Σε έχω δει κάπου , κάπου σε ξέρω....

Πάντα είχα πρόβλημα με την μνήμη μου... πάντα!

Όταν βλέπω κάποιον γνωστό μου από την σχολή ή από προηγούμενη δουλειά για παράδειγμα, γνωρίζω το πρόσωπο και θυμάμαι τα συναίσθημα τα μου για αυτόν. Μπορώ να θυμηθώ ότι τον αντιπαθούσα αλλά όταν φτάνω να με ρωτήσω γιατί, έχω ένα ... πως να το πω... κενό!

Τα άσχημα περιστατικά της ζωής μου, τα έχω κάνει delete από την μνήμη μου ή τα έχω κρύψει πολύ καλά. Κάθε φορά που συζητάμε για το σχολείο μπορώ να σου αναλύσω μέχρι και τι χρώμα φούστα φορούσε η καθηγήτρια στην οποία κάναμε καζούρα και γελάγαμε, αλλά όσο αφορά το γιατί δεν μιλάω πια με την τότε καλύτερη μου φίλη... δεν θυμάμαι!
Νιώθω πόνο όταν προσπαθώ να θυμηθώ. Νιώθω κόμπο το στομάχι μου και έχω το αίσθημα της προδοσίας... τρέχω σε μια κοπέλα, φίλη μου από το σχολείο και αυτή και την ρωτάω. Μου εξηγεί τι ακριβώς είχε γίνει και φρίττω! Σαν να ακούω ιστορίες για μένα.

Το ξαναζώ , λίγο λίγο μέσα από τις κουβέντες και τις ερωτήσεις μου και νιώθω να συμβαίνει τώρα. Όταν καταλαγιάζει λίγο το σοκ "μα πως το ξέχασα αυτό???" αρχίζω να θυμάμαι Αναλύω και το αποθηκεύω και πάλι. Κουραστικό θα έλεγα... ζω τις άσχημες φάσεις μου κάμποσες φορές και δυστυχώς πάνω κάτω με την ίδια ένταση...

Δεν θυμάμαι για ποιον λόγο δεν μιλάω πια με τον πρώτο μου έρωτα. Θυμάμαι ότι γελούσαμε και ταιριάζαμε πολύ. Θυμάμαι γιατί χωρίσαμε, θυμάμαι ότι μιλούσαμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο όταν εγώ σπούδαζα και μετά κενό Έτσι απλά.

Το χειρότερο όλων είναι ότι και σαν χαρακτήρας, δεν γουστάρω να μιλάω για τα άσχημα της ζωής μου. Σπάνια τα λέω κάπου και μετά τα ξεχνάω, με αποτέλεσμα να μην έχω κάποιον να μου θυμίσει... να απαντήσει στα μεγάλα μου "γιατί". (και κάπως έτσι ξεκίνησα να γράφω ημερολόγιο..:P)
Όσον αφορά "τα ωραία μου" τα θυμάμαι αναλυτικότητα.. και γελάω με τους φίλους...
Οι πολλοί κοντινοί μου άνθρωποι,στην αρχή δεν με πίστευαν όταν τους έλεγα "δεν θυμάμαι". Μα πως γίνετε να το ξεχάσεις αυτό το σκηνικό ερχόντουσαν κι αναρωτιώντουσαν... Κατέληξαν ότι έχω λέει επιλεκτική μνήμη...

Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του "αγκάθι" πιστεύω Το δικό μου έτυχε να είναι λίγο πιο μεγάλο. Έτσι ξεκίνησε το θέμα με την μνήμη μου, λέει ο γιατρός. Γιατί πήγα και εκεί από καθαρή περιέργεια από την μια και από την άλλη γιατί κάποια στιγμή είχε αρχίσει να γίνετε ενοχλητικό. Πολύ ενοχλητικό!

Πλέον το συνήθισα και είμαι πιο ψύχραιμη.
Ταράζομαι μόνο καμιά φορά όταν βλέπω εφιάλτες και ξυπνώντας συνειδητοποιώ ότι κάποια στιγμή στην ζωή μου την όποια (surprise!) δεν μπορώ να προσδιορίσω, αυτό είχε πραγματικά συμβεί!

Δεν ξέρω αν το έχουν κι άλλοι άνθρωποι αυτό. Αν ναι λυπάμαι για αυτούς όπως ακριβώς λυπάμαι για τον εαυτό μου. Νιώθω, πέρα από την πλάκα και το αστείο κομμάτι του θέματος, ότι χάνω πράγματα... αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι...

Κομμάτια να γίνει... θα θυμάμαι μόνο τα όμορφα! Θα το συνηθίσω, που θα μου πάει!!