Απώλεια

Είμαι στη δουλειά....
Κάθομαι πίσω από τον πάγκο της reception και μια κυρία μου ζητάει να πληρώσει το δωμάτιο.
Μου κάνει εντύπωση η σκοτεινιά στα ρούχα της. Παρ' όλα αυτά, χαμογελάει.
Ψάχνει να συμπληρώσει το ποσό με κάτι κέρματα. Βρίσκει μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία ταυτότητας.
΄Αλλάζει το πρόσωπό της.
Φεύγει το χαμόγελο.
Ξαφνιάστηκε πραγματικά. Μάλλον η θέση της ΄φωτογραφίας ήταν αλλού.
Άρχισε να κλαίει. Σιωπηρά όμως. εκείνο το βουβό το κλάμα....
Αυτά....

Με συγκίνησε..

Λόγια

Είμαι σε ένα internet cafe. Πανικός... "Ο" πανικός! Πιτσιρίκια χαμένα σε παιχνίδια που μα το θεό, ποτέ μου δεν κατάλαβα, κάπνα, δυνατή μουσική να μην μπορείς να μιλήσεις, να μην μπορείς να ακούσεις... δεν είμαι σίγουρη να σου πω...

Έχω σκεφτεί αμέτρητα πράγματα που θέλω να γράψω. Πριν έρθω.
Αυτή τη δεδομένη στιγμή, δεν μπορώ να ανακαλέσω κανένα...

Πάντως, έτσι για να έχουμε να λέμε δηλαδή, όσο μπαίνει το καλοκαίρι, όλα γίνονται ακόμα πιο όμορφα. Φυσικά και μας χαιρετάει στη γωνία, η ησυχία του χειμώνα αλλά οκ... όμορφα είναι...

Πολλή θάλασσα.... πολλά μπάνια, καινούργια δουλειά,καινούργιοι άνθρωποι... τι άλλο θες?

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ???

Έχεις σκεφτεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά χρειάζονται κάτι... ένα θέμα να τους απασχολεί και να κρατάει ταυτόχρονα την ισορροπία.. έτσι, για να έχουν την δική τους, περίεργη και εγωκεντρική έννοια της ευτυχίας..?
Μπορεί να κάνω λάθος...

Τι χρειάζεται για να κάνεις κάποιον άλλον άνθρωπο, ευτυχισμένο?
Αυτή είναι η απορία μου σήμερα... και κάτι άλλο, πόσο τρελός μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κάνοντας ένα άλλο πρόσωπο να αισθάνεται καλά, μπορείς να κλέψεις λίγη από την ομορφιά, την αίγλη της στιγμιαίας ευτυχίας?

Πόσο τραγικό είναι να έχεις μπροστά σου, σαν συστατικά μιας εξωτικής συνταγής, όλα τα υλικά που νόμιζες ότι χρειάζονται σε σένα για να νιώσεις ευτυχισμένη, να κάνεις όλες τις μίξεις, όλες τις κινήσεις που υπαγορεύει η πολύπλοκη συνταγή που εσύ κάποια στιγμή του χρόνου επινόησες, αλλά τελικά, κάτι να κόβει και ακόμα και η γεύση που αυτό σου αφήνει, να μην σε ικανοποιεί....

Σημαίνει ότι εξελίχθηκες?
Σημαίνει ότι μαθαίνεις?
Να παρηγορήσω τον εαυτό μου??

Δεν ξέρω αν σε ρωτάω να μου πεις κάτι... δεν ξέρω αν ρωτάω εμένα να μου πω κάτι... δεν ξέρω τι ξέρω... ξεχνάω τι έμαθα.... ξεχνάω τον δρόμο που με έφερε εδώ αν και δεν τον χρειάζομαι ουσιαστικά αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θέλω να γυρίσω πίσω.

Όταν ονειρεύεσαι ένα περίεργο τύπο εκδίκησης ,αλλά ακόμα και τότε δεν είσαι σίγουρη ότι ο άλλος την δικαιούται πραγματικά. Αναρωτιέσαι ακόμα μήπως τελικά, εσύ έφταιξες... αυτό σε κάνει κακό άνθρωπο? Μαλάκα μήπως??

Το βρήκα... εγωιστή σε κάνει... νομίζω δηλαδή...

Βγάζεις άκρη με αυτά που γράφω??

Πόσα κύματα πρέπει να συναντήσεις στα ανοιχτά για να σου περάσει η ιδέα του πιθανού πνιγμού? Πόσα κύματα στα ανοιχτά πρέπει να συναντήσεις για να παραδεχθείς, ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Να δεχθείς ότι κάτι, είναι πιο δυνατό από σένα και να το σεβαστείς. Ίσως να σηκώσεις το κεφάλι σε μια τελευταία απόπειρα να επικοινωνήσεις με τον Θεό, να τον παρακαλέσεις να σε σώσει.... Πόσα κύματα??

Αυτά.

Τα λέμε....