Αλίμονο σου αν δεν θυμάσαι...

Χαχαχα....

Θυμάσαι που το ζήταγες?
Θυμάσαι που το μείωνες συνεχώς, λες και ήταν ευχή και κατάρα? Λες και ήταν για όλους τους άλλους, μα όχι για σένα?
Θυμάσαι τα βράδια που έκλαιγες?
Θυμάσαι που το έκρινες.. που το έλεγες χαζό και ανώφελο??
Τότε που το έψαχνες στις λάσπες κρύων κρεβατιών?
Που βιαζόσουν να το βρεις μόνο και μόνο για να το ακυρώσεις ?
Ποια?? Εσύ... η Λυδία η έμπειρη. Η Λυδία η δυνατή. Η Λυδία που δεν μπορεί να της πουλήσει έρωτα κανένας... γιατί, ο έρωτας είναι πράγμα ιερό... και δεν είναι για να προφέρετε από στόματα που το μόνο που ξέρουν, είναι να προφέρουν λέξεις των οποίων τη σημασία αγνοούν...
Θυμάσαι ένα βράδυ, κάτω από τα αστέρια, που μιλούσες και μιλούσες και ζητούσες από κάποιον πιο μεγάλο, να σου δώσει απαντήσεις? Και εκείνος σε άκουγε.. το θυμάσαι κούκλα μου? Εκείνο το τελευταίο που σου είπε το θυμάσαι ή μήπως η περίσσια σιγουριά σου, σε έκανε να το λησμονήσεις???

Δυο κουβέντες όλες και όλες, σαν προφήτης της νύχτας, φίλος των αστεριών... σαν να ήταν άλλος που πρόφερε εκείνες τις λέξεις... σαν να τις άκουσε ο Θεός που ενώνει τις καρδιές... ο Θεός που βαρέθηκε να τον βλαστημάς και δανείστηκε φωνή από τη δική του μόνο και μόνο για να σου απαντήσει...

"Αυτό που περιμένεις, θα έρθει. Το μεγάλο, το ένα, το θαύμα και η δύναμη μαζί, θα έρθει. Η μαγκιά, είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να το ζήσει... να μην το χαραμίσεις. Να μην το φοβηθείς..."

Τα θυμάσαι αυτά?
Ξεχνάς??
Μπα... όχι... δεν είσαι τέτοιο κορίτσι... μόνο να αμφισβητείς ξέρεις καλά...


Με τα πολλά ... νομίζω ήρθε ... και τώρα ψάχνω το κουράγιο, σαν άνθρωπος βλάσφημος να σώσω ότι προλαβαίνω... και την καρδία μου και την περηφάνια μου.
Γιατί τις είπα τις κουβέντες και τις θυμάμαι.

Ναι, το θυμάμαι...

Μάλλον δεν θα τον κρατήσω τούτο το λόγο μου...

"Στον Έρωτα" λέει " και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται... "

Δικαιολογίες....

Δικαιολογίες μιας ψυχής κουρασμένης... μιας γυναίκας που νόμιζε πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα... και μπορεί, δεν λέω... τα πάντα... τα πάντα εκτός από αυτό, που κάνει την καρδιά της να χτυπάει σε ρυθμούς αλλιώτικους... καινούργιους... όχι στεναχώριας. Όχι απογοήτευσης. Όχι πόνου μα χαράς....ευτιχίας...έρωτα...
...


Άντε να συνηθίσεις.. :P

Υ. Γ. Μου λέιψατε... τα κείμενα σας, εσείς... χωρίς να σας γνωρίζω με την πραγματική σημασία της λέξεως... μα αλήθεια... Τι παραπάνω να ξέρεις για κάποιον?? Η αλήθεια του καθενός, εδώ είναι.. μασκαρεμένη με ένα ψεύτικο όνομα, νομίζει πως κρύβεται...
Είμαι καλά. Πολύ καλά. Δεν λείπει τίποτα, δεν περισσεύει τίποτα. Μια περίεργη ολοκλήρωση. Ελπίζω να χαμογελάτε. Στα όμορφα, στα άσχημα, να χαμογελάτε.... όπως είπε και ένας Έλληνας ηθοποιός... "Η μέρα της κρίσης, δεν έφτασε ακόμα!"