σιάνει τα μαλλιά της, να μην καταλάβει κανείς πως κοπανιότανε στους τοίχους.

Τον έμπασε στο σπίτι και του έδειξε το δωμάτιο του. Μόνο αφού τελείωσαν το φαγητό με τη μάνα και τις άλλες 2 αδελφές του Πέτρου, τόλμησε ο Τάσος να αναφέρει την Πριγκιπέσα. Γέλασε κρυφά ο Πέτρος μέσα του και του απάντησε πως θα την βρούνε το βράδυ σε ένα ταβερνάκι- στέκι τους. Είναι ακόμα στη δουλειά.


Ο άνθρωπος, σχεδόν είχε γδάρει τα καθίσματα του αυτοκινήτου από την ανυπομονησία. Τσιτωμένος καθόταν στη θέση του συνοδηγού και ο Πέτρος τον κοιτούσε και δεν το πίστευε...

- Χαλάρωσε ρε μαλάκα και θα μου χαλάσεις το αμάξι! Δε μου λεγες, να πάρω το αγροτικό καλύτερα???

Χαμογέλασε απολογητικά και πήρε τα χέρια από το κάθισμα, ο Τάσος.

Στεκόντουσαν έξω από το μαγαζί και όταν άκουσε το γέλιο της από μέσα,πάγωσε. Μπήκε μπροστά ο Πέτρος και άνοιξε την πόρτα.

Μια παρέα με 5 περίπου άντρες καθόταν γύρω της. Εκείνη φορούσε ένα μαύρο φόρεμα. Τα μαλλιά της λυμένα, να καλύπτουν την πλάτη μέχρι χαμηλά τη μέση, φώτιζαν το δωμάτιο. Τα μαλλιά και τα μάτια της. Και το χαμόγελο. Ναι, και το χαμόγελό της. Έπαιζε μουσική λαϊκή και κάποιος από το βάθος φώναξε "Σπάστα Πριγκιπέσα μου!"

Εκείνη τράβηξε μια τζούρα από το τσιγάρο της και το έδωσε σε εκείνον που καθόταν δίπλα της να το κρατά. Σηκώθηκε αργά και έπιασε μια γωνία από το τραπεζομάντιλο. Περπατούσε αργά και τόσο, μα τόσο ερωτικά προς την πίστα, με τα ποτήρια και τα πιάτα να σπάνε πίσω της, καθώς κρατούσε ακόμα εκείνη την γωνία από το τραπεζομάντιλο. Τόσο φυσικό και για κείνη μα και για τους άλλους... σαν να το έκανε κάθε μέρα... όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της... κυρίως στις μαύρες της ,τις γόβες που πατούσαν τα γυαλιά ....
Ξεκίνησε το τραγούδι και εκείνη άφησε το το κομμάτι ύφασμα. Άρχισε να χορεύει....γυναίκα τραγουδάει, γυναίκα χορεύει.

"Μέχρι να γίνουμε άγγελοι, να βγάλουμε φτερά"....

Όλο το μαγαζί να την κοιτάζει... εκείνη με τα μάτια κλειστά, να κινείται σε ρυθμούς που ο Τάσος ποτέ δεν την είχε δει να κινείται. Με μια απλότητα και έναν αισθησιασμό πρωτόγνωρο... Ο χώρος γεμάτος από την ουσία της. Είχε μείνει αποσβολωμένος να κοιτάζει μια γυναίκα που έμοιαζε με κάποια... έμοιαζε με την Ελένη... την Ελένη του, μα όλοι τη φώναζαν Πριγκιπέσα..

Ο Πέτρος τον κοιτούσε να κοκκινίζει και να τα έχει χαμένα. Έσκυψε στο αφτί του και του είπε..

- Άκου αδελφέ, το ξέρεις πως είναι γυναίκα όμορφη και άνθρωπος καλός... όταν ήρθαμε εδώ, όλοι την αγάπησαν. Μέσα στα 6 αυτά χρόνια, μου την έχουν ζητήσει, 32 από τα πιο καλά και πιο πλούσια παιδιά της περιοχής. Σε όλους είπε όχι. Για αυτούς εδώ ,που την κοιτάνε, εσύ δεν είσαι ο Τάσος, είσαι ο "ΕΝΑΣ". Ναι, ναι, έτσι σε ξέρουν. Κάθε που μου τη ζήταγαν, πήγαινε η Πριγκιπέσα και τους έπιανε και τους μιλούσε και έλεγε σε όλους τα ίδια. Αυτά..
" Καλός είσαι και καλός άντρας θα γίνεις, όχι όμως για μένα. Μια οικογένεια για να πετύχει θέλει υποχωρήσεις και κατανόηση και αυτό σημαίνει αγάπη. Εγώ, έτσι, μόνον "ΕΝΑ" άντρα αγάπησα και άλλον δεν θα αγαπήσω αρκετά, για να μπορώ να του δώσω αυτά που μια οικογένεια χρειάζεται. Σε θέλω ευτυχισμένο και δεν μπορώ να σε κάνω."
Μετά από τις 5 πρώτες απορρίψεις, συνέχισε ο Πέτρος, της το κολλήσανε και έμεινε. Πριγκιπέσα. Όχι σαν εκείνες τις ακατάδεχτες τις ψυλομύτες, μα σαν εκείνες που στέκονται στα ψηλά των κάστρων παραθύρια και ενώ θέλουν να κατέβουν να αγγίξουν τον Πρίγκιπα, δεν μπορούν γιατί, πόρτες ο Πύργος δεν έχει. Τέτοια Πριγκιπέσα και η Ελένη μας, στον πύργο που μόνη της έφτιαξε για εκείνη...

Ο Τάσος έκλαιγε και το τραγούδι τελείωσε και εκείνη γύρισε προς το μέρος τους και τον κοίταξε στα μάτια και το μαγαζί έναν ψίθυρο έβγαζε... ο "Ένας" ο "Ένας" και εκείνη τον πήρε αγκαλιά όπως παλιά και του χάιδεψε τα μαλλιά και του ψιθύρισε "Καλωσήρθες"...


ΥΓ. Ελπίζω να είστε όλοι πολύ πολύ καλά! Να περνάτε καλά, να κάνετε μακροβούτια και να χαμογελάτε! Όπως θα καταλάβατε, έχω γυρίσει στην προσχολική ηλικία :P Παραμυθάκια λοιπόν, να γιάνουν οι πληγές... ελπίζω μέχρι να χρειαστεί να επανέλθω στους κανονικούς μου ρυθμούς, να έχω συνέλθει! Πέρασα βλέπετε από την τελευταία ανάρτηση πολλά...:P
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις επισκέψεις. Όλους! Επίσης υπόσχομαι να σας επισκεφθώ με την πρώτη ευκαιρία...
Φιλιά σε όλους! Από τα δικά μου, τα τρελά, τα αλλοπαρμένα... Να είστε καλά!

29 Ιουλ 2008

Ένα tetris...

Ξέρεις τι φοβάμαι?
Φοβάμαι να γράψω αυτά που σκέφτομαι. Φοβάμαι και να τα πω. Φοβάμαι να μου πεις εσύ, αυτό που ήδη ξέρω. Φοβάμαι τις αποφάσεις που περιμένουν να παρθούν και δεν σταματάνε να χτυπάνε τις πόρτες του μυαλού μου, τις πιο άκυρες, τις πιο ακατάλληλες ώρες.
Φοβάμαι τις μέρες που περνάνε έτι... γρήγορα. Φοβάμαι που τις παρακαλάω να φύγουν... που ναρκώνω το είναι μου, φοβάμαι. Που κλειδώνω το μέσα μου, μην δώσει υποσχέσεις που δεν μπορέσει τελικά να κρατήσει. Μη χάσω το κλειδί φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο, που δεν πάω στα βαθιά... κολυμπάω στα ρηχά, με τα δάχτυλα μου, να αγγίζουν την άμμο στον πάτο .... Ψευδαίσθηση σιγουριάς το λένε αυτό. Ψέμα.
Φοβάμαι που κρύφτηκε ο ήλιος.
Σε κάνα μήνα φεύγω... από όλα αυτά. Φεύγω. Προσπαθώ να με πείσω, ότι αυτό είναι που χρειάζομαι. Ότι όλα θα γίνουν καλύτερα τότε. Ότι απλά τώρα είμαι στα σκατά. Μπορεί να είναι και έτσι... Μακάρι δηλαδή να είναι έτσι...

Ένα τηλέφωνο που χτυπάει όποτε του καπνίσει, κοντεύει να μου προκαλέσει νευρικό κλονισμό. Το κοιτάζω, όπως και να είναι. Είτε χτυπάει είτε όχι.
Ένας άντρας που κοιμάται σε μια παραλία αγκαλιά με μια γυναίκα άλλη.
Ένας παιδί που αποκαλεί τον εαυτό του άντρα, που το τρόμαξα πολύ, μου είπε αντίο.
Μια μάνα που χαμογελά και ζει τις στιγμές της.
Ακόμα ένας άντρας που είναι μακριά πολύ και το μόνο που κάνει πολύ καλά, είναι να κοιτάει την πάρτη του.
Μια κοπελιά που θέλω να την πετάξω από το παράθυρο απλά.
Ένας άντρας, με τον οποίο ονειρεύομαι παραδείσους... ένα όνειρο από το οποίο δεν λέω να ξυπνήσω. Δεν λέει να αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Ένα σπίτι στην Αθήνα, ένα σπίτι στη Πελοπόννησο, μια πληγή στην Κινέττα, ένα βιβλίο του αρκά με αφιέρωση στη Σουηδία, δυο μάτια στην Θεσσαλονίκη...

Μια ζωή μπουρδέλο, που έχεις όλη την καλή διάθεση να συμμαζέψεις και δεν ξέρεις από που να αρχίσεις. Σου περνάει από το μυαλό να ξεκινήσεις από τα θεμέλια. Μια και έξω. Πονάει καταλήγεις, αλλά και πως αλλιώς να γίνει? Τώρα δεν πονάει??
Μια μούντζα μακρυά από όλα..... Τα στέλνεις όλα πακέτο στο διάολο και πας σε μια έρημη παραλία μόνη σου, να βρεις την υγειά σου.
Αφήνεις τον πόνο στο λαιμό και στο στήθος σπίτι. Κληρονομιά σε όσα στο δημιούργησαν. Πατάς μια τεχνητή αμνησία και άντε γεια!
Ρε μπας και έχω ξεφύγει??
Μην απαντήσεις.. θυμήσου την αρχή μου... Θυμήσου... φοβάμαι..


Αισιοδοξία και μαλακίες... όποτε μας παίρνει αλλιώς, συμβιβάζεσαι στη μαυρίλα τούτης της πόλης.
Κουράστηκα και δεν μου φταίει τόσο η δουλειά. Ακόμα και τις αλλαγές βαρέθηκα.
Έχω κολλήσει με μια μαλακία παιχνίδι τύπου τέτρις... σαν να μπουκώνομαι βαρβιτουρικά είμαι... με τις χούφτες όμως.
Ρε αυτά είχα εγώ για μένα?? Αυτά είχα ονειρευτεί? Αυτά προσδοκούσα??

Νόμιζα κάποτε η αφελής πως όσο δουλεύεις, τόσο έχεις. Όσο αγαπάς, τόσο αγαπιέσαι... αλήθεια, έτσι νόμιζα. Και πλακώθηκα να δουλεύω και πλακώθηκα να δίνω...να δίνω να δίνω...
Χρόνο, αγάπη, δουλειά, ευκαιρίες και κόντρα ευκαιρίες και δεύτερες και τρίτες... και κουράγιο και αισιοδοξία και χαρά και γέλιο και εκπλήξεις και και και και της Παναγιάς τα μάτια.
(Εναλλακτικό κλείσιμο πρότασης.... και τώρα πάρε τα αρχίδια μου κοπελιά!)

Νόμιζα πως όταν δεν λες συχνά "θέλω" στη ζωή, στους γύρω σου, την μια φορά που θα το πεις εκείνοι θα το ακούσουν...
Αφελής...
Οι άνθρωποι ακούνε πιο καλά τις χαρούμενες φωνές ... τα "πάρε αυτό".. τα "σου δίνω εκείνο"... όταν πας να προφέρεις "θέλω", σαν να έπεσε ο μέσος όρος ακοής τους... απότομα και με γδούπο, να τον ακούσεις εσύ.. Να την ακούσεις μάλλον...

Πιο πολύ με ξενερώνει, πως κάποια στιγμή, αν όχι αύριο, αν όχι μέχρι το τέλος της εβδομάδας, κάποια στιγμή σίγουρα, θα συνέλθω. Και θα είμαι πάλι καλά. Και πάλι θα δίνω... γιατί πως να εγκαταλείψεις το όνειρο πως μπορείς να πετάξεις, αφού δεν αποδέχεσαι τον νόμο της βαρύτητας?

Έχει ένα έντονο άρωμα λεβάντας ο χώρος... έβαλα αποσμητικό νωρίτερα. δεν ξέρω αν αυτό φταίει που δυσκολεύομαι να αναπνεύσω... που πονάει ο λαιμός μου... Μπορεί και το air condition... μπορεί να κρύωσα..

Πόσο δύσκολο είναι τελικά, να αποδεχθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.. πόσο μάλλον να μας αποδεχθούν οι άλλοι... Έχεις σκεφτεί τι ακριβώς τους ζητάς? Τι δηλώνεις μέσα σε μια φράση με άσχημο ήχο?
"Έτσι είμαι... "

Και πάει και τελείωσε... Δεν είναι να σε νευριάζει που την ακούς... είναι να σε λυπεί.
Έτσι είσαι... δεν δίνεις στον ίδιο σου τον εαυτό την ευκαιρία ή μάλλον καλύτερα την δυνατότητα να αλλάξει, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Του το απαγορεύεις.

Με μια άλλη, αγκαλιά σε μια παραλία... μιλάμε, μου γυρνάει το στομάχι. Με μένα. Όχι με εκείνον. Με εμένα που μένω να ακούω. Να κοιτάω. Να φαντάζομαι. Θέλω να κάνω εμετό... να ξεράσω όλο αυτό το τουρλουμπούκι που με κρατάει αιχμάλωτη. Που μου δένει το μυαλό. Να ξεράσω τα πρέπει και τα σωστά και τα λάθος και τη φαντασία μου που όρια δεν έχει και πλάθει εικόνες από τις λέξεις. Και είναι τόσο ζωντανές οι πουτάνες...

Να σου πω ότι κοιτάω έξω και δε βλέπω???
Ναι... δε βλέπω... νομίζω έχει ήλιο αλλά μπορεί να κάνω και λάθος... νομίζω έχει δρόμο έξω από εδώ και περνάνε λεωφορεία γεμάτα μα... μπορεί να κάνω και λάθος γιατί μόνη μου αισθάνομαι...

Είχα επιλογή που λες... κάποτε... και διάλεξα να είμαι μόνη μου... Διάλεξα να κρατήσω τις σκέψεις μου κρυφές. Κυρίως, γιατί όσοι είχα δοκιμάσει να τις μοιραστώ μαζί τους, έφυγαν τρέχοντας ή έμειναν με το στόμα ανοιχτό να με κοιτάζουν... σα φρικιό. Σαν κάτι που ... που.... δεν μπορούσαν να χειριστούν...
Πέρασε μια περίοδος, που παρατηρούσα τους γύρω μου... τις κινήσεις τους... όχι για να τους καταλάβω μα για να τους μιμηθώ. Να μάθω να μην χρησιμοποιώ πολύπλοκες λέξεις... Περίεργες εκφράσεις. Αλήθειες μεγάλες, να μην περιέχουν τα λόγια μου. Να μάθω ήθελα να μην ρωτάω για όλα όσα δεν ξέρω... τις απαντήσεις μου, άρχισα να τις ψάχνω στα βιβλία και όσο διάβαζα, τόσο πιο δύσκολο γινόταν για μένα να προσποιούμαι. Όσο διάβαζα, τόσες περισσότερες απορίες ερχόντουσαν...

Το φανάρι έξω στο δρόμο, είναι κόκκινο. Στοπ. Στοπ σε όλα. Στοπ στις σκέψεις που τελειωμό δεν έχουν... Στοπ στα θέλω και στα μπορώ. Στοπ στο μετά. Στοπ στο τώρα. Στοπ στις λέξεις που έφτιαξαν κείμενο. Πάω να συνεχίσω το παιχνίδι εκείνο που μοιάζει με τέτρις... μπορεί και με τη ζωή μου... μάλλον κάτι δεν ταίριαξα καλά και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Στοπ λέμε!

23 Ιουλ 2008

αν δεν έχεις τίποτα να πεις...

... καλύτερα να μείνεις στη σιωπή... ( ή κάπως έτσι τέλος πάντων..)

8 Ιουλ 2008

Κρασί και κεριά...



Είχε γεμίσει το δωμάτιο με κεριά. Ρεσό, χαμηλά... σε κάθε τοίχο. Ένα παράθυρο έφερνε τα φώτα τον αυτοκινήτων μέσα στο δωμάτιο. Ο μόνος φωτισμός αν εξαιρέσει κανείς, τα κεριά στη βάση των τοίχων. Έκαναν το δωμάτιο σεξουαλικό. Του έδιναν χαρακτήρα ερωτικό. Και το κρεβάτι στρωμένο με φροντίδα μεγάλη.. Και κρασί παγωμένο..

Μαξιλάρες στο πάτωμα μεγάλες, άνετες... Την τράβηξε από το χέρι να καθίσει κοντά του... Έπιασε το ιδρωμένο μπουκάλι από την σαμπανιέρα και κέρασε κρασί. Σε ποτήρια ψηλά. Μουσική...Όχι δυνατά. Ίσα ίσα να προετοιμάζει το σώμα... να το βάζει σε ρυθμούς άλλους...

Σχεδόν δεκαοχτώ τα κεριά... τα ρεσό, ήθελα να πω... Τα μέτρησε και χαμογέλασε... σχεδόν δεκαοχτώ και εκείνη. Μα ο Σωτήρης δεν το ήξερε. Του είχε πει 22. Και εκείνος την πίστεψε. Αφελής που είναι οι άντρες όταν αυτό που ακούν, τους συμφέρει να πιστέψουν...

Σαν πελάτισσα την γνώρισε. Στο μαγαζί του. Της ζήτησε το τηλέφωνο. Τον έκοψε από πάνω μέχρι κάτω... Ναι.... της έκανε. Γύρω στα 35 γυμνασμένος...αρρενωπός.. πιπινολάτρης που έλεγε και η Βάσω η φίλη της. Ήθελε να δοκιμάσει. Ήθελε να δει τι βρίσκουν τόσες πιτσιρίκες στους μεγάλους. Του έδωσε το νούμερο της.

Όταν της άνοιξε την πόρτα, έμοιαζε να περιμένει την ετυμηγορία της για τον χώρο. Πρωτάρης και αυτός... σκέφτηκε. Του αρέσουν οι μικρές αλλά πρώτη φορά κάνει την κίνηση. Φοβάται.. σκέφτηκε. Φοβάται περισσότερο από μένα. Και αυτό της έδωσε αέρα άλλο... Όχι τσαχπνιάς ακριβώς... Πιο πολύ πήγε με τον αέρα της άνετης... αυτής που γουστάρει ... εκείνης που αναγνωρίζει και μπορεί να κουμαντάρει αυτό που έχει ανάμεσα στα πόδια της... Όμορφο δωμάτιο... Φυσικά και δεν ήταν το σπίτι του.

Γοητεύτηκε από το ψάρεμα που της έκανε... κεριά κρασί... μπορεί και να το είχε ανάγκη. Ο Μανώλης μέσα στον 1,5 χρόνο σχέσης τους, ποτέ δεν είχε ταλαιπωρήσει τον εαυτό του έτσι για εκείνη. Για καμία μάλλον. Ήξερε ότι ήταν ψέμα. Ήξερε, ότι μόνο να της κάνει έρωτα ήθελε... Μα, ήταν γλυκό όλο αυτό όπως και να το κάνεις.

Η κολλητή της, ήξερε που ακριβώς βρισκόταν. Διεύθυνση και τηλέφωνα και όνομα... και όλα. Είπαμε, να κάνω την μαλακία αλλά, για να μην έχουμε άλλα, ας φυλάμε τα ρούχα μας καλύτερα... Το είπε και στο Σωτήρη ... εμμέσως πλην σαφώς... υιοθετώντας το χαζό - αφελές ύφος που όλοι οι άντρες πιστεύουν για αληθινό...

- Άσε... και έφαγα τον κόσμο να βρω ταξί για να έρθω... ευτυχώς με έφερε ένας γνωστός ταρίφας... ξέχασα και το χαρτί με τη διεύθυνση στη τσάντα της κολλητής μου και δεν ήμουν σίγουρη ποιο ακριβώς νούμερο ήταν...

Το χέρι του, παγωμένο από το κρασί, χάιδεψε τους ώμους της... δεν είχε λόγο να φοβάται αυτόν τον άνθρωπο διαπίστωσε...

Φιλιά... πολλά φιλιά... σε μέρη που ούτε η ίδια δεν είχε ανακαλύψει πως της αρέσει να την φιλάνε.... Σε κόσμο άλλο την πήγε... και ήταν τόσο, μα τόσο τρυφερός... Αν όλο αυτό δεν ήταν κάτι που είχε σκεφτεί, που ήθελε ούτως η άλλως να δοκιμάσει... Αν δεν τον είχε διαλέξει εκείνη για συγκεκριμένο λόγο... μπορεί και να τον ερωτευόταν... Μα όχι. Αποκλείεται... δεν της άρεσαν ιδιαίτερα οι μεγάλοι... προτιμούσε τους συνομήλικους της... μπορούσε να τους κουμαντάρει πιο εύκολα...

Τι χαζό... να σκέφτεται τον έρωτα σαν πάρε. Σαν δώσε. Σαν παιχνίδι εξουσίας. Το ήξερε ότι φοβάται... φοβάται να το νιώσει ...

Έχω χρόνο... πάντα εκεί κατέληγε...

Τσιγάρο στο κρεβάτι... Ε, αυτό δεν το περίμενε... Μα πόσο ενθουσιασμένος μπορεί να είναι αυτός ο άντρας μαζί της? Φανατικός αντικαπνιστής, δεν την είχε αφήσει να καπνίσει νωρίτερα και τώρα, της ζητούσε να δοκιμάσει ... μια τζούρα από το τσιγάρο της...

Την κοίταξε στα μάτια.... Έχει τη γεύση σου ... και η γεύση σου μου αρέσει...

Έμεινε. Την δούλευε ή τα εννοούσε αυτά?Μπα... θα ήταν ηλίθια να τον πιστέψει...

Αρνήθηκε στη πρόταση του να την γυρίσει σπίτι. Πήρε ταξί. Δεν τον σκέφτηκε ούτε μια φορά. Θεώρησε ότι το θέμα έληξε. Εκείνος έκανε έρωτα σε ένα κορίτσι και εκείνη είχε την εμπειρία που είχε ζητήσει με έναν μεγαλύτερο. Ξαφνιάστηκε που την επόμενη της έστειλε μήνυμα στο κινητό. Και την μέρα μετά και την επόμενη...

Μετά από μια εβδομάδα, την παρακαλούσε να ξαναβρεθούν...θύμωσε εκείνη. Από που και ως που? Τα είχε όλα, πολύ ξεκάθαρα στο μυαλό της και αυτό, δεν ήταν κάτι που είχε προβλέψει... Της απάντησε πως την ερωτεύτηκε και εκείνη γέλασε και θύμωσε ταυτόχρονα... Μα για πόσο ηλίθια μπορεί να με περνάει...

Του ζήτησε να μην την ξαναπάρει...

Χθες τον είδε τυχαία... τόσα χρόνια...

Η κοπέλα που συνόδευε αγόραζε παπούτσια...

Την κοίταξε στα μάτια, έβαλε το χέρι στο στόμα απαλά και της φύσηξε ένα φιλί... Τρυφερός ο Σωτήρης...

Πόσους άλλους έχει αδικήσει και ακόμα δεν το έχει καταλάβει?

3 Ιουλ 2008

Όχι η Λυδία.



Όλοι λέει έχουμε προορισμό. Όλοι λέει έχουμε λόγο ύπαρξης και μάλιστα, όχι πάντα πρωταγωνιστικό. Έτσι όπως το σκέφτομαι, εγώ είμαι το αουτσάιντερ σε μια ταινία δράσης. Είμαι αυτή που θα έχει την εξουσιοδότηση από τον σκηνοθέτη, να αποφασίσει για το τέλος. Να πράξει ανάλογα και να το καλοδεχθεί. Πρώτο όνομα δεν είμαι.

Πιστεύω ότι εκπαιδευόμαστε από τα γεγονότα της ζωής έτσι ώστε, την κρίσιμη στιγμή, να μπορέσουμε να πάρουμε τον ρόλο μας.
Εγώ φτιάχτηκα ανθεκτική στα ψέμματα.

Μερικές φορές επίσης, πιστεύω ότι αν μπορούσα να δω στο πίσω μέρος του λαιμού μου, θα έβλεπα ένα μικρό μικρό κουμπάκι, με τεράστια όμως δύναμη. Αυτή του να με μετατρέπει από καλοριφέρ σε κατάψυξη όταν πρέπει να πάρω μια απόφαση. Αυτό το κουμπάκι, πετάει την Λυδία την αισθηματία, την τρυφερή, την αληθινή απ έξω. Μένει η λογική. Υπέρ και κατά. Σωστό και λάθος... όχι ηθικά.. αλλά σύμφωνα με το ζητούμενο αποτέλεσμα.

Μένω που λες παγωτό να με βλέπω να σκέφτομαι. Σαν να μαι δυο. Τι άλλα συμπτώματα έχει η σχιζοφρένεια?

Είμαι λοιπόν, κομπάρσα. Με δύναμη μεν να ασκήσει επιρροή όσον αφορά την έκβαση της ταινίας, αλλά κομπάρσα.

Χρόνια προγραμματισμού και σεμιναρίων με έχουν φτάσει εδώ. Νομίζω ξεχνάω, αλλά καταλήγω πως θάβω. Θάβω οτιδήποτε έχει δύναμη πάνω μου. Οτιδήποτε μπορεί να με κάνει να λυγίσω. Κλαίω σπάνια μπροστά σε άλλους. Ποτέ μάλλον. Γελάω πάντα. Πάντα όμως. Μπορώ να σου πω το πιο δραματικό σκηνικό που μπορεί η φαντασία μου να πλάσει και παρ όλα αυτά, να αφήσω απ έξω το συναισθηματικό κομμάτι. Να σε κάνω και εσένα να το αφήσεις απ έξω. Να κρατήσεις μόνο την ουσία.


Ήρθα και έσκασα με τα χρόνια η γυναίκα. Φούσκωνα σιγά σιγά. Βάρυνα. Έβγαζαν ρίζες τα κόκαλα μου και με έδεναν με το μέρος που ήμουν. Ναι. Γιατί γέλαγα μόνο. Για αυτό.


Κάποια στιγμή, το ανοσοποιητικό μου ενεργοποιήθηκε και μου έβαλε στο χέρι ένα στυλό. Μετά από κάνα χρόνο, βρήκα και χαρτί και άρχισα να γράφω.

Για λόγους δικούς μου, όχι της Λυδίας, πρέπει να μείνω δυνατή. Πρέπει να γελάω. Πρέπει γιατί μόνο έτσι ξέρω να στηρίζω τον εαυτό μου και αυτούς που με χρειάζονται.
Χώρισα τον εαυτό μου, το λοιπόν. Σε δύο κομμάτια.


Αυτή που θυμάται όλους και όλα και εκείνη που ξεχνάει. Αυτή που προβληματίζεται με τα της κοινωνίας μας και αυτή που τα έχει γραμμένα στα παλιά της τα παπούτσια. Αυτή που αγαπάει όλους όσους συνάντησε ποτέ στη ζωή της, αλλά ταυτόχρονα αυτή που ποτέ δεν θα τους το πει. Αυτή που κανέναν δεν αφήνει να πλησιάσει και αυτή που δημοσιεύει κομμάτια της ζωής της σε μια σελίδα, κάπου στο net. Εγώ και η Λυδία.

Ο προορισμός, δεν είναι πράγμα σίγουρο. Αλλάζει σε χρόνο dt. Χωρίς λόγο και αιτία. Σήμερα πάντως, έτσι τον βλέπω από την κοσμάρα μου. Ωραία είναι εδώ. Και κομπάρσα... δε βαριέσαι? Μου φτάνει που επιλέγω. Επιλέγω τι θα φοράω, τι θα θυμάμαι, τι θα ξεχάσω για τι πράγμα μιλάω...
Το ξέρω ότι γίνεται της πουτάνας στον κόσμο έξω από την πόρτα μου. Φυσικά και ξέρω ότι υπάρχει η γενιά των 700 ευρώ (και εγώ σε αυτήν ανήκω). Φυσικά και ξέρω ότι ο κόσμος μας καταστρέφεται από τις δικές μας μαλακίες. Ότι υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν κάπου στον κόσμο, όσο εγώ προσπαθώ να ολοκληρώσω την ανάρτηση αυτή. Επιλέγω να μην τα συζητάω εδώ. Επιλέγω εδώ, να μην προβληματίζομαι για αυτά. Είπαμε. Έχω εκείνο το κουμπάκι, στο πίσω μέρος του λαιμού...
Δεν ξέρω ποιος έρχεται εδώ... ξέρω όμως πόσο γλυκανάλατα μοιάζουν τα κείμενα μου όταν τα κοιτάζω εγώ και όχι η Λυδία. Νιώθω καλά όταν μου λέει κάποιος από εσάς, ότι αυτό που περιγράφω το έχει νιώσει. Νιώθω, ότι δεν είμαι μόνη, ακόμα και όταν το μόνο που ακούγετε στο δωμάτιο, είναι ο ήχος από το πληκτρολόγιο.. Τσικ.... τσακ... Μου αρέσει ο ήχος όταν πατάω το space. Διαφορετικός. Χαμογελάω όταν διαβάζω τα σχόλια σας... Κλαίω με κάποια κείμενα αν εκείνη τη στιγμή είμαι μόνη... είπαμε..:)

Σαν ψυχανάλυση είναι βασικά και προσπαθώ να μην μολύνω το χώρο μου με πράγματα που τη Λυδία μέσα μου, δεν την ενδιαφέρουν. Νοιάζομαι, μα δεν σχολιάζω... ελπίζω να μην σας χαλάει... απλά το λέω.

ΥΓ. Πήρα ένα mail που μου έλεγαν ότι, γράφω μεν πολύ ωραία ,αλλά είμαι εκτός πραγματικότητας. Δεν το δημοσιεύω. Την περίληψη την είπα. Ευχαριστώ εκείνον που αφιέρωσε χρόνο να το γράψει. Τον ευχαριστώ για τα καλά του λόγια. Ευχαριστώ και εσάς που περνάτε και είσαστε πλέον κομμάτια της αυτοψυχανάλυσης μου. Αυτά. Α! Και πολλά φιλιά.


Όχι η Λυδία...

Η Άλλη.

30 Ιουν 2008

Πάσο...




Είχε περάσει κάμποσες φορές από το μυαλό της αυτό το ταξίδι, μα πάντοτε το ανέβαλε. Δεν ένιωθε πως είχε έρθει ακόμα η ώρα να γνωρίσει την Θεσσαλονίκη. Γιατί ο κάθε τόπος, έχει τις δικές του ανάσες, τις δικές του ιστορίες και αναμνήσεις και πρέπει να τον σέβεσαι. Πρέπει να σε καλέσει κοντά του. Άκουγε μόνο για εκείνη. Όμορφη την λέγανε...
Πριν μια σχεδόν εβδομάδα, είχε γνωρίσει τον Θόδωρο. Και κάτι έγινε. Από το πουθενά. Εκείνος μαζεμένος πολύ. Της έκανε εντύπωση που δεν μπορούσε να τον ψυχολογήσει.. από την εμπειρία της, είχε μάθει να προσέχει τους ανθρώπους που δεν έχουν καθάριες αντιδράσεις, αβίαστες. Να φυλάγεται από εκείνους που μετράνε τις λέξεις , που σκέφτονται πολλές φορές πριν μιλήσουν γιατί, η αλήθεια είναι ουσία λεπτή... με την πολύ επεξεργασία, χάνετε από τις λέξεις...
Έτσι ήταν ο Θόδωρος. Όχι όμορφος, μα με έναν αέρα αλλιώτικο που την τραβούσε κοντά του. Πρώτη φορά που χρειάστηκε να μιλήσει σε άνθρωπο, αποκλειστικά και μόνο με τα μάτια και τις κινήσεις του σώματος... και εκείνος έτσι της μιλούσε και παρόλο που η Ελπίδα ένιωθε πως συναινοούνταν απόλυτα, υπήρχαν και εκείνες οι φορές, που το αμφισβητούσε. Που έμπαινε στον πειρασμό να πιστέψει πως όλα ήταν δημιούργημα της φαντασία της. Και εκείνες τις στιγμές, παλλόταν ολόκληρο το είναι της, γιατί η ψυχή, το ψέμα το νιώθει... το ξεχωρίζει...
Τέσσερις μόλις μέρες μετά την αναχώρηση του Θόδωρου, η Ελπίδα ήταν στο τρένο. Βραδινή κλινάμαξα για Θεσσαλονίκη. Τα χαράματα θα ήταν εκεί. Ξάπλωσε στην κουκέτα και βυθίστηκε στον ρυθμικό ήχο του τρένου πάνω στις ράγες... έτσι πρέπει να είναι όλα... σκέφτηκε ρυθμικά να ξεκινάνε με ταξίδι...
Ένιωσε το βαγόνι να ακολουθεί τη μηχανή και έκλεισε τα μάτια της. Το επόμενο πράγμα που θα έβλεπε, θα ήταν η Θεσσαλονίκη. Αποκοιμήθηκε...
Πέντε και τέταρτο, ο εισπράκτορας άρχισε να φωνάζει και να χτυπά ένα κλειδί σε κάθε καμπίνα. Να ξυπνήσει ο κόσμος. Ξύπνα σου λέω... φτάσαμε!
Στον διάδρομο δεν υπήρχε κανείς, πέρα από τους συνταξιδιώτες της και μια γιαγιά, σε ένα παγκάκι. Φορούσε μαύρο μαντίλι στα μαλλιά και κοιτούσε, τα σταυρωμένα χέρια της. Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν για λίγο και η Ελπίδα χαμογέλασε ταυτόχρονα με την γιαγιά. Την χαιρέτησε με μια κίνηση του κεφαλιού της και πήρε να ψάχνει την έξοδο.
Ο Θόδωρος κατευθυνόταν προς το μέρος της. Ναι... ωραία η Θεσσαλονίκη..
Ίσα που ξεκίνησε να φωτίζει η μέρα όταν μπήκαν στο αυτοκίνητο και έκαναν μια βόλτα στην πόλη που αργοξυπνούσε ακόμα. Λευκός πύργος, παραλία, πανεπιστήμια, λιμάνι, πύργος του ΟΤΕ.. εκείνος να παρουσιάζει έναν κόσμο γνωστό και ταυτόχρονα καινούργιο, και εκείνη να ρουφάει άπληστα κάθε λεπτομέρεια.. κάθε εικόνα... Ξεκίνησαν για Τούμπα. Εκεί θα έπιναν καφέ... στο σπίτι του Δημήτρη.
Πόσα έλεγαν τα μάτια του... Θεέ μου πόσα... η ανάσα του.. και όμως τα χείλη, λέξη δεν είπαν.. Ήθελε να βάλει τα κλάματα. Γιατί το έκανε αυτό?Ήλπιζε εκείνη, να χαλαρώσει κάπως... μπορεί στην παραλία που είχαν σκοπό να πάνε το μεσημεράκι να ήταν καλύτερα... μπορεί να φταίει το ξύπνημα το πρωινό...μπορεί, μπορεί, μπορεί.. μπορεί να μην αισθάνεται τίποτα γι σένα ξεκόλλα επιτέλους!Φώναζε στον εαυτό της. Σου αρέσουν τα δύσκολα.. για αυτό σκαλώνεις... δεν θα τραβούσε την προσοχή σου αν δεν ήταν τόσο ... τόσο απροσδόκητα οικείος.. και έπειτα έπιανε πάλι τον εαυτό της να τον χαζεύει....
Έτσι πέρασαν τέσσερις μέρες... μόνο στον ύπνο δεν ήταν μαζί αλλά και πάλι... τίποτα δεν είπε... τίποτα. Η Ελπίδα, του έδειξε... προσπάθησε δηλαδή , να του δώσει να καταλάβει τι ακριβώς αισθάνεται και εκείνος, έμοιαζε να καταλαβαίνει τα πάντα αλλά παρ όλα αυτά να μην κάνει καμία απολύτως κίνηση... πόσο την είχε μπερδέψει... ήθελε να τον πάρει αγκαλιά... ήθελε να την φιλήσει μέσα στη θάλασσα... Παράνοια. Από τη μία ναι, μα από την άλλη όχι...
Το τελευταίο βράδυ τους δίπλα στη θάλασσα, είχε έναν ουρανό γεμάτο αστέρια... σχεδόν να βρέχει αστέρια... ξαπλωμένοι και οι δύο στην αμμουδιά, να κοιτάζουν ψηλά... και όλα όσα είχε εκείνη ονειρευτεί για ένα βράδυ σαν κι αυτό, δεν συνέβησαν ποτέ...
Η επιστροφή ήταν άτσαλη... μα δεν θέλει και πολύ να το καταλάβει κανείς... το τρένο γεμάτο ... στριμωγμένη στο λεωφορείο, έφτασε σε λημέρια γνωστά... Αθήνα. Εκείνος στο μυαλό της ακόμα. Πάσο... ψιθύρισε.. δική σου η επόμενη κίνηση...
Στην αναμονή..




19 Ιουν 2008

Μην καπνίζεις τόσο.. σ αγαπώ..

Χτύπησε πάλι το τηλέφωνο. Στο άκυρο πάλι. Στο πουθενά πλάι εγώ. Και απάντησα. Και πάλι σε άκουγα στην γραμμή... την ανάσα σου βασικά, γιατί δεν έχεις πια κάτι να πεις...

Ήρθε και το μετά, μετά που χάθηκα στο σκοτάδι... Ζήσαμε... μπορεί τα πάντα. Μπορεί και τίποτα... Πιο πιθανό τα πάντα.
Όλα όσα πονάνε, από το τίποτα ξεκινούν... γιατί το τίποτα είναι η αφετηρία του κόσμου... κι ένα δάκρυ.. το δικό μου πες, από το τίποτα ξεκινάει... συλλέγει τα συστατικά του από το κορμί και δημιουργείτε .. γρήγορα μεν.. αλλά από το τίποτα...

Το τίποτα το δικό μου είσαι εσύ... Ήσουν εσύ δηλαδή... Πριν από χρόνια... Πολλά.. δεν τα μετράω πια...
Από το τίποτα του πριν, φτάσαμε στο τώρα και φοβάμαι να το πω... την αλήθεια φοβάμαι... Δοκίμασα... πολλές φορές δοκίμασα, μα βραχνιάζει η φωνή και ψίθυρος δεν βγαίνει...

Μην καπνίζεις τόσο.. σ αγαπώ..

Μόνο τα δικά μας τα τσιγάρα, έχουν γεύση... μα το θεό! Δεν έχω κάνει πιο δυνατά τσιγάρα από αυτά, που το χέρι σου μου έφερνε στα χείλη... μετά. Μετά από την βόλτα του στα δικά σου...

Μεγάλες καύτρες έκαναν τα τσιγάρα μας...

Ναι, φοβάμαι να σε δω.

Ορίστε λοιπόν. Το παραδέχτηκα... πως αλλιώς... αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι...

Κανονικά, θα πρεπε να σκέφτομαι τα σχόλια του Νίκου... με ρώτησε αν θα ποστάρω τίποτα και του είπα ναι... ήθελα να γράψω είναι η αλήθεια, κάτι αστείο... κάτι να χαμογελάσουν όσοι έχουν μείνει στην Αθήνα... "οι εγκλωβισμένοι" που τους λέω... και μετά... μετά χτύπησε το τηλέφωνο.

Γιατί αυτό είσαι ... το πάντα το δικό μου, το κόκκινο και το γαλάζιο μου... και ναι, φοβάμαι... πως αλλιώς.. αφού Ακουστά σ’έχουν τα κύματα,πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς...

Παίζει μουσική... Βασίλη βασικά...άλλη κατηγορία...

Πως τα φέρνει όμως ο καιρός... τα ξέρω και τα θέλω τα μπερδεύει και τα χωρίζει. Το ένα στους ουρανούς, το άλλο στους βυθούς.. και ή που θα καείς από τον ήλιο, ή που θα πνιγείς από το νερό... ανάλογα πιο έχεις βάλει στο μάτι... γιατί όλα δεν μπορείς να τα έχεις πάρα μόνο μία φορά στη ζωή σου, και αν το κατάλαβες, έχει καλώς αλλιώς game over φιλαράκο..

Καλύτερα να έγραφα κάτι κοινωνικό... κάτι σαν αυτό που ανέβασε η Πηνελόπη... πολύ μου άρεσε!!! Και το όνομα μου αρέσει... συμβολίζει... δύναμη, υπομονή, εξυπνάδα...(αν γράψω κάνα επίθετο ακόμα, θα νομίζει η κοπέλα ότι την ερωτεύτηκα... αλλά όχι.. το όνομα ερωτεύτηκα... έτσι, στο πουθενά και στο τίποτα... στο τώρα μάλλον...)

Έτσι την πατάω πάντα... στο τώρα.. και εθελοτυφλώ στο μετά... λένε ότι αν βλέπεις και τις τρις διαστάσεις (το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον) , δύσκολα πολύ, θα κάνεις λάθος... μόνο αν το επιδιώξεις... γίνονται όλα λέει συνειδητά.. Και αυτό είναι ωραίο τώρα??

Έχω κουραστεί να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο... και ο τοίχος με βαρέθηκε νομίζω... και εσύ σίγουρα, που σε έχω πρήξει με τις φλασιές μου τόση ώρα... αν έφτασες μέχρι εδώ δηλαδή..Αμφιβάλω...

Κάποιος είχε γράψει για την θάλασσα... ο Άρης νομίζω μα δεν είμαι και σίγουρη... έλεγε λοιπόν πως η θάλασσα δεν έχει χρώμα. (Ναι. Ο Άρης...) Μια ψευδαίσθηση το γαλάζιο της. Σαν,σα να το ανακάλυψα τώρα... όχι για τη θάλασσα, για σένα. Έτσι νιώθω... Μα δεν μου είπες ψέμματα και δεν μπορώ να θυμώσω... ούτε να κλάψω μπορώ. Έτσι και αλλιώς δεν θα το έκανα... τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε... τουλάχιστον φανερά...

Ψέματα... ψέμα σου λέω και κουράστηκα... και ο τοίχος μου δεν είναι εδώ...

Για εκείνη την μια, την μοναδική φορά που χτύπησε το τηλέφωνο σου είπα? Χαμογέλασα και όταν με έπιασα... με μάλωσα, όπως μαλώνουν τα παιδιά, όταν βουτάνε το χέρι στο μέλι που είναι για φίλεμα..

Πονάει λίγο το δέρμα μου... από τον ήλιο δηλαδή... ήμουν στην θάλασσα την Κυριακή.. εσύ... εσύ ήσουν στο μυαλό μου...

Λέω να κλείσω εδώ το παραλήρημα... να κάνει και τα σχόλια του ο Νίκος...

Μην καπνίζεις τόσο σ αγαπώ.. και να προσέχεις...










Έχω τόσα βράδια να σε δω και περιμένω..
μέσα μου ένα άλογο τυφλό,αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο,σ' αγαπώ..και να προσέχεις
μη σε πάρει συννεφο λευκό και να μη τρέχεις..

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις..

Ένα τηλεφώνημα προχτές μη μου αλλάζεις..
πάγωσε στα χείλια ο καφές μη με ξεχάσεις..
μια φωτογραφία δυο διπλά και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά κι όλα δικά σου


Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό και πού να πάω
Πόσο μου λείπεις..Εχω κάποια βράδια να σε δω..
πόσο μου λείπεις..Μέσα μου ένα άλογο τυφλό..


Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις...



UPDATE Η αρχική ανάρτηση είναι εδώ.

16 Ιουν 2008

Σημαδούρα...




Χθες ταξίδευα πάλι.... Και ταξίδι δίχως θάλασσα δεν νοείται.

Με την ανάσα της στα πνευμόνια μου, περπάτησα μέσα της. Ανάμεσα στην άμμο και τα βράχια... βούτηξα και άνοιξα τα μάτια...σχεδόν άγγιξα το βυθό της. Είναι τα πρώτα μπάνια και η ανάσα μου, δεν βαστάει για πολύ...
Με έκοβε. Σχεδόν πνιγόμουν από την ομορφιά της. Από την πίεση της. Φύσαγε δυνατά. Πάντα έτσι είναι στο Λουτράκι. Μανιασμένη, χτυπούσε πάνω στα βράχια το κορμί της. Τα κύματα της να βρέχουν τους περαστικούς.. γέλια και φωνές. Και παγωτό μπανάνα δίπλα της. Αλμύρα...

- Εφόσον γνώρισα ένα άνθρωπο κάποτε, που μου έδινε τα πάντα. Όλα όσα ήθελα και όλα όσα μισούσα. Εφόσον συνειδητά επέλεξα, ότι δε το αντέχω, οτι είναι πολύ δυνατό για μένα. Εφόσον το άφησα στο έλεος του, υπάρχει πιστεύεις, λόγος να ελπίζω σε ακόμα μια τέτοια συνάντηση μέσα στη ζωή μου?
- Ξέρεις τι λέω εγώ? Όλα είναι σαν τα μαλλιά... όσες έχουμε ίσια, θέλουμε σγουρά. Όσες έχουν σγουρά, παρακαλάνε για ίσια... καμία σχέση δεν είναι τέλεια.
- Θυμάμαι.. νοσταλγώ καλύτερα. Νοσταλγώ λοιπόν την εικόνα του, μέσα στη θάλασσα... Τον τρόπο που στεκόταν στα ρηχά.. που σήκωνε τα χέρια και πηδούσε μέσα της και εκείνη τον έκρυβε στα σπλάχνα της...και όταν, όταν έβγαινε στην επιφάνεια και τίναζε το κεφάλι... έπαιρνε ανάσα... Δυο ουσίες που λατρεύω, η μια μέσα στην άλλη...
- Εξιδανικεύεις.. δεν νομίζεις? Του αξίζει?
- Ξέρω το πολύ, να το μετράω. Ξέρω και τα λάθη μου να τα παραδεχθώ. Ναι τον εξιδανικεύω όταν μου λείπει... ανόητη συνήθεια να θυμάμαι μόνο τα όμορφα... μπας και αντέξω...
- Δεν του καταλογίζεις ευθύνες?
- Όχι περισσότερες από αυτές που καταλογίζω στον εαυτό μου...
- Ο Πάνος, τι φταίει να τον συγκρίνεις μαζί του?
- Αυτό είναι αναπόφευκτο... όποιος κι αν έρθει, θα συγκριθεί ... γιατί τον γνώρισα και τον θυμάμαι... γιατί ταιριάζει στη θάλασσα όσο και σε μένα... μόνο για λίγο... μόνο μέχρι να τελειώσει ο αέρας που κουβαλάει... αν δεν βγει στην επιφάνεια, θα τον πνίξει... έτσι είναι και η σχέση μας... για λίγο μόνο... αν δεν πάρουμε ανάσες χωριστές, καταστρέφουμε ο ένας τον άλλο...
- Του τα έχεις πει αυτά?
- Κάποια πράγματα, δεν λέγονται γλυκιά μου... δεν μπορείς ούτε καν να τα περιγράψεις...

Στεκόμουν και κοιτούσα τον ουρανό... τέσσερις αχνές μουντζούρες.. σύννεφα... στα βαθιά, έβλεπε κανείς τα κύματα να φτιάχνουν αφρούς... αέρας και χρόνος.
Χρόνος, όπως το τώρα που δεν χορταίνω.. το πριν που πέρασε, το μετά που θέλω να με εκπλήξει, αλλά εκείνο επιμένει να είναι προβλέψιμο στα μάτια τα δικά μου...
Το νερό, είναι κρύο. Όσο πρέπει κρύο...
Το μετά, ήρθε και πέρασε... καμία αλλαγή... μόνο μια σημαδούρα στην θάλασσα που δεν την νοιάζει.. δεν την νοιάζουν μήτε τα σύννεφα, μήτε το κρύο νερό.. και ο χρόνος που περνάει, ούτε αυτός την νοιάζει...

Σήμερα λοιπόν, θα θελα να μουν σημαδούρα κόκκινη σε μια θάλασσα γαλάζια που κάποτε είχες αγγίξει... κι αν δεν γίνετε, τι να πω.. ας γίνω τουλάχιστον παρατηρητής ... της στιγμής εκείνης που τα χέρια ενώνονται και σηκώνονται ψηλά... της στιγμής που η θάλασσα αγγίζει το πρόσωπο...

14 Ιουν 2008

Εσύ με ταξιδεύεις...


Δεν μπορώ να σε ξεχάσω πάει τέλειωσε ... δεν μπορώ σου λέω.. τα έκανα όλα ένα και όλα τίποτα...

Η ζωή μου η παλιά
Ξεθώριασε και έλιωσε


Οι δρόμοι κλείσανε για μένα , όλα με αδιέξοδο μοιάζουν και εγώ, εγώ η τρελή παίζω με τους στίχους...

Εσύ με ταξιδεύεις, εσύ με κυβερνάς
Εσύ με κυβερνάς


Μια νύχτα θα ξυπνήσω, θα καπνίσω ,"Σ'αγαπάω" θα σου πώ, μα θα κοιμάσαι... γιατι τα σημαντικά και αυτά που φοβάμαι, δεν τα λέω δυνατά... τα ξορκίζω με σιωπή.. δεν είμαι καλή στο να εκφράζω τους φόβους μου... πόσο μάλλον να τους λέω κιόλας... Θα ναι, σαν να παραδέχομαι ότι σε έχω ανάγκη... (με τα τραγούδια δεν μετράει) θα ναι σαν να παραδέχομαι ότι είμαι αδύναμη... ήθελα να είχα ένα ραβδάκι μαγικό... να σε κάνω...

το φόβο μου να νιώσεις
να με ψάξεις, να με σώσεις
"Είμ'εδώ, κοντά σου είμαι, μη φοβάσαι" να μου πεις
"Ειμ'εδώ, κοντά σου είμαι, μη φοβάσαι"

Δεν μπορώ να σου ξεφύγω ,κι ας τ'ορκίστηκα.Με τα χέρια μου ανοιχτά,στο σώμα σου γκρεμίστηκα ... κάποια στιγμή , κάποια μέρα που οι άμυνες χαμήλωσαν... που η ανάγκη επιβλήθηκε στον εγωισμό... Ένα πρωινό δίπλα στη θάλασσα.. και εγώ να νιώθω μέσα της...

Και πρέπει κάποτε να το παραδεχτώ, πως άσχετα με όσα ζώ, όσα περνάω, όσες φορές και αν γελάω δυνατά, να κοροϊδέψω την ανάγκη....
Ο κόσμος έσβησε για μένα
Εσύ με ταξιδεύεις,εσύ με κυβερνάς
Εσύ με κυβερνάς ......

11 Ιουν 2008

Μπορεί και όχι.


Θα ήθελα να μιλήσουμε... Κάποια στιγμή... όποτε μπορέσεις δηλαδή. Όχι... όχι δεν είναι και επείγον. Όχι μην ανησυχείς. Όλα good!
Βασικά... βασικά καλησπέρα σας... φλασιές... όταν θες να πεις και για τα δυο. Και κάτι αστείο και κάτι που δεν σηκώνει αστεία... Βασικά καλησπέρα σας ,το λοιπόν...
Έχεις θυμώσει. Φυσικά και το κατάλαβα. Δεν μου μιλάς. Ούτε και εγώ, για να λέμε του στραβού το δίκαιο. Κάτι έκανα πάλι. Καμιά μαλακία. Το συνηθίζω άλλωστε. Μπορεί και όχι. Θέλω να σου μιλήσω. Όχι. Όχι. Να σε δω θέλω και να μείνω στη σιωπή. Γιατί δεν θέλω να συζητήσω. Γιατί ξέρω ότι φταίω. Το γιατί, στην προκειμένη, δεν με νοιάζει. Με κουράζουν τα αστεία. Μερικές φορές δηλαδή. Όταν δεν έχω όρεξη. Σήμερα έχω. Θα πούμε καμία μαλακία.. να γελάσουμε. Γελάμε πιο δυνατά, όταν γελάμε μαζί. Κι ας είμαστε μακριά. Με κάποιο χαζό τρόπο γίνονται ένα. Για το γέλιο μας λέω.
Αυτά. Και κάτι ακόμα. Μπορεί και όχι. Δεν ξέρω. Ξανά έπιασε ζέστη ρε γαμώτο. Εκεί βρέχει. Πόσο να έχει το εισιτήριο για να έρθω αύριο? Μισό. Μπα. Πανάκριβο είναι. Δεν συμφέρεις μάνα μου! Έλα εσύ. Σε παίρνει. Αλλά ξέχασα... την είδες μόνιμη την φάση. "Ότι είναι καλύτερο για σένα". Λέω κάτι τέτοια κορυφαία καμιά φορά. Κανονικά έπρεπε να σου κλείσω το τηλέφωνο ή να φωνάξω καμιά βρισιά ή να αρχίσω να κλαίω. Κάτι τέλος πάντων, να ξεκατινιαστώ. Αλλά όχι. Αυτό θα με φάει. Κανε ότι νομίζεις. Φυσικά και με νοιάζει αλλά από ότι φαίνεται δεν μου πέφτει λόγος. Έλα. Κερνάω διαδικτυακό καφέ. Σου αρέσει ο καφές ε? Ναι. Σου αρέσει. Κακές συνήθειες... μπορεί να κάνουμε και κάνα τσιγάρο. Από τα δικά σου όμως. Και τι θα καταλάβω? Τι θα καταλάβεις? Άκυρη η πρόσκληση. Βασικά καλησπέρα σας... Σε αυτά που έρχονται στο μυαλό μου καλησπέρα. Σε αυτά που δεν νιώθεις καλησπέρα... Πέρασε η ώρα...Ιδέα μου. Πάνε και έρχονται τα αυτοκίνητα. Το pc στο σπίτι ακόμα επαναστατεί. Μα δεν βαρέθηκε? Εσύ? Εσύ, δεν βαρέθηκες? Είσαι στη χώρα των υπέροχων κοριτσιών. Καλά να περνάς. Από την ντεκαυλέ Ελλαδίτσα, μια ευχή. Καλά να περνάς.

6 Ιουν 2008

Απλά άκυρο...

Πάει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που χώρισε με τον Βασίλη. Πότε πέρασε, ούτε η ίδια δεν κατάλαβε... Πριν κάνα μήνα, γνώρισε τον Παντελή. Την έκανε να γελάει. Έτσι απλά και αυτό μόνο. Θεώρησε πως ήταν καιρός να προχωρήσει..

Με τον Βασίλη ήταν μαζί από παιδιά. Σκανταλιές και πρωτιές της ζωής, μαζί τις περάσανε... Έζησαν πολλά. Απόσταση, τσακωμούς, ναρκωτικά, μπελάδες γενικότερα.. Έζησαν και από τα άλλα όμως... αγάπη, πάθος, δύναμη, τρέλες, ταξίδια, τσαχπινιές, καλό κρεβάτι... σαν να ήταν πραγματικά κομμάτι ο ένας του άλλου. Η Ευτυχία, μια θεωρούσε μαγικό, σημάδι πες, το ότι ταίριαζε απόλυτα ο ένας στα κενά του άλλου, μια πίστευε ότι μεγάλωσαν μαζί και τα σώματα τους διαμορφώθηκαν έτσι. Για να ταιριάζουν απόλυτα. Σαν ένα περίεργο παζλ. Αν μια λέξη έπρεπε να πει για να περιγράψει τους δυο τους, την λέξη ένταση θα χρησιμοποιούσε Περιέγραφε όλες τους τις κοινές στιγμές... Ένιωθε άλλοτε ότι είχε άντρα δίπλα της, άλλοτε παιδί. Μωρό παιδί. Εντάξει... δεν γινόταν ποτέ, τις κατάλληλες στιγμές αυτό. Όταν μιλούσαν σοβαρά για παράδειγμα, ο Βασίλης γινόταν παιδί. Από το παυθενα. Και ήθελε εκείνη να τον πάρει αγκαλιά. Να του πει ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερε τις σκιές του. Του προσώπου του. Ήξερε και εκείνος τις δικές της. την καταλάβαινε όταν "έφευγε" και της έκανε χώρο...όταν ταξίδευε, ενώ δεν έπρεπε, όταν παρασυρόταν από τις λέξεις και άφηνε το μυαλό της ελεύθερο, την ταρακούναγε. Την έφερνε στη γη. Μπορούσε να το κάνει αυτό. Τον ευχαριστούσε για αυτό. Τα "ταξίδια της", ήταν ατελείωτα κάποιες φορές και μόνο εκείνος ήξερε πότε πρέπει να την επαναφέρει. Πότε ήταν το "αρκετά. μέχρι εδώ αυτή τη φορά"... Το μυαλό της ο Βασίλης, μπορούσε να το ελέγξει. Όχι επειδή ήταν καιρό μαζί. Όχι για αυτό... απλά μπορούσε να διαβάζει ο ένας τον άλλο. Εύκολα. Βάσανο είναι αυτό. Και για τους δύο ήταν βάσανο...

Τον Παντελή τον γνώριζε καιρό. Δεν τον είχε προσέξει ποτέ έτσι. Ένα βράδυ βγήκαν με μια κοινή τους παρέα και μέθυσαν. Πήγε εκείνη να πλύνει τα χέρια της και ο Παντελής την κόλλησε στον τοίχο και την φίλησε. Ακόμα και μέσα στο μεθύσι της, μπορούσε να καταλάβει οτι το φιλί του ήταν άτσαλο. Άμαθο... Με πάθος συσσωρευμένο. Ξεκίνησαν να περνάνε χρόνο μαζί. Δεν της πήρε καιρό να καταλάβει, ότι πρόκειται για έναν πολύ ντροπαλό και συναισθηματικό άνθρωπο. Αυτά ήταν, ξένα χωράφια για την Ευτυχία. Μπορούσε να κουμαντάρει την ένταση, με την ψυχραιμία της αλλά την απόλυτη γαλήνη, δεν μπορούσε να την χειριστεί. Γινόταν νευρωτική ώρες ώρες. "Παλία κουσούρια" συνήθιζε να λέει. Με τον Παντελή, έκανε όλα όσα ήθελε να κάνει. Ατελείωτους περιπάτους, ήρεμες αγκαλιές. Την κοιτούσε στα μάτια και πόσες φορές την κυνηγούσε στα μονοπάτια του μυαλού της. Έτρεχε από πίσω της. Της έλεγε να του εξηγεί. Στην αρχή το έκανε. Μετά κουράστηκε. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στα γέλια τους, της είπε να μην απομακρύνει το βλέμμα της. Να μην "φεύγει" όπως συνήθιζε πολλές φορές. Να μην το κάνει γιατί τον φοβίζει. Και το έβλεπε πως της έλεγε αλήθεια, μα δεν μπορούσε να το ελέγξει. Εκείνος σώπαινε όταν ξεκινούσε. Μια φορά μάλιστα έφυγε. Απλά έφυγε... Πόσο παράξενο φάνηκε αυτό στην Ευτυχία. Την έκανε να γελάει ο Παντελής. Με την αθωότητα που κουβαλούσε, παρά τα χρόνια του... Με τον τρόπο που την κοιτούσε περιμένοντας την επόμενη λέξη της. Προσπαθούσε να της επιβληθεί στο κρεβάτι. Να την αγαπήσει κιόλας ταυτόχρονα. Μα δεν ήξερε πως και εκείνη του έδινε χρόνο... Τραγούδαγε κιόλας... της ψιθύριζε στίχους ο Παντελής...

Διαφορετικοί. Αυτό ήταν οι δυο τους. Διαφορετικοί.. Χαμένοι στο πριν, το τώρα, το μετά.
Η Ευτυχία, η παράξενη γυναίκα με το όλο υποσχέσεις όνομα, ήταν στην μέση. Στη μέση του δρόμου της. Διασταύρωση και πίσω δεν μπορούσε να γυρίσει. Όχι ότι έπρεπε να διαλέξει. Δεν θα το έκανε ούτως η αλλιώς. Μα τι είναι αυτό που μας κυριεύει ώρες ώρες... Τι είναι αυτό που μας ταρακουνάει από τις βολικές θέσεις μας στο μπαλκόνι της ζωής?
Αν η μόνη λύση για να ξεκουνηθούμε, είναι να πέσει το μπαλκόνι, άστο να πα να γαμηθεί... Και κάτι άλλο. Γιατί όλοι λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρός? Τι σημαίνει η εντολή "πάρε λοιπόν μια απόφαση"? Πως καταλαβαίνεις ότι ξεπέρασες κάποιον, ενώ ταυτόχρονα τον αγαπάς? Πρεπεί να μισήσεις για να σταματήσεις να σκέφτεσαι? Πως καταλαβαίνεις ότι ερωτεύτηκες? Φτάνουν δυο χαμόγελα? Δυο μουδιάσματα του κορμιού, ίσως?
Ποιος βάζει τους κανόνες τελικά και... υπάρχουν "πίστες" στην ζωή???

3 Ιουν 2008

Σαν τους φαντάρους...

Είμαι λιγουλάκι off αυτές τις μέρες...
Λίγο η δουλειά, λίγο η ζέστη, ευτυχώς σήμερα δρόσισε...
Στο σπίτι, το pc ανέπτυξε πρωτοβουλία και πλέον με ενημέρωσε ότι είναι σε διακοπές...
Επέστρεψα στα κλασσικά λοιπόν. Χαρτί και μολύβι...
Δεν έχω προλάβει να τα "αντιγράψω"... δεν ξέρω αν θα το κάνω βασικά.
Μέσα στην απορία είμαι τις τελευταίες μέρες.. κοιτάζω γύρω μου, και βλέπω ερωτηματικά παντού.. Στην ουσία τους, όλα έχουν μια τάση να πηγαίνουν καλά και μου τη σπάει που "ψάχνω" καταστάσεις... Γαμημένη συνήθεια. Μερικές φορές απλά εύχομαι να μπορούσα να προσπεράσω όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μου και κάθομαι και παρατηρώ με τις ώρες... Να τα προσπεράσω. Να αφοσιωθώ στην "ζωούλα μου"... Αν το έκανα αυτό δεν θα ήμουν πια εγώ. Δεν ξέρω αν θα με γούσταρα.
Εδώ που κάθομαι βλέπω ένα μικρό κομμάτι της Πατησίων... στο έχω ξαναπεί.. σωστά? Πιάνω τον εαυτό μου να σταματάω τα πάντα, λίγο πριν εκραγώ από την πίεση, και να παρατηρεί τους πεζούς... Πρόσωπα λυπημένα, πρόσωπα χαμογελαστά, άλλες φορές βιαστικοί... Τι τρέχουμε να προλάβουμε τελικά? Και άντε και τρέχουμε σου λέω εγώ... το φτάνουμε ποτέ?? Στριμωγμένοι σε λεωφορεία και φανάρια κόκκινα... Κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στην αγαπημένη μου παραλία. Χιλιόμετρα μακριά.. Όχι γιατί κάνει ζέστη. Όχι για αυτό. Για την αίσθηση της άμμου στα χέρια μου, για το ιώδιο στα πνευμόνια μου και για το γαλάζιο που θα τραβάει το βλέμμα μου.
Όλοι όσοι έρχονται σε μένα, μου ζητάνε διακοπές. Φτηνά πακέτα. Όσο πιο μακριά γίνετε. Πρέπει να τους χαμογελάω... το θέλω βασικά. Μου αρέσει. Γουστάρω τρελά, όταν έχουν εκείνο το βλέμμα.. ξέρεις.. εκείνο που αν και μόλις πλήρωσες του κόσμου τα λεφτά, έχεις στα χέρια σου τα εισιτήρια και το voucher του ξενοδοχείου και τα χαζεύεις... και σχεδόν,σχεδόν χαμογελάς.... Μετά ανοίγουν την πόρτα και βλέπουν τον δρόμο και το βλέμμα φεύγει. Έτσι απλά. Περπατούν γρήγορα. Και μου φαίνεται πως κάτι ψιθυρίζουν... 15 ή 20 και σήμερα... σαν τους φαντάρους...
Καλημέρα σε όλους... Ακούστε και το τραγουδάκι...





i've been here all the time
as far as i know doing right
i've always waited for the moment
that you would come through my door
but this brought loneliness so far
i lay my hand onto my heart
is this the life i want to live
is this the dream i had of you

but this brought loneliness so far
i lay my hand onto my heart
is this the life i want to live
is this the dream i had of you
the dream i had of you

the dream i had of you

now i'm standing here alone
waiting on my own
for something that will fill the emptiness
inside the moment that you mind
but this is loneliness i know
i lay my hand onto my soul
is this what life has got to give
is this the dream i had of you

the dream i had of you

but this is loneliness i know
i lay my hand onto my soul
is this what life has got to give
is this the dream
the dream i had of you

28 Μαΐ 2008

Αυτό που ήξερα...




Αυτό το τραγούδι , πρέπει να το ακούσεις... όπως και δήποτε!!!


Στίχοι: Λίλιαν Δημητρακοπούλου
Μουσική: Δημήτρης Κοργιαλάς
Πρώτη εκτέλεση: Ευριδίκη

Μέσα στα χρώματα τα μπλε, τα μωβ και τα γαλάζια
Να ταξιδεύουμε αγκαλιά στου έρωτα το φως
Εσύ να στέκεσαι ψηλά στα πιο ψηλά περβάζια
Κι εγώ για να 'μαι γύρω σου, να γίνομαι ουρανός

Μέσα από ψέματα γλυκά κι από πικρές αλήθειες
Να ξεπερνάμε τις παλιές ανόητες συνήθειες
Απ' όλα όσα ζήσαμε κι αφήσαμε στο χθες
Και να γεννιόμαστε ξανά σαν άγγελοι-εραστές

Αυτό που πάντα ήξερα μωρό μου κατά βάθος
Είναι πως θα σε γνώριζα σε τούτη τη ζωή
Πώς θα 'σβηνες τα λάθη μου και θ' άναβες το πάθος
Και να που ετοιμάζομαι να ζήσω μια γιορτή

Μέσα από μαύρες διαδρομές κι ένοχα μονοπάτια
Τα βήματά μου δύσκολα μ' έφεραν μέχρι εδώ
Το θάνατό μου νίκησαν τα σκοτεινά σου μάτια
Και μ' έμαθες απ' την αρχή να λέω σ' αγαπώ

Αυτό που πάντα πίστευα αγάπη κι έρωτά μου
Είναι ότι θα σ' έβρισκα, πως ήσουν κάπου εδώ
Μαζί σου τώρα πάρε με και κράτα με καρδιά μου
Και φώτιζε το δρόμο μου να μη ξαναχαθώ

Έχω μια τρέλα με την Ευριδίκη.. την θεωρώ μοναδική φωνή... αυτό το τραγουδάκι, είναι αφιερωμένο όπως καταλαβαίνεις... σε δυο μάτια! Αλήθεια, εσύ που θα το αφιέρωνες???

Καλημέρες προβληματισμένες σήμερα....

27 Μαΐ 2008

Μια Κυριακή ήταν και πέρασε...






Ήθελα τώρα να ήσουν εδώ.


Μαζί μου στο "κουτάκι" μου.


Να με έπαιρνες αγκαλιά και να μου έκοβες την ανάσα. Να αισθανόμουν τα χέρια σου στο δέρμα μου... ίσως και στα μαλλιά μου.



Να κλείδωνες μετά την πόρτα πίσω μας και να ξεκινούσαμε το περπάτημα... με κατεύθυνση ένα μέρος όμορφο και ήσυχο... όπως την Κυριακή! Θυμάσαι?

Να καθόμασταν πάλι σε έναν τοίχο κόντρα και να ακούγαμε εκείνη την γλυκιά φωνή, την όμορφη ,της κοπέλας με το πράσινο παντελόνι και τα σανδάλια... να μας τραγουδάει. Απ΄τα μέρη που μαι εγώ ξεύρουν να αγαπούν...

Να καπνίσουμε ένα τσιγάρο αγκαλιά και έπειτα να κοιταζόμαστε στα μάτια..

Τίποτα και συνάμα τόσα πολλά να πεις, που μπερδεύονται πριν γίνουν λέξεις και καταλήγεις να σωπαίνεις...

Να μου πεις πως τα μάτια μου είναι θάλασσα και δεν θα τα ξεχάσεις..."Αχ αυτά τα μάτια", να μου πεις και εγώ να δακρύσω πάλι...

Να αγοράσουμε ακόμα μια πράσινη χάρτινη πεταλούδα να φοράω στο αυτί....

Τα φώτα, να φτιάχνουν τον χάρτη της Αθήνας και να μιλάμε για την Ισπανία....

Για αυτό σου λέω...ήθελα τώρα να ήσουν εδώ. Μαζί μου στο "κουτάκι" μου. Να με έπαιρνες αγκαλιά και να μου έκοβες την ανάσα κι ας μην είναι σήμερα Κυριακή....

Αλήθειες και ψέμματα! ( παιχνιδάκι! )

Ο Νικόλας με κάλεσε σε αυτό το περίεργο (για μένα) παιχνίδι.

Πρέπει λέει να:
Γράφεις 4 προτάσεις που αφορούν εσένα.
Ζητάς από τους αναγνώστες να ψηφίσουν ποια απ’όλες είναι αληθινή.
Μόνο μία από αυτές ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

1. Μισώ την μουσική. Με κουράζει αφόρητα. Ιδικά τον Βασίλη τον Παπακωνσταντίνου, δεν τον αντέχω καθόλου! Ούτε για πλάκα!


2. Αν κάνα βραδάκι βαρεθώ στο σπίτι, παίρνω την Aprilia μου, και κατεβαίνω παραλιακή για κόντρες...

3. Το πραγματικό μου όνομα είναι Ευτέρπη - Πηγή αλλά το πρώτο δεν το ξέρει κανείς πέρα από την μαμά, τον μπαμπά και τον νονό μου!

4. Αν και λατρεύω την θάλασσα, δεν μπορώ να μείνω σε νησί. Εγκλωβίζομαι και κάνω τρέλες! :P

Αυτάααα....


Θέλω να μπερδευτώ μα τις αλήθειες και τα ψέμματα των... Νίκο Suspi Άρη Βιολογία Αggelika και της Σίβυλλα.. εννοείτε ότι όποιος άλλος θέλει να μας "μπερδέψει" είναι more than welcome!!

23 Μαΐ 2008

Να χαθούμε στη θάλασσα...




Μοναδικό τραγούδι... δεν συμφωνείς?
Μου θυμίζει έρωτα και πόνο...
Αλήθεια... υπάρχει ποτέ το ένα δίχως το άλλο...


Για την αγάπη και τον πόνο λέω...

Είμαι καλά... κλεισμένη στο σήμερα.

Είμαι καλά... κοιτώντας το αύριο.

Είμαι καλά... όταν σε σκέφτομαι λέω, είμαι καλά.

Μπορεί και όχι...

Ασυναρτησίες?

Μπορεί.



Γιατί ξεκινάμε? Ποιος είναι ο στόχος? Που καταλήγουμε?

Ερωτήσεις...πάλι...

Τι περίεργο τελικά! Οι ερωτήσεις να είναι κομμάτι του σήμερα και οι απαντήσεις του αύριο...

Δεν νομίζω ότι είναι το αλάτι και το πιπέρι που λένε...

Ανυπόμονη από την φύση μου, κοιτάζω τοίχο και έχω το μυαλό μου στις ερωτήσεις του σήμερα. Θα περάσει η μέρα. Την περιμένω. Χαμογελάω...

Κάποια σαν και εμένα, που έχει για σλόγκαν... " Η επιλογή είναι πάντα δική σου " , είναι δύσκολο να δεχθεί ότι δεν έχει παρα μόνο μια επιλογή... να περιμένει. Να μετρά τον χρόνο, ίσως και να τον κοροϊδεύει..

Μα τι κερδίζεις αν κοροϊδεύεις τον χρόνο? Ερώτηση ήταν...
Και τελικά μπορείς να τον κοροϊδέψεις? Κι άλλη ερώτηση...

Τα βράδια που περιμένω, παίρνω μαρκαδόρους και ζωγραφίζω....
Ή μάλλον δεν ζωγραφίζω, γράφω...
Έναν τοίχο σημαδεύω, με τραγούδια.

Δεν έχει άλλο χώρο... τελειώνουν και τα μικρά κενά μεταξύ των στίχων...

Πρέπει να βρω όμως, γιατί αυτούς τους στίχους τους θέλω στον τοίχο μου...

Δεν είν' αλήθεια
πως άνοιξε η πόρτα
και μπήκε στο σκοτάδι
του κήπου η ευωδιά
απ' τα υγρά τα χόρτα

Δεν ει ν' αλήθεια
στο άβατο αυτό
που έσβηνε η ζωή μου
πως άναψε στα χείλια
κρυφό φιλί καυτό

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλασσα
να χαθούμε στη θάλασσα μαζί

Δεν είν' αλήθεια
πως είδαμε τ' αστέρια
μαζί με το φεγγάρι
να κρέμονται γλυκά
απ' των κλαδιών τα χέρια

Κι αν είν' αλήθεια
πως ήρθε καλοκαίρι
ο ήλιος ο ζεστός
μας πήρε μια για πάντα
απ' της βροχής τα μέρη

Μαλλιά βρεγμένα
δάχτυλα μπλεγμένα
το φως που ξημερώνει
η αγάπη που λυτρώνει
στη θάλασσα, να κρυφτούμε στη θάλασσα
να χαθούμε στη θάλασσα μαζί


'Άβατο (στίχοι-μουσική: Γ. Ανδρέου)

20 Μαΐ 2008

Μου έλειψες!

Δεν το πιστεύω ότι συμβαίνει αυτό το πράγμα...

Μου έλειψες!

Και το θαυμαστικό είναι εκεί για να μείνει.

Δεν πάνε μερικές ώρες.. δεν θέλω να μετρήσω πόσες ακριβώς αλλά μου έλειψες...
Με τον πιο απλό και αληθινό τρόπο που κάτι τέτοιο συμβαίνει.

Σκέφτομαι τα μάτια σου.. ονειρεύομαι στιγμές μαζί τους...
Ναι ... με τα μάτια σου.

Σκέφτομαι τόσα, μα τόσο πολλά... σχεδόν τόσα όσα φαντάζομαι..

Χάνω την ικανότητα να βάζω τις λέξεις μου σε σειρά γιατί κάπου ανάμεσα είσαι εσύ.
Ανάμεσα στις λέξεις, ανάμεσα στις σκέψεις...

Δεν ξέρω τι θα καταφέρουμε και πως. Δεν ξέρω αν είσαι διατεθειμένος να με μάθεις... δεν ξέρω ουτε για μένα...
Ξέρω μόνο ότι είσαι σχεδόν εδώ και λέω σχεδόν, γιατί νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει πιο δυνατά από την παρουσία σου στο μυαλό μου, την απουσία σου από τον χώρο.

Ένα γλυκό μπέρδεμα...

Σαν να θέλω να γίνω καλύτερη από το πουθενά...
Σαν να θέλω να σου πω για τούτο το "δωμάτιο" και να σε αφήσω να τα μάθεις όλα...
Όλα μου τα κρυφά... όλα μου τα τρελά... όλα μου τα αλλοπαρμένα..

Ζεσταίνομαι και κρυώνω.... μπερδεμένη και σίγουρη... χαμόγελο και δάκρυ... μαζί... δεν ξέρω γιατί. Δεν με νοιάζει να μάθω...
Είσαι εσύ... ίσως και να είμαι εγώ..

κι όλο εσένα θέλω μόνο... ακούω τον σταθμό που σου γνώρισα...

Είπαμε χαλαρά και δεν κρατιέμαι... είπαμε σιγά σιγά και απλά ανυπομονώ...

Δεν ξέρω πως το κάνεις... δεν ρωτάω.. κουράστηκα να φτιάχνω ερωτήσεις και να ψάχνω απαντήσεις..

Αυτά τα μάτια σου... ίσως κι ένα τραγούδι...

Ναι... τα μάτια σου και ένα τραγούδι... αυτά θέλω για σήμερα...

17 Μαΐ 2008

Δεν θα συζητάμε , θα γκρινιάζουμε!!



Βρήκα την λύση....είναι πολύ εύκολο να κρατάς μούτρα τελικά!
Από δω και πέρα όταν κάτι με ενοχλεί, δεν θα το συζητάω...
Θα περιμένω να μυρίσεις τα νύχια σου.
Θα σου μιλάω τυπικά τελείως και όταν με ρωτάς τι συμβαίνει, θα χαμογελάω και θα λέω "Τίποτα μωρό μου!" , ενώ παράλληλα θα γκρινιάζω με το παραμικρό.

Ναι ναι! Αυτό είναι! Δεν θα συζητάμε , θα γκρινιάζουμε και θα αποφεύγουμε μόνο, ο ένας τον άλλο. Και όταν πλέον η κατάσταση γίνει δεδομένη και σε κανένα μας δεν κάνει εντύπωση μια κατεβασμένη μούρη, όταν θα σταματήσουμε να ξέρουμε τι απασχολεί τον καθένα μας, τότε, νομίζοντας πως σε χάνω, θα αρχίσω να φλερτάρω ασύστολα.

Να δοκιμάζω την υπομονή σου από το πρωί του θεού μέχρι το βράδυ του Κυρίου.
Αν μου προτείνεις να πάμε καμία βόλτα να ξεσκάσουμε, θα τεντώνομαι στον καναπέ και θα λέω ότι βαριέμαι και το άλλο το κορυφαίο... "που να τρέχουμε τώρα, δε βαριέσαι??"

Από εδώ και πέρα θα κάνουμε ΜΟΝΟ sex!Βρώμικο και φτηνό! Δεν θα βάζουμε μουσική, δεν θα χαμηλώνουμε τα φώτα, δεν θα παίζουμε , γενικά, με τις αισθήσεις. Μια ανάγκη είναι και αυτό στο φινάλε φινάλε...

Όταν δε, σου προτείνω να κυληθούμε στο ξεκάρφωτο στα πατώματα και να βάλουμε φωτιά στα κορμιά , (καπάκια με το που θα γυρίζεις από το γραφείο, που βρισκόσουν τις τελευταίες 13 ώρες) και μου λες ότι είσαι κουρασμένος και θέλεις αρχικά να κάνεις ένα μπανάκι να χαλαρώσεις, θα τα παίρνω στο κρανίο και θα συνειδητοποιώ εντελώς ξαφνικά ότι ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΣ ΠΙΑ!!!

Μετά , και ενώ εσύ είσαι στο μπάνιο, θα παραγγέλνω σουβλάκια και θα αράζω στον καναπέ σου, με τα πόδια μου στο τραπεζάκι, για να δω μπάλα...

Πριν κοιμηθούμε, ο ένας στην μια άκρη του κρεβατιού και ο άλλος στην άλλη, θα σου λέω ( με γυρισμένη πλάτη εννοείτε) ότι σε αγαπάω πολύ και ότι δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είμαστε πια όπως παλιά...

Ναι έτσι θα το κάνω...

14 Μαΐ 2008

Να με φωνάξεις...




Κρύο κάνει εδώ.... και μέσα και έξω..

Εκεί τι καιρό έχει?

Να φωνάξεις αν με θες...

Δεν μου αρέσει να στο λέω... νομίζω , γίνομαι κουραστική ...

Πόσες φορές πρέπει να πεις κάτι, για να φτάσει να "εννοείτε"??

Το σ' αγαπώ μας εννοείτε?

Ελπίζω όχι. Δεν θα το ήθελα...

Κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μην εννοούνται.. να πρέπει να τα λες.. ξανά και ξανά εώς ότου κουραστούν τα χείλη...

Πες το μου ξανά...

Η κλήση μου προωθείται.. μάλλον στο κενό... δεν πειράζει...

Έχω αλλού το μυαλό μου σήμερα....

13 Μαΐ 2008

Με τα μάτια....




Πόσους αγάπησες?


Αλήθεια πες. Δεν έχεις πρόσωπο εδώ... δεν έχει κάτι να φοβάσαι τούτος ο κόσμος... όχι εμένα, όχι κανέναν άλλο... μπορείς να πεις αλήθεια? Σε σένα λέω, μπορείς να πεις αλήθεια? Στον εαυτό σου, όχι σε μένα...




Γιατί, όταν συναντάμε το "ιδανικό" , προσπαθούμε να το τσακίσουμε από όλες τις μεριές? Φταίει το ότι δεν πιστεύουμε, ότι κάτι τόσο όμορφο συνέβη σε εμάς και προσπαθούμε να βρούμε το ελάττωμα?


Φταίει ότι τρομάζουμε, όταν ο άλλος συμπληρώνει τις προτάσεις μας?


Φταίει που μας ανοίγει την πόρτα και θυμάται (επιτέλους κάποιος που θυμάται) πως πίνουμε τον καφέ μας?




Το ξερό μας το κεφάλι? Μήπως φταίει αυτό?




Η μήπως τελικά, η προοπτική της πολυπόθητης ευτυχίας, μας τρομάζει?




Είχες ποτέ το τέλειο?




Μην το σκέφτεσαι πολύ... γρήγορα απάντησε... γρήγορα σου λέω! Περνάνε οι στιγμές!




Εγώ μια φορά (ευτυχώς όχι και ένα καιρό...) το έζησα...


Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, πέρασε κάνας χρόνος μακρυά του βέβαια... αλλά κάλιο αργά που λένε...




Δυο μήνες. Τόσο κράτησε . Τόσο το άφησα να κρατήσει και μετά... μετά έκανα αυτό που κάνω καλύτερα....


Το διέλυσα....το γάμησα!!!




Κάποιο Σάββατο - μη με ρωτήσεις ποιο... δεν θυμάμαι - βγήκαμε παρέα και τον είδα μπροστά μου. Έτσι απλά. Με μια κοπέλα που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει "λάθος επιλογή" κάποια στιγμή.




Ναι ... βόλτες στο χρόνο έκανε όταν την συνάντησε και τα δυνατά πράγματα που ζούμε, είναι αδύνατο να μπουν σε τσουβάλια. Εδώ τα "καλά" εκεί τα "κακά".

Όμορφη κοπέλα. Έξυπνη. Ίσως και καλός άνθρωπος... δεν ξέρω...


Γαμώτο!!!


Μιλούσαμε με τα μάτια. Με ρώτησε εκείνος τι κάνω και του χαμογέλασα. Με ρώτησε αν μεγάλωσα καθόλου (με τα μάτια ντε... με εκείνο το βλέμμα το... το... δεν έχω λόγια...) κοκκίνισα εγώ...


Έχω μεγαλώσει άραγε?

Το να αναγνωρίζεις λάθη και να διώχνεις τη ζήλια σημαίνει ότι μεγάλωσες? Και αν ναι, ποιος το λέει?


Ο Μάκης, έτσι τον λένε, είναι ο άντρας μου. Πάντα θα είναι μόνο και μόνο γιατί όταν ήμουν κορίτσι ακόμα, εκείνος μου συμπεριφερόταν σαν γυναίκα. Και όταν ήμουν μαζί του, μόνο γυναίκα ήμουν.


Άσε το σεξουαλικό απ' έξω. Δεν μιλάω για αυτό. Μιλάω για τότε που παλεύεις να συνειδητοποιήσεις ότι ενηλικιώθηκες. Οι γύρω σου, σου φέρονται ακόμα σαν παιδί και ψάχνεις να βρεις τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και πως θα σταθείς πάνω σε δεκάποντα....


Εμένα ο Μάκης με έκανε να αισθάνομαι γυναίκα, ακόμα και όταν φορούσα αθλητικά... ακόμα και όταν έκανα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια και γελούσα... ακόμα και όταν τα εσώρουχά μου, ήταν από χοντρό , χρωματιστό βαμβακερό ύφασμα και όχι από δαντέλα....


Κάποια στιγμή με άγγιξε. Τόσο φυσικά, όσο μόνο εκείνος θα μπορούσε. Για εκείνη την μοναδική στιγμή της βραδιάς, αισθάνθηκα απόλυτα ασφαλής. Προστατευμένη. Ντυμένη με πανοπλία αόρατη...


Αλάνι ήταν ο Μάκης που λες... πριν τον γνωρίσω, άκουγα για αυτόν. Από όλους.

Έλεγαν για το γήπεδο, έλεγαν για την δύναμή του, για τις τρέλες του... μα εγώ γνώρισα κάποιον άλλον...


Για αυτό σου λέω... την αλήθεια, σε οτιδήποτε, μόνος σου θα την βρεις...


Ένα απόγευμα χωρίσαμε... μια μέρα που δεν θυμάμαι.. ένα χειμώνα που ξεχνάω.


"Θα τα πούμε μικρή! Μεγάλωσες... το ξέρεις? Σε θυμάμαι.. Να προσέχεις...."


" Και εγώ σε θυμάμαι... να 'σαι καλά και σε ευχαριστώ... για όλα..."


Με τα μάτια ντε...

11 Μαΐ 2008

Με υπογραφή... όχι αστεία :P



Ο Άρης με κάλεσε σε ένα ΄νέο παιχνίδι που κυκλοφορεί και πραγματικά βρίσκω πολύ ενδιαφέρον...


Οι κανόνες λοιπόν είναι:

1. Γράψε
2.Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )
3. Πόσταρε.
4. Ειδοποίησε!Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/
5. Προσκάλεσε άλλους 5 ή και περισσότερους bloggers να συμμετέχουν.

Έτσι, το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό΄να γράψω, ήταν η εισαγωγή του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι (που πολύ αγαπώ) " Όταν χαράζει". Την παραθέτω σε χειρόγραφο λοιπόν... Δεν είναι και της καλύτερης ποιότητας η φωτογραφία μα το σκάνερ μου ... απεργεί :P


Ειδοποιώ: autographcollectors
Προσκαλώ λοιπόν τους... jacki νίκο μου biologist νεράιδα μου . Λόγο του ότι έχω δει χειρόγραφες αναρτήσεις σε πολλά από τα αγαπημένα μου blog, αφήνω την πρόσκληση ανοιχτή για όποιον θέλει να συμμετάσχει..
Υ. Γ. Πέρασε γρήγορα το σ/κ ή μου φάνηκε????

8 Μαΐ 2008

Ένα τσιγάρο κακοφτιαγμένο...


Γέλα ... σε παρακαλώ , γέλα μου...
Ψυγείο έγινε ο κόσμος. Πέτρα μεγάλη και βουλιάζει..
Δεν θα φύγω.. μην φοβάσαι
Μάθε μόνο πως κατάληξη καλή και για τους δύο είναι αδύνατο να υπάρξει.
Αφήσαμε να περάσεις ο καιρός.
Ξεχνάω μα δεν το θέλω...
Θυμάσαι μα δεν το θες...

Αναστενάζοντας στην σιωπή, μοιάζει ο καημός, με ήχο διαπεραστικό... τρυπάει, σχεδόν σκοτώνει...

Γέλα καρδιά μου. Εγώ θα τα φτιάξω όλα.
Ας είναι το τέλος για μένα άσχημο... εσύ να μου γελάς...
Κάθομαι στα σκοτάδια. Εγώ και ο καπνός μου... στα τυφλά φτιάνω ένα τσιγάρο να καπνίσω..
Δεν έχει ύπνο απόψε...
Σαν να μην υπάρχει το κρεβάτι, όταν η αγκαλιά σου είναι μακρυά....
Κλείνω τα μάτια... μια τελευταία απόπειρα να θυμηθώ το γέλιο σου...

7 Μαΐ 2008

Για το γαμώτο!

Ο γεροξεκούτης!Τα έβαλε μαζί της. Καλά να πάθει. Του άξιζε!
Δύο χρόνια δούλευε για αυτόν και είχε ανεχθεί τα πάντα. Από το να του φτιάχνει καθημερινά τον καφέ του μέχρι και τα πονηρά σχόλιά του. Τα τηλέφωνα στη μέση της νύχτας για ερωτήσεις που μπορούσαν να περιμένουν όχι μέχρι το πρωί αλλά και για μέρες ολόκληρες.
Κάποια στιγμή βρήκε κάποια καλύτερη δουλειά, άρπαξε την ευκαιρία και σηκώθηκε και έφυγε από το μικροσκοπικό και βρώμικο γραφείο του Πειραιά
Το πρωί μίλησαν στο τηλέφωνο για τα λεφτά που της χρωστούσε. Είχαν περάσει πέντε ολόκληροι μήνες από τότε που έφυγε και απλά είχε κουραστεί να περιμένει τα λεφτά της. Αυτά που εκείνη είχε δουλέψει!Δεν ήταν τόσο η ανάγκη για το υπόλοιπο των πεντακοσίων ευρώ. Το γαμώτο ήταν. Τέλος πάντων! ο γέρος το έπαιξε δύσκολος στο τηλέφωνο ότι τάχα μου δεν έχει μια και οι άλλες υποχρεώσεις του, δεν μπορούν να περιμένουν. "Πως κάνεις έτσι για πεντακόσια ευρώ?" της είπε, και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι της! Δεν έπαιρνε ευγένεια η κατάσταση. "Μέχρι το μεσημέρι, τα λεφτά μου! αλλιώς θα έρθω να τα πάρω προσωπικά!" έτσι του είπε. "Να πα να γαμηθείς" ήταν η απάντηση του και μετά ήρθε το κατέβασμα του ακουστικού.

Τόλμησε να την αγγίξει ο μαλάκας! Τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω της! Σήκωσε το γυάλινο τασάκι εκείνη και έσπασε την τζαμαρία. Πήρε τζάμι από το πάτωμα και του το έχωσε στο σβέρκο όταν εκείνος γύρισε να πάει στο γραφείο του. Ακόμα και στα τελευταία του τη δυσκόλεψε ο γέρος. Του έδωσε μια σπρωξιά με το πόδι και τον έριξε στην ήδη σπασμένη τζαμαρία. Ευτυχώς ήταν οι δυο τους στο γραφείο.
Πονούσε το χέρι της. Κόπηκε και εκείνη με το τζάμι. Με τα μάτια ανοιχτά ο γέρος, σαν να την κοιτούσε ήταν. Και την τσίτωνε πιο πολύ ακόμα!
Κάθισε στη δερμάτινη καρέκλα και άναψε τσιγάρο. Πήρε ένα ποτήρι και έβαλε ουίσκι. Ο γέρος είχε το δικό του πάνω στο γραφείο, στη μέση πια, όπως κάθε μέρα άλλωστε! Ήρεμα πήρε το εκατό και δήλωσε ατύχημα. "Γρήγορα!!! γρήγορα ελάτε, φέρτε και ασθενοφόρο.. νομίζω ζει!"
Και τώρα περίμενε! Πόλεμος γινόταν μέσα της! Πάντα πίστευε στο Θεό. Ποτέ δεν είχε βλάψει κανέναν μα εκείνος... εκείνος ο γέρος την χτύπησε. Πως τόλμησε!! Ούτε ο πατέρας της δεν την είχε αγγίξει ποτέ!
Ήρθαν και οι αστυνομικοί. Υιοθέτησε ένα βλέμμα κενό. Τους είπε ότι τα είχε κοπανήσει ο γερός και ενώ έπιναν ακόμα ένα ποτό, σηκώθηκε κάτι να πάρει και σκόνταψε πάνω στη τζαμαρία.
Οι γείτονες όλοι την γνώριζαν και κακό λόγο δεν είχαν να πουν... Μόνο ότι ο γέρος την εκμεταλλευόταν οικονομικά αλλά εκείνη, τι καλό κορίτσι, έκανε υπομονή και του μιλούσε πάντα με το σεις και με το σας!
Τα ξημερώματα πια, ήταν ελεύθερη να πάει σπίτι.

Μέσα στην παραφροσύνη που εξαπλωνόταν στο μυαλό της, θύμωνε. Θύμωνε που κανείς δεν την είχε ικανή για τίποτα! Ούτε καν για φόνο! Ούτε μια στιγμή δεν πέρασε η ιδέα αυτή από τόσα μυαλά.... Μα δεν πειράζει... Του άξιζε του γέρου!!

6 Μαΐ 2008

...και ορκίζομαι στον Ποσειδώνα δεν θα ξαναερωτευτω!!!

Το πήρα απόφαση σου λέω!! :)
Έχουν σαλτάρει όλοι παιδί μου!!
Ο κάθε ένας το μακρύ και το κοντό του...
Η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους, έχει πλέον προαχθεί σε επιστήμη!! Ζαβλακωμενοι από την πολύ δουλειά, τριγυρνάμε στους δρόμους και αν μας μιλήσει και κανένας τον μπινελικόνουμε....
Έτσι έχει γίνει και με τις σχέσεις... πόσα να αντέξεις???
Έχει παραξενιά ο ένας από την δουλειά, γκρίνια ο άλλος από την κίνηση και το μποτιλιάρισμα... τι κουβέντα μπορείς να κάνεις και να μην περιέχει εκνευρισμό???

Άκου το τραγουδάκι... θα σ' αρέσει! :P



"ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ"

Δεν θα χαναερωτευτώ....

Σαν το ψαράκι πάνω κάτω

μέσα στη γυάλα μου γυρνώ

ξαπλώνω ανάσκελα στον πάτο

και κοιτάζω τον αφρό

πως μένουν όλα ίδια κι όμοια

κάθε μέρα που περνά

ας γίνει κάτι να ταράξει

της ζωής μου τα νερά

έτσι ευχόμουνα την ώρα

που μπήκες στη ζωή μου εσύ

γάτος με πέταλα και φόρα

μια ζωντανή καταστροφή

είσαι το μάτι του κυκλώνα

και φταις που φτάσαμε ως εδώ

στο λέω,μα τον Ποσειδώνα

δε θέλω να σε ξαναδώ



Σαν το ψαράκι πάνω κάτω

μέσα στη γυάλα μου γυρνώ

πίνω μια θάλασσα άσπρο πάτο

κλαίω έναν ωκεανό

πως 'έγινε να σ' αγαπήσω

να ναυαγήσω στ'ανοιχτά

ας γίνει κάτι να γυρίσω

στα ρηχά μου τα νερά

αν βγω απ' αυτή την τρικυμία

σώα και δίχως αμυχή

δεν ξανακάνω πια καμία

παρακινδυνευμένη ευχή

θα' θελα να'μουνα γοργόνα

μα ένα ψαράκι είμαι μικρό

και ορκίζομαι στον Ποσειδώνα

δεν θα ξαναερωτευτω ._

5 Μαΐ 2008

Είσαι μια γλύκα!!



Χθες το σπίτι μύριζε σοκολάτα.... πολύ σοκολάτα!!!
Φτιάξαμε σουφλέ σοκολάτας με την Π.. ανάψαμε κεριά, στρογκυλοκαθήσαμε στο καναπέ και τα τσακίσαμε... Μετά, ταινία αισθηματικού περιεχομένου και κλάμα...
Φλασιές από τα ξένοιαστα χρόνια, τα μικρά (μηδαμινά θα έλεγα) προβλήματα της ηλικίας εκείνης και αναμνήσεις από αθώους έρωτες...παιχνιδιάρικους...

Π. Πως γίναμε έτσι ρε Λυδία?Μου θυμίζουμε τις μανάδες μας! Δουλειά, σπίτι άντε και κανα καφέ! Μας ρωτάνε τι κάνουμε και απαντάμε καλά.... Τι ψεύτες που είμαστε!

Λ. Και τι να πεις? Να πεις όλα σκατά αλλά ευχαριστώ που ρώτησες?? Δεν πάει ρε φιλενάδα!

Π. Το διανοείσαι?? Παλιά πετάγαμε ένα μπλουζάκι, συνήθως το πρώτο που βρίσκαμε μπροστά μας και βγαίναμε... Τώρα πλέον, καθόμαστε και συζητάμε τι θα φορέσουμε το βράδυ!

Λ. Φυσικά και το συζητάμε. Όταν ήμασταν πιτσιρίκια αγάπη μου, είχαμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε από το να φτιάχνουμε το μαλλί και να στρώνουμε το φόρεμα! Δεν έχεις καταλάβει ότι η διαδικασία της ετοιμασίας είναι από τις λίγες ξένοιαστες στιγμές της ημέρας??

Π. ναι ναι! Πλέον δεν είναι ο καφές η ουσία αλλά το ότι θα αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε μας... Θα μπορέσουμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη... να δούμε τα χρόνια που πέρασαν...

Λ. Όπα ρε συ! Μιλάς λες και είμαστε γριές!

Π. Λυδία... μεγαλώνουμε! Αυτό ξέρω εγώ!! Άμα είναι να ζήσω ως τα εκατό και η καθημερινότητα μου να είναι αυτή που είναι σήμερα, να πάει να γαμηθεί!

Λ. Είσαι να τα πετάξουμε όλα στον αέρα και να πάμε να ανοίξουμε ένα beach bar??? Ήλιος και ξενοιασιά!! Έλα φιλενάδα! Έλα και σου υπόσχομαι να γίνουμε σαν τον Πίτερ Πάν!

Π......... Με δελεάζεις, δεν λέω.... Είπαμε με τον Γιώργο να αρραβωνιαστούμε...

Λ. Πλάκα κάνεις έτσι??

Π. Συγνώμη φιλενάδα... δεν μπορώ να έρθω στην δική μας χώρα του Ποτέ Ποτέ! Θα έχω πλέον κοινούς λογαριασμούς να πληρώνω...

Λ....

Π. Να πας εσύ ρε κοπελιά!Να πας και αν έρθεις μόνο για να με παντρέψεις! Θα έρχομαι καμία φορά και εγώ να κλέβω ελευθερία... Πήγαινε... πήγαινε σου λέω!

Λ. Μόνη μου?? Δεν λέει ρε φιλενάδα... τα παιδιά θέλουν παρέα και οι δικοί μου κοινοί λογαριασμοί, δεν βλέπω να έρχονται! Θα κάτσω εδώ... έχω όμως αιτήματα!

Π. Ορίστε?????

Λ. Μια φορά την εβδομάδα, θα έρχεσαι να φτιάχνουμε σουφλέ και να θυμόμαστε... να γελάμε και να κλαίμε.. Να βγάζουμε τη γλώσσα σε αυτούς που μεγάλωσαν και σε όσους ακόμα σταμάτησαν να ονειρεύονται και να παίζουν!

Π. Σύμφωνοι!!

Πως πέρασαν τα χρόνια... Από τα όνειρα, κυλήσαμε στη πραγματικότητα... Μεγαλώσαμε. Βαρύναμε... Γελάμε πιο δύσκολα...

Έπαθα σοκ όταν μου είπε τα νέα.... Μου ήρθε απότομα.. από το πουθενά... Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "Μα είσαι μικρή ακόμα!!!" Ευτυχώς που δεν το ξεστόμισα γιατί μαλακία θα έλεγα.... Εύχομαι στην Π. ευτυχισμένη ζωή. Με χαμόγελα και αγκαλιές. Με κατανόηση και αλληλοσεβασμό.. και όταν πικραινόμαστε φιλενάδα, θα φτιάχνω σουφλέ να μας γλυκαίνω.. :P

1 Μαΐ 2008

Ερωτικό...




Υπάρχουν οι "ταξιδευτές"...
Άνθρωποι που περιπλανιούνται από το ένα σώμα στο άλλο...
Άνθρωποι με διψασμένες αισθήσεις...

Θα τους καταλάβεις από τον τρόπο που σε αγγίζουν με το βλέμμα.. από τον τρόπο που ανατριχιάζουν το κορμί... μουδιάζουν το μυαλό...

Εθίζεσαι στον ερωτισμό τους...

Γίνεσαι το καράβι τους και εκείνοι τα πανιά... σε ταξιδεύουν όπου και όπως τους αρέσει και νομίζεις... νομίζεις ότι και εσύ προς τα κει θε να τραβήξεις... (πόσο αφελής είσαι μερικές φορές..)

Τα μπλε τα μάτια, πονάνε πιο πολύ όταν σε κοιτάνε... μοιάζουν με πάγο που σε κόβει... δεν μπορείς να ξεφύγεις...

Δεν είναι παιχνίδι... είναι ανάγκη τους...

Χορταίνουν καμία φορά και φεύγουν...
Τα πανία δεν είναι για να μένουν τυλιγμένα... είναι για να τα γεμίζει ο αέρας...είναι για να κατευθύνουν. Και ο προορισμός πάντα συγκεκριμένος... όσο κι αν κρατήσει το ταξίδι..

Μακρυά τους μείνε κούκλα μου... όσο μπορείς...διαλύονται τα καράβια που μένουν μεσοπέλαγα, χωρίς πανιά, χωρίς στεριά...
Αργά, μα σταθερά, διαλύονται..


για την Ε. που έμεινε χωρίς πανιά μεσοπέλαγα...