Καληνύχτα και απόψε κόσμε....

Τα έχω μπερδέψει λίγο και λέω να αρχίσω πάλι τις ιστορίες...
Λέω αυτή τη φορά να μιλήσω για τον Γιώργο και την Κλαίρη. Να κολλήσω την ουσία της με τους ρυθμούς μου και ότι φτιάξω, δεν έχει εγγύηση

....

Η Κλαίρη έχει το παιδί της. Είχε τον γάμο της. Έχει το σπίτι της... λείπει κάτι. Κάτι... κάτι να την κρατάει εδώ τις ώρες που κοιμάται το παιδί...να σταματήσει τα ταξίδια... κάτι να στριμώξει μέσα του την μοναξιά της .... αλλά αυτό το και δεν της κάνει την χάρη!

Μα τι λέει .... τι ζητάει? Αφού αν δεν ήταν η Αγγελική, η Αγγελικούλα της, θα ήταν νεκρή στ' αλήθεια και όχι μόνο στα αισθήματα... μα κι αυτό τι είναι? Ζωή είναι?

Χθες το γάμησε... το αποτελείωσε εκείνο το μέλος του σώματος της που φώναζε, απαιτούσε την παρουσία του Γιώργου. Μόνο μυαλό είχε μείνει.... μόνο λογική. Κρύα λογική και δίψα για δύναμη! Εκείνη που ένιωσε όταν χρησιμοποιούσε την λογική και φυλάκιζε τα αισθήματά της.

Στον καναπέ κάθετε και χαζεύει απ' το παράθυρο... φυσάει έξω... Πίνει κρασί κόκκινο ... να ζεστάνει το μέσα της.
Χαμογελάει για πολλοστή φορά. Τον φέρνει στο μυαλό της.

Είχαν κάτι δυνατό με τον Γιώργο. Πόνεσε με τα καπρίτσια του. Υπέγραψε το διαζύγιο που της ζητούσε. Πήρε το παιδί και πήγε στο νησί. Πάλεψε με τους δαίμονες της και έχασε.
Μια άλλη ήταν. Μια γυναίκα που έμενε κρυμμένη χρόνια ολόκληρα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί.

Χθες τον είδε μετά από μήνες. Στεγνή από αισθήματα έμεινε να τον παρατηρεί. Να βλέπει τα μάτια του να χαϊδεύουν το πάτωμα την περισσότερη ώρα. Την ντρεπόταν! Ποιος? ο Γιώργος που δεν έχανε ευκαιρία να την τσιγκλάει και να την προκαλεί!

Ήρθε να δει το παιδί.

- Στις ομορφιές σου! της είπε.

- Ευχαριστώ απάντησε και τον κοίταξε στα μάτια να δει αν έχει μείνει τίποτα. Μάταια!

Φόρεσε το μπουφάν στη Αγγελική, την φίλησε μαλακά στο μάγουλο και έκλεισε την πόρτα πίσω τους,

"Τι μένει?" αναρωτήθηκε. Μετά από την χωρίς όρους παράδοση του εαυτού σου στα χέρια κάποιου άλλου, μετά την προδοσία του, μετά την απομάκρυνση... μετά μετά...
"Τίποτα... μετά τίποτα..."
Δεν θέλησε ποτέ να εκδικηθεί τον Γιώργο. Ήξερε πολύ καλά ότι θέλει δύο για να γίνει η ζημιά...

Δυνάμωσε ο αέρας....

Να την έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια του... αχ πόσο το ήθελε! Να την στροβιλίζει πάνω από χώρες και θάλασσες.... να πέταγε μαζί του και να ρουφούσε τις μυρωδιές του κόσμου...

Αύριο δουλεύει... είπε μονορούφι το κρασί της και πήγε στο δωμάτιο.

Δεν το περίμενε αυτό... να νιώσει δηλαδή ποτέ, τόσο κενή...

Έσβησε το φως.... πόσα δεν περίμενε και είχαν έρθει... πόσα ήθελε και πέτυχε...

Είχε δική της θεωρία η Κλαίρη... κάθε άνθρωπος γεννήθηκε με τις ευχές και τις κατάρες του κόσμου ....προκαθορισμένα τα όμορφα και τα άσχημα... ίσα στον αριθμό και στη δύναμη. Ξεκινάει την ζωή και προκαλεί τα γεγονότα, την μοίρα του φτιάχνει...

Την βοηθάει αυτή η θεωρία... βολεύει... την κάνει να έχει ελπίδα. Να περιμένει το μέλλον, να το κυνηγάει! Τόσα άσχημα μαζεμένα... δεν μπορεί! Τελειώνουν όπου να 'ναι... έρχονται τα όμορφα! Ανυπομονεί...

Αποκοιμήθηκε... καληνύχτα και απόψε κόσμε...