παπούτσια

Και μετά, ήρθαν οι αλλαγές..
Η μια μετά την άλλη... να ταρακουνάνε τον μικρόκοσμο της...αυτές των 10 ρίχτερ απλά την διέλυαν.. συντρίμμια να μαζέψεις και τέτοια... αλλά.. αλλά..

Για φαντάσου... μέσα από την καταστροφή, έρχεται η μέρα που εξουθενωμένος από την προσπάθεια του να τα ξαναχτίσεις όλα από την αρχή, κάθεσαι στην άκρη του μικρόκοσμου σου και να... είναι όλα καινούρια. Όλα. Πιο γερά θεμέλια, πιο όμορφα και περιποιημένα όλα. Όλα.

Αυτά ισχύουν αν φυσικά παραδεχθούμε ότι ο καθένας ζει στον κόσμο του.
λοιπόν... το παραδέχομαι!

Ψάχνω να βρω και το κέντρο του. Και μπερδεύομαι και μένω να περιστρέφομαι γύρω από τον άξονα μου, προσπαθώντας να ισορροπήσω. Αν έχω ένα δικό μου κόσμο, τι είναι αυτό που
είναι τόοοοσο σημαντικό που να γίνει το κέντρο του?

Υπάρχει δηλαδή η πιθανότητα να έχω πολλά κέντρα ή είναι υποχρεωτικά ένα??

Καιιιιιι.... οι δώδεκα πόντοι πάνε στα .... παπούτσια μου!
Αφού πρέπει να βρω το κέντρο, αυτό είναι τα παπούτσια μου. το πιο σημαντικό πράγμα ever! όπου με πάνε.... Πειράζει που το κέντρο μου κάνει βόλτες?
Μπα...

«Ονειρεύομαι πράγματα που δεν έχουν ποτέ υπάρξει - και μετά λέω στον εαυτό μου: Γιατί όχι;».
George Bernard Shaw