Λέο Μπουσκάλια

Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις...

Κλεμμένη φράση από κάποιον με περίεργο επίθετο...

Να ζεις...
Πόσες παραμέτρους έχει αυτό..
Πως να ζω?? Πως να αναπνέω?? Ακόμα και όταν το κάνω, βάζω μέσα μου βρωμιά και προσπαθώ να μείνω καθαρή... θα τα καταφέρω???

Να αγαπάς...
Αγαπάω... αγαπάω για να πονάω... Κάπου, κάποτε, διάβασα ότι κάπου υπάρχει το άλλο μισό του καθενός... Το δικό μου το ψάχνω στα υπόγεια... Δεν μπορώ να περιμένω άλλο... αγαπάω όποιον βρω... γρήγορα του δίνω την ψυχή... και εκείνος συνήθως παίρνει ένα κομμάτι και φεύγει μα δεν με ενοχλεί! Αγαπάω... όσο πιο συχνά μπορώ... κι ας πονάω, δεν πειράζει...

Να μαθαίνεις....
Προσπαθώ να καταλάβω τον κόσμο. Έχω μια αίσθηση ότι δεν έχω καταφέρει να μάθω ούτε καν τον δικό μου κόσμο. Τον καθημερινό, τον μικρό, τον τρελό... και εκεί έξω περιμένει ο μεγάλος... Έχω χρόνο... μπορεί και όχι... Μαθαίνω, ότι προλαβαίνω... όλα εκτός από τα παλιά... εκείνα δεν με νοιάζουν... μαθαίνω το τώρα, το μακρυά από εδώ, που δεν βλέπω αλλά νιώθω...

Σήμερα θα βάλω ένα όμορφο φουστάνι (έτσι πρέπει) και θα αρχίσω να χορεύω στους ρυθμούς του κόσμου...βάλε και εσύ τα καλά σου, να ενώσουμε τις σιωπές και τα βήματα... να φτιάξουμε μελωδίες αλλιώτικες..

Λίγα λόγια μόνο....

Να γελάς...
Αυτό είναι ευχή!
Πόσο εύκολα γελάμε? Πριν το στάδιο του χαζοχαρούμενου εννοώ :P

Υπάρχουν άνθρωποι που μοιράζουν χαμόγελα χωρίς να το επιδιώκουν και το απολαμβάνουν κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη...

Περίεργοι άνθρωποι είναι αυτοί... Σαν τον Νίκο για παράδειγμα...

Ο Νίκος, ούτε μικρός ούτε μεγάλος. Όχι πολύ ψηλός, όχι κοντός... Με σκούρα μαλλιά, όχι μαύρα. Σαν τόσους Νίκους που κυκλοφορούν στην Αθήνα, περπατάει και αυτός. Ζει και αυτός. Μερικές φορές μαλανχολικός, άλλες υπερβολικός, με τάσεις ζαμανφουτισμου... μπερδεμένη ιστορία!
Θα σε κάνει να γελάσεις, θα σε κάνει να του μιλάς με τις ώρες και όμως, τίποτα να μην έχεις σίγουρο..
Μπερδεμένος τύπος. Ψημένος από λάθη, καμένος από πάθη...
Τρώει φλασιές και κλείνετε στον εαυτό του ξαφνικά.... και μετά επανέρχεται σαν από λήθαργο και τρέχει να αναπληρώσει τα κενά...
Δεν τον λες αναίσθητο... είναι δύσκολο όμως να σε αφήσει να περάσεις ποιο μέσα...
Αγκινάρα!!! Όχι αυτό που λένε καρδιά αγκινάρα... Αυτό που φτιάχνεις ένα τάχα μου επικίνδυνο περιτύλιγμα για τη ψυχή σου...

Αυτός ο Νίκος που σου περιγράφω, κάνει και μένα να γελάω... Δεν υπάρχει σκοπός όταν γελάς, υπάρχει λόγος... και μου δίνει αρκετούς...

Του έλεγα για παραμύθια και νόμιζε ότι κάνω πλάκα...

Έξυπνος άνθρωπος... γκρινιάρης...... ίσως και λίγο παράξενος...

Αφήνω περιθώρια σε εκείνον να με κάνει να χαμογελάω και στο χρόνο για να δείξει...

Καλημέρα!!

Μια αγκαλιά μόνο...

Το 'χεις νιώσει, έτσι?
Να έχεις ανάγκη κάποιον να τυλίξει το σώμα σου με το δικό του....
Κάποιον να σου χαϊδέψει τα μαλλιά
Να σου πει ότι όλα θα πάνε καλά...
Κάποιον να μυρίζεις το δέρμα του...
Να σε κρατάει σαν μωρό...
Να μην φοβάσαι..
Να μην είσαι μόνη...

Τι δώρο... η συντροφιά.. τι δώρο...
Η κατανόηση...
Το γέλιο....
Το άγγιγμα...

Κι αν το έχω σκεφτεί αυτό... να αγγίζεις το σώμα, είναι σαν αγγίζεις την ψυχή...
Μπορεί στιγμιαία, ναι. Αλλά μιλάμε για την ψυχή...

Πιστεύεις στην αλήθεια?
Την αναζητάς?
Δεν αξίζει...

Στον χρόνο?
Πιστεύεις ότι είναι γιατρός?
Μπα...
Ο χρόνος το μόνο που κάνει είναι να τσιγκλάει τα αντισώματα μας, να καταπολεμήσουν τις σκέψεις η τα άτομα που μας πονάνε... Ποτέ δεν πρόκειται να την ξεχάσεις! Ποτέ! Προκειμένου όμως να τρελαθείς από την απουσία, αναλαμβάνει το ένστικτο επιβίωσης. Και νομίζεις πως ξεπέρασες τον άνθρωπο... ξέχασες τις στιγμές... μα το μόνο που κατάφερες είναι να το θάψουν κάπου κρυφά τα αντισώματα σου...
Αυτό κάνει ο χρόνος...

Μια αγκαλιά μόνο....

Η κούτα.

Ήρθε και η άνοιξη...

Ζεσταθήκαμε και είπαμε να κατεβάσουμε πιο "ελαφριά ρούχα" από το πατάρι.
Και εκεί που διάλεγα τα ρούχα και τα παπούτσια που θα μπουν στη ντουλάπα μου φέτος, βρήκα ΤΗΝ ΚΟΥΤΑ!

Πέρασα και εγώ την φάση "μαύρα ρούχα, μαύρο μολύβι κάτω από τα μάτια", χρόνια πριν.
Ξέρεις τώρα... μαλλιά μέσα στο πρόσωπο, σκισμένα τζιν ,γουόκμαν με ροκιές, γκετες, λέδερ βραχιόλια ,μαύρο νύχι και...πάμε!

Σε αυτή την ΚΟΥΤΑ έβαλα τις αναμνήσεις αυτής της εποχής, όταν μου ανακοινώθηκε απο την νέα μου δουλειά ότι υπάρχει ενδυματολογικός κώδικας.
Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι για να φοράω αυτά που εκφράζουν τα γούστα μου, πρέπει να ζω δύο ζωές παράλληλα. Τότε που έμαθα ότι είναι καλύτερα τα γούστα σου να τα κρατάς για σένα. Καλύτερα να μην μπορεί κάποιος να σε ψυχολογήσει από το ντύσιμό σου. Καλύτερα να περνάς σχεδόν απαρατήρητη, να μην σε σχολιάσει κάποιος...
Ουδέτερα ρούχα, ουδέτερο μακιγιάζ, ουδέτερο χτένισμα, ουδέτερο περπάτημα.... ουδέτερες μαλακίες!!! Και κάπως έτσι γίναμε όλοι ίδιοι...εμφανισιακά τουλάχιστον.

Πήρα που λες μια κούτα και έβαλα μέσα τα ποιο αγαπημένα μου ρούχα, εκείνα που δεν άντεχα να δω στα σκουπίδια. Τις γκέτες με τα κίτρινα λουλουδάκια και το φθαρμένο δέρμα, το μαύρο μου μανό , τα βραχιόλια και τα σκουλαρίκια ονειροπαγίδες. Την έκλεισα καλά καλά και την ανέβασα στο πατάρι. Θυμάσαι που σου είπα ότι ξεχνάω εύκολα? Αναμενόμενο λοιπόν να ξεχάσω και αυτήν τη κούτα.

Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα όταν την είδα. Θυμήθηκα εκείνη την εποχή που κοροίδευα τα τακούνια, το ρουζ, τα χαζά μανό και τα μαλλιά κομμωτηρίου. Και ακόμα δηλαδή τα κοροϊδεύω αν και τα κάνω και εγώ γιατί πρέπει όμως. Δεν μπορώ να είμαι σαν ξεμαλλιασμένη στην δουλειά πχ.

Και ο προβληματισμός της ημέρας. Αφού στην πραγματικότητα αλλάζουμε την συμπεριφορά και τον τρόπο ζωή μας καθαρά και μόνο γιατί αναγκαζόμαστε να το κάνουμε και όχι γιατί έρχεται μόνο του με τον καιρό, μεγαλώνουμε άραγε ποτέ ουσιαστικά??

Υ. Γ. Άκου και το τραγούδι και θυμήσου τα δικά σου!! Έτσι μου έρχεται να πάω να τα ξαναφορέσω τα ρούχα τα παλιά, να κάνω κοπάνα από τη δουλειά με φίλους και να κλειστούμε μέσα σε ένα δωμάτιο. Να καπνίζουμε και να ακούμε τραγούδια τέτοια... όπως παλιά...



''Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα' ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου''

Διάφανα Κρίνα
Μερες Αργιας (1996)

Άκυρη ώρα, άκυρο post. έτσι πάνε αυτά!!

Ίσως ακούγετε λιγάκι κίνκι αλλά φαντάσου αυτό please!!

Είσαι γυμνός μέσα στο κρύο.
Το κρύο συμβολίζει την ζωή σου που τελευταία δεν της λείπουν τα προβλήματα.
Στα πόδια έχεις αλυσίδες.
Η μια σε δένει με το παρόν και η άλλη με το μέλλον.
Και εκεί που έχεις απελπιστεί τελείως, σκάει το αουτσάιντερ...
Κάποιος που σε κάνει να γελάς και να περνάς καλά.

Είσαι λοιπόν (για να ανακεφαλαιώσουμε) γυμνός,μέσα στο κρύο, με δεμένα, ανοιχτά πόδια και δεν μπορείς να κάνεις ρούπι.

Κουίζ!
Τι αποτελέσματα μπορεί να έχει πάνω σου το αουτσάιντερ?

Θα στο πω εγώ να μην παιδεύεσαι... Αν δεν ξεφορτωθείς, τουλάχιστον ένα από τα άλλα προβλήματα σου, το πιθανότερο είναι να σε πηδήξει!! Μην κολλάς... σκέψου το! Το μυαλό σου είναι αλλού, και δεν μπορείς να στραφείς ούτε στις αναμνήσεις, ούτε στα όνειρα....
Μη σου τύχει που λένε...

καλό σ/κ σε όλους!!

Δύσκολο πράγμα το αντίο.

James Blunt - Goodbye My Lover



Έχω και τους στίχους... κάνε ένα κόπο να τους διαβάσεις...

Did I disappoint you or let you down?
Should I be feeling guilty or let the judges frown?
'Cause I saw the end before we'd begun,
Yes I saw you were blinded and I knew I had won.
So I took what's mine by eternal right.
Took your soul out into the night.
It may be over but it won't stop there,
I am here for you if you'd only care.
You touched my heart you touched my soul.
You changed my life and all my goals.
And love is blind and that I knew when,
My heart was blinded by you.
I've kissed your lips and held your head.
Shared your dreams and shared your bed.
I know you well, I know your smell.
I've been addicted to you.

Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.

I am a dreamer but when I wake,
You can't break my spirit - it's my dreams you take.
And as you move on, remember me,
Remember us and all we used to be
I've seen you cry, I've seen you smile.
I've watched you sleeping for a while.
I'd be the father of your child.
I'd spend a lifetime with you.
I know your fears and you know mine.
We've had our doubts but now we're fine,
And I love you, I swear that's true.
I cannot live without you.

Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.

And I still hold your hand in mine.
In mine when I'm asleep.
And I will bear my soul in time,
When I'm kneeling at your feet.
Goodbye my lover.
Goodbye my friend.
You have been the one.
You have been the one for me.
I'm so hollow, baby, I'm so hollow.
I'm so, I'm so, I'm so hollow.

Κάποιες λέξεις δεν πρέπει να υπάρχουν Απλά δεν πρέπει.
Πονάνε πολύ όταν τις ακούς. Μπορεί να σε σκοτώσουν όταν τις ξεστομίζεις...
Έχεις πει αντίο?
Η Μαρία κρατούσε το ακουστικό. Ξαπλωμένη στο κρεββάτι της, άκουγε την ανάσα του και έκλαιγε βουβά. Κοιτούσε δίπλα, στην άδεια μεριά και με το μυαλό της τον έφερνε δίπλα... Πόσα είχαν πει σε αυτό το κρεβάτι.. Πόσες αγκαλιές, πόσες αλήθειες...
Άρχισε να μιλάει... την ρώτησε γιατί κλαίει
Του είπε ότι είχε ορκιστεί στον εαυτό της να μην ξανακλάψει για εκείνον. Κι όμως, σε ότι αφορούσε τον Νικόλα, ποτέ δεν κρατούσε τις υποσχέσεις τις...
Και μετά πάλι σιωπή και εκείνη κρύωνε και εκείνος ανάσαινε βαριά, να της θυμίζει την παρουσία του στον χώρο, μέσα από το τηλέφωνο.
Αφοσιώθηκε στον χορό της κουρτίνας και του αέρα. Έξω η νύχτα έμοιαζε κουρασμένη.. σε λίγο ο ήλιος θα την έδιωχνε..
"Θα το πω τώρα, πριν προλάβω να το σκεφτώ. Θα το πω τώρα και μετά θα το μετανιώσω, μα δεν μου μένει κάτι άλλο. Είμαι για πρώτη μου φορά τόσο, μα τόσο αδύναμος...
Θα σε ξεχάσω Μαρία, θα παλέψω με νύχια και με δόντια και θα σε σβήσω. Σαν να μην υπήρξες ποτέ. Θα θυμάμαι μόνο ότι με άφησες και μέσα από αυτό θα σε μισήσω. Αντίο."
Συνέχισε να κοιτάζει την κουρτίνα και να κρατάει το τηλέφωνο. Κοίταξε ακόμα μια φορά δίπλα... στην άδεια μεριά.. σχεδόν τον άκουσε μέσα από τις αναμνήσεις της, να της λέει καλημέρα...
Έκλεισε την πόρτα, άφησε στην άκρη το τηλέφωνο. Πρέπει να ξεχάσει αυτά τα λόγια. Σαν να μην τα άκουσε ποτέ. Δεν τα εννοούσε... δεν μπορεί να τα εννοούσε.. κι αν?

Εκείνο που δε γίνεται.....

Ελύτης Οδυσσέας - Εκείνο που δε γίνεται.


Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παράθυρο έξω !

Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται !

Κορίτσι που από το γυμνό σου στήθος

σαν από σχεδία κάποτε μ' έσωσε ο Θεός



Και ψηλά πάνω απ' τα τείχη με την ημισέληνο

με πήγε μην κι από δική μου Ακριτομυθία φανερωθείς

και οι Τύχες σε βάλουν στο σημάδι

Όπως κι έγινε Γιατί τέτοια θέλει κι αγαπά η ζωή

που εμείς αλλού πιστεύουμε πως είναι



Kι από τ' άλλο μέρος της αγάπης από τ' άλλο

μέρος του θανάτου υπνοβατούμε ώσπου

αβάσταχτα περισφιγμένο κείνο που μας έγινε σάρκα

της σαρκός σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά

και ανάψει και ξυπνήσουμε



Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα

και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ

Aλλ' αυτό που μένει σαν

Άμμος από δυνατόν αέρα στα δωμάτια

και η αράχνη κι έξω στο κατώφλι



Που κι ελεύθερος να μείνεις που και νικητής

πάλι ο ήλιος γέρνει κι είναι ολόγυρά σου



Σιγαλιά γεμάτη ακτές καταστραμμένες

όπου ακόμη κατεβαίνουνε τα σύννεφα

να φάνε χόρτο λίγο πριν για πάντα σκοτεινιάσει



Σα να πήραν τέλος οι άνθρωποι

και να μην έχει μείνει άλλο τίποτα καίριο να ειπωθεί.




Διάβασε το από την αρχή και μετά πάλι και πάλι....

Τι σου φέρνει, φίλε στο μυαλό? Ποια ανάμνηση? Ποια ουσία?

Μπερδεμένη πάλι... το συνηθίζω τελευταία...

Συμβαίνουν πολλά...

Λέω να ταξιδέψω πάλι. Να κλείσω τα μάτια και να φύγω.
Να κλείσω τα αυτιά, να μην ακούω τις Σειρήνες της ζωής που προκαλούν... σχεδόν σε περιμένουν να κάνεις το λάθος...

Μα πες μου, σε παρακαλώ... τι είναι η ζωή μας χωρίς τις προσωπικές Σειρήνες ?
Αν όλα ήταν ξεκάθαρα και απλά, αν ερωτήσεις και απορίες δεν γεννιόντουσαν ποτέ, τοτέ πως θα έμοιαζε η ζωή?
Αυτός είναι που λένε ο παράδεισος?

Δεν μου κάνει. Μένω εδώ. Με κλειστά τα μάτια, κλειστά τα αυτιά να ακούω την ψυχή μου, μα εκείνη σιωπά..

Στέκομαι μπροστά σε μια σκάλα μεγάλη. Μοιάζει να είναι τέλος της ο ουρανός....
Κρυώνω λίγο...
Μια αγκαλιά μόνο. Μόνο αυτό.

Καλά είμαι, μην ανησυχείς. Χαμογέλα, η σκάλα φτάνει στον ουρανό!!
Ξεκίνησα να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια...
Τώρα, κάτι χρόνια μετά δηλαδή, δεν μπορώ να προσδιορίσω που ακριβώς βρίσκομαι.
Ακόμα μοιάζει μεγάλη. Ακόμα δεν έχουν τελειώσει τα σκαλοπάτια. Ακόμα μοιάζει φυσικό τέλος ο ουρανός.

Χαμογέλα και εσύ, που ανεβαίνεις μαζί μου τώρα. Κι ας μην ξεκινήσαμε μαζί. Κι ας μην ξέρουμε αν θα φτάσουμε μαζί.

Έχει σημασία να χαμογελάς. Στα άσχημα της ζωής, οι όμορφες αναμνήσεις είναι που μας κάνουν να χαμογελάμε. Μας δυναμώνουν...

Προσπαθώ να μετρήσω τους ανθρώπους στους οποίους έχω χαρίσει λίγη από την καρδιά μου.
Κοιτάζω δίπλα μου στη σκάλα και βλέπω μόνο έναν. Οι άλλοι κάπου ξεκουράζονται μάλλον.
Έτσι είναι. Μόνο δύο χωράει το ίδιο σκαλοπάτι.

Αν αλλάξω τον ρυθμό μου και χαθούμε στην σκάλα, θα ήθελα πολύ να σε δω στο τέλος...εκεί που ο ουρανός μοιάζει το φυσικό τέλος της σκάλας μας..

Promise!!!

Ντρέπομαι, ντρέπομαι πολύ!!!
Προσπάθησα να προλάβω τα πάντα....

Προσπάθησα να χωρέσω μέσα στο λίγο χρόνο μου, πολλές δραστηριότητες...

Με αποτέλεσμα ο ελάχιστος χρόνος που περνούσαμε μαζί, να ξοδεύεται σε καυγάδες... Εσύ να προσπαθείς να μου εξηγήσεις, εγώ να κρύβομαι πίσω από τον εγωισμό μου, που νόμιζα ότι με προστάτευε...

Τα έκανα, ολίγον τι ΣΚΑΤΑ με λίγα λόγια...

but baby.....I promise to behave better next time - really!

Το έφαγα το σκαλοματάκι μου....

Το έφαγα το σκαλοματάκι μου και σήμερα με την Χαρούλα...(κι άλλο τραγούδι σημαίνει αυτό για όποιον δεν κατάλαβε!!) Μου αρέσει όμως... πολύ!!
Με κάποια τραγούδια της έρχομαι και ταυτίζομαι ... μας τραγουδάει το "Να με λένε Μαρία" και σκέφτομαι να αλλάξω και εγώ το Λυδία! Άκου να μου πεις....



Για νησιά που βρίσκονται μεσοπέλαγα μου λέει και πως να το κάνουμε? ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!!!
Και ποιος δεν θέλει δηλαδή! Φουσκώσαμε από το πολύ τσιμέντο ρε παιδιά... γινόμαστε "δυσκοίλιοι" στις ζωές μας, μόνο και μόνο αναπνέοντας τον αέρα τούτο, το βρώμικο της πόλης...
Τρέχουμε από δουλειά σε υποχρεώσεις και τούμπαλιν. Χαραμίζουμε τον χρόνο μας μπροστά από ένα κόκκινο φανάρι και μια τηλεόραση. Ψάχνουμε να βρούμε κάτι να γελάσουμε, να ξεφύγουμε λίγο και η ποιότητα έχει πέσει στο ελάχιστο..
Το έχεις δει και εσύ, έτσι? Δεν είναι ιδέα μου? Σωστά?
Λες "θα πάω ρε φίλε, λίγο στο νησί να ξεφύγω" και σου κοστίζει μάνι μάνι 300 έουρος... δουλεύεις μετά υπερωρίες να "μαζέψεις" τα ασυμμάζευτα και πάει λέγοντας...

Για αυτό ταυτίζομαι με τα τραγούδια που και που... τζάμπα διακοπές! Του λεπτού μεν, διακοπές δε!

Καλά να περάσουν η κοπανατζίδες της Παρασκευής, στο τριήμερο τους!!!

Θεός αν είναι.. Χαρούλα

Παλιό τραγούδι... δυνατό πολύ όμως!!

και οι στίχοι:

Στίχοι Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική Goran Bregovic
Πρώτη Εκτέλεση Γιώργος Νταλάρας
Άλλες Ερμηνείες Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Χαρούλα Αλεξίου

Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου
λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο
κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου
εγώ απ' το πλάι σου δε λείπω
Θεός αν είναι

Χιλιάδες άγγελοι με τ' άσπρα
κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν
κι από το σώμα μου σαν άστρα
παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια
ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια
μονάχα εμένα χάσκει ακόμα
χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς
κι απ' το δάκρυ μου φωτιά να πιεις
δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς
Θεός αν είναι κι αν μ' αγαπάει κανείς

Παλιές φοβίες..

Όταν ήμουν μικρή που λες είχα ένα απίστευτο κόλλημα, ότι κάποιος , λέει, είναι κάτω από το κρεβάτι μου και περιμένει να πλησιάσω για να μου πιάσει τα πόδια και να με τραβήξει (που?? ααααα δεν ξέρω!)...

Όπως καταλαβαίνεις δεν ξάπλωνα σαν κανονικό παιδί.. να καθίσω στο κρεβάτι δηλαδή, να φτιάξω τις παντοφλίτσες μου μπροστά στο κρεβάτι κλπ. Έπαιρνα φόρα από το σαλόνι και "βούταγα" στο κρεβάτι!

Και έρχεται εκείνη η ώρα, που δεν θα κοιμηθώ μόνη μου ή με την οικογένειά μου που ξέρει τι στραβός άνθρωπος είμαι, αλλά με αγοράκι που με θεωρεί γυναίκα και ουχί παιδί ζαβό που είμαι στην πραγματικότητα! Εδώ σε θέλω κάβουρα!

Είναι ξαπλωμένος που λες ο κυριούλης στο κρεβάτι (κομμάτια ήμασταν από το ταξίδι) και εγώ κάνω σβούρες στο δωμάτιο. Τι να κάθομαι στις καρέκλες, τι να φτιάχνω τα ρούχα μου, τι να ξεβάφομαι για να κερδίσω χρόνο.. και ξέρεις ε? όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ φρικάρω!

Είδε και απόειδε ο άνθρωπος, τον άγχωσα με τα πήγαινε έλα μου, και σηκώνετε να πάει στο μπαλκόνι να κάνει ένα τσιγάρο. Με το που γυρνάει που λες την πλάτη του, παίρνω φόρα και βουτάω στο κρεββάτι! Τον θόρυβο, για κακή μου τύχη δεν τον είχα υπολογίσει!

Τρέχει πανικόβλητος να δει τι έγινε! Στην αρχή κοιτάζω το ταβάνι και σφυρίζω... ε μετά δεν με έπαιρνε άλλο ο χαβαλές και αναγκάζομαι να του πω τον πόνο μου! Εκεί που έχω πάρει δραματικό ύφος και "σπασμένη" φωνή, σκάει κάτι γέλια, μα κάτι γέλια...

Ρόμπα η δικιά σου , να μην στα πολυλογώ! Χθες έτυχε να μιλήσω μαζί του στο τηλέφωνο... τα θυμήθηκα και συνχίστηκα...

Περιττό να αναφέρω ότι ακόμα τις παντοφλίτσες - αρκουδάκια μου, τις αφήνω στο σαλόνι... φοβίες είναι αυτές.. :P

Παιχνίδι δεν το λες.... ψυχογράφημα το λες!!

Και ναι!!! Αυτό είναι ένα περίεργο παιχνίδι.... Σαν ψυχογράφημα μου μοιάζει.... Με κάλεσε ο Νίκος Κ..... Και πάμε!


1)Γιατί κλαις?
Πόνεσε η ψυχή μου από το βάρος... ξεχείλισε και το αφήνει στη γη....
2)Γιατί δεν κλαις?
δεν κλαίω για τα περασμένα και για τα ψέμματα...
3)Που είναι ο βάλτος?
Όσο περνάει από το χέρι μου, μακρυά.... στην πραγματικότητα δίπλα... δίπλα στα όμορφα υπάρχει και ένας βάλτος να καταλαβαίνουμε την ομορφιά...
4)Ποιος και που είναι ο δεσμοφύλακας?
Εγώ είμαι ο δεσμοφύλακας και είναι όπου με πάω...
5)Που συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο?
Στα βιβλία,στη μουσική, στο αύριο που έρχεται, στο χθες που έφυγε, στα παιχνίδια του μυαλού μου που δεν σταματάνε!
6)Περιφρονείς κάτι?
Ασυναίσθητα περιφρονώ την φύση μου...μερικές φορές είναι αδύναμη, περιορισμένη....
7)Θα ερωτευόσουν για πάντα?
Είναι πολύς καιρός το για πάντα... δεν νομίζω λοιπόν... θα αγαπούσα για πάντα όμως νομίζω....
8)Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης"?
Όσα χρήματα και να δώσεις δεν φυλακίζεις την ομορφιά και την ουσία...
9)Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση?
Να αφαιρεθούν... γιατί υπάρχουν π. χ. και γυναίκες - έργα τέχνης που πούλησαν τον εαυτό τους...
10)Do you remember revolution?
Ναι και όχι...
11)Θα ανέβαινες σ' ένα βουνό, αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου?
Επειδή τοπ λέει το ωροσκόπιο?? Όχι...
12)Θα σκότωνες τον παππού σου, αν το τζάμι δεν έσπαγε απ΄τον πάγο?
Όχι.
13)Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου, αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι ?
Θα τα είχα ανοιχτά μέχρι την τελευταία στιγμή..
14)Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί, εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο?
Μπορεί και όχι...
15) ............
Μα γιατί το λες αυτό????
16) Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ'την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών,αν γνωρίζατε οτι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν?
Ναι...
17)Θα σκότωνες τον Μπους,αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ?
Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα...
18)Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια,αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια?
Όχι!
19)Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
Μάλλον θα κοιτούσα τον ουρανό!!


Κουράστηκα λιγάκι νομίζω....:P καλώ την βιολογία και ανυπομονώ για τις απαντήσεις του Νίκου!!!

CV... Πλάκα κάνω... παιχνίδι είναι!

Η Βιολογία μου ζήτησε βιογραφικό..:P Παιχνίδι και αυτό!!!


1. Όνομα: Λυδία
2. Γενέθλια: 11/12
3. Ζώδιο: Τοξοτάκι
4. Χρώμα μαλλιών: Ξανθό
5. Χρώμα ματιών: Γαλάζια
6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ? Ε... όσο να το πεις την έχω την προϋπηρεσία μου....
7. Είδος μουσικής που ακούς: Βασικά τα πάντα.... με ιδιαίτερη αγάπη στον Βασίλη (Παπακωνσταντίνου) του οποίου συναυλία δεν χάνω...
8. Χαρακτήρας Disney/Warner Bross: Δαίμονας της Ταζμανίας!
9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά? Αλέξης-Φλόριδα
10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: Καφέεεεεεεεεε!!!!
11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: ταυτότητα????
12. Τί έχεις στον τοίχο σου? Στοίχους....
13. Τί έχεις κάτω απ’ το κρεβάτι σου? Ένα extra κρεββάτι για τους φίλους που ξεμένουν...
14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες? Ασκήσεις ηρεμίας μήπως??
15. Αγαπημένος αριθμός: 7
16. Αγαπημένο όνομα: Δημήτρης
17. Τα χόμπι σου: Ταξίδια σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης...
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα? Στη Σουηδία
19. Μια ευχή για το μέλλον: Υγεία και μυαλά με.... εξαερισμό!
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες? Αρχαία Ελλάδα.... κάπου κοντά στους Δελφούς...
21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: Τη βαλίτσα με τα αναμνηστικά από τα ταξίδια μου!!
22. Αγαπημένο λουλούδι: Γαρδένια
23. Αγαπημένη σειρά: Μικρό σπίτι στο λιβάδι.... μα γιατί δεν το δείχνει πια?????
24. Αγαπημένη ταινία: Μεγάλες προσδοκίες.... όχι για τα γυμνά.... για την ουσία των χαρακτήρων....
25. Αγαπημένο τραγούδι:Μικρές Νοθείες
26. Aγαπημένο βιβλίο: Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του Φωτός
27. Αγαπημένο ζώο: Λύκος
28. Αγαπημένο ρούχο: Φόρμες
29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Βασίλης Παπακωνσταντίνου
30. Αγαπημένο χρώμα: κόκκινο
31. Αγαπημένο φαγητό: Μουσακάς!!!
32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι? Με τον αγαπημένο μου... Taz!
33. Κακή συνήθεια: Άστο.... πρώτο τραπέζι κόλαση!!!
34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: Χαμογελάω non stop.... η ζωή είναι ωραία ρε γαμώτο!!!
35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: Πείσμα... πολύ πείσμα!
36. Συνηθισμένη ατάκα: Χαμογέλα!!! Σου πάει!!
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: Ότι ότι θέλω??? μμμμμμ .... Να ταξιδεύω από την μια χώρα στην άλλη και να φτιάχνω χάρτες....
38. Μεγαλύτερος φόβος: Αυτό που δεν έχω καν προλάβει να φανταστώ .... βρίσκετε κάπου και μας χαζεύει... μικρόκοσμος για αυτό η ανθρωπότητα....
39. Η καλύτερη pizza: δεν έχει ελιές!
40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…: πλάσματα και αυτά και δεν τους αξίζει να τα φυλακίζουμε.... θέλουν χώρο...

Θέλω το cv του νίκου, του μυαλά με θέα και του Άρη!

Καλό μήνα είπαμε???

Ο μήνας που πέρασε ήταν αποκαλυπτικός... Ξεκαθάρισαν πράγματα και καταστάσεις που με πιλάτευαν μήνες ολόκληρους...
Δυο αποχαιρετισμοί στο αεροδρόμιο....
Μια έντονη διάθεση να φύγω και εγώ....
Την βαλιτσούλα μου, το χαμογελάκι μου και γεια σας!
Μπα... εδώ θα μείνω και δεν στεναχωριέμαι... πάλι με χρόνια με καιρούς που λένε.... :P
Ο συνδυασμός πάντως, ελάχιστου ύπνου και περίεργων ονείρων μπορεί να αποβεί μοιραίος για την καριέρα σου...! Από πείρα μιλώντας πάντα! :P
Στο τσακ την γλίτωσε ο άμοιρος πελάτης που φιλοδοξούσε να τον εξυπηρετήσω, να βρεθεί στο Άμστερνταμ αντι για Αλεξανδρούπολη...:P
Και μια ερώτηση.... ποια αίσθηση ακριβώς χρησιμοποιεί ο ΜR αφεντικός και ξεχωρίζει το επαγγελματικο - συγκαταβατικό χαμόγελο απο όλα τα άλλα??? Αν υπάρχουν δηλαδή κάποια συγκεκριμένα σεμινάρια ψυχολογίας και ανάλυσης του χαμόγελου, ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!!!!!

Καλό μήνα σε όλους... με τον αέρα να μυρίζει άνοιξη...:)


ps: και το κορυφαίο που μόλις διάβασα!!! "And the Lord said unto Carl: "Come forth and receive eternal life". But Carl came fifth and won a toaster." haha