Όχι η Λυδία.

Όλοι λέει έχουμε προορισμό. Όλοι λέει έχουμε λόγο ύπαρξης και μάλιστα, όχι πάντα πρωταγωνιστικό. Έτσι όπως το σκέφτομαι, εγώ είμαι το αουτσάιντερ σε μια ταινία δράσης. Είμαι αυτή που θα έχει την εξουσιοδότηση από τον σκηνοθέτη, να αποφασίσει για το τέλος. Να πράξει ανάλογα και να το καλοδεχθεί. Πρώτο όνομα δεν είμαι.

Πιστεύω ότι εκπαιδευόμαστε από τα γεγονότα της ζωής έτσι ώστε, την κρίσιμη στιγμή, να μπορέσουμε να πάρουμε τον ρόλο μας.
Εγώ φτιάχτηκα ανθεκτική στα ψέμματα.

Μερικές φορές επίσης, πιστεύω ότι αν μπορούσα να δω στο πίσω μέρος του λαιμού μου, θα έβλεπα ένα μικρό μικρό κουμπάκι, με τεράστια όμως δύναμη. Αυτή του να με μετατρέπει από καλοριφέρ σε κατάψυξη όταν πρέπει να πάρω μια απόφαση. Αυτό το κουμπάκι, πετάει την Λυδία την αισθηματία, την τρυφερή, την αληθινή απ έξω. Μένει η λογική. Υπέρ και κατά. Σωστό και λάθος... όχι ηθικά.. αλλά σύμφωνα με το ζητούμενο αποτέλεσμα.

Μένω που λες παγωτό να με βλέπω να σκέφτομαι. Σαν να μαι δυο. Τι άλλα συμπτώματα έχει η σχιζοφρένεια?

Είμαι λοιπόν, κομπάρσα. Με δύναμη μεν να ασκήσει επιρροή όσον αφορά την έκβαση της ταινίας, αλλά κομπάρσα.

Χρόνια προγραμματισμού και σεμιναρίων με έχουν φτάσει εδώ. Νομίζω ξεχνάω, αλλά καταλήγω πως θάβω. Θάβω οτιδήποτε έχει δύναμη πάνω μου. Οτιδήποτε μπορεί να με κάνει να λυγίσω. Κλαίω σπάνια μπροστά σε άλλους. Ποτέ μάλλον. Γελάω πάντα. Πάντα όμως. Μπορώ να σου πω το πιο δραματικό σκηνικό που μπορεί η φαντασία μου να πλάσει και παρ όλα αυτά, να αφήσω απ έξω το συναισθηματικό κομμάτι. Να σε κάνω και εσένα να το αφήσεις απ έξω. Να κρατήσεις μόνο την ουσία.

Ήρθα και έσκασα με τα χρόνια η γυναίκα. Φούσκωνα σιγά σιγά. Βάρυνα. Έβγαζαν ρίζες τα κόκαλα μου και με έδεναν με το μέρος που ήμουν. Ναι. Γιατί γέλαγα μόνο. Για αυτό.

Κάποια στιγμή, το ανοσοποιητικό μου ενεργοποιήθηκε και μου έβαλε στο χέρι ένα στυλό. Μετά από κάνα χρόνο, βρήκα και χαρτί και άρχισα να γράφω.

Για λόγους δικούς μου, όχι της Λυδίας, πρέπει να μείνω δυνατή. Πρέπει να γελάω. Πρέπει γιατί μόνο έτσι ξέρω να στηρίζω τον εαυτό μου και αυτούς που με χρειάζονται.
Χώρισα τον εαυτό μου, το λοιπόν. Σε δύο κομμάτια.

Αυτή που θυμάται όλους και όλα και εκείνη που ξεχνάει. Αυτή που προβληματίζεται με τα της κοινωνίας μας και αυτή που τα έχει γραμμένα στα παλιά της τα παπούτσια. Αυτή που αγαπάει όλους όσους συνάντησε ποτέ στη ζωή της, αλλά ταυτόχρονα αυτή που ποτέ δεν θα τους το πει. Αυτή που κανέναν δεν αφήνει να πλησιάσει και αυτή που δημοσιεύει κομμάτια της ζωής της σε μια σελίδα, κάπου στο net. Εγώ και η Λυδία.

Ο προορισμός, δεν είναι πράγμα σίγουρο. Αλλάζει σε χρόνο dt. Χωρίς λόγο και αιτία. Σήμερα πάντως, έτσι τον βλέπω από την κοσμάρα μου. Ωραία είναι εδώ. Και κομπάρσα... δε βαριέσαι? Μου φτάνει που επιλέγω. Επιλέγω τι θα φοράω, τι θα θυμάμαι, τι θα ξεχάσω για τι πράγμα μιλάω...
Το ξέρω ότι γίνεται της πουτάνας στον κόσμο έξω από την πόρτα μου. Φυσικά και ξέρω ότι υπάρχει η γενιά των 700 ευρώ (και εγώ σε αυτήν ανήκω). Φυσικά και ξέρω ότι ο κόσμος μας καταστρέφεται από τις δικές μας μαλακίες. Ότι υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν κάπου στον κόσμο, όσο εγώ προσπαθώ να ολοκληρώσω την ανάρτηση αυτή. Επιλέγω να μην τα συζητάω εδώ. Επιλέγω εδώ, να μην προβληματίζομαι για αυτά. Είπαμε. Έχω εκείνο το κουμπάκι, στο πίσω μέρος του λαιμού...
Δεν ξέρω ποιος έρχεται εδώ... ξέρω όμως πόσο γλυκανάλατα μοιάζουν τα κείμενα μου όταν τα κοιτάζω εγώ και όχι η Λυδία. Νιώθω καλά όταν μου λέει κάποιος από εσάς, ότι αυτό που περιγράφω το έχει νιώσει. Νιώθω, ότι δεν είμαι μόνη, ακόμα και όταν το μόνο που ακούγετε στο δωμάτιο, είναι ο ήχος από το πληκτρολόγιο.. Τσικ.... τσακ... Μου αρέσει ο ήχος όταν πατάω το space. Διαφορετικός. Χαμογελάω όταν διαβάζω τα σχόλια σας... Κλαίω με κάποια κείμενα αν εκείνη τη στιγμή είμαι μόνη... είπαμε..:)

Σαν ψυχανάλυση είναι βασικά και προσπαθώ να μην μολύνω το χώρο μου με πράγματα που τη Λυδία μέσα μου, δεν την ενδιαφέρουν. Νοιάζομαι, μα δεν σχολιάζω... ελπίζω να μην σας χαλάει... απλά το λέω.

ΥΓ. Πήρα ένα mail που μου έλεγαν ότι, γράφω μεν πολύ ωραία ,αλλά είμαι εκτός πραγματικότητας. Δεν το δημοσιεύω. Την περίληψη την είπα. Ευχαριστώ εκείνον που αφιέρωσε χρόνο να το γράψει. Τον ευχαριστώ για τα καλά του λόγια. Ευχαριστώ και εσάς που περνάτε και είσαστε πλέον κομμάτια της αυτοψυχανάλυσης μου. Αυτά. Α! Και πολλά φιλιά.

Όχι η Λυδία...

Η Άλλη.