Σε λίγο.

Είμαι ξυπόλυτη και περπατάω… κοιτάζω χαμηλά, σαν το βάρος στο κεφάλι μου να μην αντέχεται και βλέπω μόνο τη γη… βλέπω τα πέλματα μου να κάνουν βήματα. Αργά. Σταθερά. Αν κοιτάξω λίγο πίσω, βλέπω και τα χνάρια μου.

Ακούω τον ήχο μου αλλά και άλλά και άλλους… άλλους ανθρώπους να γελάνε, να κλαίνε να παίζουν να …ζουν. Νιώθω. Νιώθω και τον ουρανό επάνω μου. Τον φαντάζομαι γαλάζιο με μερικά αδύναμα άσπρα σύννεφα. Είμαι τόσο βέβαιη, που δεν κοιτάζω να το επιβεβαιώσω και κάπως έτσι πορεύομαι…

Μετά τα βήματα μου αρχίζουν να γίνονται πιο γρήγορα… μου αρέσει! Και η βουή του κόσμου είναι ακόμα εκεί όμως έτσι όπως αναπτύσσω ταχύτητα είναι ακόμα πιο μπερδεμένοι οι ήχοι που βγάζουν και πριν το καταλάβω, τρέχω.

Γρήγορα… και πλέον η βοή δεν έχει σημασία. Ότι κι αν είναι. Δεν έχει σημασία και τρέχω …. Τρέχω και μετά νιώθω το αδιέξοδο. Μια φωνή με σταματά. Και τα πόδια μου καίνε γιατί είναι ακίνητα και το αδιέξοδο δεν το βλέπω μόνο την φωνή ακούω να μου το περιγράφει και την ψυχή μου να μου λέει πως έτσι είναι.

Και πάλι κοιτάω τα πέλματα μου που πλέον είναι σταθερά. Ακίνητα. Και το βλέπω. Και το νιώθω. Τις ψιχάλες μια βροχής δίπλα μου. «Μα ο ουρανός μου είναι γαλάζιος» σκέφτομαι και κάνω να συνεχίσω όμως δεν μπορώ. Τα πόδια μου δέσανε με το χώμα. Και κάνω να κοιτάξω πίσω και βλέπω τα χνάρια μου να τα σβήνει η βροχή. Σαν να μην περπάτησα. Να μην έτρεξα ποτέ. Και η βροχή δυναμώνει και γίνεται μπόρα σαν ένα κορίτσι που γίνεται γυναίκα. Με τόση δύναμη να με χτυπάει και εγώ ακόμα να νομίζω πως ο ουρανός μου είναι γαλάζιος.

Βάζω λίγη παραπάνω δύναμη και σηκώνω το κεφάλι. Και βλέπω τον ουρανό μου γεμάτο γκρι σύννεφα και από πίσω δυο φεγγάρια…. Η βροχή να με κάνει μούσκεμα και το πρόσωπό μου να μοιάζει με κάποια που ξέρω… που ξέχασε να ξεβαφτεί και οι σταγόνες τις βροχής - που μοιάζουν με δικά της δάκρυα - έφτιαξαν μαύρες ρωγμές στο δέρμα.

6 η ώρα. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σε λίγο θα είναι σαν να μην έτρεξα ποτέ. Σε λίγο.