Συνάρτηση πραγμάτων.

Οι άνθρωποι είναι βράχοι…

Άλλοι είναι κρυμμένοι στη θάλασσα, άλλοι στα βουνά, άλλοι στους πιο ξερούς τόπους και αυτό από μόνο του, φτάνει να τους χαρακτηρίζει.

Δεν μετακινούνται εύκολα όμως… όμως ο αέρας, ο ήλιο και η θάλασσα τους φθείρουν…. Όσο πιο άγριος και μεγάλος ο βράχος, τόσο πιο δύσκολο να αλλάξει. Όχι όμως αδύνατο.

Τρίβονται λοιπόν και παίρνουν σχήμα στρογγυλό. από τον ήλιο, τον αέρα και τη θάλασσα. Από τις εμπειρίες τους δηλαδή. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας – μεταμόρφωσης, τρίβονται. Η πέτρα δεν εξαφανίζεται. Δε χάνεται. Απλά… παίρνει τη μορφή της άμμου. Αφήνει κάτι από την αλλαγή. Όπως τα φίδια το δέρμα τους…

Ξέρεις τι μένει? Να βρεθεί κάποιος να τους σπρώξει. Πρέπει όμως να γίνει την κατάλληλη στιγμή. Όταν δηλαδή ο ήλιος, ο αέρας και ή το νερό, έχουν τελειώσει τη δουλειά τους, ανώδυνα ή επώδυνα.Τότε εκείνος ο κάποιος, δίνει μία και καθορίζει την πορεία του βράχου. Σχεδόν δηλαδή! Εξαρτάται από τη δουλειά των διαβρωτικών στοιχείων … του ήλιου, του νερού και του αέρα. Γιατί… καμία φορά, ο βράχος είναι πιο σκληρός σε κάποια σημεία. Πιο μαλακός σε άλλα.

Έχουμε λοιπόν την ώθηση και το σχήμα που πήραμε, μας κυλάει.

Ο δρόμος… άλλος και αυτός…

Ο δρόμος αλλάζει κάθε λεπτό. Μπορεί να συναντήσουμε και άλλους βράχους που κυλούν… κάποιους που μπορεί να σκαλώσουν μεταξύ τους όταν λόγο σχήματος και ώθησης ενωθούν οι πορείες τους και κολλάνε εκεί. Γίνονται κομμάτι του τοπίου και δέχονται τις «επιθέσεις» του αέρα, του ήλιου και της βροχής μαζί. Σαν ένα.

Εκτός… εκτός και αν ρίξει κεραυνούς… φως. Γιατί και οι κεραυνοί αλλάζουν τους βράχους. Έχω δει βράχους που έσπασαν στη μέση από το χτύπημα του κεραυνού και έχασαν κάθε ελπίδα να κυλήσουν πάλι… γιατί όταν έχεις το σχήμα κομμένου πορτοκαλιού, δεν μπορείς να κυλήσεις. Μένεις να περιμένεις τον ήλιο, τη βροχή και τον αέρα να σε αλλάξουν πριν σε κάνουν άμμο… να έχεις έστω την τύχη να γίνεις πετραδάκι και ας είναι πιο γρήγορο το ταξίδι.

Και η άμμος…. Δεν είναι κακή η άμμος. Είναι όλα όσα πετάμε από πάνω μας για να πάρουμε σχήμα. Είναι όλα όσα δεν θέλουμε ή δεν χρειαζόμαστε ή αυτό που κάποιος κάποια στιγμή, διεκδίκησε και κατάφερε ίσως να μας αποσπάσει. Είναι αυτό που κανείς δεν μπορεί να κρατήσει στα χέρια. Αυτό που κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλα. Γίνετε λάσπη με το νερό, σκόνη με τον ήλιο, θόρυβος με τον αέρα.

Μένουν και κάτι κομμάτια που είναι έτοιμα να φύγουν και δεν φεύγουν και γίνονται βάρος και καμιά φορά, χωρίς να το επιδιώκουμε, καθορίζουν την κατεύθυνση στην οποία κινούμαστε.

Άλλα ξέρεις πως είναι αυτά. Νομίζουμε ότι υπερπηδάμε εμπόδια όμως απλά αλλάζουμε την πορεία μας μπροστά τους. Εξαιτίας τους ίσως.

Έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος. Έτσι είναι το τοπίο. Θα χει βροχές και ήλιο και αέρα και εμείς, αν είμαστε τυχεροί, θα κυλάμε και θα σκοντάφτουμε σε αυτά που ίσως κάποιοι ξεφορτώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικής τους πορείας. Σε αυτά που άδοξα διέκοψαν την πορεία τους, σε αυτά που δεν βρέθηκε κάποιος να δώσει ώθηση για να ξεκινήσουν το ταξίδι. Ίσως και στα βράχια με σχήμα κομμένου πορτοκαλιού.

Το θέμα είναι ότι πάντα μετράει το σχήμα μας, η ώθηση που δεχτήκαμε και το πόσο δυνατά φυσάει η βρέχει.

Συνάρτηση πραγμάτων.