18 Σεπ 2009

τσουλα.

Με προκαλεί... συνέχεια όμως....
Κρατάει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου... στο σώμα μου...τα νιώθω ενώ κινούμε στο χώρο. Σαν να με μετράει... σαν να με φιλάει ( περισσότερο άγγιγμα με τα χείλη παρά φιλί)... νιώθω την ανατριχίλα...χαμηλά στο λαιμό μου... το νιώθω....
Με δαιμονίζει... με κάνει να σκέφτομαι διάφορα. Με κάνει να θέλω να τον προκαλέσω και εγώ... να παίξουμε για τη ρεβάνς...

Δεν ήταν έτσι. τώρα έγινε. Σήμερα μόλις.

Χώρισε. από το γάμο του. τον απάτησε εκείνη.

Όχι. Δεν του άξιζε. "Παρθένος" άνθρωπος. Έτσι ήταν όταν τον γνώρισα. Τώρα... με προκαλεί....

Δεν θέλω να το διακινδυνεύσω να χάσω αυτό που ήδη έχω. Και μαζί του αλλά και με τον Σ.
Δεν θέλω.

Αλλά θέλω να "παίξω"....
Το θέλω απεγνωσμένα.... με έκανε σήμερα να είμαι σε εγρήγορση όλη την ώρα. Μου αρέσει. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο..... ε, συνεργάτες είμαστε. Δεν είναι να παίζουμε με αυτά...
Ή μήπως παίζουμε?

Δεν ξέρω...

Πόσο θέλω όμως να "παίξω"... να , να , θυμηθω βασικά.

Αυτό. Να θυμηθώ

Πολύ ησυχία τελευταία ρε παιδί μου....

25 Ιουν 2009

Απώλεια

Είμαι στη δουλειά....
Κάθομαι πίσω από τον πάγκο της reception και μια κυρία μου ζητάει να πληρώσει το δωμάτιο.
Μου κάνει εντύπωση η σκοτεινιά στα ρούχα της. Παρ' όλα αυτά, χαμογελάει.
Ψάχνει να συμπληρώσει το ποσό με κάτι κέρματα. Βρίσκει μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία ταυτότητας.
΄Αλλάζει το πρόσωπό της.
Φεύγει το χαμόγελο.
Ξαφνιάστηκε πραγματικά. Μάλλον η θέση της ΄φωτογραφίας ήταν αλλού.
Άρχισε να κλαίει. Σιωπηρά όμως. εκείνο το βουβό το κλάμα....
Αυτά....

Με συγκίνησε..

4 Ιουν 2009

Λόγια

Είμαι σε ένα internet cafe. Πανικός... "Ο" πανικός! Πιτσιρίκια χαμένα σε παιχνίδια που μα το θεό, ποτέ μου δεν κατάλαβα, κάπνα, δυνατή μουσική να μην μπορείς να μιλήσεις, να μην μπορείς να ακούσεις... δεν είμαι σίγουρη να σου πω...

Έχω σκεφτεί αμέτρητα πράγματα που θέλω να γράψω. Πριν έρθω.
Αυτή τη δεδομένη στιγμή, δεν μπορώ να ανακαλέσω κανένα...

Πάντως, έτσι για να έχουμε να λέμε δηλαδή, όσο μπαίνει το καλοκαίρι, όλα γίνονται ακόμα πιο όμορφα. Φυσικά και μας χαιρετάει στη γωνία, η ησυχία του χειμώνα αλλά οκ... όμορφα είναι...

Πολλή θάλασσα.... πολλά μπάνια, καινούργια δουλειά,καινούργιοι άνθρωποι... τι άλλο θες?

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ???

Έχεις σκεφτεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά χρειάζονται κάτι... ένα θέμα να τους απασχολεί και να κρατάει ταυτόχρονα την ισορροπία.. έτσι, για να έχουν την δική τους, περίεργη και εγωκεντρική έννοια της ευτυχίας..?
Μπορεί να κάνω λάθος...

Τι χρειάζεται για να κάνεις κάποιον άλλον άνθρωπο, ευτυχισμένο?
Αυτή είναι η απορία μου σήμερα... και κάτι άλλο, πόσο τρελός μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κάνοντας ένα άλλο πρόσωπο να αισθάνεται καλά, μπορείς να κλέψεις λίγη από την ομορφιά, την αίγλη της στιγμιαίας ευτυχίας?

Πόσο τραγικό είναι να έχεις μπροστά σου, σαν συστατικά μιας εξωτικής συνταγής, όλα τα υλικά που νόμιζες ότι χρειάζονται σε σένα για να νιώσεις ευτυχισμένη, να κάνεις όλες τις μίξεις, όλες τις κινήσεις που υπαγορεύει η πολύπλοκη συνταγή που εσύ κάποια στιγμή του χρόνου επινόησες, αλλά τελικά, κάτι να κόβει και ακόμα και η γεύση που αυτό σου αφήνει, να μην σε ικανοποιεί....

Σημαίνει ότι εξελίχθηκες?
Σημαίνει ότι μαθαίνεις?
Να παρηγορήσω τον εαυτό μου??

Δεν ξέρω αν σε ρωτάω να μου πεις κάτι... δεν ξέρω αν ρωτάω εμένα να μου πω κάτι... δεν ξέρω τι ξέρω... ξεχνάω τι έμαθα.... ξεχνάω τον δρόμο που με έφερε εδώ αν και δεν τον χρειάζομαι ουσιαστικά αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θέλω να γυρίσω πίσω.

Όταν ονειρεύεσαι ένα περίεργο τύπο εκδίκησης ,αλλά ακόμα και τότε δεν είσαι σίγουρη ότι ο άλλος την δικαιούται πραγματικά. Αναρωτιέσαι ακόμα μήπως τελικά, εσύ έφταιξες... αυτό σε κάνει κακό άνθρωπο? Μαλάκα μήπως??

Το βρήκα... εγωιστή σε κάνει... νομίζω δηλαδή...

Βγάζεις άκρη με αυτά που γράφω??

Πόσα κύματα πρέπει να συναντήσεις στα ανοιχτά για να σου περάσει η ιδέα του πιθανού πνιγμού? Πόσα κύματα στα ανοιχτά πρέπει να συναντήσεις για να παραδεχθείς, ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Να δεχθείς ότι κάτι, είναι πιο δυνατό από σένα και να το σεβαστείς. Ίσως να σηκώσεις το κεφάλι σε μια τελευταία απόπειρα να επικοινωνήσεις με τον Θεό, να τον παρακαλέσεις να σε σώσει.... Πόσα κύματα??

Αυτά.

Τα λέμε....

30 Απρ 2009

Βότκα Λεμόνι

Έτσι μου έρχεται να σε μεθύσω...

Να κερνώ τα ποτά το ένα μετά το άλλο... Να γελάω και να σε κοιτάω στα μάτια. Να γελάς και εσύ και τα χρώματα σου να αλλάζουν σιγά σιγά. Να ροδίζει το πρόσωπο σα να σε βλέπει ο ήλιος και να πίνεις το αγαπημένο σου, που μοιάζει με νερό.

Έτσι μου έρχεται να αρχίζω να φωνάζω εγώ, όλα όσα δεν λες από φόβο και από πείσμα.
Έτσι να τα φωνάζω εγώ... με φόβο και με πείσμα.

Αλλά πάλι... φοβάμαι.

Τα λόγια μεθυσμένου, όσο κι αν θες να τα ακούσεις, μετράνε άραγε για αλήθεια?

19 Φεβ 2009

Θα ξανάρθω...

Χάθηκα ε?
Δίκιο έχεις...χάθηκα.Και από εδώ και γενικά, χάθηκα...
Υποτίθεται, κάνω ακριβώς αυτό που θέλω... δεν υποτίθεται.. αυτό κάνω.
Δουλειά δεν έχω... δεν αναχώνομαι.. θα βρω. Πάντα έβρισκα
Εδώ όλα κινούνται σε δυο ταχύτητες.. αργά ή πολύ αργά.. Ωραία είναι...
Πάλι δεν έχω χρόνο να πω πολλά και θέλω να πω τόοοοσα...
Ερωτευμένη, τρελή, πεισματάρα, αλλοπαρμένη, αυτή είμαι ακόμα. Δεν άλλαξα. Δεν ξέρω αν ήθελα ποτέ να αλλάξω. Πάντως προσπάθησα. Ω ναι... Προσπάθησα να χαλαρώσω,να αφαιθώ, δεν το 'χω... Λυπάμαι...

Πάντα στη τσίτα θα είμαι. Πάντα θα τραβάω τις λέξεις από τα μαλλιά μέχρι να σημαίνουν αυτό που θέλω... Πάντα θα χαμογελάω με εκείνους που με νομίζουν χαζή.
Πάντα θα τραγουδάω μια ροκ, μια τσιφτετέλια. Πάντα θα φεύγω. Πάντα θα επιστρέφω.
Θα επιστρέψω.. αλήθεια.

Ήθελα κάτι να πω και για τις σχέσεις... ξέρεις τελευταία, νόμιζα ότι εγώ κάνω κάτι λάθος... ότι εγώ δεν μπορώ να αφεθώ γυμνή από όπλα μπροστά στον έρωτα. Λάθος έκανα. Εκείνος δεν μπορεί... Οι ανασφάλειες του, είναι μεγαλύτερες από τις δικές μου.. οι φόβοι του, η επιμονή του, η ανοχή του... όλα... μεγαλύτερα από μένα. Το ήξερα, δεν το ήξερα? Αλλά να... νόμιζα.. νόμιζα ... ότι εγώ έκανα κάτι λάθος...
Ίσως τελικά να έκανα. Να που πίστεψα και εγώ στους πρίγκιπες που έκραζα...
Μια φορά μόνο... μια φορά και δεν ξέρω πότε θα συνέλθω... περίεργο πράγμα η βαρύτητα. Αν λείψει για λίγο, πετάς ψηλά. Όταν επιστέψει, το κάνει απότομα και έτσι, πέφτεις από ψηλά....

Μετά από αυτό με ρωτάω... Έχεις βρει τελικά πρίγκιπα?
Μετά από αυτό μου απαντάω... Ναι, Έχω βρει κάποιον πρίγκιπα. Πολύ ρεαλιστή για να παραδεχτεί τη φύση του αυτή. Πολύ ρομαντικό όταν αφεθεί. Πολύ εγωιστή για να μου στείλει ένα μήνυμα και να μου πει αυτά που αισθάνεται... (κολλάει αυτό... σαν την ιλαρά..) Πολύ μακριά μου... πολύ κοντά μου ταυτόχρονα...
Πολύ μακριά πάντα... αεροδρόμια, λιμάνια, σταθμοί ταξί είναι η αφετηρία κάθε προγραμματισμένης μας συνάντησης... μια στο τόσο, να μην ξεχνιόμαστε... σου έχω ξαναπεί για αυτόν και το αεροδρόμιο... δε βαριέσαι...
Πρίγκιπες και παραμύθια... κάθε βράδυ στην αγκαλιά σου να σε νανουρίζουν μα τόσο, τόσο μακριά που τα χάδια και τα αισθήματα ξεφτίζουν στο δρόμο από την κούραση...

Θα ξανάρθω... σαν να νιώθω λιγάκι καλύτερα...