Μηχανή.

Δεν ξέρω τι έγινε. Δεν ξέρω ούτε πότε έγινε. Θυμάμαι να περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο. Λεπτά, ώρες, μέρες… ακόμα περιμένω. Δεν χτυπάει. Το συγχωρώ. Αρχίζω να πιστεύω πως όταν τα πράγματα δεν γίνονται κατά πως μας βολεύουν , το ρίχνουμε στο πεπρωμένο « αυτό, δεν ήταν να γίνει. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.» . Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξη, απλά να …. Μήπως αυτά είναι λίγο… πώς να το πω? Μαλακιες.

Τα πράγματα γίνονται ή όχι. Αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να παρηγορούμε τους εαυτούς μας για κάτι που θέλαμε πολύ, αλλά δεν έγινε. Απλά δεν χτύπησε το τηλέφωνο. Δεν γούσταρε στην τελική ο άλλος να πάρει. Να σκάσεις?
Όταν τελικά τα πράγματα σταματάνε να εξαρτώνται από εμάς, πόσοι είμαστε ικανοί να τα διαχειριστούμε? Αυτό είναι που μας οδηγεί στην παράνοια? Το ότι δηλαδή κάτι έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας πλέον, το ότι δεν έχουμε εμείς κάτι να αποφασίσουμε। Είναι πλέον σειρά του άλλου να «παίξει» και δική μας μόνη προοπτική η αναμονή της απόφασης?

Αυτό?
Έβλεπα μια χαζοσειρά με έξυπνες ατάκες και ωραία πλάνα। Ο πρωταγωνιστής αφήνει το σπίτι, μπαίνει στο λεωφορείο, κάθεται γαλαρία και το λεωφορείο ξεκινά . και το σπίτι απομακρύνεται. Και το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, με το ελαφρύ χαμόγελο με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι. Είναι κατασκευαστικό το θέμα ρε φίλε! Είμαστε φτιαγμένοι να κοιτάμε μπροστά!

Δεν έχουμε μάτια στην πλάτη, δεν μπορούμε να στρίψουμε τον λαιμό μας 360 μοίρες। Κατασκευαστικό. Και δεν φτάνει αυτό! Αν υποθέσουμε ότι περπατάς και θέλεις να δεις κάποιον που σε φώναξε πίσω, έχεις επιλογές! Ή σταματάς (άρα χάνεις χρόνο) αντανακλαστικά και γυρίζεις σχεδόν ολόκληρο το σώμα σου προς το μέρος του ή (και αυτό είναι το πιο καλό) επίσης αντανακλαστικά, γυρνάς από περιέργεια ενώ ακόμα προσπαθείς να κινηθείς προς τα μπρος όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων θα την γλιτώσεις απλά με ένα παραπάτημα. Στην χειρότερη θα σαβουριαστείς άσχημα.

Δεν ξέρω αν με πιάνεις… μπορεί να σου φαίνεται χαζό και να το έχεις συνειδητοποιήσει πολύ πριν από μένα αλλά νιώθω σαν μικρό παιδί που μόλις ανακάλυψε τις πατάτες (που λατρεύει) μέσα στο πιάτο του με αρακά(που σιχαίνεται) και που πρέπει να καταναλώσει όμως, γιατί υπάρχει και η μυγοσκοτώστρα που κρατά η μαμά με το δεξί της χέρι και που πολύ απειλητικά το κοιτάει…

Δεν μπορείς να μοιραστείς στο παρελθόν και στο μέλλον। Στο πίσω και στο μπρος. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει απλώς να θυμάσαι . Πρέπει απλά να σταματήσεις γιατί θα σκοντάψεις ή θα σαβουριαστείς. Μόνο μπροστά. Αν κοιτάς πίσω, όλη η πορεία σου μέχρι να γυρίσεις και πάλι το κεφάλι μπροστά, είναι άκυρη. Σαν να μην έγινε ποτέ. Νιώθεις τα πόδια σου να πονάνε γιατί περπάτησες, δεν είναι ότι δεν περπάτησες αλλά φτάνεις να παρατηρείς τον κόσμο ΑΦΟΥ πρώτα τους έχεις προσπεράσει. Έχουν φύγει από τον δρόμο σου. Δεν τους κοίταξες καν. Κοιτούσες πίσω. Αχάριστε.

Είναι κατασκευαστικό το θέμα….