Για όλα.

Τελικά για όλα φταίει η κατάρα. Αν όχι αυτή του να αγαπιόμαστε λίγο, τότε σίγουρα αυτή του να αγαπιόμαστε πολύ.

και δε χτυπάει.

Πέφτει και δε χτυπάει. όπως το τηλέφωνο. κι αν χτυπήσει? αχ! πόσο θέλω να χτυπήσει. όχι. όχι. να μη χτυπήσει. καλυτερα όχι. να περάσουν οι μέρες, ο καιρός να περάσει. μα αν η σκέψη υπάρχει, το πιο σωστό δεν είναι να χτυπήσει? κι αν ο χτύπος σημάνει νέο κύκλο? τις σκέψεις τις κρατάς. τη γλώσσα τη κρατάς? δεν κρατιέται. ο πομπός στέλνει σήματα, ο δέκτης είναι πλέον κοκκινος απο τις απανωτές δονήσεις ειδοποίησης. και εσυ δεν κάνεις τίποτα. κάθεσαι και τον κοιτάς. φτου σου (όπως ντροπή σου) και μπράβο σου (για τις αντοχές σου) ταυτόγχρονα. γαμημένη ψυχολογία. Αυτά.

και φίλα με πριν φύγεις

Αυτά.

Πως μπορεί εμείς που λέγαμε
Πως δεν είμαστε προσωρινοί σαν κάποιους άλλους
Πες μου πως εμείς χαθήκαμε
Και στους έρωτες δε θα γραφτούμε τους μεγάλους