26 Μαρ 2008

Ίσως φταίνε τα φεγγάρια...



Καλή μέρα να είναι και σήμερα... με εικόνες διαφορετικές, με σκέψεις άλλες....

Κι αν κουράστηκα, δεν φταις εσύ, μήτε τα όνειρα που είναι βαριά... φταίει το μυαλό που κάνει παιχνίδια...

Τραγούδα μαζί μου....

Εγώ σ' αγαπάω....
Εσύ μου λείπεις....

24 Μαρ 2008

Πάει....

Μια παρεξήγηση ήταν. Δεν θέλαμε να πιέσουμε καταστάσεις και κάναμε κουβέντες μισές που άφηναν κενά απροσδιόριστα, παραπλανητικά Να μην σε πιέσω, να μην με πιέσεις.... τελευταία στιγμή το προλάβαμε...
Μπήκε ο εγωισμός μπροστά και κάπου ξέχασες. Με μπέρδεψες με φιγούρες άλλες, μπέρδεψες τις πράξεις μου και τα λεγόμενα μου με αυτά άλλων που πέρασαν....

Στο τσακ....

Δεν θα ερχόμουν.... κι εγώ εγωίστρια βλέπεις! Φοβήθηκα όμως. Όχι. Όχι είναι η απάντηση και η διατύπωση της ερώτησης δεν έχει σημασία.... Όχι...δεν θα το άφηνα έτσι... να μου φύγεις πάλι δηλαδή.

Με ρώτησες και άλλα πολλά... Μπερδεμένος, σχεδόν χαμένος, απροετοίμαστος για την επίσκεψή μου... αιφνιδιασμένος από την ευθύτητα των λέξεων, δεν μου είπες αν με αγαπάς και δεν ρώτησα.... δεν χρειάστηκε βασικά. Το είδα στα μάτια σου και μου φτάνει.... θα φτάσει πιο μετά στα χείλη... με το χρόνο....με τα χάδια...

Τρελός είσαι και εγώ δεν πάω πίσω μωρό μου! Λίγες ώρες μόνο.. λίγα φιλιά...λίγες λέξεις μόνο και μόνο για να σου θυμίσω ότι είμαι εδώ. Μην λες ευχαριστώ, μη λες συγνώμη! Είναι λέξεις λίγες και χωρίς νόημα όταν μιλάς για την καρδιά...

Σου δίνομαι σιγά σιγά... το νιώθεις άραγε? Τα όμορφα που είναι να έρθουν τα περιμένεις? Τ' ακούς που φωνάζουν να τους ανοίξουμε την πόρτα?

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην έρθω.... Κι αν είναι εσύ να φεύγεις, εγώ θα έρχομαι για να κάνω τα μάτια σου να γελάνε και να ζεσταίνω την καρδιά μου....

Κάποιες αγάπες δεν έχουν τέλος, δεν έχουν κύκλο, δεν έχουν όρια...
Στο αύριο που θα έρθει, ζητάω να μου φέρει την αγκαλιά σου, να κρατήσει την ψυχή μου που δεν ζητάει τίποτα... Τίποτα παραπάνω από μια συνομιλία το χρόνο, μια αγκαλιά το χρόνο... ένα γέλιο ένα φιλί...
Κι αν δεν είναι για μας τούτος ο κόσμος, έλα να ψάξουμε για άλλους! Κι ας είναι μακρυά και ας μην έχουν θάλασσα να μας γαληνεύει... θα 'σαι εσύ , θα ΄μαι εγώ...

Αυτό είναι αγάπη τελικά? Να χορταίνεις με τα λίγα? Να μην έχεις τόσο ανάγκη την παρουσία αλλά την ουσιαστική επαφή?

Ταξίδι πας καρδιά μου και θα είναι από τα όμορφα γιατί έτσι πρέπει να γίνει... κι αν μου λείψεις τόσο ώστε να αρχίσει να πονάει το κορμί, θα έρθω για μια αγκαλιά και θα φύγω πάλι....

Πόσο χρειάζεται η σκέψη για να διασχίσει μια ήπειρο? Σε λίγο θα είναι εκεί, μαζί σου η σκέψη μου, να σου κρατάει συντροφιά...

Πάει, τελείωσε τώρα. Πέρασε μάτια μου, ησύχασε.

22 Μαρ 2008

"Ο Κόσμος Της Σοφίας"

H biologist με είχε (εδώ και κάτι χρόνια :P)κάλεσει σε αυτό το παιχνίδι.
Ευχάριστώ για την πρόσκληση και sorry για την καθυστέρηση!

έχει και κανόνες βεβαίως βεβαίως!

- Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
- Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123
- Βρες την πέμπτη περίοδο (από τελεία σε τελεία) της σελίδας.
- Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).

Χθες ξεκίνησα το "Ο κόσμος της Σοφίας" του Jostein Gaarder.

"..... Το χώμα ήταν μουσκεμένο και δυσκολευόταν να προχωρήσει. Δεν άργησε, όμως, να βρει μια βαρκούλα με τα κουπιά της, μισοτραβηγμένη στην στεριά. Η Σοφία έριξε μια ματιά γύρω της....."

πάλι για την θάλασσα!!
Καλώ όλους όσους έχουν όρεξη!

21 Μαρ 2008

Καληνύχτα και απόψε κόσμε....

Τα έχω μπερδέψει λίγο και λέω να αρχίσω πάλι τις ιστορίες...
Λέω αυτή τη φορά να μιλήσω για τον Γιώργο και την Κλαίρη. Να κολλήσω την ουσία της με τους ρυθμούς μου και ότι φτιάξω, δεν έχει εγγύηση

....

Η Κλαίρη έχει το παιδί της. Είχε τον γάμο της. Έχει το σπίτι της... λείπει κάτι. Κάτι... κάτι να την κρατάει εδώ τις ώρες που κοιμάται το παιδί...να σταματήσει τα ταξίδια... κάτι να στριμώξει μέσα του την μοναξιά της .... αλλά αυτό το και δεν της κάνει την χάρη!

Μα τι λέει .... τι ζητάει? Αφού αν δεν ήταν η Αγγελική, η Αγγελικούλα της, θα ήταν νεκρή στ' αλήθεια και όχι μόνο στα αισθήματα... μα κι αυτό τι είναι? Ζωή είναι?

Χθες το γάμησε... το αποτελείωσε εκείνο το μέλος του σώματος της που φώναζε, απαιτούσε την παρουσία του Γιώργου. Μόνο μυαλό είχε μείνει.... μόνο λογική. Κρύα λογική και δίψα για δύναμη! Εκείνη που ένιωσε όταν χρησιμοποιούσε την λογική και φυλάκιζε τα αισθήματά της.

Στον καναπέ κάθετε και χαζεύει απ' το παράθυρο... φυσάει έξω... Πίνει κρασί κόκκινο ... να ζεστάνει το μέσα της.
Χαμογελάει για πολλοστή φορά. Τον φέρνει στο μυαλό της.

Είχαν κάτι δυνατό με τον Γιώργο. Πόνεσε με τα καπρίτσια του. Υπέγραψε το διαζύγιο που της ζητούσε. Πήρε το παιδί και πήγε στο νησί. Πάλεψε με τους δαίμονες της και έχασε.
Μια άλλη ήταν. Μια γυναίκα που έμενε κρυμμένη χρόνια ολόκληρα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί.

Χθες τον είδε μετά από μήνες. Στεγνή από αισθήματα έμεινε να τον παρατηρεί. Να βλέπει τα μάτια του να χαϊδεύουν το πάτωμα την περισσότερη ώρα. Την ντρεπόταν! Ποιος? ο Γιώργος που δεν έχανε ευκαιρία να την τσιγκλάει και να την προκαλεί!

Ήρθε να δει το παιδί.

- Στις ομορφιές σου! της είπε.

- Ευχαριστώ απάντησε και τον κοίταξε στα μάτια να δει αν έχει μείνει τίποτα. Μάταια!

Φόρεσε το μπουφάν στη Αγγελική, την φίλησε μαλακά στο μάγουλο και έκλεισε την πόρτα πίσω τους,

"Τι μένει?" αναρωτήθηκε. Μετά από την χωρίς όρους παράδοση του εαυτού σου στα χέρια κάποιου άλλου, μετά την προδοσία του, μετά την απομάκρυνση... μετά μετά...
"Τίποτα... μετά τίποτα..."
Δεν θέλησε ποτέ να εκδικηθεί τον Γιώργο. Ήξερε πολύ καλά ότι θέλει δύο για να γίνει η ζημιά...

Δυνάμωσε ο αέρας....

Να την έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια του... αχ πόσο το ήθελε! Να την στροβιλίζει πάνω από χώρες και θάλασσες.... να πέταγε μαζί του και να ρουφούσε τις μυρωδιές του κόσμου...

Αύριο δουλεύει... είπε μονορούφι το κρασί της και πήγε στο δωμάτιο.

Δεν το περίμενε αυτό... να νιώσει δηλαδή ποτέ, τόσο κενή...

Έσβησε το φως.... πόσα δεν περίμενε και είχαν έρθει... πόσα ήθελε και πέτυχε...

Είχε δική της θεωρία η Κλαίρη... κάθε άνθρωπος γεννήθηκε με τις ευχές και τις κατάρες του κόσμου ....προκαθορισμένα τα όμορφα και τα άσχημα... ίσα στον αριθμό και στη δύναμη. Ξεκινάει την ζωή και προκαλεί τα γεγονότα, την μοίρα του φτιάχνει...

Την βοηθάει αυτή η θεωρία... βολεύει... την κάνει να έχει ελπίδα. Να περιμένει το μέλλον, να το κυνηγάει! Τόσα άσχημα μαζεμένα... δεν μπορεί! Τελειώνουν όπου να 'ναι... έρχονται τα όμορφα! Ανυπομονεί...

Αποκοιμήθηκε... καληνύχτα και απόψε κόσμε...

12 Μαρ 2008

Σωτηρία Λεονάρδου

Βασικά χάζευα στο youtube... κόλλησα με τα ρεμπέτικα -τα οποία ανέκαθεν μου τραβούσαν την προσοχή σαν ακούσματα- και είπα να δω τι περίπου μπορεί να βρει κάποιος... και συνάντησα αυτό το τραγούδι...



Την Σωτηρία Λεονάρδου την "γνώρισα" μέσα από την ταινία Ρεμπέτικο του Φέρρη. Έκτοτε δεν την "συνάντησα" κάπου... Θεωρώ ότι η φωνή της μαγεύει και νιώθω τυχερή που "βρήκα" αυτό το κομμάτι....

Όπως πάντα λοιπόν το μοιράζομαι...

11 Μαρ 2008

let's play!

O nikos με προσκάλεσε σε μουσικό παιχνίδι με τους παρακάτω κανόνες:



-Διαλέγεις ένα ή δυο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες το σ’ αγαπώ στον-ην σύντροφο σου ή κάποιον-α που σε ενδιαφέρει.

-Σε περίπτωση που επιλέξεις δύο κομμάτια, απαραιτήτως το ένα θα πρέπει να έχει αντρικά και το άλλο γυναικεία φωνητικά.

-Δεν υπάρχει περιορισμός ανάμεσα σε σόλο καλλιτέχνες ή γκρουπ. Επιλέγετε ότι σας εκφράζει περισσότερο.

-Προσοχή, οι Prince και Mika θα θεωρηθούν γυναικείες φωνές οπότε αυτόματα η συμμετοχή σας κηρύσσεται άκυρη!



Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι στίχοι....



"Περιττό να σου πω πως πεθαίνω

Περιττό να σου πω δεν ζω

Να σε δω μια στιγμή προλαβαίνω

Να σε δω μια στιγμή πριν χαθώ
"



και το δεύτερο τραγούδι ήταν το:





μετά σκέφτηκα οτι ήταν λιγακι too much και οτι πρέπει να το κοιτάξω το θεματάκι μου με τις φλασιές (και τη ποιότητα αυτών). Προσπέρασα και το σοκ οταν θυμήθηκα το S.A.G.A.P.O. και κατέληξα στα εξής δύο αγαπημένα τραγουδάκια....



και διαλέγω το στίχο ... "εσύ με ταξιδεύεις... εσύ με κυβερνάς..."

Για το δεύτερο τραγούδι πάμε σε κάτι πιο....πως να το πω...πιο .... πιο "κουλτουρε" θα το πω!:P



Έλεγα να κλείσω με τους παρακάτω (αγαπημένους) στίχους....

".....Δεν ξέρω λόγια όμορφα να δίνω
κι αν τα 'θελες σε μένα μην τα ψάξεις
εδώ που είμαι άσε με να μείνω
χωρίς να προσπαθήσεις να μ' αλλάξεις
Μα τι να πω
που 'μαι στεγνός από ψιλά και από παρέα
και σ' αγαπώ
γιατί είσαι άπιαστη σαν όλα τα ωραία
Τι να σου πω
άδειο βαγόνι το μυαλό μου αραγμένο
το σ' αγαπώ
πάνω στου μπράτσου μου χαράζω την πληγή
Και δεν μπορώ
να μη σε δω ούτε να μη σε περιμένω
ούτε μπορείς
ν' ακολουθήσειςτη δική μου τη φυγή...."


.... αλλα το μετάνιωσα! Πέρα από την πλάκα και τον χαβαλέ του παιχνιδιού, έχω να δηλώσω πως ΕΣΠΑΣΑ το κεφάλι μου να διαλέξω τραγούδι... κυρίως γιατί ακούω τα πάντα και όταν λέω τα πάντα εννοώ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Τα περισσότερα τραγούδια μιλάνε για "αυτό που το λένε αγάπη".... Πιστεύω τέλος, οτι η αγάπη... η αγάπη... είναι αυτό που κυκλοφορεί στους δρόμους και μοιράζει χαμόγελα....

Πασάρω το παιχνιδάκι στον myala me thea (ακομα γελάω με το τελευταίο του post :P) , την biologist , το Τζενάκι και όλους όσους δεν έχουν παίξει μέχρι τώρα. Στα περισσότερα blogs το έχω δει ήδη, οπότε ανοιχτή πρόσκληση!!

6 Μαρ 2008

Φυλαχτό.

Σε λίγο θα έφτανε! Σε λίγο ο Νίκος θα ήταν στο σπίτι της και εκείνη έκοβε βόλτες! Πάνω κάτω... πάνω κάτω. Κάθισε στην καρέκλα και άναψε τσιγάρο. Έριξε μια ματιά στο τασάκι. Γεμάτο. "Ωραία!" σκέφτηκε. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρό της. Σκοτάδι. Κοίταξε τους τοίχους γύρω της και ένιωσε ξαφνικά να πνίγεται! Έτρεξε στην μπαλκονόπορτα και την άνοιξε βιαστικά.
Στο μπαλκόνι πια, έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι προς τον ουρανό. Σαν σε προσευχή. Ένιωσε τον αέρα να χαϊδεύει τα μαλλιά της. Ακούμπησε τα χέρια στα κάγκελα. Η αίσθηση του μέταλλου στα γυμνά της χέρια την ανατρίχιασε. Άνοιξε τα μάτια και ήταν πλέον αποφασισμένη. Έβαλε το χέρι της στην τσέπη της και έβγαλε το τσαλακωμένο χαρτί. Το ξεδίπλωσε ακόμα μια φορά. Να το διαβάσει πάλι. Να θυμηθεί γιατί είναι εκείνη η βαλίτσα δίπλα στην πόρτα της. Να θυμηθεί γιατί ενώ είναι έτοιμη από ώρα, κάθεται και τον περιμένει Γιατί δεν φεύγει τώρα....

Δεν ξέρω πως να το πω! Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω!Αυτό που ξέρω είναι μόνο ότι θέλω να με ακούσεις. Θέλω να προσπαθήσεις να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. Όπως παλιά. Τότε που μιλούσαμε με τις ώρες.

Για κάποιο λόγο νιώθω υπεύθυνη. Σαν να κατηγορώ η ίδια τον εαυτό μου για κάτι που έκανα λάθος. Μου είπες τι αισθάνεσαι. Τα θυμάμαι όλα. Κάθε λέξη σου. Σου είπα και εγώ. Ξέρεις μωρό μου, σ' αγαπάω. Και πολύ μάλιστα. Αλλά όχι πια το ίδιο. Όχι με τον ίδιο τρόπο.

Δέχτηκα να δοκιμάσουμε και πάλι γιατί πραγματικά το ήθελα. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι συνήλθες.Ότι μετάνιωσες... αλλά δεν μπορώ! Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πως δεν αντέχω. Πως έχουν αλλάξει τα πράγματα και εμείς σαν χαμένοι, τα τραβάμε να μείνουν εδώ! Στάσιμα.Να μείνουν ίδια. Ίδια όπως πριν χωρίσουμε, ίδια όπως πριν πονέσουμε ο ένας τον άλλο. Μα δεν φαίνεται να τα καταφέρνουμε καρδιά μου. Όσο κι αν προσπαθούμε.

Το ξέρω ότι με αγαπάς και εσύ. Το βλέπω στα μάτια σου, το διαβάζω στα χείλη σου. Βλέπω όμως επίσης ότι και εσύ συμβιβάζεσαι.

Πρέπει να το αφήσουμε. Δεν πιέζομαι. Δεν είναι ότι κάνω κάτι που δεν θέλω. Δεν είναι ότι κουράστηκα ή βαρέθηκα. Είναι απλά ότι στεναχωριέμαι. Νιώθω ότι είμαι άπληστη όταν ζητάω κάτι παραπάνω, κάτι ακόμα.... Δεν θέλω παραπάνω αγάπη μωρό μου, μου δίνεις αρκετή.

Ξεθωριάσαμε όμως. Παραδέξου το! Και εγώ... εγώ σχεδόν τρελάθηκα. Συνχώραμε μα έγινα σκληρή. Δεν μπορώ να το αλλάξω. Πράγματα που απλά με πείραζαν παλιά, τώρα δεν τα αντέχω. Υπάρχουν φορές που θέλω να ξεκινήσω να ουρλιάζω. Να σπάω. Τα πάντα. Υπάρχουν φορές, που θέλω να σε διώξω μακρυά μου. Να μην με βλέπεις. Να μην ακούς τις φωνές και τις υστερίες μα δεν το κάνω. Και έρχονται οι στιγμές που πάω να σκάσω! Θέλω να είμαι μόνη μου... Σαν τρελή.... στο είπα και στην αρχή....

Συγνώμη μωρό μου. Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει να σου το λέω κάθε τρεις και λίγο....
Σ 'αγαπάω μα δεν μπορώ να μείνω απαθής. Να αγνοήσω όλα αυτά που αισθάνομαι....
Οι στιγμες μας δικες σου να θυμάσε.....
και ας είναι να μείνω κενή! Φτάνει.... φτανει να
καταλάβεις.... αυτό φτάνει....!
Συγνώμη,
Μ.


Άνοιξε η πόρτα και εκείνη στεκόταν ακίνητη. Με το τσιγάρο στο χέρι. Κοίταξε τον Νίκο στα μάτια. Βαθιά.. δεν του μίλησε. Στάθηκε μπροστά του. Τον φίλησε απαλά... και εκείνος σαν να το ήξερε, πήρε να της χαμογελάει και δεν είπε λέξη. Μόνο χαμογελούσε... με κατανόηση, με χίλιες ευχές να την συνοδέψουν στο ταξίδι που δεν μπορούσε πια να προσποιήτε ότι δεν θα έρθει... Ήρθε η μέρα... Την είδε να αφήνει ένα χαρτί στο μικρό τραπέζι του τηλεφώνου και έμεινε να το κοιτάζει... χαμογελώντας ακόμα μέχρις ότου άκουσε την πόρτα να κλείνει. Πλησίασε το τραπεζάκι και πήρε το χαρτί στα χέρια του. Άναψε τσιγάρο να καπνίσει. Βγήκε στο μπαλκόνι να πάρει αέρα και μιμήθηκε τις κινήσεις που έκανε συνήθως εκείνη... Έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό... Σαν σε προσευχή.. και δάκρυσε Μα το δάκρυ το πήρε ο αέρας... φυλαχτό για εκείνη... εκείνη με τα όμορφα μάτια...

Κάτι που μοιάζει με παραμύθι....

Θα σας πω μια ιστορία.... όχι ψεύτικη Όχι παραμυθένια, αντίθετα βγαλμένη από την ζωή... την δική μου, την δική σου... δεν έχει σημασία.... όχι αυτό! Σημασία έχει ότι είναι αληθινή...

Η Μαρία τελείωσε το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων περίπου το 1992. Μαθηματικός έγινε. Και πόσο της άρεσε αλήθεια! Γνώρισε και τον Παντελή στα Γιάννενα και αυτός σπούδαζε εκεί.
Δεν γύρισε στο χωριό της. Την εγκλώβιζε και έτσι εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Μαζί με τον Παντελή.

Κάποια στιγμή αρραβωνιάστηκαν και όλα έμοιαζαν μέλι γάλα... αργότερα , όπως άλλωστε πάντα γίνετε, άρχισαν τα προβλήματα. Ο Παντελής αποδείχτηκε μέγας τεμπέλης! Ιδικά αν έκανε κάποιος την σύγκριση.... γιατί ξέχασα να σας πω ότι η Μαρία αφού δίδαξε σε κάποια φροντιστήρια, στράφηκε στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Σπουδές ξανά, και δουλειά ταυτόχρονα... Τον Παντελή στο κρεβάτι τον άφηνε, στον καναπέ, μπροστά στην τηλεόραση τον έβρισκε.

Με τούτα και με εκείνα περάσανε τα χρόνια. Κουράστηκε και η Μαρία να τον παρακαλάει να κουνήσει τον κώλο του να βρει καμιά δουλειά και έτσι είχαν σταματήσει οι πολλοί τσακωμοι. Είχε μείνει η καημένη να ελπίζει στο φιλότιμο και τον ανδρισμό του, μπας και της αδειάσει την γωνιά γιατί άκρη μαζί του δεν μπορούσε να βγάλει! Άμα ξεκινούσε τις φωνές, έβαζε εκείνος τα κλάματα και να τα παρακάλια....

Ο πρώτος υπολογιστής, μπήκε στο σπίτι όταν η Μαρία έπιασε δουλειά σε μια πολύ μεγάλη εταιρία Η/Υ. Χαρά η Μαρία δεν λέγετε! Ανακάλυψε και το internet και που την έχανες που την έβρισκες, σε παράθυρα διαλόγων.... και τότε έγινε! Γνώρισε τον Άλεξ....

Μιλάγανε ώρες ολόκληρες οι δυο τους. μέχρι τα ξημερώματα... Ο Άλεξ ζούσε κάπου στη Ινδία αλλά είχαν τόσα πολλά κοινά.. μα τόσα πολλά! Για έναν ολόκληρο χρόνο μιλούσαν 5 ώρες το λιγότερο την ημέρα! και ακόμα είχαν να πουν...

Μια και δυο, η Μαρία χώρισε επιτέλους τον Παντελή, έφτιαξε βαλίτσες και πήγε... Ινδία!

Δεν θα πω πολλά... θα τελειώσω με την κατάσταση του ζευγαριού στο σήμερα...

Στέλεχος μεγάλο στην ίδια εταιρία η Μαρία.... ο Άλεξ προγραμματιστής σε μια εξίσου καλή εταιρία και τα δυο αγγελάκια τους τραγουδάνε και μιλάνε και στις τρεις γλώσσες, το ίδιο καλά....

Ευτυχία....

Εννοείτε ότι δεν έχω ακούσει κάτι εξίσου καλό να έχει συμβεί ποτέ ... ακούγετε σαν παραμύθι, δεν συμφωνείτε? Και είναι αλήθεια... Απόδειξη πως ο κόσμος δεν είναι μεγάλος!
Υπάρχει τελικά η ευτυχία....

5 Μαρ 2008

Η ζωή μας όλη, μπορεί να μην είναι ένα τσιγάρο αλλά είναι σίγουρα μια μελωδία!

Με έπιασε μια .... νοσταλγία (να το πω) και έκατσα και γέμισα το "στέκι" μου μουσικές!!

Όλη μας η ζωή αν το σκεφτείτε λιγάκι, είναι γεμάτη στίχους... κάθε καλή στιγμή μας, ένας χορός. Κάθε άσχημη στιγμή... μια μελωδία...


Τραγούδια... μελωδίες χοροί.... υπάρχουν τόσα αξιόλογα τραγούδια... που φτάνει να ακούμε ένα νέο κάθε μέρα της ζωής μας... και πάλι δεν θα τα έχουμε ακούσει όλα!

Και κοίτα μας... ασχολούμαστε με τα σουξεδακια... όχι, δεν λέω, έχουν και αυτά να πουν... για αυτόν τον λόγο διεκδικούν μια θέση... μερικά λεπτά στα ραδιόφωνα...

Δεν θέλω να ακούω όμως χαζά... ότι η μουσική έχει ξεπέσει και τέτοια...

Ας σταματήσουμε να ακούμε τα άσχημα.. υπάρχουν τραγούδια που απλά συντροφεύουν τις στιγμές μας... τόσο.. τόσο μοναδικά, που ποτέ κανένα άλλο δεν θα μπορέσει να πάρει την θέση τους...

Προσωπικά είμαι του έντεχνου.... αλλά αγάπη μου δεν μπορείς να "το κουνήσεις" με έντεχνο :P το θες και το τσιφτετέλι, και το δημοτικό σου.... το θες....πως να το κάνουμε...

Όπως ακριβώς κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά και διαβάζεις πολλά βιβλία, διαφορετικά μεταξύ τους... έτσι κράτα και τα αυτιά σου ανοιχτά στις διαφορετικές μελωδίες.... για να έχεις άποψη... για να ζεις στους παλμούς του κόσμου...

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!!! ακολουθεί μουσικό παραλήρημα :)))

Αγαπημένα τραγούδια.... μελωδιές.... μουσική ημέρα σήμερα....!



Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,
πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό
.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.




Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
να μαρτυράνε πως οι δυο πετάξαμε ψηλά
σαν κοιμηθήκαμε μαζί στο ίδιο το κρεβάτι.

Μέχρι να βρούμε ουρανό,
άσε με να παραμιλώ,
να καίγομαι στο σώμα σου,
και να φιλώ το στώμα σου.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
τις νύχτες να σε προσκυνώ με λόγια φλογερά
σαν θα σε ρίχνω στης φωτιάς ξανά το μονοπάτι.




Ανάβω ένα τσιγάρο

απ’ τα απαγορευμένα

πάντα το σκασιαρχείο

αγαπούσα πιο πολύ

ανάβω κι άλλο ένα τσιγάρο.



Στη δουλειά και στο σχολείο

στης αγάπης την αρένα

μια απόδραση ζητούσα

και μια άτακτη φυγή.

ώσπου φάνηκες εσύ!



Πήραν φόρα οι μελωδίες

και του έρωτα οι χημείες

και γεννήθηκαν τραγούδια

για ένα όμορφο παιδί

που ούτε το 'χα φανταστεί.



Είναι τώρα που μετράνε

κάπου δυο δεκαετίες

και κανένας πια δε θέλει

να το σκάσει από κει,

φτάνει δίπλα να είσαι συ.



Σε μιαν ανάσα

τόσα χρόνια τα χωράω

τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές.

Σε μιαν ανάσα ,σε μιαν ανάσα

ότι έγινα σε σένα τα χρωστάω

στο χρωστάω κι ο δειλός

δε το ξεστόμισα ποτέ
.




Κι αν καμιά φορά με πιάνουν

κάτι ανόητες μανίες

και τα κάνω άνω κάτω

και τραβάω το σκοινί

του σκορπιού μου το κεντρί.



Βγάζω, μάτια μου, ισόβια

σε κρυμμένες μου φοβίες

μη ξυπνήσω κάποια μέρα

κι έχεις εξαφανιστεί

μια ζωή χωρίς ζωή.


Για αυτό το τραγουδάκι δεν μποπώ να βρώ βίντεο να το συνοδέψω παραμένει όμως αγαπημένο....

Ώρες σιωπής και χάνομαι
στο άσπρο των ματιών σου
ώρες αιχμής και βρίσκομαι
στις άκρες των χειλιών.

Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο
ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό.

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμμένων εραστών
μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
εγώ ό,τι αγάπησα σ' εκείνη το χρωστώ.

Ώρες σιωπής και πίστεψα
στα ναι σου και στα όχι
ώρες αιχμής και βρέθηκα
στον έβδομο ουρανό.

Να ζήσω σ' ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει
μα, ο έρωτάς μου άναψε γι' αυτό σου τραγουδώ.

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμμένων εραστών
μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
εγώ ό,τι αγάπησα σ' εκείνη το χρωστώ...




Ώρα τρεις τη νύχτα,
ανεβαίνω τα σκαλιά
μα δε νυστάζω
μ' ανοιχτό το φως ξανά,
τη δική σου τη μεριά
ούτε που κοιτάζω


Τι είναι αυτό που λείπει
απ' τη μέσα μου ζωή
τα δάχτυλά σου
μια γουλιά νερό θα πιω
πώς αλλιώς να καταπιώ
πως τα πάντα αλλάζουν


Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ
, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Άμα θες να δεις
τη δικιά μου τη σκιά
αντί για μένα
όπου πάω, τ' ακούς, να 'ρθείς
να κοιτάς από μακριά
το δικό σου ένα

Δε μπορώ να ζω
εδώ μέσα άλλος κανείς
θα βγω λιγάκι
δυο μικρά πουλιά πετούν
στα μηνύματα αδειανό
τ' άσπρο φακελάκι

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...




Δυο σταγόνες στο τζάμι
η ψυχή μου ποτάμι
έναν ξέμπαρκο στίχο
σημαδεύω στον τοίχο, δεν μπορώ.

Η αγάπη στερεύει
ένα ψέμα γυρεύει
μακριά μου δε μένει
και μαζί μου πεθαίνει
, δεν μπορώ.

Ονειρεύομαι τάχα
ένα βλέμμα μονάχα
να σκεπάσω το σώμα

που κρυώνει ακόμα, δεν μπορώ.

Τώρα πια έχεις φύγει
τώρα μείναμε λίγοι
ο αιώνας αλλάζει
κι όμως ίδιος μου μοιάζει, δεν μπορώ.

Σαν αέρας γυρίζεις
μια ζωή χαραμίζεις
περπατάς στα χαμένα
δεν πιστεύεις κανένα, δε μιλάς.

Στο βυθό της αβύσσου
κατεβαίνω μαζί σου
με τραβάς απ' το χέρι
και κανένας δεν ξέρει πού με πας.

Σε κερδίσαν οι φήμες
σου καήκαν οι μνήμες
έχεις χρόνια σωπάσει
μ' έχεις πλέον ξεχάσει, δε μιλάς
.

Δε πιστεύεις κανέναν
Δε φοβάσαι κανένα
μες στο ψέμα σου πέφτεις
με κοιτάζεις και πέφτεις και γελάς

Χαμένες αγάπες, χαμένες αγάπες, χαμένες αγάπες παλιές
χαμένες αγάπες στιγμές απουσίας χαμένες για πάντα στιγμές

Θέλω να σε ξαναδώ
ειν' αλλιώτικα εδώ
άναψέ μου μια φωτιά στον ουρανό
θέλω να σε ξαναδώ.



4 Μαρ 2008

Τι να πώ...



Λαυρέντης Μαχαιρίτσας - Τι να πω....

Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωή μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ

Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει, τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
Σ΄αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι , τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα, σ΄αγαπώ

Κλείνω τα μάτια, να σε δω
μα φεύγεις σα σκιά
στου χρόνου την απέραντη οθόνη
το πρόσωπό σου τα μαλλιά
το στόμα, το φιλί
σα θάνατος ο χωτισμός
σκοτώνει, σκοτώνει

Ξεγραμμένος, τι να πω
σα δραπέτης, τι να πω
στο μαχαίρι τη γροθιά μου να χτυπώ
λίγο ακόμα, τι να πω
τ΄άρωμά σου ,τι να πω
τ΄όνομά σου μια φορά να ξαναπώ

Σε θυμάμαι, τι να πω
τόσες νύχτες, τι να πω
η ζωη μου στο δικό σου το σκοπό
αν μπορούσες, τι να πω
αν μπορούσα, τι να πω
με το χρώμα των ματιών σου να κοπώ

Να να να να να να να
να να να να να να να
να να να να να να να
να να να να να να να

Κάθε λέξη, τι να πω
με πονάει , τι να πω
στο σκοινί της μοναξιάς μου ισορροπώ
σ΄αγαπούσα, τι να πω
σε θυμάμαι, τι να πω
σε θυμάμαι ακόμα
σε θυμάμαι ακόμα
σ΄αγαπώ, τι να πω
τι να πω, τι να πω

3 Μαρ 2008

Κεφάκια!!



Ένα ταξίδι ξεκινάει
ένα ταξίδι μακρινό
ουράνιο τόξο που γελάει
και σε ρίχνει στο κενό

Χρώματα αγαπημένα
μυρωδιά που ακολουθεί
χιλιάδες σκέψεις στα χαμένα
κι έρωτας μεσ’ τη βροχή

Κλείσε τα μάτια κι άφησε το μυαλό
άνοιξ’ τα χέρια πιάσε τον ουρανό
Δώσε στη τρέλα σου λιγάκι απ’ το φως
ξέχνα το αύριο αρχίζει ο χορός

Μουσικές που σου μιλάνε
μουσικές που σ’ οδηγούν
λέξεις που σου τραγουδάνε
και την αλήθεια σου ξεχνούν

Όνειρα καλά κρυμμένα
μέσα σε χρυσά μαλλιά
γεύση ανοιξιάτικη μέσ’ από σένα
και τα μεσάνυχτα αγκαλιά

Σε έχω δει κάπου , κάπου σε ξέρω....

Πάντα είχα πρόβλημα με την μνήμη μου... πάντα!

Όταν βλέπω κάποιον γνωστό μου από την σχολή ή από προηγούμενη δουλειά για παράδειγμα, γνωρίζω το πρόσωπο και θυμάμαι τα συναίσθημα τα μου για αυτόν. Μπορώ να θυμηθώ ότι τον αντιπαθούσα αλλά όταν φτάνω να με ρωτήσω γιατί, έχω ένα ... πως να το πω... κενό!

Τα άσχημα περιστατικά της ζωής μου, τα έχω κάνει delete από την μνήμη μου ή τα έχω κρύψει πολύ καλά. Κάθε φορά που συζητάμε για το σχολείο μπορώ να σου αναλύσω μέχρι και τι χρώμα φούστα φορούσε η καθηγήτρια στην οποία κάναμε καζούρα και γελάγαμε, αλλά όσο αφορά το γιατί δεν μιλάω πια με την τότε καλύτερη μου φίλη... δεν θυμάμαι!
Νιώθω πόνο όταν προσπαθώ να θυμηθώ. Νιώθω κόμπο το στομάχι μου και έχω το αίσθημα της προδοσίας... τρέχω σε μια κοπέλα, φίλη μου από το σχολείο και αυτή και την ρωτάω. Μου εξηγεί τι ακριβώς είχε γίνει και φρίττω! Σαν να ακούω ιστορίες για μένα.

Το ξαναζώ , λίγο λίγο μέσα από τις κουβέντες και τις ερωτήσεις μου και νιώθω να συμβαίνει τώρα. Όταν καταλαγιάζει λίγο το σοκ "μα πως το ξέχασα αυτό???" αρχίζω να θυμάμαι Αναλύω και το αποθηκεύω και πάλι. Κουραστικό θα έλεγα... ζω τις άσχημες φάσεις μου κάμποσες φορές και δυστυχώς πάνω κάτω με την ίδια ένταση...

Δεν θυμάμαι για ποιον λόγο δεν μιλάω πια με τον πρώτο μου έρωτα. Θυμάμαι ότι γελούσαμε και ταιριάζαμε πολύ. Θυμάμαι γιατί χωρίσαμε, θυμάμαι ότι μιλούσαμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο όταν εγώ σπούδαζα και μετά κενό Έτσι απλά.

Το χειρότερο όλων είναι ότι και σαν χαρακτήρας, δεν γουστάρω να μιλάω για τα άσχημα της ζωής μου. Σπάνια τα λέω κάπου και μετά τα ξεχνάω, με αποτέλεσμα να μην έχω κάποιον να μου θυμίσει... να απαντήσει στα μεγάλα μου "γιατί". (και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο..:P)
Όσον αφορά "τα ωραία μου" τα θυμάμαι αναλυτικότητα.. και γελάω με τους φίλους...
Οι πολλοί κοντινοί μου άνθρωποι,στην αρχή δεν με πίστευαν όταν τους έλεγα "δεν θυμάμαι". Μα πως γίνετε να το ξεχάσεις αυτό το σκηνικό ερχόντουσαν κι αναρωτιώντουσαν... Κατέληξαν ότι έχω λέει επιλεκτική μνήμη...

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του "αγκάθι" πιστεύω Το δικό μου έτυχε να είναι λίγο πιο μεγάλο. Έτσι ξεκίνησε το θέμα με την μνήμη μου, λέει ο γιατρός. Γιατί πήγα και εκεί από καθαρή περιέργεια από την μια και από την άλλη γιατί κάποια στιγμή είχε αρχίσει να γίνετε ενοχλητικό. Πολύ ενοχλητικό!

Πλέον το συνήθισα και είμαι πιο ψύχραιμη.
Ταράζομαι μόνο καμιά φορά όταν βλέπω εφιάλτες και ξυπνώντας συνειδητοποιώ ότι κάποια στιγμή στην ζωή μου την όποια (surprise!) δεν μπορώ να προσδιορίσω, αυτό είχε πραγματικά συμβεί!

Δεν ξέρω αν το έχουν κι άλλοι άνθρωποι αυτό. Αν ναι λυπάμαι για αυτούς όπως ακριβώς λυπάμαι για τον εαυτό μου. Νιώθω, πέρα από την πλάκα και το αστείο κομμάτι του θέματος, ότι χάνω πράγματα... αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι...

Κομμάτια να γίνει... θα θυμάμαι μόνο τα όμορφα! Θα το συνηθίσω, που θα μου πάει!!