28 Ιουν 2012

γκρι


Ξέρεις που καμία φορά οι άνθρωποι μπερδεύονται εσκεμμένα ή μη, συνειδητά ή μη ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο της ζωής τους? Στέκονται μετά στο γκρι που δημιούργησαν και κοιτούν αυτά που πέρασαν, αυτά που θα έρθουν και προσπαθούν να χωρίσουν τα χρώματα πάλι. Δύσκολο….

25 Μαΐ 2012

δικό σου.

δεν φαντάζεσαι πόσο το εννοώ....

Πέρασε και αυτή η μέρα
χάνεται στο δειλινό
και μαζί της παίρνει πέρα
όσα δεν θα θυμηθώ

Ότι έχω στην καρδιά μου
κι είναι όλη μου η ζωή
είναι ο χρόνος που θυμάμαι
αυτός που ζήσαμε μαζί

Σ'ευχαριστώ για όσα μου'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου'δωσες να ζω 
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σαγαπώ

Σου'χα κρύψει τα σημάδια
γιατί δεν ήθελα να δεις
πως μου ήταν όλα άδεια
στην ζωή μου πριν να'ρθεις

Ήταν ξένη αυτή η πόλη
σαν και σένα είχα εδώ χαθεί
εδώ που με ξεχάσαν όλοι
και με βρήκες μόνο εσύ

Σ'ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω 
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ

Ξέρεις ότι με πονάει
και ότι ακόμα με κρατάει
εδώ κάτω χρόνια ζωντανός
πόσο θέλω τώρα να ανοίξω
την ψυχή μου να σου δείξω
και ότι δεν μπορούσα, να σ'το πω

Σ' ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω 
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ



17 Μαΐ 2012

Νεύρα






Φόρεσε γρήγορα τα παπούτσια της και ξεκίνησε βιαστικά για το διάολο που την έστειλε εκείνος. Πήρε φόρα και άνοιξε τη πόρτα της κουζίνας. Μετά πήδησε από το μπαλκόνι.
«έχεις νεύρα μωρή πουτάνα?» τη ρώτησε, δαγκώνοντας το malboro που είχε στα χείλη του. Έκανε να τον χτυπήσει αλλά τελευταία στιγμή της τράβηξε την προσοχή ένα μπουκάλι ρακί που είχε ξεμείνει στο τραπέζι της αυλής από το χθεσινό γλέντι. Δρασκέλησε μέχρι εκεί, βούτηξε το μπουκάλι από το λαιμό, έβρεξε το λαιμό της με μια γουλιά και με το υπόλοιπο, πότισε τον ξεραμένο βασιλικό.
Σχεδόν τον ξέχασε, αυτόν και το malboro του και χώθηκε στο δάσος του κακού του λύκου. «Λύκε, λύκε είσαι εδώ?»  Σκατά. Και εκείνος έλειπε. Και τι νόημα είχε να φτάσει ως την άλλη μεριά? Από ποιον θα τη σώσει ο ξυλουργός? Ποιος θα φάει τη γιαγιά? Κανένα νόημα. Γύρισε στο σπίτι και έφαγε ένα πιάτο στιφάδο που είχε περισσέψει από προχθές.
Δεν είμαι καλά. Αυτά. 

9 Απρ 2012

και τραγούδησε και χόρεψε και ήπιε. Πολύ ήπιε. Μέρες τωρα πίνει. Κρυφά. Αυτά που κορόιδευε. Σκατα πάντως. Δε πιάνει. Δεν υπάρχει και λόγος. Δε μεθάει. Σαν σε τιμωρία, δε μεθάει. Τραγουδάει, χορεύει, πίνει, πολυ πίνει αλλα δε μεθάει.
Τα ίδια λέω. Τα ίδια κάνω. Καθε μέρα τα ίδια κάνω. Τα ίδια σκέφτομαι. Ο ίδιος κολωεγωισμός. Το ίδιο πείσμα. Η ίδια απογοήτευση. Το ίδιο ψευτικο χαμόγελο και ξέρεις πιο είναι το καλό? Τώρα κανένας δεν μπορεί να καταλάβει. Κρύβομαι και κανένας δεν με βρίσκει. Μπορεί να μην ψαχνει κιολας κανενας. 
Με διαβάζω και είμαι γλυκανάλατη. Βαρετή. Με βαρέθηκα και εγω. Αντε να έρθει το καλοκαιρι. Οχι οτι θα αλλάξει κάτι... κάτι πρεπει να αλλάξει όμως. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Κουνήσου μου φωνάζω αλλα δε με ακούω.
Κουραστηκα. Δε μεθάει. Πίνει. πολύ πινει και δε μεθάει.
Σκατά.

6 Απρ 2012

Μια τζούρα

Κάτω από το ντουζ. Ζεστό νερό. Υδρατμοί παντού. Θολωμένο τοπίο. Κλείνει τα μάτια και σηκώνει το κεφάλι. Τεντώνει το κορμί να χαλαρώσει. και έρχεται μια εικόνα. Μια μόνο. Ανοίγει τα μάτια και κλαίει. Σκουπίζει τα χέρια μόνο στη μαύρη πετσέτα που κρέμεται και προχωρά με βήματα υγρά πάνω στα χαλιά για να φτάσει μέχρι το σαλόνι.
Κάθετε στον καναπέ, στρίβει ένα τσιγάρο και το ανάβει. Κάνει δυο τζούρες, το κοιτά και το πετάει στο πλακάκι πάνω στα υγρά σημάδια. Σηκώνεται και το πατά να το σβήσει με πείσμα αλλιώτικο. Στέκεται και κοιτάει γύρω. Πουτάνα το σπίτι. Δε γαμιέται...

5 Απρ 2012

Ο θανατος και η κόρη

τη βίασαν λέει. 18 φορές. και από τότε πέρασαν 15 χρόνια. Πόλεμος.
και τότε και μέσα της.
Ένα βράδυ που πάλι κοιμόταν από τον φόβο της ελαφρά, ένας άντρας μπήκε στο σπίτι μαζί με τον σύζυγό της και εκείνη αναγνώρισε τη φωνή του βιαστή και βασανιστή της.
Περίμενε να κοιμηθει ο άντρας της, χτύπησε με - το κρυμμένο πάντα στο συρτάρι της - όπλο τον βιαστή και τον φίμωσε με το εσώρουχό της. Τον έδεσε έπειτα στην καρέκλα και έβαλε μουσική.....

'Επλενε τα ποτήρια και έκλαιγε μέσα της.
τραγουδαγε κάτι για υποσχέσεις. Μέσα της. Άφησε το ποτήρι να πέσει από τα χέρια της. Το άφησε να σπάσει και μετά κοιτούσε τα γυαλιά στο νεροχύτη. Πήρε ένα μικρό κομμάτι και άρχισε να κόβει τα χέρια της. Κάπου κάποτε, είχε διαβάσει ότι όταν κόβεις τον σώμα σου, ένα τμήμα της θλίψης απελευθερώνεται και φεύγει μαζί με το αίμα. Το δικό της αίμα.
Ξέπλυνε τα χέρια της, πηγε μέχρι το μεγάλο μπάνιο και τα σκούπισε στη μαύρη πετσέτα. Δεν μπήκε στον κόπο να καλύψει τις πληγές. Γιατί άλλωστε?

Τον ζήλευε παράφορα. Τον θεωρούσε κτήμα της και τμήμα της. Όχι αγάπη...κάτι άλλο. έλεγε το χέρι του χέρι της και το κορμί του κορμί της. Την χώρισε γιατί τον πίεζε λέει και τώρα βολτάρει με μια ξανθιά εκείνος. Εκείνη πέθανε. Μέσα της. Πέθανε.


Πήρε το μπουζούκι που είχε αφήσει στον καναπέ, τα κλειδιά από το τραπεζάκι που έκαιγε το καντήλι και έφυγε. Περπατούσε αργά για εκείνον, γρήγορα για όσους τον έβλεπαν. Έφτασε, έκατσε στο μάρμαρο και άρχισε να βρίζει .... μαλάκα! Με παράτησες μόνο μου! μετά τραγούδι.... "μες τη ζωή τα μπλέξαμε κι είμαστε παραβάτες..." Μαλάκα. Με άφησες μόνο μου.


Χαμογέλασε στον καθρέφτη. Ωραία μάτια. Ωραίο κορμί. Καλή είναι και σήμερα. Τύλιξε ένα χρωματιστό φουλάρι στο λαιμό. Έμεινε να στέκεται για λίγο. Ήθελε να το σφίξει γύρω από το λαιμό της δυνατά. Ήθελε να μπορούσε, να είχε τη δύναμη να πνίξει το μέσα της. Αλλά όχι. Φυσικά δεν την είχε. Έβαλε κραγιόν και έφυγε για τη δουλειά.

Κράτησε το νιπτήρα με τα χέρια της. Πίεζε το κορμί της πάνω του και κοίταγε στον καθρέπτη. Κοίτα τι σου είναι μισό κιλό ρακί... δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου. Έμεινε για λίγο να κοιτάζει μια ξένη. μετά σκούπισε τα μάτια της προσεκτικά, να μη φύγει το μολύβι και βγήκε στο μαγαζί που ήταν γεμάτο κόσμο. Σκούντηξε το μέσα της... "έλα κυρία άγνωστη! χαμογελάμε τώρα!"


22 Μαρ 2012

Τιποτα

Κενό. θυμός. πολύς θυμός. με μένα. βρίζω τους άλλους για να με βρίσουν με τη σειρά τους. εγώ φταίω.
Ξύπνησα απότομα και έριξα και τον άλλο από το κρεββάτι πάνω στον πανικό μου.
και ουρλιάζω που και που. Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη και ουρλιάζω... ψιθυριστά. Με κοιτάζω και είμαι τόσο ήρεμη όταν ουρλιάζω μέσα μου.
Κατέβηκαν και ενισχύσεις. Τίποτα. δεν την αφήνω να δει. Δεν τολμάω να δω ούτε και εγώ.
Ξέρεις τι έπαθα? δεν μπορώ να δω το μετά και μου συμβαίνει πρώτη φορά και τρομάζω.
Φταίω. Φταίω. Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.Φταίω.
Δεν θέλω να συζητήσω τίποτα. δεν μπορώ τίποτα να πω που να έχει έστω ένα ίχνος λογικής. Τίποτα δε βγάζει νόημα. Τίποτα δεν κατάφερα και να σου πω κάτι? δεν αντέχω να προσπαθήσω άλλο. όχι γιατί δεν αξίζει μα να... κουράστηκα. πολύ. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο? λένε ότι όλα γίνονται για καλό. το καλό δεν βλέπω....

12 Φεβ 2012

σταματάω και αρχίζω πάλι και χάνομαι και γελάω και μετα κλαίω και κάνω πολλά ορθογραφικά και με πιάνει το παράπονο και δεν χτυπάει το τηλέφωνο και μετά θυμάμαι οτι χτύπησε αλλά δεν πρόλαβα να το σηκώσω γιατι ΠΑΛΙ ειχα δουλειά και νευριάζω και κρυώνω και που κρυώνω, νευριάζω ακόμα περισσότερο και ακουω και κατι τραγούδια οτι να ναι και σε σκέφτομαι σε κάθε πιθανή εκδοχή και ξερω οτι καμία από αυτές δεν ισχύει στην πραγματικότητα και απλά δημιουργούνται για να εκτονωθεί η θλίψη σε θυμο και μετα νιώθω άσχημα και μετα θέλω να στα πω όλα και μετα δεν θέλω να ξέρεις τίποτα και τα πόδια μου πόνεσαν και το μυαλό μου πόνεσε να σε σκέφτομαι και κουράστηκα λιγο μακριά σου και ...που είσαι???????????????? που είμαι εγω? που σε εχασα? σε εχασα. οχι οχι. δεν σε εχασα. με λίγη προσπάθεια όμως, θα τα καταφέρω.
δεν είμαι καλά. μου λείπεις. αυτά.

μήλα και... αχλάδια.

καμια φορά ξεχνιέσαι και νιώθεις πολύ κοντά. σχεδόν ξεχνάς οτι είναι δύο τα σώματα. τα νιώθεις ένα.
μετα ξυπνάς.
και ο ρομαντισμός έχει τα όρια του. δημιουργεί ο καθένας τις παραισθήσεις του που με κάποιον υπόγειο τρόπο, τον βοηθούν να νιώσει καλύτερα.
Μισεί. Ω ναι. Μισεί. μα κάθε φορά είναι κάτι άλλο. μια τον δρόμο, μια τη θάλασσα, μια το σώμα του, μια το μυαλό του που δεν μπορεί να ξεκολλήσει, μια τον άλλον που τον έκανε να αισθάνεται έτσι.
Πως έτσι?
Έτσι... σαν να πετάει στα σύννεφα όταν είναι μαζί του. σαν να μην κινείται τίποτα πέρα από την εικόνα των χεριών που πλησιάζουν.
Θυμός. Νεύρα. και ξανά θυμός και ξανά νεύρα και .. και δε μπορείς να είσαι στο μυαλό του άλλου. και δεν μπορείς να τον αντιληφθείς σαν κάτι ξεχωριστό. πρεπει να τον χώσεις σε ένα τσουβάλι, σε μια κατηγορία για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. πρέπει να του φορτώσεις τα κουσούρια που φέρει μια κατηγορία. μετά να κατηγορήσεις τον εαυτό σου που δεν είχες δει αυτά τα κουσούρια. μετά να πεις... τωρα θα σου δείξω εγω! και να τα κάνεις ολίγον τι πουτάνα αλλά με τρόπο! με στύλ!
και έρχεται ένα τηλέφωνο και μια κουβέντα του άλλου για να διώξει από πάνω σου ένα βάρος απίστευτο. να κάνει την μέρα σου να μοιάζει θολή, όσο δύσκολη και γεμάτη κι αν ήταν. μονο τη φωνή να ακούς και να γελάς και σχεδόν να ικετευεις.... μίλα μου! μιλα μου κι αλλο. πες μου τα πάντα. πες μου τι χρώμα είναι τα παπούτσια σου, πες μου οτι κάπου έχεις αφήσει τα γυαλιά σου και ξέχασες, πες μου πως πίνεις τον καφέ σου όταν δεν είμαστε μαζί, πες μου πόσα αστέρια μετρησες χθες το βράδυ, πες μου τι σε κράτησε ξύπνιο, τι σε κούρασε, τι σε έκανε να γελάσεις... τι κρύβεις στις τσέπες του μπουφάν σου πες μου... μιλα μου! μιλά μου και ασε με  να ακούω και να χάνομαι στη ζωή σου. κάνε με τμήμα της. μη με κλείνεις απ εξω.
τα λέω να τα ακούσω. κι εγω το κάνω. δεν ξέρω γιατι.
μου λείπεις. δεν είμαι καλα.
αυτά.

8 Φεβ 2012



σα φωτια που σε καιει.
σαν ανεμος που σου κόβει την ανασα.
σαν παράσιτο που τρέφετε απο σένα και μεγαλώνει. πολυ μεγαλώνει. θηρίο γίνεται.

Ζηλευω. πολύ.
και νευριάζω για αυτό. πιο πολύ.

Μου τη σπάει αυτό που νιωθω. εκνευρίζομαι.
θέλω να με χαστουκίσω που επιτρέπω να αισθάνομαι έτσι.

δεν είναι οτι χάνεις τον άλλον. Τον εαυτό σου χάνεις πρώτα.
δε θέλω να με χάσω.

εισπνοή εκπνοή και θα περάσει.
θα βρω κάποιον τρόπο. Κάτι θα σκεφτώ και θα αποβάλω το παράσιτο.
Όχι άλλο.