Ο Πασάς...

Τις βρήκε να κάθονται όλες στο τραπέζι και να χαζολογάνε... Πέταξε ένα γεια, ξεφoρτώθηκε το μπουφάν και το κράνος του και μπήκε στο μπάνιο γρήγορα. Δεν είχε όρεξη για πολλά πολλά... Έπρεπε να έρθει στα ίσια του. Απο την σιωπή τους μπορούσε να συμπεράνει οτι τον κατάλαβαν. Έτσι γινόταν πάντα...
Περίεργα πλάσματα οι γυναίκες... δεν χρειάζονται λόγια, δεν μπορείς να κρυφτείς και πάντα μα πάντα περιμένουν την κατάληλη ευκαιρία να ανοίξουν την κουβέντα... Σαν να μυρίζουν τα νύχια τους... Δεν μπορούσε να τις καταλάβει. Είχε πάρει και εκείνος χαρακτηριστικά από τις "γυναίκες του" . Ήταν πολύ πιο ευαίσθητος στις αλλαγές του προσώπου και παρατηρητικός μέχρι αηδίας αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει πως στο διάλο δουλεύει το κεφάλι τους...
Το νερό ζεστό τον χαλάρωσε λίγο... Ξύρισε με την ησυχία του τα λιγοστά γένια του προσώπου του, ακούγοντας τα γέλια και τα αστεία τους... Γέλαγε χωρίς να το καταλαβαίνει κι αυτός! "Οι ρουφιάνες" , σκέφτηκε, "ούτε να είμαι στεναχωρημένος δεν με αφήνουν!" Βγήκε χαμογελαστός από το μπάνιο και όλες γύρισαν ταυτόχρονα προς το μέρος του. Του την έσπαγε όταν το έκαναν αυτο... τέσσερα ζευγάρια γαλάζια μάτια στραμένα πάνω του...

Στο κέντρο καθόταν η κυρα Ελένη όπως την φώναζε εκείνος. Σαράνταπεντάρα, ψιλή με λίγες μόνο ρυτίδες έκφρασης. Λεπτά άκρα και σαρκώδη χείλη. Πεισματάρα και δυναμική... Αρσενικό δεν έχει τολμήσει να της πάει κόντρα ποτέ. Σκληρή γυναίκα! Ήταν απο την φύση της αλλά ήρθε και η Ζωή και την έκανε βράχο.... Κανένας δεν κατάφερνε να την μαλακώσει εκτός απο την Λευκή και εκείνον. Του έκανε όλα τα χατίρια πάντα αλλά έτσι και έπαιρνε ανάποδες, ούτε οι μαλαγανιές του έπιαναν ούτε τίποτα! Έπρεπε να κάτσει στην μέση ακριβως του κυκλώνα της σιωπηλός... μέχρι να καταλαγιάσει η φωνή της σαν να του δίνει το ελεύθερο να ξεκινήσει την απολογία του... Ήταν ο πασάς της... και ήταν η Μάνα του....

Δίπλα της καθόταν η Λευκή, η μεγαλύτερη αδελφή του. Άγριο θυλικό... Δυναμική και αυτή αλλα πάνω απο τα όρια για γυναίκα! Της άρεσε να παίζει με το κεφάλι των αγοριών... Πάρα πολύ έξυπνη! Όχι αδύνατη, όχι πολύ ψηλή...με πολύ γλυκό πρόσωπο όμως και αυτή ήταν η παγίδα της.... Μόνο αν έβλεπες τα μάτια της και ήξερες να τα διαβάσεις θα καταλάβαινες οτι πίσω από το γαλάζιο τους και την αθωοτητα που νόμιζες πως έβλεπες, υπήρχε φωτια! Έψαχνε τον έρωτα και έκλεγε μόνη της τα βράδια με τραγούδια που δεν καταλάβαινε ο Πέτρος... Ούτε το γιατί έκλαιγε καταλάβαινε...

Απένατι η Λίλα η επόμενη μεγάλη του αδελφή... Κοντά μαλλιά και τεράστια μάτια... τεράστια! Αδύνατη και όμορφη σαν τα μοντέλα που δείχνουν τα περιοδικα... Επιπόλαιη! Ερωτευόταν κάποιον μέσα σε μια ώρα και τον βαριόταν σε ένα μήνα! Δεν το έκανε επίτηδες... οχι! Ήταν σαν να ζούσε όλα τα απλά συναισθήματα, αλλά πόλυ πολύ έντονα. Ευαίσθητη.... να σου σπάσει τα νεύρα, αλλά πάντα χαμογελαστή και αθώα... Ευκολόπιστη και τσαχπίνα...

Και τέλος η Κόμμισα του σπιτιού ... η Αλεξάνδρα... Τι κορίτσι και αυτό! Έχαν μόνο ένα χρόνο διαφορά στην ηλικία αλλά οι κόσμοι τους ήταν πολύ διαφορετικοι! Παχουλούλα, ψηλομύτα με τρέλα στα κοσμήματα και στα ρούχα. Φωνή τσιριχτή που έμοιαζε ακόμα και όταν έλεγε πράγματα ουσίας να μένει απ'εξω... να μην επιρεάζετε ποτέ συναισθηματικα.Αλλά φυσικά ίσχυε το ακριβως αντίθετο... Κουρέλι γινόταν με το παραμικρό αλλα δεν άφηνε να το καταλαβει κανείς...

Οι γυναίκες του λοιπόν! Ξεκίνησε απο την Ελένη και τις φίλησε όλες με την σειρα.
Πατέρα στην ουσία, δεν γνώρισε... μόνο η Λευκή τον θυμόταν... εκείνος δεν είχε καμία εικόνα. Είχε μεγαλώσει μέσα σε σουτιεν , cosmopolitan, κραγιόν και κρίσεις περιόδου... και ευχαριστούσε τον Θεό για αυτο!! Αγκαλιά και παρηγορια δεν του έλειψε ποτε. Τις πρόσεχε και τις νοιζόταν όλες και εκείνες τον πρόσεχαν σαν τα μάτια τους... τα όμορφα τους, μπλε μάτια! Τον ξεσήκωναν με τα γέλια και τις φωνές τους και αντί να νευριάζει, έπαιζε μαζί τους! Ένα πράγμα μόνο φοβόταν... Μπροστά σε αυτές τις γυναίκες ποια θα ήταν αυτή που θα μπορούσε να τις συναγωνιστεί και πολύ περισσότερο να σταθεί δίπλα τους , σαν αδελφή, σαν κόρη, σαν γυναίκα του?΄Είχαν βάλει ψηλά τον πήχη... Ευτυχώς είχε πολύ καιρό ακόμα μπροστά του για να την βρει... ήταν μόλις είκοσι ακόμα...