29 Δεκ 2010

ντολμαδακια

Θα αρχίσω να ψιθυρίζω.
Λέξεις μισές, λόγια κομμένα. θα έρχομαι και θα φεύγω. ουπς... αυτό το κάνω ήδη.

Κατάλαβες ότι πέρασε ο χρόνος?
Κάποιος λέει: τα χρόνια περνάνε, οι ώρες δεν περνάνε.
Νιώθω εγκλωβισμένη και ταυτόχρονα ελεύθερη. Νιώθω δυνατή και ταυτόχρονα αδύναμη και πάνω που είχα αρχίσει να συνηθίζω (ίσως και να γουστάρω) τον τίτλο της τρελής, μου χτυπάει την πόρτα η ισορροπία Γίνομαι ένας ισορροπημένος άνθρωπος.

Ας με σώσει κάποιος!!!

Δεν έχουν περάσει τόσα χρόνια πια... για όνομα δηλαδή! Απλά μεγαλώνω.
Επισήμως δηλαδή.
Και μέσα μου δηλαδή.

Σκάνε μύτη σιγά σιγά τα χρόνια πίσω από την πόρτα, σαν παιδάκια που βγάζουν μόνο το κεφαλάκι τους όταν ξέρουν πως θα τα μαλώσεις που δεν κοιμούνται ενώ τους είπες ήδη καληνύχτα.
Δεν τα συμπαθώ τα παιδιά. Ούτε εκείνα με συμπαθούν.
Και τα χρόνια... και αυτά, δεν τα συμπαθώ.

Ξαφνικά που λες, μοιάζουν όλα ξεκάθαρα. Όλα όσα θέλω. Νιώθω ότι έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου αλλά και ότι ταυτόχρονα, πρέπει να βιαστώ για να τα προλάβω όλα.
Όλα τα όνειρα να τα κάνω αλήθεια. όλα τα ταξίδια μου, δρόμο. όλες τις σκέψεις λόγια. Και να μη με νοιάζει.

Θέλω να μοιράσω την αλήθεια μου παντού. Και δεν με νοιάζει. Αν με ρωτήσεις, θα απαντήσω οπότε... τουλάχιστον ας είσαι προετοιμασμένος.

Δεν έχει νόημα και ταυτόχρονα σημαίνει τα πάντα.
Δε με νοιάζει τίποτα και πεθαίνω να μάθω τα πάντα.
Δεν είναι αστείο και δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω.

Ισορροπία Αισθημάτων και θέλω σε σχέση με τα μπορώ και τα πρέπει.

Σαν ντολμαδάκια, τυλιγμένα με σκηνές από την ζωή μου και κρύβουν μέσα την ουσία του "προσεχώς". όχι πολύ αλμυρά. Όχι πολύ ξινά. Να γεμίζουν το στόμα με γεύση

Η ζωή μου σήμερα και χθες, είναι σερβιρισμένα ντολμαδάκια όταν γυρνάς σπίτι μετά από τη δουλειά.

13 Οκτ 2010

Μηχανή.

Δεν ξέρω τι έγινε. Δεν ξέρω ούτε πότε έγινε. Θυμάμαι να περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο. Λεπτά, ώρες, μέρες… ακόμα περιμένω. Δεν χτυπάει. Το συγχωρώ. Αρχίζω να πιστεύω πως όταν τα πράγματα δεν γίνονται κατά πως μας βολεύουν , το ρίχνουμε στο πεπρωμένο « αυτό, δεν ήταν να γίνει. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.» . Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξη, απλά να …. Μήπως αυτά είναι λίγο… πώς να το πω? Μαλακιες.

Τα πράγματα γίνονται ή όχι. Αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να παρηγορούμε τους εαυτούς μας για κάτι που θέλαμε πολύ, αλλά δεν έγινε. Απλά δεν χτύπησε το τηλέφωνο. Δεν γούσταρε στην τελική ο άλλος να πάρει. Να σκάσεις?
Όταν τελικά τα πράγματα σταματάνε να εξαρτώνται από εμάς, πόσοι είμαστε ικανοί να τα διαχειριστούμε? Αυτό είναι που μας οδηγεί στην παράνοια? Το ότι δηλαδή κάτι έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας πλέον, το ότι δεν έχουμε εμείς κάτι να αποφασίσουμε। Είναι πλέον σειρά του άλλου να «παίξει» και δική μας μόνη προοπτική η αναμονή της απόφασης?

Αυτό?
Έβλεπα μια χαζοσειρά με έξυπνες ατάκες και ωραία πλάνα। Ο πρωταγωνιστής αφήνει το σπίτι, μπαίνει στο λεωφορείο, κάθεται γαλαρία και το λεωφορείο ξεκινά . και το σπίτι απομακρύνεται. Και το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, με το ελαφρύ χαμόγελο με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι. Είναι κατασκευαστικό το θέμα ρε φίλε! Είμαστε φτιαγμένοι να κοιτάμε μπροστά!

Δεν έχουμε μάτια στην πλάτη, δεν μπορούμε να στρίψουμε τον λαιμό μας 360 μοίρες। Κατασκευαστικό. Και δεν φτάνει αυτό! Αν υποθέσουμε ότι περπατάς και θέλεις να δεις κάποιον που σε φώναξε πίσω, έχεις επιλογές! Ή σταματάς (άρα χάνεις χρόνο) αντανακλαστικά και γυρίζεις σχεδόν ολόκληρο το σώμα σου προς το μέρος του ή (και αυτό είναι το πιο καλό) επίσης αντανακλαστικά, γυρνάς από περιέργεια ενώ ακόμα προσπαθείς να κινηθείς προς τα μπρος όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων θα την γλιτώσεις απλά με ένα παραπάτημα. Στην χειρότερη θα σαβουριαστείς άσχημα.

Δεν ξέρω αν με πιάνεις… μπορεί να σου φαίνεται χαζό και να το έχεις συνειδητοποιήσει πολύ πριν από μένα αλλά νιώθω σαν μικρό παιδί που μόλις ανακάλυψε τις πατάτες (που λατρεύει) μέσα στο πιάτο του με αρακά(που σιχαίνεται) και που πρέπει να καταναλώσει όμως, γιατί υπάρχει και η μυγοσκοτώστρα που κρατά η μαμά με το δεξί της χέρι και που πολύ απειλητικά το κοιτάει…

Δεν μπορείς να μοιραστείς στο παρελθόν και στο μέλλον। Στο πίσω και στο μπρος. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει απλώς να θυμάσαι . Πρέπει απλά να σταματήσεις γιατί θα σκοντάψεις ή θα σαβουριαστείς. Μόνο μπροστά. Αν κοιτάς πίσω, όλη η πορεία σου μέχρι να γυρίσεις και πάλι το κεφάλι μπροστά, είναι άκυρη. Σαν να μην έγινε ποτέ. Νιώθεις τα πόδια σου να πονάνε γιατί περπάτησες, δεν είναι ότι δεν περπάτησες αλλά φτάνεις να παρατηρείς τον κόσμο ΑΦΟΥ πρώτα τους έχεις προσπεράσει. Έχουν φύγει από τον δρόμο σου. Δεν τους κοίταξες καν. Κοιτούσες πίσω. Αχάριστε.

Είναι κατασκευαστικό το θέμα….

7 Μαρ 2010

τα μισα.

Δεν με πειραζει που εισαι μακρια.
Δεν με νοιαζει που με χαζευεις μεσα απο φωτογραφιες αναρτημενες στις σελιδες "φιλοι φιλων" και εγω το ιδιο κανω δηλαδη. Μονο add δεν κανω.
Δεν με απασχολει που εχω να ακουσω την φωνη σου πανω απο 1,5 χρονο και που η τελευταια σου φραση ηταν " σ'αγαπαω ακομα ".
Δεν με ενοχλουν οι αναπαντητες με απόκρυψη που, απο αυτοαμυνα και μονο, ποτε δεν προλαβαινω να απαντησω. Τι να πω αλλωστε? παρακαλω? Αφου ξερω ποιος ειναι. Ευτυχως δεν περιμενεις ωρα. Το κλεινεις συντομα.

Ξερεις τι με τρελαινει στην κυριολεξια??

Ειχα πεισει τον εαυτο μου πως ολα αυτα ήταν ενα ψεμα. Και τα σάγαπω σου και οι αγκαλιες σου,εξυπηρετουσαν ολα μια βολη που δεν ησουν διατεθειμενος να εγκαταληψεις παρα μονο οταν εβρισκες κατι αλλο. Με λιγα λογια, ενιωθα σαν να ημουν για τα 4 τελευταια χρονια τουλαχιστον, η προσωπικη σου πουτανα.
Και να σου πω κατι, εφτασα στο σημειο, να ειμαι ok ακομα και με αυτο. για σενα.
κάποιες γαμημενες φορες ομως, μπαινει στο μυαλο μου μια απορια.

Αν, μια στο εκατομμυριο, εννοουσες τα μισα απο ολα οσα μου εχεις ποτε πει? Αν μια στο εκατομμυριο, ΤΑ ΜΙΣΑ , δεν ηταν ψεμμα?
Αυτο αυτοματως θα σημαινε οτι υπαρχω ακομα μεσα σου με τον ιδιο τροπο που υπαρχεις και εσυ μεσα σε μενα. Αισθανεσαι παρομοια με μενα.
ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΡΕΛΕΝΕΙ.

26 Φεβ 2010

...δεν έχω τζάκι.

Όταν δεν μπορείς να "κάψεις" αναμνήσεις, δεν δικαιούσαι να καίει φωτιά για σένα. Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να ζητήσεις από κάποιον άλλον να τις κάψει για σένα. Κάποιον που κατάφερε να το κάνει ήδη με τις δικές του. Το θέμα όμως είναι το εξής.... ακόμα και αν κάψεις τις φωτογραφίες, και τα δώρα και τα γράμματα... πότε θα "καει" και η εικόνα- ανάμνηση τους από το μυαλό σου? 'Έχω κόλλημα με τα αναμνηστικά...αν και θυμάμαι ούτος η αλλιώς. Απλά τα κουβαλάω μαζί μου. Σκέφτηκα, αφού δεν τα έκαψα μέχρι τώρα, να μην τα κάψω... να τα αφήσω να ψιθυρίζουν τα δικά τους το βράδυ και να συνεχίσουν να με νανουρίζουν... ίσως και να τα μεταφέρω μακριά. Θα υπάρχουν αλλά τουλάχιστον, δεν θα τα ακούω.....

23 Φεβ 2010

Γεια.

Βιαζομαι λίγο.... ήρθα να σου πω οτι είμαι εδώ.... ήρθα πάλι....

Πέρασε καιρός.


Μου έλειψε όλο αυτό....