Για όλα.

Τελικά για όλα φταίει η κατάρα. Αν όχι αυτή του να αγαπιόμαστε λίγο, τότε σίγουρα αυτή του να αγαπιόμαστε πολύ.

και δε χτυπάει.

Πέφτει και δε χτυπάει. όπως το τηλέφωνο. κι αν χτυπήσει? αχ! πόσο θέλω να χτυπήσει. όχι. όχι. να μη χτυπήσει. καλυτερα όχι. να περάσουν οι μέρες, ο καιρός να περάσει. μα αν η σκέψη υπάρχει, το πιο σωστό δεν είναι να χτυπήσει? κι αν ο χτύπος σημάνει νέο κύκλο? τις σκέψεις τις κρατάς. τη γλώσσα τη κρατάς? δεν κρατιέται. ο πομπός στέλνει σήματα, ο δέκτης είναι πλέον κοκκινος απο τις απανωτές δονήσεις ειδοποίησης. και εσυ δεν κάνεις τίποτα. κάθεσαι και τον κοιτάς. φτου σου (όπως ντροπή σου) και μπράβο σου (για τις αντοχές σου) ταυτόγχρονα. γαμημένη ψυχολογία. Αυτά.

και φίλα με πριν φύγεις

Αυτά.

Πως μπορεί εμείς που λέγαμε
Πως δεν είμαστε προσωρινοί σαν κάποιους άλλους
Πες μου πως εμείς χαθήκαμε
Και στους έρωτες δε θα γραφτούμε τους μεγάλους

γκρι

Ξέρεις που καμία φορά οι άνθρωποι μπερδεύονται εσκεμμένα ή μη, συνειδητά ή μη ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο της ζωής τους? Στέκονται μετά στο γκρι που δημιούργησαν και κοιτούν αυτά που πέρασαν, αυτά που θα έρθουν και προσπαθούν να χωρίσουν τα χρώματα πάλι. Δύσκολο….

δικό σου.

δεν φαντάζεσαι πόσο το εννοώ....

Πέρασε και αυτή η μέρα
χάνεται στο δειλινό
και μαζί της παίρνει πέρα
όσα δεν θα θυμηθώ

Ότι έχω στην καρδιά μου
κι είναι όλη μου η ζωή
είναι ο χρόνος που θυμάμαι
αυτός που ζήσαμε μαζί

Σ'ευχαριστώ για όσα μου'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου'δωσες να ζω 
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σαγαπώ

Σου'χα κρύψει τα σημάδια
γιατί δεν ήθελα να δεις
πως μου ήταν όλα άδεια
στην ζωή μου πριν να'ρθεις

Ήταν ξένη αυτή η πόλη
σαν και σένα είχα εδώ χαθεί
εδώ που με ξεχάσαν όλοι
και με βρήκες μόνο εσύ

Σ'ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω 
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ

Ξέρεις ότι με πονάει
και ότι ακόμα με κρατάει
εδώ κάτω χρόνια ζωντανός
πόσο θέλω τώρα να ανοίξω
την ψυχή μου να σου δείξω
και ότι δεν μπορούσα, να σ'το πω

Σ' ευχαριστώ για όσα μου 'χεις χαρίσει
για τις μέρες που μου 'δωσες να ζω 
για όσα μαζί σου μέχρι τώρα έχω ζήσει
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ,
δε σου είπα πόσο σ' αγαπώ

Νεύρα

Φόρεσε γρήγορα τα παπούτσια της και ξεκίνησε βιαστικά για το διάολο που την έστειλε εκείνος. Πήρε φόρα και άνοιξε τη πόρτα της κουζίνας. Μετά πήδησε από το μπαλκόνι.

«έχεις νεύρα μωρή πουτάνα?» τη ρώτησε, δαγκώνοντας το malboro που είχε στα χείλη του. Έκανε να τον χτυπήσει αλλά τελευταία στιγμή της τράβηξε την προσοχή ένα μπουκάλι ρακί που είχε ξεμείνει στο τραπέζι της αυλής από το χθεσινό γλέντι. Δρασκέλησε μέχρι εκεί, βούτηξε το μπουκάλι από το λαιμό, έβρεξε το λαιμό της με μια γουλιά και με το υπόλοιπο, πότισε τον ξεραμένο βασιλικό.

Σχεδόν τον ξέχασε, αυτόν και το malboro του και χώθηκε στο δάσος του κακού του λύκου. «Λύκε, λύκε είσαι εδώ?»  Σκατά. Και εκείνος έλειπε. Και τι νόημα είχε να φτάσει ως την άλλη μεριά? Από ποιον θα τη σώσει ο ξυλουργός? Ποιος θα φάει τη γιαγιά? Κανένα νόημα. Γύρισε στο σπίτι και έφαγε ένα πιάτο στιφάδο που είχε περισσέψει από προχθές.

Δεν είμαι καλά. Αυτά. 

και τραγούδησε και χόρεψε και ήπιε. Πολύ ήπιε. Μέρες τωρα πίνει. Κρυφά. Αυτά που κορόιδευε. Σκατα πάντως. Δε πιάνει. Δεν υπάρχει και λόγος. Δε μεθάει. Σαν σε τιμωρία, δε μεθάει. Τραγουδάει, χορεύει, πίνει, πολυ πίνει αλλα δε μεθάει.

Τα ίδια λέω. Τα ίδια κάνω. Καθε μέρα τα ίδια κάνω. Τα ίδια σκέφτομαι. Ο ίδιος κολωεγωισμός. Το ίδιο πείσμα. Η ίδια απογοήτευση. Το ίδιο ψευτικο χαμόγελο και ξέρεις πιο είναι το καλό? Τώρα κανένας δεν μπορεί να καταλάβει. Κρύβομαι και κανένας δεν με βρίσκει. Μπορεί να μην ψαχνει κιολας κανενας. 

Με διαβάζω και είμαι γλυκανάλατη. Βαρετή. Με βαρέθηκα και εγω. Αντε να έρθει το καλοκαιρι. Οχι οτι θα αλλάξει κάτι... κάτι πρεπει να αλλάξει όμως. Τίποτα δεν θα αλλάξει. Κουνήσου μου φωνάζω αλλα δε με ακούω.

Κουραστηκα. Δε μεθάει. Πίνει. πολύ πινει και δε μεθάει.

Σκατά.

Μια τζούρα

Κάτω από το ντουζ. Ζεστό νερό. Υδρατμοί παντού. Θολωμένο τοπίο. Κλείνει τα μάτια και σηκώνει το κεφάλι. Τεντώνει το κορμί να χαλαρώσει. και έρχεται μια εικόνα. Μια μόνο. Ανοίγει τα μάτια και κλαίει. Σκουπίζει τα χέρια μόνο στη μαύρη πετσέτα που κρέμεται και προχωρά με βήματα υγρά πάνω στα χαλιά για να φτάσει μέχρι το σαλόνι.
Κάθετε στον καναπέ, στρίβει ένα τσιγάρο και το ανάβει. Κάνει δυο τζούρες, το κοιτά και το πετάει στο πλακάκι πάνω στα υγρά σημάδια. Σηκώνεται και το πατά να το σβήσει με πείσμα αλλιώτικο. Στέκεται και κοιτάει γύρω. Πουτάνα το σπίτι. Δε γαμιέται...

Ο θανατος και η κόρη

τη βίασαν λέει. 18 φορές. και από τότε πέρασαν 15 χρόνια. Πόλεμος.
και τότε και μέσα της.
Ένα βράδυ που πάλι κοιμόταν από τον φόβο της ελαφρά, ένας άντρας μπήκε στο σπίτι μαζί με τον σύζυγό της και εκείνη αναγνώρισε τη φωνή του βιαστή και βασανιστή της.
Περίμενε να κοιμηθει ο άντρας της, χτύπησε με - το κρυμμένο πάντα στο συρτάρι της - όπλο τον βιαστή και τον φίμωσε με το εσώρουχό της. Τον έδεσε έπειτα στην καρέκλα και έβαλε μουσική.....

'Επλενε τα ποτήρια και έκλαιγε μέσα της.
τραγουδαγε κάτι για υποσχέσεις. Μέσα της. Άφησε το ποτήρι να πέσει από τα χέρια της. Το άφησε να σπάσει και μετά κοιτούσε τα γυαλιά στο νεροχύτη. Πήρε ένα μικρό κομμάτι και άρχισε να κόβει τα χέρια της. Κάπου κάποτε, είχε διαβάσει ότι όταν κόβεις τον σώμα σου, ένα τμήμα της θλίψης απελευθερώνεται και φεύγει μαζί με το αίμα. Το δικό της αίμα.
Ξέπλυνε τα χέρια της, πηγε μέχρι το μεγάλο μπάνιο και τα σκούπισε στη μαύρη πετσέτα. Δεν μπήκε στον κόπο να καλύψει τις πληγές. Γιατί άλλωστε?

Τον ζήλευε παράφορα. Τον θεωρούσε κτήμα της και τμήμα της. Όχι αγάπη...κάτι άλλο. έλεγε το χέρι του χέρι της και το κορμί του κορμί της. Την χώρισε γιατί τον πίεζε λέει και τώρα βολτάρει με μια ξανθιά εκείνος. Εκείνη πέθανε. Μέσα της. Πέθανε.


Πήρε το μπουζούκι που είχε αφήσει στον καναπέ, τα κλειδιά από το τραπεζάκι που έκαιγε το καντήλι και έφυγε. Περπατούσε αργά για εκείνον, γρήγορα για όσους τον έβλεπαν. Έφτασε, έκατσε στο μάρμαρο και άρχισε να βρίζει .... μαλάκα! Με παράτησες μόνο μου! μετά τραγούδι.... "μες τη ζωή τα μπλέξαμε κι είμαστε παραβάτες..." Μαλάκα. Με άφησες μόνο μου.


Χαμογέλασε στον καθρέφτη. Ωραία μάτια. Ωραίο κορμί. Καλή είναι και σήμερα. Τύλιξε ένα χρωματιστό φουλάρι στο λαιμό. Έμεινε να στέκεται για λίγο. Ήθελε να το σφίξει γύρω από το λαιμό της δυνατά. Ήθελε να μπορούσε, να είχε τη δύναμη να πνίξει το μέσα της. Αλλά όχι. Φυσικά δεν την είχε. Έβαλε κραγιόν και έφυγε για τη δουλειά.

Κράτησε το νιπτήρα με τα χέρια της. Πίεζε το κορμί της πάνω του και κοίταγε στον καθρέπτη. Κοίτα τι σου είναι μισό κιλό ρακί... δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου. Έμεινε για λίγο να κοιτάζει μια ξένη. μετά σκούπισε τα μάτια της προσεκτικά, να μη φύγει το μολύβι και βγήκε στο μαγαζί που ήταν γεμάτο κόσμο. Σκούντηξε το μέσα της... "έλα κυρία άγνωστη! χαμογελάμε τώρα!"