Πόσους αγάπησες?
Αλήθεια πες. Δεν έχεις πρόσωπο εδώ... δεν έχει κάτι να φοβάσαι τούτος ο κόσμος... όχι εμένα, όχι κανέναν άλλο... μπορείς να πεις αλήθεια? Σε σένα λέω, μπορείς να πεις αλήθεια? Στον εαυτό σου, όχι σε μένα...
Γιατί, όταν συναντάμε το "ιδανικό" , προσπαθούμε να το τσακίσουμε από όλες τις μεριές? Φταίει το ότι δεν πιστεύουμε, ότι κάτι τόσο όμορφο συνέβη σε εμάς και προσπαθούμε να βρούμε το ελάττωμα?
Φταίει ότι τρομάζουμε, όταν ο άλλος συμπληρώνει τις προτάσεις μας?
Φταίει που μας ανοίγει την πόρτα και θυμάται (επιτέλους κάποιος που θυμάται) πως πίνουμε τον καφέ μας?
Το ξερό μας το κεφάλι? Μήπως φταίει αυτό?
Η μήπως τελικά, η προοπτική της πολυπόθητης ευτυχίας, μας τρομάζει?
Είχες ποτέ το τέλειο?
Μην το σκέφτεσαι πολύ... γρήγορα απάντησε... γρήγορα σου λέω! Περνάνε οι στιγμές!
Εγώ μια φορά (ευτυχώς όχι και ένα καιρό...) το έζησα...
Μέχρι να το συνειδητοποιήσω, πέρασε κάνας χρόνος μακρυά του βέβαια... αλλά κάλιο αργά που λένε...
Δυο μήνες. Τόσο κράτησε . Τόσο το άφησα να κρατήσει και μετά... μετά έκανα αυτό που κάνω καλύτερα....
Το διέλυσα....το γάμησα!!!
Κάποιο Σάββατο - μη με ρωτήσεις ποιο... δεν θυμάμαι - βγήκαμε παρέα και τον είδα μπροστά μου. Έτσι απλά. Με μια κοπέλα που ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει "λάθος επιλογή" κάποια στιγμή.
Ναι ... βόλτες στο χρόνο έκανε όταν την συνάντησε και τα δυνατά πράγματα που ζούμε, είναι αδύνατο να μπουν σε τσουβάλια. Εδώ τα "καλά" εκεί τα "κακά".
Όμορφη κοπέλα. Έξυπνη. Ίσως και καλός άνθρωπος... δεν ξέρω...
Γαμώτο!!!
Μιλούσαμε με τα μάτια. Με ρώτησε εκείνος τι κάνω και του χαμογέλασα. Με ρώτησε αν μεγάλωσα καθόλου (με τα μάτια ντε... με εκείνο το βλέμμα το... το... δεν έχω λόγια...) κοκκίνισα εγώ...
Έχω μεγαλώσει άραγε?
Το να αναγνωρίζεις λάθη και να διώχνεις τη ζήλια σημαίνει ότι μεγάλωσες? Και αν ναι, ποιος το λέει?
Ο Μάκης, έτσι τον λένε, είναι ο άντρας μου. Πάντα θα είναι μόνο και μόνο γιατί όταν ήμουν κορίτσι ακόμα, εκείνος μου συμπεριφερόταν σαν γυναίκα. Και όταν ήμουν μαζί του, μόνο γυναίκα ήμουν.
Άσε το σεξουαλικό απ' έξω. Δεν μιλάω για αυτό. Μιλάω για τότε που παλεύεις να συνειδητοποιήσεις ότι ενηλικιώθηκες. Οι γύρω σου, σου φέρονται ακόμα σαν παιδί και ψάχνεις να βρεις τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και πως θα σταθείς πάνω σε δεκάποντα....
Εμένα ο Μάκης με έκανε να αισθάνομαι γυναίκα, ακόμα και όταν φορούσα αθλητικά... ακόμα και όταν έκανα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια και γελούσα... ακόμα και όταν τα εσώρουχά μου, ήταν από χοντρό , χρωματιστό βαμβακερό ύφασμα και όχι από δαντέλα....
Κάποια στιγμή με άγγιξε. Τόσο φυσικά, όσο μόνο εκείνος θα μπορούσε. Για εκείνη την μοναδική στιγμή της βραδιάς, αισθάνθηκα απόλυτα ασφαλής. Προστατευμένη. Ντυμένη με πανοπλία αόρατη...
Αλάνι ήταν ο Μάκης που λες... πριν τον γνωρίσω, άκουγα για αυτόν. Από όλους.
Έλεγαν για το γήπεδο, έλεγαν για την δύναμή του, για τις τρέλες του... μα εγώ γνώρισα κάποιον άλλον...
Για αυτό σου λέω... την αλήθεια, σε οτιδήποτε, μόνος σου θα την βρεις...
Ένα απόγευμα χωρίσαμε... μια μέρα που δεν θυμάμαι.. ένα χειμώνα που ξεχνάω.
"Θα τα πούμε μικρή! Μεγάλωσες... το ξέρεις? Σε θυμάμαι.. Να προσέχεις...."
" Και εγώ σε θυμάμαι... να 'σαι καλά και σε ευχαριστώ... για όλα..."
Με τα μάτια ντε...