26 Φεβ 2008

I feel you!



Ταξιδιάρικη μουσική.... και μην τα ξαναλέμε :P τα όμορφα είναι για να μοιράζονται...:)


i feel you...
in every stone
in every leaf of every tree
you've ever grown
[that you ever might have grown]

i feel you...
in every thing
in every river that might flow
in every seed you might have sown

i feel you...
in every vein
in every beating of my heart
each breath I take
[in every breath i'll ever take]

i feel you...
anyway...
in every tear that i might shed
in every word i've never said

i feel you...

Φτιάξε καφέ!έρχομαι!

... και έφτιαξα. και περίμενα. πάλι. σταμάτησα τα πάντα. πάλι.

Δεν πειράζει....χαίρομαι που σε είδα... χαίρομαι που μιλήσαμε και ας μην είπαμε τίποτα ουσιώδες...

Μοιάζεις να καταλαβαίνεις σιγά σιγά το παρελθόν...ταυτίζεσαι όμως με αυτό και δεν πρέπει...

Με έχεις μπερδέψει λίγο...

Ας μην πω άλλα...

Καληνύχτα....

Όμορφος ο κόσμος τελικά....

Λέω να φύγω.... ακόμα μια φορά!
Λέω να περπατήσω δίπλα στην θάλασσα και να σβήνει εκείνη τα βήματα μου... Να χαθώ με λίγα λόγια και δεν πειράζει.... ας ξέρω πως πρέπει να γυρίσω!
Πάντα έτσι δεν γίνετε άλλωστε?

Πόσες φορές θα πεις τα ίδια τραγούδια? Πόσες φορές θα περπατήσεις στα ίδια μονοπάτια? Πόσες φορές θα δεις τις ίδιες εικόνες?

Απλώνω στο κρεβάτι μου έναν χάρτη ... κλείνω τα μάτια και αγγίζω ένα τυχαίο σημείο.... Εκεί να πάω! Ψάχνω να βρω την Ελλάδα... Εστιάζω το βλέμμα και συγκρίνω το μέγεθος της σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο... Κοίτα πόσα δεν έχεις δει.... κοίτα προορισμοί.. κοίτα θάλασσες και ωκεανοί.. νησιά και χώρες...

Γυρνώντας στο σπίτι κάθε μέρα, αφήνω το αυτοκίνητο 2 τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου σε συγκεκριμένο σημείο.... Να πω, ότι μένω σε μια υπέροχη γειτονιά... με τα όλα της! Με γιαγιάδες στις βεράντες και δέντρα και μικρά μικρά κηπάκια και παιδιά που κάνουν ποδήλατο στο αδιέξοδο που βγάζει στην πλατεία... στο πάρκο...

Κουρασμένη, βγήκα από το αυτοκίνητο, κλείδωσα μηχανικά και πήρα να σκέφτομαι.... κοιτούσα, μα δεν έβλεπα... Περπάτησα μέχρι την πόρτα μου αποφεύγοντας τις λακκούβες του κακοφτιαγμένου στενού δρόμου... σταμάτησα ακριβώς έξω από την πόρτα μου... σχεδόν υποσυνείδητα..σχεδόν μηχανικά... από ένστικτο. Έπαθα σοκ! Ανέβηκα τα σκαλιά και όσο πιο γρήγορα μπορούσα, μπήκα στο σπίτι. Έμεινα να κοιτάζω... πάλι χωρίς να βλέπω... και έκλαψα!

Χάνω την ομορφιά εδώ... την θεωρώ δεδομένη και ξεχνώ να κοιτάζω.... βολεύομαι στα όνειρα άλλων τοπίων και χάνω αυτά, που θεωρητικά είναι τα δικά μου... τα σταθερά της ζωής μου... Κάθε φορά η γειτονιά μου είναι αλλιώς... κάθε φορά που γυρνάω από την δουλειά, ο ήλιος την φωτίζει διαφορετικά ... και εγώ η αχάριστη το χάνω! Τα όνειρα σου δίνουν με έμαθαν! Δεν σου στερούν... και όμως αυτό που θεώρησα μια φορά δεδομένο... αλήθεια, μια φορά μόνο?

Πρέπει να το εκτιμήσω πάλι.... πρέπει να φύγω....

Έκανα ένα ταξίδι... μακρινό! Άλλη χώρα, άλλοι άνθρωποι, άλλο κλίμα.... πήγα μια βόλτα με το αυτοκίνητο... ζεστό καφέ σε ένα θερμό και καλή παρέα.... Μείναμε μπροστά σε μια λίμνη να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα στον καθαρό ουρανό... κοίταξα την λίμνη ξανά και ξανά...τελικά δεν είναι η λίμνη που θα θυμάμαι, μήτε το ηλιοβασίλεμα... θα ναι η εικόνα του φίλου δίπλα μου και η κουβέντα μας... Δεν είναι η εικόνα! Παντού υπάρχει ομορφιά, ακόμα και όταν λειτουργούμε μηχανικά...

Αυτό που μένει είναι με ποιον μοιράζεσαι την ομορφιά...

Ελλάδα ή Ελβετία ή Δανία, δεν έχει σημασία... ίδια γη.... πράσινα παντού τα δέντρα, γαλάζιος ο ουρανός... με ποιον τα βλέπεις όμως?

Θα φύγω σου λέω... δεν πάει άλλο!

Άσε τον κόσμο να είναι μεγάλος! Εγώ θα πάω εκεί που με περιμένουν φίλοι... άλλοι που ξέρω.... άλλοι που θα γνωρίσω... και ας είναι εμένα ο κόσμος μου, να μείνει πιο μικρός....

21 Φεβ 2008

Sea!





ένα τραγουδάκι που άκουσα τυχαία και πολύ μου άρεσε.... το μοιράζομαι λοιπόν.... γιατί έτσι πρέπει να γίνετε με τα όμορφα....:)

Παραλήρημα....

Πάντα μπέρδεμα οι σχέσεις και κόντρα μπέρδεμα...
Τι σου είπε τι μου είπε, πως το βλέπεις, γιατί δεν με καταλαβαίνει...

Όλα, έχω καταλήξει, ξεκινάν από το σημείο ακριβώς που συνειδητοποιείς ότι περνάς καλά... σαν κάτι να σε σπρώχνει να τα γαμήσεις όλα... έτσι! για να έχεις μετά πάλι να παραπονιέσαι!

Ακούς και κάνα καψουροτράγουδο και μπαίνεις στο πετσί του "χωρισμένου" και "μην του μιλάτε του παιδιού" ή καλύτερα ξέχασα!!! τον ρόλο του... "Μόλις χώρισα, θα βγω για να τα σπάσω"!!!

Και τα σπας δεν λέω.... αλλά πάλι καταλήγεις να θέλεις κάποιον δίπλα σου... και εκεί που έχεις αρχίσει μέχρι και εσύ να βαριέσαι τον εαυτό σου, γνωρίζεις κάποιον άλλο, κάποια άλλη....

Και πάμε πάλι από την αρχή...

Σήμερα είχαμε "έκτακτη συνεδρίαση"....
Πάλι κάποιος χώρισε και τρέχουμε να "τα σπάσουμε"... διότι τι να πεις και τι να κάνεις???

Να πεις ότι φταις κύριε γιατί ασυναίσθητα το μόνο που θές είναι κάτι να τυραννάς τον εαυτό σου?
Να πεις ότι στα λέγαμε?
Να πεις ότι έτσι είναι οι σχέσεις?
Να πεις ότι στην τελική δεν ταιριάζατε και ας είχε δυο μέτρα πόδια η κοπελιά?
Να πεις ότι..... ότι τι?

Ένα "άντε γεια μας" να πεις και να χορέψεις με τα τραγούδια τα ντιριντάχτα... που μάλλον αυτός είναι ο σκοπός τους... να ακούγονται όταν τα "σπας"!!!

11 Φεβ 2008

Λίγο πιο θετικά αυτή τη φορά...

Περίεργο να αισθάνεσαι τρελός...περίεργο όταν οι άλλοι σου λένε ότι δεν είσαι...

Μεγαλώνεις σε έναν κόσμο και ονειρεύεσαι έναν άλλο.. πιο όμορφο, πιο καλό, πιο ελεύθερο...

Ώρες ώρες, βγαίνεις από το κορμί σου και μένεις να σε παρακολουθείς...
Επιμένεις να είσαι δίκαιος, χαζός, αφελείς, ονειροπόλος.... επιμένεις να βασίζεσαι σε σένα ακόμα και όταν σου προσφέρουν βοήθεια, να απομακρύνεις τους ανθρώπους... να κρατάς συντροφιά καλή, στην φαντασία, στα τραγούδια, στα ηλιοβασιλέματα...

Μένεις μακριά από όλα τα υπόλοιπα και ταυτόχρονα δίπλα, κοντά, όσο χρειάζεται δηλαδή για να ακούς τους ανθρώπους να σου λένε ότι δεν είσαι τρελός... ότι πρέπει να σταματήσεις να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο... "ζήσε με αυτό! σε όλους εμάς φτάνει!" και εσύ να ξέρεις... ω ναι! να το βλέπεις στα μάτια τους ότι δεν φτάνει... τους ακούς να παπαγαλίζουν αυτό που κάποιος άλλος τους είπε κάποτε και τα όνειρά τους δεν ήταν τόσο δυνατά για να το αποκρούσουν... να το κρατήσουν μακριά τους... και το αγκάλιασαν...

"Είναι κακό να μένεις μόνος τόσες ώρες" σου λένε "... μα τι κάνεις επιτέλους;"

Κρατάμε τα παράθυρα κλειστά και περιμένουμε.... μα το θαύμα είναι εκεί έξω...στους δρόμους, στις πόλεις, στα δάση και την θάλασσα...

Νιώθεις τρελός και απόψε, μα δεν φταις... τα κάνεις όλα σωστά!
Έχεις την δουλειά και τους φίλους και το σπίτι και τα πρέπει για κληρονομιά... την δέχτηκες έτσι κι αλλιώς... δεν ρώτησες.. μα δεν σε πειράζει κιόλας..

Έχεις και την θάλασσα... να της γράφεις τραγούδια και να σε τραβάει μέσα της.... μπλέκεις την κληρονομιά σου με τα όνειρα και κερνάς σφηνάκια ζωής...χαράς ή και λύπης... δεν έχει σημασία!
Ευχαριστείς τον θεό που μπορείς να νιώθεις το τρέμουλο στο στήθος όταν σε αγγίζει η θάλασσα.. η δική σου θάλασσα..

Ευχαριστείς τον θεό που μπορείς να ξεχωρίζεις την χαρά από την λύπη και να τις δέχεσαι και τις δύο το ίδιο... να χαμογελάς ή να κλαις!... δεν έχει σημασία! είσαι ζωντανός... θα το παλέψεις και που ξέρεις... μπορεί και να κερδίσεις!

4 Φεβ 2008

Μικρές Νοθείες... Βασίλης Παπακωνσταντίνου




Ποτέ του δε κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει μ' ό,τι, περίσσεψε από 'να σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησεν ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ' άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα


Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο-πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ' τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα 'κανε μία από τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

TV...

Διάβασα και αναδημοσιεύω αυτό:

Κλείστε την τηλεόραση!
Για μια μέρα, έστω. Δείξτε τους την δύναμη του κοινού.
Μην τους δώσετε άλλο το δικαίωμα της χειραγώγησής μας.
Ζητάμε ανεξάρτητη και αντικειμενική πληροφόρηση, έγκαιρη, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, χωρίς ροζ και κίτρινες αποχρώσεις.
Λέμε όχι:
Στην παραπληροφόρηση της διαπλοκής.
Στα χειραγωγούμενα ΜΜΕ.
Στην συγκάλυψη των σοβαρών θεμάτων.
Στις εκπομπές – σκουπίδια χάριν τηλεθέασης.
Στα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων.
Απαιτούμε σεβασμό και ποιότητα.
Κλείνουμε την τηλεόραση στις 11 Φεβρουαρίου. Όλοι μας!
Υ.Γ Αναδημοσιεύστε το στα blog σας.
Στείλτε το, με mail στους γνωστούς σας.
Ας τους αποδείξουμε οτι δεν ανεχόμαστε άλλο τα "σκουπίδια" τους.

Και αυτό όμως...:

http://souvazotagialia.blogspot.com/2008/01/blog-post.html

Προσωπικά ειμαι με το Jennάκι.... γιατί δεν είναι οτι δεν θέλω σκουπίδια.... είναι οτι δεν βολεύομαι με το μέτριο.... θέλω και την ομορφιά ρε γαμώτο!

Παράλληλα!

Πιάνεις ένα χαρτί και ξεκινάς να ζωγραφίζεις γραμμές... ίσιες γραμμές.... παράλληλες....

Μοιάζουν να είναι παράλληλες αλλά κατα πόσο ισχύει αυτό? εννοώ... όσο κια αν τις βλέπεις ίσιες, δεν είναι! Με το χέρι τις ζωγράφισες... δεν μέτρησες με τον χάρακα το κενό μεταξύ τους! Δεν έκανες τα προβλεπόμενα... κάποια στιγμή αυτές οι γραμμές θα συναντηθούν είτε το θες, είτε όχι... Δεν έπαιξες σωστα... δεν χρησιμοποίησες χάρακα...!

"Και που θα φτάσουν? δεν μπορούν να ενωθούν πάνω στο χαρτί μου... είναι μικρό"...Ναι... οκ... αυτο όμως δεν τις σταματά... ουτε τις γραμμές , ούτε την σκέψη σου, που θα είναι στις γραμμές και στα χαρτιά με φόβο ότι κάποιοα στιγμή θα ενωθούν και θα καταρίψουν τις αισθήσεις σου... ή έστω μία από αυτές... την όραση σου...

Κάνουμε σχέδια και βλέπουμε μπροστά... την καταστροφή τους, την επιτυχία, την αποτυχία τους... και κάνουμε τα στραβά μάτια! Κρατάμε το χαρτάκι μας... βλέπουμε μέχρι εκεί που θέλουμε να δούμε... που μας συμφέρει να δούμε...

Οι γραμμές θα εννοθούν.... το ξέρεις, το ξέρω και παρ ολα αυτά εθελοτυφλούμε γιατί δεν έχουμε κουράγια να κάνουμε άλλα σχέδια, διαφορετικά, προτότυπα... ξεπατικώνουμε τα παλιά... τα -κατα άλλους, σίγουρα... αλλά το χέρι μας μωρό μου, δεν είναι σταθερό... οι γραμμές οι δικές μας θα ενωθούν πολύ πιο γρήγορα... κι ας μην το βλέπουμε τώρα... κι ας μην θέλουμε να το δούμε ποτέ.. έτσι είναι ...

Χαζό και αφελές να νομίζεις οτι όλα τα ορίζουμε εμείς!
Τις επιλογές μας μπορούμε να ορίσουμε... το μέχρι που, θα φτάνουν οι αισθήσεις μας... αυτό ναι! έλα να δούμε παρα πέρα... έλα να σταματήσουμε να ξεπατικώνουμε... έλα να σκίσουμε τα χαρτάκια.... με χέρια σταθερά αυτήν την φορά!

Μία-μία αχτύπητος....

Σηκωνόταν πάντα στο τρίτο χτύπημα από το ξυπνητήρι. Σχεδόν με κλειστά ματια έφτανε στην τουαλέτα. Έπιανε κότσο τα μαλλιά... πρώτα, πλύσιμο στα χέρια, μετά το πρόσωπο και τέλος τα δόντια.... Άνοιγμα του βραστήρα, μια κουταλιά καφέ, μία ζάχαρη, χωρίς χτύπημα... αναμονή μέχρι να ακούσει τον χαρακτηριστικό ήχο του βραστήρα που δήλωνε οτι το νερό ήταν χλιαρό, σχεδόν ζεστο.... στην θερμοκρασία που της άρεσε... Μουσική να παίζει στο ράδιο το κινητό δίπλα για να βλέπει την ώρα και άναβει το πρώτο τσιγάρο.... Η μέρα ξεκίνησε!

Αυτή ήταν η μικρή της ρουτίνα... άν έφτανε μέχρι το άναμα του τσιγάρου χωρίς προβλήματα... μια καλή μέρα την περίμενε... παραξενιά το έλεγε η μάνα της, αλλά αυτή εκεί! Δεν το άλλαζε όπου κι αν βρισκόταν, ότι καιρό κι αν έκανε... μέχρι που ..... μέχρι που βαρέθηκε να ξεκινάει τα πάντα εκ του ασφαλούς...!

Υποσχέθηκε να ξεκινάει κάθε μέρα της διαφορέτικα, μοναδικά όπως άλλωστε της άξιζε!(όχι σε εκείνη, στην μέρα άξιζε) Ο ήλιος, συνδιτοποιησε, δεν ήταν πάντα ο ίδιος.... έτσι θα έκανε και εκείνη...

Σηκώθηκε αμέσως μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι, ντύθηκε και πήγε μια βόλτα με την Σίμπα, το σκυλί της... Τρέξανε και κυλιθήκαν στο γρασίδι... Και ο ήλιος ανέτελε όσο εκείνη προσπαθούσε να βρει την αναπνοή της... και μετα... εκείνος εμφανίστηκε και της χαμογέλασε...
Τους φίλους τελικά, τους βρίσκεις παντού... στα πιο απίθανα μέρη... ακόμα και μέσα στη μοναξιά σου.... στην μοναξιά της ανατολής... την ώρα που ο ήλιος τάζει να σε ζεστάνει... τάζει να σου δείξει τον δρόμο ... να μην ξανασκοντάψεις....

Με ένα ποιημα ας ξεκινήσουμε να αγαπάμε....

Η αναζήτηση της ευτυχίας, συμπίπτει τελικά αναπόφευκτα με την αναζήτηση της τελειότητας

Πώς ν’ αγαπήσουμε το ατελές,
όταν ακούμε μέσα απ’ τα πράγματα
πώς μας καλεί το τέλειο;

Πώς μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε
στην πτώση ή στην αποτυχία των πραγμάτων
το ίχνος εκείνου που ούτε πέφτει ούτε αποτυγχάνει;

Ίσως πρέπει να μάθουμε ότι το ατελές
είναι μια άλλη μορφή της τελειότητας:
η μορφή που παίρνει η τελειότητα
για να μπορέσει ν’ αγαπηθεί.

Ρομπέρτο Χουαρόθ




ΥΓ: Σίγουρα άξιζε... Biologist εχω ήδη αρχίσει να ψάχνω κι άλλα ποιήματα του Χουαρόθ!

2 Φεβ 2008

Μπορεί αύριο...

Στα μπουζούκια τον γνώρισε... απέναντι τα τραπέζια τους, άφθονο το ποτό, φωτιά τα μάτια τους....βαρετή η παρέα των υπολοίπων...

Σηκώθηκε να χορέψει το τραγούδι της... φίλος ο τραγουδιάρης καθώς ήταν, της άνοιξε σαμπάνια και εκείνος την έλουσε με λουλούδια ενώ ταυτόχρονα την έγδυνε με τα μάτια του!

Τον Αλέξη δεν τον σκέφτηκε στιγμή, δεν του άξιζε άλλωστε...

Ξύπνησε στο κρεβάτι της... μόνη........ευτυχώς! Καμία όρεξη δεν είχε για παρέα!

Έβαλε τις φόρμες της και πήγε για τρέξιμο στην παραλία... κατέληξε καθισμένη στην άμμο να χαζεύει τα κύματα... Πως κατάφερνε να ξεφτιλίζει και τους πιο μικρούς στόχους που έθετε στον εαυτό της....

Θάλασσα, θάλασσα και πάλι θάλασσα! Θύμωσε από το πουθενά... είχε βαρεθεί να τα ρίχνει στον εαυτό της και κατηγορούσε την θάλασσα που την έκανε θεριό, που την χώριζε από τον κόσμο τον υπόλοιπο, που δεν μπορούσε μακριά της, που μόνο μέσα της σταματούσε να πονάει το κορμί της....

Καράβι έπρεπε να ήτανε... καράβι με πανιά... να αγγίζει τις στεριές και να απομακρύνετε! Να την χαϊδεύει το νερό και να την σημαδεύει η αγριάδα... να νανουρίζετε από τα κύματα και να λέει τον πόνο της στον ουρανό....

Τίναξε την άμμο από τις τσέπες του τζιν και πήρε το δρόμο για το σπίτι... σκοτείνιασε πάλι... μπορεί αύριο να είναι πιο εύκολη η μέρα!

1 Φεβ 2008

Ο Πασάς...

Τις βρήκε να κάθονται όλες στο τραπέζι και να χαζολογάνε... Πέταξε ένα γεια, ξεφoρτώθηκε το μπουφάν και το κράνος του και μπήκε στο μπάνιο γρήγορα. Δεν είχε όρεξη για πολλά πολλά... Έπρεπε να έρθει στα ίσια του. Απο την σιωπή τους μπορούσε να συμπεράνει οτι τον κατάλαβαν. Έτσι γινόταν πάντα...
Περίεργα πλάσματα οι γυναίκες... δεν χρειάζονται λόγια, δεν μπορείς να κρυφτείς και πάντα μα πάντα περιμένουν την κατάληλη ευκαιρία να ανοίξουν την κουβέντα... Σαν να μυρίζουν τα νύχια τους... Δεν μπορούσε να τις καταλάβει. Είχε πάρει και εκείνος χαρακτηριστικά από τις "γυναίκες του" . Ήταν πολύ πιο ευαίσθητος στις αλλαγές του προσώπου και παρατηρητικός μέχρι αηδίας αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πως στο διάλο δουλεύει το κεφάλι τους...
Το νερό ζεστό τον χαλάρωσε λίγο... Ξύρισε με την ησυχία του τα λιγοστά γένια του προσώπου του, ακούγοντας τα γέλια και τα αστεία τους... Γέλαγε χωρίς να το καταλαβαίνει κι αυτός! "Οι ρουφιάνες" , σκέφτηκε, "ούτε να είμαι στεναχωρημένος δεν με αφήνουν!" Βγήκε χαμογελαστός από το μπάνιο και όλες γύρισαν ταυτόχρονα προς το μέρος του. Του την έσπαγε όταν το έκαναν αυτο... τέσσερα ζευγάρια γαλάζια μάτια στραμένα πάνω του...

Στο κέντρο καθόταν η κυρα Ελένη όπως την φώναζε εκείνος. Σαράνταπεντάρα, ψιλή με λίγες μόνο ρυτίδες έκφρασης. Λεπτά άκρα και σαρκώδη χείλη. Πεισματάρα και δυναμική... Αρσενικό δεν έχει τολμήσει να της πάει κόντρα ποτέ. Σκληρή γυναίκα! Ήταν απο την φύση της αλλά ήρθε και η Ζωή και την έκανε βράχο.... Κανένας δεν κατάφερνε να την μαλακώσει εκτός απο την Λευκή και εκείνον. Του έκανε όλα τα χατίρια πάντα αλλά έτσι και έπαιρνε ανάποδες, ούτε οι μαλαγανιές του έπιαναν ούτε τίποτα! Έπρεπε να κάτσει στην μέση ακριβως του κυκλώνα της σιωπηλός... μέχρι να καταλαγιάσει η φωνή της σαν να του δίνει το ελεύθερο να ξεκινήσει την απολογία του... Ήταν ο πασάς της... και ήταν η Μάνα του....

Δίπλα της καθόταν η Λευκή, η μεγαλύτερη αδελφή του. Άγριο θυλικό... Δυναμική και αυτή αλλα πάνω απο τα όρια για γυναίκα! Της άρεσε να παίζει με το κεφάλι των αγοριών... Πάρα πολύ έξυπνη! Όχι αδύνατη, όχι πολύ ψηλή...με πολύ γλυκό πρόσωπο όμως και αυτή ήταν η παγίδα της.... Μόνο αν έβλεπες τα μάτια της και ήξερες να τα διαβάσεις θα καταλάβαινες οτι πίσω από το γαλάζιο τους και την αθωοτητα που νόμιζες πως έβλεπες, υπήρχε φωτια! Έψαχνε τον έρωτα και έκλεγε μόνη της τα βράδια με τραγούδια που δεν καταλάβαινε ο Πέτρος... Ούτε το γιατί έκλαιγε καταλάβαινε...

Απένατι η Λίλα η επόμενη μεγάλη του αδελφή... Κοντά μαλλιά και τεράστια μάτια... τεράστια! Αδύνατη και όμορφη σαν τα μοντέλα που δείχνουν τα περιοδικα... Επιπόλαιη! Ερωτευόταν κάποιον μέσα σε μια ώρα και τον βαριόταν σε ένα μήνα! Δεν το έκανε επίτηδες... οχι! Ήταν σαν να ζούσε όλα τα απλά συναισθήματα, αλλά πόλυ πολύ έντονα. Ευαίσθητη.... να σου σπάσει τα νεύρα, αλλά πάντα χαμογελαστή και αθώα... Ευκολόπιστη και τσαχπίνα...

Και τέλος η Κόμμισα του σπιτιού ... η Αλεξάνδρα... Τι κορίτσι και αυτό! Έχαν μόνο ένα χρόνο διαφορά στην ηλικία αλλά οι κόσμοι τους ήταν πολύ διαφορετικοι! Παχουλούλα, ψηλομύτα με τρέλα στα κοσμήματα και στα ρούχα. Φωνή τσιριχτή που έμοιαζε ακόμα και όταν έλεγε πράγματα ουσίας να μένει απ'εξω... να μην επιρεάζετε ποτέ συναισθηματικα.Αλλά φυσικά ίσχυε το ακριβως αντίθετο... Κουρέλι γινόταν με το παραμικρό αλλα δεν άφηνε να το καταλαβει κανείς...

Οι γυναίκες του λοιπόν! Ξεκίνησε απο την Ελένη και τις φίλησε όλες με την σειρα.
Πατέρα στην ουσία, δεν γνώρισε... μόνο η Λευκή τον θυμόταν... εκείνος δεν είχε καμία εικόνα. Είχε μεγαλώσει μέσα σε σουτιεν , cosmopolitan, κραγιόν και κρίσεις περιόδου... και ευχαριστούσε τον Θεό για αυτο!! Αγκαλιά και παρηγορια δεν του έλειψε ποτε. Τις πρόσεχε και τις νοιζόταν όλες και εκείνες τον πρόσεχαν σαν τα μάτια τους... τα όμορφα τους, μπλε μάτια! Τον ξεσήκωναν με τα γέλια και τις φωνές τους και αντί να νευριάζει, έπαιζε μαζί τους! Ένα πράγμα μόνο φοβόταν... Μπροστά σε αυτές τις γυναίκες ποια θα ήταν αυτή που θα μπορούσε να τις συναγωνιστεί και πολύ περισσότερο να σταθεί δίπλα τους , σαν αδελφή, σαν κόρη, σαν γυναίκα του?΄Είχαν βάλει ψηλά τον πήχη... Ευτυχώς είχε πολύ καιρό ακόμα μπροστά του για να την βρει... ήταν μόλις είκοσι ακόμα...