Για πάντα!

Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας ε??
Πέρασε,πέρασε.... και μένα μου πέρασαν οι φρίκες... σχεδόν δηλαδή....
Και η λόξα με την απομόνωση μου πέρασε... ίσως γιατί απομονώθηκα..
Και η Αθήνα μου πέρασε... σε άλλη γη, σε άλλα μέρη είμαι.......

Θυμάσαι που σου έλεγα ότι από μικρή, η λέξη ΦΕΥΓΩ ήταν η αγαπημένη μου??
Το κάνω στις καλές, το κάνω και στις δύσκολες, το έκανα και τώρα. Είναι στη φύση μου, έλεγε η φιλενάδα μου... και τώρα το λέει δηλαδή..

"Εσύ θα φεύγεις και εγώ θα περιμένω πάντα... γιατί σε αγαπάω. Για αυτό" Το ήξερε εκείνη πριν το μάθω εγώ...

Το παίξαμε δυνατές μέχρι το τέλος. Δεν μπορώ να πω! Εγώ έλεγα μαλακίες να περνάει η ώρα και να σπάσει εκείνη η κρύα ατμόσφαιρα στα ΚΤΕΛ. Ο Γιώργος με κοίταγε. Μια εμένα και μία την Πόπη και η φιλενάδα μου, το έπαιζε ότι δεν τρέχει τίποτα.... έτσι για χαβαλέ κουβαλάγαμε 5 βαλίτσες στον Κηφισό...
Ε... μετά φορτώσαμε τα πράγματα, αγκαλιαστήκαμε, ξαναγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε και μπήκα στο λεωφορείο..

Αν με πόνεσε κάτι, από όλη αυτή την αλλαγή, δεν είναι ότι άφησα πίσω φίλους και γνωστούς και σπίτι και δουλειά και οικογένεια και γκόμενο και πήγα στου διαόλου τον κώλο...

Με πόνεσε αυτό που είδα από το κάθισμα 4 του πούλμαν.... Στη γωνία, που υποτίθεται δεν είχα ορατότητα, έγειρε η Πόπη στον ώμο του και εκείνος την πήρε αγκαλιά και την παρηγορούσε... Προσπαθούσε να φανεί δυνατή για μένα, σε μένα. Προσπαθούσε να σεβαστεί τις επιλογές μου και να με αγαπήσει με αυτές και για αυτές. Ακόμα και αν την κρατούσαν μακρυά μου. Όπως και θα την κρατήσουν άλλωστε. Κανένας άλλος δεν το έχει κάνει αυτό για μένα.

Λυπάμαι που το λέω, μα πιο πολύ, λυπάμαι που το συνειδητοποιώ.. Είμαστε σαν αδελφές,συνηθίζω να λέω .... μα ακόμα και οι αδελφές μου, δεν .... δεν αντέδρασαν έτσι....

Εγώ, μπορώ να νιώσω έτσι για κάποιον? Με την φυγή κάποιου?
Αναρωτιέμαι....
.
.
.
.
.
Μόνο για εκείνη...
Καταλήγω.

Κάποιοι, όταν ανακοίνωσα την απόφαση μου, με ρωτούσαν αν σκοπεύω να μείνω για πάντα εκτός. Εκτός Αθήνας δηλαδή.

Το για πάντα είναι σχετικό.... δεν έχει αρχή... δεν μπορείς να το καθορίσεις στο παρόν σου, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποτέ. Ας μην το επιδιώξεις .... δεν στο προτείνω...

Όταν αφήνεις τον εαυτό σου, να στηρίζετε στο για πάντα, να δουλεύει με δεδομένα που μόνο για πάντα δεν μπορούν να διαρκέσουν, το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να πληγωθείς... και αυτό, θα είναι για πάντα.

Για όσο μου αρέσει λοιπόν. Για όσο αναπνέω. Για όσο έχω λόγο να με κρατάει εδώ... Μπορεί και για πάντα μα δεν υπόσχομαι... μόνο ελπίζω.... Ας είναι εδώ το για πάντα μου.

Θα μιλάμε πιο σπάνια.... μα θα μιλάμε.... να είστε καλά... στο τώρα σας, στο μετά.... μακάρι στο για πάντα.....