12 Φεβ 2012

σταματάω και αρχίζω πάλι και χάνομαι και γελάω και μετα κλαίω και κάνω πολλά ορθογραφικά και με πιάνει το παράπονο και δεν χτυπάει το τηλέφωνο και μετά θυμάμαι οτι χτύπησε αλλά δεν πρόλαβα να το σηκώσω γιατι ΠΑΛΙ ειχα δουλειά και νευριάζω και κρυώνω και που κρυώνω, νευριάζω ακόμα περισσότερο και ακουω και κατι τραγούδια οτι να ναι και σε σκέφτομαι σε κάθε πιθανή εκδοχή και ξερω οτι καμία από αυτές δεν ισχύει στην πραγματικότητα και απλά δημιουργούνται για να εκτονωθεί η θλίψη σε θυμο και μετα νιώθω άσχημα και μετα θέλω να στα πω όλα και μετα δεν θέλω να ξέρεις τίποτα και τα πόδια μου πόνεσαν και το μυαλό μου πόνεσε να σε σκέφτομαι και κουράστηκα λιγο μακριά σου και ...που είσαι???????????????? που είμαι εγω? που σε εχασα? σε εχασα. οχι οχι. δεν σε εχασα. με λίγη προσπάθεια όμως, θα τα καταφέρω.
δεν είμαι καλά. μου λείπεις. αυτά.

μήλα και... αχλάδια.

καμια φορά ξεχνιέσαι και νιώθεις πολύ κοντά. σχεδόν ξεχνάς οτι είναι δύο τα σώματα. τα νιώθεις ένα.
μετα ξυπνάς.
και ο ρομαντισμός έχει τα όρια του. δημιουργεί ο καθένας τις παραισθήσεις του που με κάποιον υπόγειο τρόπο, τον βοηθούν να νιώσει καλύτερα.
Μισεί. Ω ναι. Μισεί. μα κάθε φορά είναι κάτι άλλο. μια τον δρόμο, μια τη θάλασσα, μια το σώμα του, μια το μυαλό του που δεν μπορεί να ξεκολλήσει, μια τον άλλον που τον έκανε να αισθάνεται έτσι.
Πως έτσι?
Έτσι... σαν να πετάει στα σύννεφα όταν είναι μαζί του. σαν να μην κινείται τίποτα πέρα από την εικόνα των χεριών που πλησιάζουν.
Θυμός. Νεύρα. και ξανά θυμός και ξανά νεύρα και .. και δε μπορείς να είσαι στο μυαλό του άλλου. και δεν μπορείς να τον αντιληφθείς σαν κάτι ξεχωριστό. πρεπει να τον χώσεις σε ένα τσουβάλι, σε μια κατηγορία για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις. πρέπει να του φορτώσεις τα κουσούρια που φέρει μια κατηγορία. μετά να κατηγορήσεις τον εαυτό σου που δεν είχες δει αυτά τα κουσούρια. μετά να πεις... τωρα θα σου δείξω εγω! και να τα κάνεις ολίγον τι πουτάνα αλλά με τρόπο! με στύλ!
και έρχεται ένα τηλέφωνο και μια κουβέντα του άλλου για να διώξει από πάνω σου ένα βάρος απίστευτο. να κάνει την μέρα σου να μοιάζει θολή, όσο δύσκολη και γεμάτη κι αν ήταν. μονο τη φωνή να ακούς και να γελάς και σχεδόν να ικετευεις.... μίλα μου! μιλα μου κι αλλο. πες μου τα πάντα. πες μου τι χρώμα είναι τα παπούτσια σου, πες μου οτι κάπου έχεις αφήσει τα γυαλιά σου και ξέχασες, πες μου πως πίνεις τον καφέ σου όταν δεν είμαστε μαζί, πες μου πόσα αστέρια μετρησες χθες το βράδυ, πες μου τι σε κράτησε ξύπνιο, τι σε κούρασε, τι σε έκανε να γελάσεις... τι κρύβεις στις τσέπες του μπουφάν σου πες μου... μιλα μου! μιλά μου και ασε με  να ακούω και να χάνομαι στη ζωή σου. κάνε με τμήμα της. μη με κλείνεις απ εξω.
τα λέω να τα ακούσω. κι εγω το κάνω. δεν ξέρω γιατι.
μου λείπεις. δεν είμαι καλα.
αυτά.

8 Φεβ 2012



σα φωτια που σε καιει.
σαν ανεμος που σου κόβει την ανασα.
σαν παράσιτο που τρέφετε απο σένα και μεγαλώνει. πολυ μεγαλώνει. θηρίο γίνεται.

Ζηλευω. πολύ.
και νευριάζω για αυτό. πιο πολύ.

Μου τη σπάει αυτό που νιωθω. εκνευρίζομαι.
θέλω να με χαστουκίσω που επιτρέπω να αισθάνομαι έτσι.

δεν είναι οτι χάνεις τον άλλον. Τον εαυτό σου χάνεις πρώτα.
δε θέλω να με χάσω.

εισπνοή εκπνοή και θα περάσει.
θα βρω κάποιον τρόπο. Κάτι θα σκεφτώ και θα αποβάλω το παράσιτο.
Όχι άλλο.