Πριγκιπέσα

Καθισμένος σε ένα από τα μικρά τραπεζάκια του καφενείου, έπινε το ουζάκι το μεσημεριανό που λένε εδώ στη Μεσσηνία, μαζί με κάνα δυο ακόμα 25άρηδες φίλους του.

"Φυσάει. Είναι ο καιρός έτσι χάλια τελευταία. Οι ελιές δυσκολεύονται να κρατήσουν τους καρπούς τους. Τόσο δυνατά, φυσάει φέτος. Με βλέπω να μη χρειάζομαι τελικά εργάτες για το ράβδο. Μόνος μου θα τα καταφέρω μια χαρά. Αν βρω δηλαδή, καρπό να μαζέψω έτσι όπως το πάει τούτος ο Οκτώβρης. Δε κοτάμε ούτε από το καφενείο να βγούμε. Και που να πάμε δηλαδή... Στα κτήματα, θα μας πάρει και θα μας σηκώσει ο άνεμος!"

- Μα το θεό ρε Παντελή, τέτοιο πράμα δεν έχω ξαναδεί και κοντεύω 6 χρόνια στο χωριό.
- Μικρός είσαι Πέτρο. Έχουν πολλά να δουν τα μάτια σου. είπε ο καραφλός, σχεδόν, καφετζής και χώθηκε ξανά πίσω από τον πάγκο του.

- Ει, Παντελή, πιάσε ένα ουζάκι ακόμα, να πιούμε με τα παιδιά και να φύγω. Περιμένω κόσμο σήμερα από Αθήνα.

Ήπιε το ούζο και σηκώθηκε να φύγει για το σπίτι.

-Άντε, καλό μεσημέρι παιδιά!
-Τους χαιρετισμούς μας στη Πριγκιπέσα, Πέτρο. Να μας την προσέχεις! πετάχτηκε ο Νίκος από την διπλανή παρέα.

Τον κοίταξε στα μάτια και χαμογέλασε.

-Θες αλήθεια, να της τα μεταφέρω αυτά Νικόλα? έκλεισε το μάτι, σε ένα Νίκο κόκκινο από ντροπή και με ένα δυνατό "Γειααα" άφησε τον χώρο.

Α ρε αδερφή, τι τους έχεις κάνει και είσαι σε ολονών τα όνειρά? Γέλασε με τις σκέψεις του και πήρε να καλωσορίζει τον Τάσο, που μόλις έφτασε από Αθήνα. Τον "ΕΝΑ" της αδελφής του. Υπήρξε για τον Πέτρο, μεγάλος αδελφός και καλός φίλος και προστάτης και δάσκαλος και από όλα! Τον καιρό που ήταν ακόμα στην Αθήνα. Τον καιρό που ακόμα είχε σχέδια για την Πριγκιπέσα και εκείνη για τον Τάσο. Αγάπη μεγάλη υπήρχε και ακόμα υπάρχει δηλαδή αλλά... αλλά σχεδόν 5 χρόνια έχουν να δουν ο ένας τον άλλο. Εγωισμός. Αν ο Τάσος πάντως, δεν έκανε το βήμα να έρθει να τους δει στο χωριό, η Πριγκιπέσα, δεν θα έριχνε τα μούτρα της με τίποτα. Τι θηλυκό! Να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο από την ανάγκη κάποιου και παρόλα αυτά, να μην κάνει το παραμικρό. Μόνο να σιάνει τα μαλλιά της, να μην καταλάβει κανείς πως κοπανιότανε στους τοίχους.

Τον έμπασε στο σπίτι και του έδειξε το δωμάτιο του. Μόνο αφού τελείωσαν το φαγητό με τη μάνα και τις άλλες 2 αδελφές του Πέτρου, τόλμησε ο Τάσος να αναφέρει την Πριγκιπέσα. Γέλασε κρυφά ο Πέτρος μέσα του και του απάντησε πως θα την βρούνε το βράδυ σε ένα ταβερνάκι- στέκι τους. Είναι ακόμα στη δουλειά.


Ο άνθρωπος, σχεδόν είχε γδάρει τα καθίσματα του αυτοκινήτου από την ανυπομονησία. Τσιτωμένος καθόταν στη θέση του συνοδηγού και ο Πέτρος τον κοιτούσε και δεν το πίστευε...

- Χαλάρωσε ρε μαλάκα και θα μου χαλάσεις το αμάξι! Δε μου λεγες, να πάρω το αγροτικό καλύτερα???

Χαμογέλασε απολογητικά και πήρε τα χέρια από το κάθισμα, ο Τάσος.

Στεκόντουσαν έξω από το μαγαζί και όταν άκουσε το γέλιο της από μέσα,πάγωσε. Μπήκε μπροστά ο Πέτρος και άνοιξε την πόρτα.

Μια παρέα με 5 περίπου άντρες καθόταν γύρω της. Εκείνη φορούσε ένα μαύρο φόρεμα. Τα μαλλιά της λυμένα, να καλύπτουν την πλάτη μέχρι χαμηλά τη μέση, φώτιζαν το δωμάτιο. Τα μαλλιά και τα μάτια της. Και το χαμόγελο. Ναι, και το χαμόγελό της. Έπαιζε μουσική λαϊκή και κάποιος από το βάθος φώναξε "Σπάστα Πριγκιπέσα μου!"

Εκείνη τράβηξε μια τζούρα από το τσιγάρο της και το έδωσε σε εκείνον που καθόταν δίπλα της να το κρατά. Σηκώθηκε αργά και έπιασε μια γωνία από το τραπεζομάντιλο. Περπατούσε αργά και τόσο, μα τόσο ερωτικά προς την πίστα, με τα ποτήρια και τα πιάτα να σπάνε πίσω της, καθώς κρατούσε ακόμα εκείνη την γωνία από το τραπεζομάντιλο. Τόσο φυσικό και για κείνη μα και για τους άλλους... σαν να το έκανε κάθε μέρα... όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της... κυρίως στις μαύρες της ,τις γόβες που πατούσαν τα γυαλιά ....
Ξεκίνησε το τραγούδι και εκείνη άφησε το το κομμάτι ύφασμα. Άρχισε να χορεύει....γυναίκα τραγουδάει, γυναίκα χορεύει.

"Μέχρι να γίνουμε άγγελοι, να βγάλουμε φτερά"....

Όλο το μαγαζί να την κοιτάζει... εκείνη με τα μάτια κλειστά, να κινείται σε ρυθμούς που ο Τάσος ποτέ δεν την είχε δει να κινείται. Με μια απλότητα και έναν αισθησιασμό πρωτόγνωρο... Ο χώρος γεμάτος από την ουσία της. Είχε μείνει αποσβολωμένος να κοιτάζει μια γυναίκα που έμοιαζε με κάποια... έμοιαζε με την Ελένη... την Ελένη του, μα όλοι τη φώναζαν Πριγκιπέσα..

Ο Πέτρος τον κοιτούσε να κοκκινίζει και να τα έχει χαμένα. Έσκυψε στο αφτί του και του είπε..

- Άκου αδελφέ, το ξέρεις πως είναι γυναίκα όμορφη και άνθρωπος καλός... όταν ήρθαμε εδώ, όλοι την αγάπησαν. Μέσα στα 6 αυτά χρόνια, μου την έχουν ζητήσει, 32 από τα πιο καλά και πιο πλούσια παιδιά της περιοχής. Σε όλους είπε όχι. Για αυτούς εδώ ,που την κοιτάνε, εσύ δεν είσαι ο Τάσος, είσαι ο "ΕΝΑΣ". Ναι, ναι, έτσι σε ξέρουν. Κάθε που μου τη ζήταγαν, πήγαινε η Πριγκιπέσα και τους έπιανε και τους μιλούσε και έλεγε σε όλους τα ίδια. Αυτά..
" Καλός είσαι και καλός άντρας θα γίνεις, όχι όμως για μένα. Μια οικογένεια για να πετύχει θέλει υποχωρήσεις και κατανόηση και αυτό σημαίνει αγάπη. Εγώ, έτσι, μόνον "ΕΝΑ" άντρα αγάπησα και άλλον δεν θα αγαπήσω αρκετά, για να μπορώ να του δώσω αυτά που μια οικογένεια χρειάζεται. Σε θέλω ευτυχισμένο και δεν μπορώ να σε κάνω."
Μετά από τις 5 πρώτες απορρίψεις, συνέχισε ο Πέτρος, της το κολλήσανε και έμεινε. Πριγκιπέσα. Όχι σαν εκείνες τις ακατάδεχτες τις ψυλομύτες, μα σαν εκείνες που στέκονται στα ψηλά των κάστρων παραθύρια και ενώ θέλουν να κατέβουν να αγγίξουν τον Πρίγκιπα, δεν μπορούν γιατί, πόρτες ο Πύργος δεν έχει. Τέτοια Πριγκιπέσα και η Ελένη μας, στον πύργο που μόνη της έφτιαξε για εκείνη...

Ο Τάσος έκλαιγε και το τραγούδι τελείωσε και εκείνη γύρισε προς το μέρος τους και τον κοίταξε στα μάτια και το μαγαζί έναν ψίθυρο έβγαζε... ο "Ένας" ο "Ένας" και εκείνη τον πήρε αγκαλιά όπως παλιά και του χάιδεψε τα μαλλιά και του ψιθύρισε "Καλωσήρθες"...


ΥΓ. Ελπίζω να είστε όλοι πολύ πολύ καλά! Να περνάτε καλά, να κάνετε μακροβούτια και να χαμογελάτε! Όπως θα καταλάβατε, έχω γυρίσει στην προσχολική ηλικία :P Παραμυθάκια λοιπόν, να γιάνουν οι πληγές... ελπίζω μέχρι να χρειαστεί να επανέλθω στους κανονικούς μου ρυθμούς, να έχω συνέλθει! Πέρασα βλέπετε από την τελευταία ανάρτηση πολλά...:P
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια και τις επισκέψεις. Όλους! Επίσης υπόσχομαι να σας επισκεφθώ με την πρώτη ευκαιρία...
Φιλιά σε όλους! Από τα δικά μου, τα τρελά, τα αλλοπαρμένα... Να είστε καλά!