Βότκα Λεμόνι

Έτσι μου έρχεται να σε μεθύσω...

Να κερνώ τα ποτά το ένα μετά το άλλο... Να γελάω και να σε κοιτάω στα μάτια. Να γελάς και εσύ και τα χρώματα σου να αλλάζουν σιγά σιγά. Να ροδίζει το πρόσωπο σα να σε βλέπει ο ήλιος και να πίνεις το αγαπημένο σου, που μοιάζει με νερό.

Έτσι μου έρχεται να αρχίζω να φωνάζω εγώ, όλα όσα δεν λες από φόβο και από πείσμα.
Έτσι να τα φωνάζω εγώ... με φόβο και με πείσμα.

Αλλά πάλι... φοβάμαι.

Τα λόγια μεθυσμένου, όσο κι αν θες να τα ακούσεις, μετράνε άραγε για αλήθεια?