Ο θανατος και η κόρη

τη βίασαν λέει. 18 φορές. και από τότε πέρασαν 15 χρόνια. Πόλεμος.
και τότε και μέσα της.
Ένα βράδυ που πάλι κοιμόταν από τον φόβο της ελαφρά, ένας άντρας μπήκε στο σπίτι μαζί με τον σύζυγό της και εκείνη αναγνώρισε τη φωνή του βιαστή και βασανιστή της.
Περίμενε να κοιμηθει ο άντρας της, χτύπησε με - το κρυμμένο πάντα στο συρτάρι της - όπλο τον βιαστή και τον φίμωσε με το εσώρουχό της. Τον έδεσε έπειτα στην καρέκλα και έβαλε μουσική.....

'Επλενε τα ποτήρια και έκλαιγε μέσα της.
τραγουδαγε κάτι για υποσχέσεις. Μέσα της. Άφησε το ποτήρι να πέσει από τα χέρια της. Το άφησε να σπάσει και μετά κοιτούσε τα γυαλιά στο νεροχύτη. Πήρε ένα μικρό κομμάτι και άρχισε να κόβει τα χέρια της. Κάπου κάποτε, είχε διαβάσει ότι όταν κόβεις τον σώμα σου, ένα τμήμα της θλίψης απελευθερώνεται και φεύγει μαζί με το αίμα. Το δικό της αίμα.
Ξέπλυνε τα χέρια της, πηγε μέχρι το μεγάλο μπάνιο και τα σκούπισε στη μαύρη πετσέτα. Δεν μπήκε στον κόπο να καλύψει τις πληγές. Γιατί άλλωστε?

Τον ζήλευε παράφορα. Τον θεωρούσε κτήμα της και τμήμα της. Όχι αγάπη...κάτι άλλο. έλεγε το χέρι του χέρι της και το κορμί του κορμί της. Την χώρισε γιατί τον πίεζε λέει και τώρα βολτάρει με μια ξανθιά εκείνος. Εκείνη πέθανε. Μέσα της. Πέθανε.


Πήρε το μπουζούκι που είχε αφήσει στον καναπέ, τα κλειδιά από το τραπεζάκι που έκαιγε το καντήλι και έφυγε. Περπατούσε αργά για εκείνον, γρήγορα για όσους τον έβλεπαν. Έφτασε, έκατσε στο μάρμαρο και άρχισε να βρίζει .... μαλάκα! Με παράτησες μόνο μου! μετά τραγούδι.... "μες τη ζωή τα μπλέξαμε κι είμαστε παραβάτες..." Μαλάκα. Με άφησες μόνο μου.


Χαμογέλασε στον καθρέφτη. Ωραία μάτια. Ωραίο κορμί. Καλή είναι και σήμερα. Τύλιξε ένα χρωματιστό φουλάρι στο λαιμό. Έμεινε να στέκεται για λίγο. Ήθελε να το σφίξει γύρω από το λαιμό της δυνατά. Ήθελε να μπορούσε, να είχε τη δύναμη να πνίξει το μέσα της. Αλλά όχι. Φυσικά δεν την είχε. Έβαλε κραγιόν και έφυγε για τη δουλειά.

Κράτησε το νιπτήρα με τα χέρια της. Πίεζε το κορμί της πάνω του και κοίταγε στον καθρέπτη. Κοίτα τι σου είναι μισό κιλό ρακί... δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου. Έμεινε για λίγο να κοιτάζει μια ξένη. μετά σκούπισε τα μάτια της προσεκτικά, να μη φύγει το μολύβι και βγήκε στο μαγαζί που ήταν γεμάτο κόσμο. Σκούντηξε το μέσα της... "έλα κυρία άγνωστη! χαμογελάμε τώρα!"

σα φωτια που σε καιει.
σαν ανεμος που σου κόβει την ανασα.
σαν παράσιτο που τρέφετε απο σένα και μεγαλώνει. πολυ μεγαλώνει. θηρίο γίνεται.

Ζηλευω. πολύ.
και νευριάζω για αυτό. πιο πολύ.

Μου τη σπάει αυτό που νιωθω. εκνευρίζομαι.
θέλω να με χαστουκίσω που επιτρέπω να αισθάνομαι έτσι.

δεν είναι οτι χάνεις τον άλλον. Τον εαυτό σου χάνεις πρώτα.
δε θέλω να με χάσω.

εισπνοή εκπνοή και θα περάσει.
θα βρω κάποιον τρόπο. Κάτι θα σκεφτώ και θα αποβάλω το παράσιτο.
Όχι άλλο.

Όνειρα

Μετράς τον χρόνο αντίστροφα και ξεχνάς γιατί.

Κάτι περιμένεις, κάτι θέλεις, κάτι …. και τρέμεις.

Τρέμεις μήπως και όσα ονειρεύτηκες, δεν χωράνε σε τούτο το δωμάτιο. 

Αναρωτιέσαι αν πρέπει να το αλλάξεις και αυτό just to be sure.

Ο καθένας μας ονειρεύεται μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει αλλά μόνο όταν το όνειρο γίνει πραγματικότητα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι άξιζε ο χρόνος που ξοδέψαμε να το τριγυρνάμε στο μυαλό μας… σωστά?

Κορίτσι

Το τελευταίο από τα παιδιά... κορίτσι.
Φόβος και τρόμος. Ασφαλής μέσα σε εισαγωγικά.
Πετάς τον έρωτα σου σε πόδια βρώμικα ανδρών που δεν θα καταλάβουν.
Τρομάζεις να καταλάβουν.
Λες "σε θέλω για το σεξ" και ακούς την καρδιά σου να κάνει ήχους αλλιώτικους στην αναμονή της απάντησης που καμιά φορά είναι απλά ένα νεύμα θετικό και εκεί σταματάει για λίγο (η καρδιά σου) και έπειτα επανέρχεται σαν από ηλεκτροσόκ.
Θες να φύγεις μετά αλλά μένεις γιατί εσύ το είπες πρώτη. Γιατί έτσι είναι οι άντρες. Γιατί έτσι έμαθες. Γιατί κανένας δεν θα σε πληγώσει. Και περνιέσαι για δυνατή στα μάτια των άλλων.
Μια αγκαλιά να σου δοθεί και θα σπάσεις... αυτό φοβάσαι.
Την αληθινή αγκαλιά.

Συνάρτηση πραγμάτων.

Οι άνθρωποι είναι βράχοι…

Άλλοι είναι κρυμμένοι στη θάλασσα, άλλοι στα βουνά, άλλοι στους πιο ξερούς τόπους και αυτό από μόνο του, φτάνει να τους χαρακτηρίζει.

Δεν μετακινούνται εύκολα όμως… όμως ο αέρας, ο ήλιο και η θάλασσα τους φθείρουν…. Όσο πιο άγριος και μεγάλος ο βράχος, τόσο πιο δύσκολο να αλλάξει. Όχι όμως αδύνατο.

Τρίβονται λοιπόν και παίρνουν σχήμα στρογγυλό. από τον ήλιο, τον αέρα και τη θάλασσα. Από τις εμπειρίες τους δηλαδή. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας – μεταμόρφωσης, τρίβονται. Η πέτρα δεν εξαφανίζεται. Δε χάνεται. Απλά… παίρνει τη μορφή της άμμου. Αφήνει κάτι από την αλλαγή. Όπως τα φίδια το δέρμα τους…

Ξέρεις τι μένει? Να βρεθεί κάποιος να τους σπρώξει. Πρέπει όμως να γίνει την κατάλληλη στιγμή. Όταν δηλαδή ο ήλιος, ο αέρας και ή το νερό, έχουν τελειώσει τη δουλειά τους, ανώδυνα ή επώδυνα.Τότε εκείνος ο κάποιος, δίνει μία και καθορίζει την πορεία του βράχου. Σχεδόν δηλαδή! Εξαρτάται από τη δουλειά των διαβρωτικών στοιχείων … του ήλιου, του νερού και του αέρα. Γιατί… καμία φορά, ο βράχος είναι πιο σκληρός σε κάποια σημεία. Πιο μαλακός σε άλλα.

Έχουμε λοιπόν την ώθηση και το σχήμα που πήραμε, μας κυλάει.

Ο δρόμος… άλλος και αυτός…

Ο δρόμος αλλάζει κάθε λεπτό. Μπορεί να συναντήσουμε και άλλους βράχους που κυλούν… κάποιους που μπορεί να σκαλώσουν μεταξύ τους όταν λόγο σχήματος και ώθησης ενωθούν οι πορείες τους και κολλάνε εκεί. Γίνονται κομμάτι του τοπίου και δέχονται τις «επιθέσεις» του αέρα, του ήλιου και της βροχής μαζί. Σαν ένα.

Εκτός… εκτός και αν ρίξει κεραυνούς… φως. Γιατί και οι κεραυνοί αλλάζουν τους βράχους. Έχω δει βράχους που έσπασαν στη μέση από το χτύπημα του κεραυνού και έχασαν κάθε ελπίδα να κυλήσουν πάλι… γιατί όταν έχεις το σχήμα κομμένου πορτοκαλιού, δεν μπορείς να κυλήσεις. Μένεις να περιμένεις τον ήλιο, τη βροχή και τον αέρα να σε αλλάξουν πριν σε κάνουν άμμο… να έχεις έστω την τύχη να γίνεις πετραδάκι και ας είναι πιο γρήγορο το ταξίδι.

Και η άμμος…. Δεν είναι κακή η άμμος. Είναι όλα όσα πετάμε από πάνω μας για να πάρουμε σχήμα. Είναι όλα όσα δεν θέλουμε ή δεν χρειαζόμαστε ή αυτό που κάποιος κάποια στιγμή, διεκδίκησε και κατάφερε ίσως να μας αποσπάσει. Είναι αυτό που κανείς δεν μπορεί να κρατήσει στα χέρια. Αυτό που κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλα. Γίνετε λάσπη με το νερό, σκόνη με τον ήλιο, θόρυβος με τον αέρα.

Μένουν και κάτι κομμάτια που είναι έτοιμα να φύγουν και δεν φεύγουν και γίνονται βάρος και καμιά φορά, χωρίς να το επιδιώκουμε, καθορίζουν την κατεύθυνση στην οποία κινούμαστε.

Άλλα ξέρεις πως είναι αυτά. Νομίζουμε ότι υπερπηδάμε εμπόδια όμως απλά αλλάζουμε την πορεία μας μπροστά τους. Εξαιτίας τους ίσως.

Έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος. Έτσι είναι το τοπίο. Θα χει βροχές και ήλιο και αέρα και εμείς, αν είμαστε τυχεροί, θα κυλάμε και θα σκοντάφτουμε σε αυτά που ίσως κάποιοι ξεφορτώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικής τους πορείας. Σε αυτά που άδοξα διέκοψαν την πορεία τους, σε αυτά που δεν βρέθηκε κάποιος να δώσει ώθηση για να ξεκινήσουν το ταξίδι. Ίσως και στα βράχια με σχήμα κομμένου πορτοκαλιού.

Το θέμα είναι ότι πάντα μετράει το σχήμα μας, η ώθηση που δεχτήκαμε και το πόσο δυνατά φυσάει η βρέχει.

Συνάρτηση πραγμάτων.

μηλο

.....και η άσχημη μάγισσα, πήρε ένα ακόμα μήλο από το καλάθι του κοριτσιού και είπε ψιθύρισε ευχαριστώ πίσω από τα σαπισμένα της δόντια. «Μπράβο» της είπε μα το κοριτσι δεν το χάρηκε. Κάτι ποιο δραματικό περιμένει κανείς από τις μάγισσες.

Και μετά έκλαψε από ανακούφιση κι ας δεν είχε από την αρχή να φοβάται κάτι. Για εκείνο το κενό μόνο… για το «Μπράβο» που κερδισε με κόπο και δεν μπορούσε να μοιραστει... ίσως για αυτό να κλαίει.

....

του έλεγε για τ αστέρια και εκείνο του χάριζε αστεράκια της θάλασσας....

Ομόκεντροι κύκλοι.

Βόλτες γύρω από το ίδιο κέντρο, ίδιο συμβάν, ίδια στιγμή. Βόλτες.

Συμβαίνει  ξέρεις…

Συμβαίνει να πηγαίνεις μπρος και πίσω, να κινείσαι κυκλικά νομίζοντας ότι περπατάς μπροστά και έτσι, για την δική σου μαλακισμένη λογική, απλά να δημιουργείς κύκλους. Άλλες φορές πιο κοντά στον άξονα, άλλες πιο μακριά αλλά τι να λέει? Οι ομόκεντροι κύκλοι δεν σε πάνε πουθενά.

Γυρνάνε όλα. Όλα όσα έχουν ποτέ συμβεί, ξανασυμβαίνουν για να μην ξεχάσεις αυτά που έμαθες ή για να τα μάθεις καλύτερα γιατί μία φορά δεν σου έφτασε. Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες.

Σήμερα ήρθε πάλι μια από τις στιγμές που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Ήρθε στο ανάποδο για να μου αποδείξει ότι δεν έμαθα. Να με κάνει να αισθάνομαι τύψεις.

Δεν της έκανα το χατίρι. Στα κομμάτια πια. Βαρέθηκα.

Πίσω στους ομόκεντρους κύκλούς, σαν άξονες της ύπαρξης μας, κινούμε τα λόγια και τις μέρες μας κυκλικά. Για να αφήσουμε το σημάδι μας. Να πούμε ότι κάτι κάναμε. Το γαμώτο είναι ότι σπάνια ξαπλώνουμε το βράδυ έχοντας στο μυαλό μας μια στιγμή της ημέρας που να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Πριν τον ύπνο για να κάνει την ανάπαυση πιο πολύ σαν διάλειμμα παρά σαν ζωτική λειτουργία.

Σαν να βάζουμε τον εαυτό μας να φορτίσει, μήπως  και αύριο δεν μας φτάσει η μπαταρία από τις πολλές «κλήσεις», από τα πολλά και απίστευτα που θα συμβούν.

Το τραγικό είναι ότι τις περισσότερες φορές, απλά δεν «χτυπάει το τηλέφωνο» …. Τζάμπα τόσες ώρες στη φόρτιση.

Βέβαια θα μου πεις… πρέπει και να μοιράσεις τον αριθμό σου. Να είσαι ανοιχτός. Αλλά και πάλι… όταν δεν σταματάει να χτυπάει ανούσια, δεν λέει.

Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος ο άνθρωπος.

Αυτά.

αϋπνίες

Έχω πεθάνει στην αϋπνία τελευταία. Πρέπει να κόψω τους καφέδες.

Έχει πολύ ησυχία το βράδυ. Σου αφήνει χώρο να σκέφτεσαι. Εεε… εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο καλό λοιπόν ένα σερί από αϋπνίες.

Πολλά τα δεδομένα ρε γαμώτο.

Ξεκίνησα κει ένα καινούργιο βιβλίο. «Το ταξίδι που λέγαμε» . είναι τέλειο!

Δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω.

Καληνύχτα…..

restart

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια."

Καθόμουν και κοιτούσα τις αντανακλάσεις που δημιουργούσαν τα φώτα από τα μαγαζιά στο μικρό λιμάνι. Χρωματιστοί δρόμοι. Ψεύτικοι δρόμοι? Μπορεί.

Σκεφτόμουν εκείνους τους καθρέφτες. Τις αντανακλάσεις του εαυτού μας.

Αν δεις μπροστά σου κάποιον που να κάνει τα λάθη που εσύ πάντα φοβόσουν. Τα δικά σου λάθη. Αυτά που σου κόβουν την ανάσα. Να μιλά όπως ξέρεις ότι θα μπορούσες και εσύ και παρακαλάς να μην ξεφύγεις ποτέ τόσο.

Να βλέπεις δηλαδή τον άσχημο εαυτό σου, που κρατάς καλά φυλακισμένο, σε κάποιον άλλο.

Μπροστά σου. στα μάτια σου μπροστά. Και να τσακώνεσαι μαζί του. Πως πρέπει να νιώσεις?

Νιώθω σα να τσακώνομαι με τον κακό μου εαυτό. Πρώτη φορά φοβάμαι … ίσως γιατί ξέρω πόσο κακιά μπορώ να γίνω. Δεν φοβάμαι μήπως χάσω. Φοβάμαι μήπως ξεφύγω.

Θέλω να μισήσω και νιώθω να καταλαβαίνω. Όχι να δικαιολογώ αλλά να καταλαβαίνω.

Τραγικό, έτσι?

Εγώ θα είμαι εκεί. Να την πιάσω από τα μαλλιά και να την τραβήξω να σταθεί στα πόδια της όταν το μόνο που θα θέλει θα είναι να μείνει πεσμένη εκεί. Κάτω.

Εγώ θα την πιάσω από τους ώμους να ταρακουνήσω το μέσα της. Σαν ένα μπουκάλι με άμμο, θα της κάνω χώρο στο μέσα της όταν νιώσει ότι ξεχειλίζει γιατί πάντα χωράει κι άλλο. Δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό θα της φωνάζω και θα κλαίει δυνατά.

Τώρα δεν την ακούω. Ακούω της τσιρίδες της αλλά όχι το μέσα της. Κάνω ησυχία να νιώσει ασφαλής. Να μπορεί να βγάλει σε μένα την παράνοια και να την κοιτάω στα μάτια. Να νιώσει ασφαλής. Πόσο πολύ να φοβάται τώρα. Πόσο να τρέμει τον ίδιο της τον εαυτό… πόσο επώδυνο το ασυνείδητο σου να καταργεί τα όρια. Να μην  έχεις στοπ. Να μην υπάρχει λόγος και αιτία. Να υπάρχει μόνο αυτή η υπερχείλιση θυμού….

Ο κακός μου εαυτός μπροστά μου.

Αλλάζω θέμα.

Ξέρεις… αν σου πει κάποιος «κομμένα τα παγωτά» παθαίνεις ένα ταράκουλο. Φωνάζεις κλαις, αναρωτιέσαι γιατί να σου το κάνει αυτό. Νιώθεις λίγος, ότι δεν αξίζεις, ότι υποτάσσεσαι στην λάθος απόφαση του άλλου. Κι αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή πλησιάσει και σου δώσει μια κουταλιά, κέρδισε! Κέρδισε γιατί νομίζεις ότι κέρδισες εσύ. Σε καθησυχάζει. Την δεύτερη μέρα σου δίνει μισή κουταλιά και σου λες πως το υπόλοιπο είναι στο ψυγείο αν θέλεις. Κέρδισε, μόλις έκοψε σε κάποιον το παγωτό. Μέχρι να το καταλάβεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν το ήθελες τόσο τελικά…. ότι κάτι λείπει μεν αλλά οκ.

Είδες? Λέξεις = δύναμη. Καθησυχάζεις και μένει ο άλλος με την εντύπωση ότι από επιλογή δεν τρώει παγωτό. Και είναι και πολύ ουάου που το κατάλαβε και το έκοψε. Γαμώ τα παιχνίδια του μυαλού γαμώ.

Δεν θέλω να τα κάνω αυτά. Μπορώ να μου κάνω restart? Ένα Update έστω? Να έρθω λίγο στο τώρα γιατί βαρέθηκα το πριν και το μετά.

Αυτά.

Φιλιά κι αγάπη.

Σκόνες.

δεν μιλάω αλλά κάτι θέλω να πω...
Αϋπνίες.
Δεν είμαι κουρασμένη...ένα μικρό κενό μόνο. θα γεμίσει.
Εντολές. Αποφασίζω και μετά τρέχω να ικανοποιήσω τις παράλογες απαιτήσεις του εαυτού μου.

Είναι περίεργο όμως. Αυτό ίσως περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.
Περίεργο.

Συγύρισα και το σπίτι (που τη θυμήθηκα αυτή τη λέξη?)
΄Σκεφτηκα πως αν θέλω να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου, καλό θα ήταν να αρχίσω από το σπίτι.
Ξέρεις τι έμαθα?
Η σκόνη, σε όλες τις τις μορφές και σημασίες, κρύβεται καλά. Κάτω από κρεβάτια, πίσω από έπιπλα και αφήνει τον άδειο χώρο καθαρό. Δεν θα την έπαιρνα χαμπάρι. Αλήθεια.
Ο αέρας την ξεσκέπασε.
Κοιμάμαι με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή και ο αέρας βοήθησε.

Πάντα έτσι γίνετε. Ένα μελτεμάκι αλλαγής, λέξεων, πράξεων και ξαφνικά αναρωτιέσαι πως σκατά ανέπνεες τόσο καιρό και δεν πνίγηκε από τη σκόνη. του δωματίου, της ζωής σου.

Και τι νομίζεις???
είναι εύκολο το καθάρισμα??? Πολύ ζόρι αδελφάκι μου! Και μέχρι να το πάρεις απόφαση και όσο μένεις γονατισμένος στα πατώματα να κυνηγάς τις σκόνες και μετά που νιώθεις σα να σε πάτησε τρένο από την κούραση.

Δεν μ'αρεσει. Κάτι λείπει και βαριέμαι να ψάξω. Όχι τι λείπει. Πως να το καλύψω.

Και τι πειράζει δηλαδή? ας μη το καλύψω.
Έχω γίνει δυνάστης του εαυτού μου λέει η Αλεξία.
Η Δώρα με λέει αχάριστη... ότι τόσες επιλογές δε μου φτάνουν.

Και άλλη μια φορά βρίσκομαι κάπου για πρώτη φορά. Ακόμα μια φορά, εκτός πεπατημένης.
Από την άλλη όμως, δεν υπάρχουν παντού δρόμοι. Θα ήταν κρίμα να είχαν όλα τα μέρη περπατηθεί.

Αυτά.
Ζορίζομαι αλλά θα ξαναέρθω.

Να βάλω και το σκόνη και θρύψαλα που μου αρέσουν οι στίχοι??
Θα το βάλω κι ας ειναι λιγουλακι μελοδραματικό!

Μόλις κατάλαβα.

Μου αρεσουν οι ανθρωποι που ριχνουν τις ταμπελες.

Σπανε τα καλουπια επειδη δεν χωρανε.

Σε λίγο.

Είμαι ξυπόλυτη και περπατάω… κοιτάζω χαμηλά, σαν το βάρος στο κεφάλι μου να μην αντέχεται και βλέπω μόνο τη γη… βλέπω τα πέλματα μου να κάνουν βήματα. Αργά. Σταθερά. Αν κοιτάξω λίγο πίσω, βλέπω και τα χνάρια μου.

Ακούω τον ήχο μου αλλά και άλλά και άλλους… άλλους ανθρώπους να γελάνε, να κλαίνε να παίζουν να …ζουν. Νιώθω. Νιώθω και τον ουρανό επάνω μου. Τον φαντάζομαι γαλάζιο με μερικά αδύναμα άσπρα σύννεφα. Είμαι τόσο βέβαιη, που δεν κοιτάζω να το επιβεβαιώσω και κάπως έτσι πορεύομαι…

Μετά τα βήματα μου αρχίζουν να γίνονται πιο γρήγορα… μου αρέσει! Και η βουή του κόσμου είναι ακόμα εκεί όμως έτσι όπως αναπτύσσω ταχύτητα είναι ακόμα πιο μπερδεμένοι οι ήχοι που βγάζουν και πριν το καταλάβω, τρέχω.

Γρήγορα… και πλέον η βοή δεν έχει σημασία. Ότι κι αν είναι. Δεν έχει σημασία και τρέχω …. Τρέχω και μετά νιώθω το αδιέξοδο. Μια φωνή με σταματά. Και τα πόδια μου καίνε γιατί είναι ακίνητα και το αδιέξοδο δεν το βλέπω μόνο την φωνή ακούω να μου το περιγράφει και την ψυχή μου να μου λέει πως έτσι είναι.

Και πάλι κοιτάω τα πέλματα μου που πλέον είναι σταθερά. Ακίνητα. Και το βλέπω. Και το νιώθω. Τις ψιχάλες μια βροχής δίπλα μου. «Μα ο ουρανός μου είναι γαλάζιος» σκέφτομαι και κάνω να συνεχίσω όμως δεν μπορώ. Τα πόδια μου δέσανε με το χώμα. Και κάνω να κοιτάξω πίσω και βλέπω τα χνάρια μου να τα σβήνει η βροχή. Σαν να μην περπάτησα. Να μην έτρεξα ποτέ. Και η βροχή δυναμώνει και γίνεται μπόρα σαν ένα κορίτσι που γίνεται γυναίκα. Με τόση δύναμη να με χτυπάει και εγώ ακόμα να νομίζω πως ο ουρανός μου είναι γαλάζιος.

Βάζω λίγη παραπάνω δύναμη και σηκώνω το κεφάλι. Και βλέπω τον ουρανό μου γεμάτο γκρι σύννεφα και από πίσω δυο φεγγάρια…. Η βροχή να με κάνει μούσκεμα και το πρόσωπό μου να μοιάζει με κάποια που ξέρω… που ξέχασε να ξεβαφτεί και οι σταγόνες τις βροχής - που μοιάζουν με δικά της δάκρυα - έφτιαξαν μαύρες ρωγμές στο δέρμα.

6 η ώρα. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σε λίγο θα είναι σαν να μην έτρεξα ποτέ. Σε λίγο.

Ελιγμοι.

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά πάντα οι αποφάσεις παίρνονται ασυνείδητα…
Εννοώ μπαίνεις στο τρυπάκι να σκέφτεσαι κάτι σαν να μην έχει ήδη αποφασιστεί Προβληματίζεσαι, ζορίζεσαι και στο τέλος κάνεις αυτό που ήξερες ότι θα γίνει από την αρχή…
Για ότι μας προβληματίζει δηλαδή… έχουμε τη λύση…
Την κρατάμε στην άκρη και αφού μαστιγώσουμε καλά καλά τον εαυτό μας, τότε γυρνάμε πίσω και τη μαζεύουμε…
Νομίζω ένστικτο το λένε…
Αυτό… που βλέπεις να έρχονται τα πράγματα και κάνεις χαζούς ελιγμούς, ταχα μου να το αποφύγεις.
Σκατά.

παπούτσια

Και μετά, ήρθαν οι αλλαγές..
Η μια μετά την άλλη... να ταρακουνάνε τον μικρόκοσμο της...αυτές των 10 ρίχτερ απλά την διέλυαν.. συντρίμμια να μαζέψεις και τέτοια... αλλά.. αλλά..

Για φαντάσου... μέσα από την καταστροφή, έρχεται η μέρα που εξουθενωμένος από την προσπάθεια του να τα ξαναχτίσεις όλα από την αρχή, κάθεσαι στην άκρη του μικρόκοσμου σου και να... είναι όλα καινούρια. Όλα. Πιο γερά θεμέλια, πιο όμορφα και περιποιημένα όλα. Όλα.

Αυτά ισχύουν αν φυσικά παραδεχθούμε ότι ο καθένας ζει στον κόσμο του.
λοιπόν... το παραδέχομαι!

Ψάχνω να βρω και το κέντρο του. Και μπερδεύομαι και μένω να περιστρέφομαι γύρω από τον άξονα μου, προσπαθώντας να ισορροπήσω. Αν έχω ένα δικό μου κόσμο, τι είναι αυτό που
είναι τόοοοσο σημαντικό που να γίνει το κέντρο του?

Υπάρχει δηλαδή η πιθανότητα να έχω πολλά κέντρα ή είναι υποχρεωτικά ένα??

Καιιιιιι.... οι δώδεκα πόντοι πάνε στα .... παπούτσια μου!
Αφού πρέπει να βρω το κέντρο, αυτό είναι τα παπούτσια μου. το πιο σημαντικό πράγμα ever! όπου με πάνε.... Πειράζει που το κέντρο μου κάνει βόλτες?
Μπα...

«Ονειρεύομαι πράγματα που δεν έχουν ποτέ υπάρξει - και μετά λέω στον εαυτό μου: Γιατί όχι;».
George Bernard Shaw

Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο του να απωλεσουμε την ποιότητα μας…

Σε όλα….
Σε αυτά που θέλουμε, σε αυτά που μπορούμε, στο πως σκεφτόμαστε και πράττουμε
Σκόντο με άλλα λόγια. Σε όλα.
Υπάρχει τρόπος? Αν ναι… πάντα απαιτεί κόπο.
Ότι δίνεις, παίρνεις…

Μου τελειώσανε οι ατάκες.

Εφυγα.

αν εγω αρχίσω να λέω, εσύ θα καταλάβεις?
αν αρχίσω να υποθέτω, θα με σταματάς στα λάθος μου? θα σιωπείς στα σωστά μου?
Νομιζω γελάω. Τωρα.
πως μπορεί ένας ανθρωπος να προκαλεί αισθήματα και εξάρτηση μόνο με την παρουσία του. με την αύρα του.
οταν απομακρύνετε από κοντά σου, διαλυεται το συννεφο της ομίχλης και όλα πια επανέρχονται στα φυσιολογικά....σου είναι αδιάφορος.
εφυγα αγάπη ....
Ακόμα μια φορά. Έφυγα.

ντολμαδακια

Θα αρχίσω να ψιθυρίζω.
Λέξεις μισές, λόγια κομμένα. θα έρχομαι και θα φεύγω. ουπς... αυτό το κάνω ήδη.

Κατάλαβες ότι πέρασε ο χρόνος?
Κάποιος λέει: τα χρόνια περνάνε, οι ώρες δεν περνάνε.
Νιώθω εγκλωβισμένη και ταυτόχρονα ελεύθερη. Νιώθω δυνατή και ταυτόχρονα αδύναμη και πάνω που είχα αρχίσει να συνηθίζω (ίσως και να γουστάρω) τον τίτλο της τρελής, μου χτυπάει την πόρτα η ισορροπία Γίνομαι ένας ισορροπημένος άνθρωπος.

Ας με σώσει κάποιος!!!

Δεν έχουν περάσει τόσα χρόνια πια... για όνομα δηλαδή! Απλά μεγαλώνω.
Επισήμως δηλαδή.
Και μέσα μου δηλαδή.

Σκάνε μύτη σιγά σιγά τα χρόνια πίσω από την πόρτα, σαν παιδάκια που βγάζουν μόνο το κεφαλάκι τους όταν ξέρουν πως θα τα μαλώσεις που δεν κοιμούνται ενώ τους είπες ήδη καληνύχτα.
Δεν τα συμπαθώ τα παιδιά. Ούτε εκείνα με συμπαθούν.
Και τα χρόνια... και αυτά, δεν τα συμπαθώ.

Ξαφνικά που λες, μοιάζουν όλα ξεκάθαρα. Όλα όσα θέλω. Νιώθω ότι έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου αλλά και ότι ταυτόχρονα, πρέπει να βιαστώ για να τα προλάβω όλα.
Όλα τα όνειρα να τα κάνω αλήθεια. όλα τα ταξίδια μου, δρόμο. όλες τις σκέψεις λόγια. Και να μη με νοιάζει.

Θέλω να μοιράσω την αλήθεια μου παντού. Και δεν με νοιάζει. Αν με ρωτήσεις, θα απαντήσω οπότε... τουλάχιστον ας είσαι προετοιμασμένος.

Δεν έχει νόημα και ταυτόχρονα σημαίνει τα πάντα.
Δε με νοιάζει τίποτα και πεθαίνω να μάθω τα πάντα.
Δεν είναι αστείο και δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω.

Ισορροπία Αισθημάτων και θέλω σε σχέση με τα μπορώ και τα πρέπει.

Σαν ντολμαδάκια, τυλιγμένα με σκηνές από την ζωή μου και κρύβουν μέσα την ουσία του "προσεχώς". όχι πολύ αλμυρά. Όχι πολύ ξινά. Να γεμίζουν το στόμα με γεύση

Η ζωή μου σήμερα και χθες, είναι σερβιρισμένα ντολμαδάκια όταν γυρνάς σπίτι μετά από τη δουλειά.

Μηχανή.

Δεν ξέρω τι έγινε. Δεν ξέρω ούτε πότε έγινε. Θυμάμαι να περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο. Λεπτά, ώρες, μέρες… ακόμα περιμένω. Δεν χτυπάει. Το συγχωρώ. Αρχίζω να πιστεύω πως όταν τα πράγματα δεν γίνονται κατά πως μας βολεύουν , το ρίχνουμε στο πεπρωμένο « αυτό, δεν ήταν να γίνει. Ίσως είναι καλύτερα έτσι.» . Δεν θέλω να φανώ απαισιόδοξη, απλά να …. Μήπως αυτά είναι λίγο… πώς να το πω? Μαλακιες.

Τα πράγματα γίνονται ή όχι. Αυτό. Δεν είναι απαραίτητο να παρηγορούμε τους εαυτούς μας για κάτι που θέλαμε πολύ, αλλά δεν έγινε. Απλά δεν χτύπησε το τηλέφωνο. Δεν γούσταρε στην τελική ο άλλος να πάρει. Να σκάσεις?
Όταν τελικά τα πράγματα σταματάνε να εξαρτώνται από εμάς, πόσοι είμαστε ικανοί να τα διαχειριστούμε? Αυτό είναι που μας οδηγεί στην παράνοια? Το ότι δηλαδή κάτι έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας πλέον, το ότι δεν έχουμε εμείς κάτι να αποφασίσουμε। Είναι πλέον σειρά του άλλου να «παίξει» και δική μας μόνη προοπτική η αναμονή της απόφασης?

Αυτό?
Έβλεπα μια χαζοσειρά με έξυπνες ατάκες και ωραία πλάνα। Ο πρωταγωνιστής αφήνει το σπίτι, μπαίνει στο λεωφορείο, κάθεται γαλαρία και το λεωφορείο ξεκινά . και το σπίτι απομακρύνεται. Και το πρόσωπο του πρωταγωνιστή, με το ελαφρύ χαμόγελο με έκανε να συνειδητοποιήσω κάτι. Είναι κατασκευαστικό το θέμα ρε φίλε! Είμαστε φτιαγμένοι να κοιτάμε μπροστά!

Δεν έχουμε μάτια στην πλάτη, δεν μπορούμε να στρίψουμε τον λαιμό μας 360 μοίρες। Κατασκευαστικό. Και δεν φτάνει αυτό! Αν υποθέσουμε ότι περπατάς και θέλεις να δεις κάποιον που σε φώναξε πίσω, έχεις επιλογές! Ή σταματάς (άρα χάνεις χρόνο) αντανακλαστικά και γυρίζεις σχεδόν ολόκληρο το σώμα σου προς το μέρος του ή (και αυτό είναι το πιο καλό) επίσης αντανακλαστικά, γυρνάς από περιέργεια ενώ ακόμα προσπαθείς να κινηθείς προς τα μπρος όπου στην καλύτερη των περιπτώσεων θα την γλιτώσεις απλά με ένα παραπάτημα. Στην χειρότερη θα σαβουριαστείς άσχημα.

Δεν ξέρω αν με πιάνεις… μπορεί να σου φαίνεται χαζό και να το έχεις συνειδητοποιήσει πολύ πριν από μένα αλλά νιώθω σαν μικρό παιδί που μόλις ανακάλυψε τις πατάτες (που λατρεύει) μέσα στο πιάτο του με αρακά(που σιχαίνεται) και που πρέπει να καταναλώσει όμως, γιατί υπάρχει και η μυγοσκοτώστρα που κρατά η μαμά με το δεξί της χέρι και που πολύ απειλητικά το κοιτάει…

Δεν μπορείς να μοιραστείς στο παρελθόν και στο μέλλον। Στο πίσω και στο μπρος. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει απλώς να θυμάσαι . Πρέπει απλά να σταματήσεις γιατί θα σκοντάψεις ή θα σαβουριαστείς. Μόνο μπροστά. Αν κοιτάς πίσω, όλη η πορεία σου μέχρι να γυρίσεις και πάλι το κεφάλι μπροστά, είναι άκυρη. Σαν να μην έγινε ποτέ. Νιώθεις τα πόδια σου να πονάνε γιατί περπάτησες, δεν είναι ότι δεν περπάτησες αλλά φτάνεις να παρατηρείς τον κόσμο ΑΦΟΥ πρώτα τους έχεις προσπεράσει. Έχουν φύγει από τον δρόμο σου. Δεν τους κοίταξες καν. Κοιτούσες πίσω. Αχάριστε.

Είναι κατασκευαστικό το θέμα….

Γεια.

Βιαζομαι λίγο.... ήρθα να σου πω οτι είμαι εδώ.... ήρθα πάλι....

Πέρασε καιρός.


Μου έλειψε όλο αυτό....