Με προκαλεί... συνέχεια όμως....
Κρατάει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου... στο σώμα μου...τα νιώθω ενώ κινούμε στο χώρο. Σαν να με μετράει... σαν να με φιλάει ( περισσότερο άγγιγμα με τα χείλη παρά φιλί)... νιώθω την ανατριχίλα...χαμηλά στο λαιμό μου... το νιώθω....
Με δαιμονίζει... με κάνει να σκέφτομαι διάφορα. Με κάνει να θέλω να τον προκαλέσω και εγώ... να παίξουμε για τη ρεβάνς...
Δεν ήταν έτσι. τώρα έγινε. Σήμερα μόλις.
Χώρισε. από το γάμο του. τον απάτησε εκείνη.
Όχι. Δεν του άξιζε. "Παρθένος" άνθρωπος. Έτσι ήταν όταν τον γνώρισα. Τώρα... με προκαλεί....
Δεν θέλω να το διακινδυνεύσω να χάσω αυτό που ήδη έχω. Και μαζί του αλλά και με τον Σ.
Δεν θέλω.
Αλλά θέλω να "παίξω"....
Το θέλω απεγνωσμένα.... με έκανε σήμερα να είμαι σε εγρήγορση όλη την ώρα. Μου αρέσει. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο..... ε, συνεργάτες είμαστε. Δεν είναι να παίζουμε με αυτά...
Ή μήπως παίζουμε?
Δεν ξέρω...
Πόσο θέλω όμως να "παίξω"... να , να , θυμηθω βασικά.
Αυτό. Να θυμηθώ
Πολύ ησυχία τελευταία ρε παιδί μου....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
