Είμαι σε ένα internet cafe. Πανικός... "Ο" πανικός! Πιτσιρίκια χαμένα σε παιχνίδια που μα το θεό, ποτέ μου δεν κατάλαβα, κάπνα, δυνατή μουσική να μην μπορείς να μιλήσεις, να μην μπορείς να ακούσεις... δεν είμαι σίγουρη να σου πω...
Έχω σκεφτεί αμέτρητα πράγματα που θέλω να γράψω. Πριν έρθω.
Αυτή τη δεδομένη στιγμή, δεν μπορώ να ανακαλέσω κανένα...
Πάντως, έτσι για να έχουμε να λέμε δηλαδή, όσο μπαίνει το καλοκαίρι, όλα γίνονται ακόμα πιο όμορφα. Φυσικά και μας χαιρετάει στη γωνία, η ησυχία του χειμώνα αλλά οκ... όμορφα είναι...
Πολλή θάλασσα.... πολλά μπάνια, καινούργια δουλειά,καινούργιοι άνθρωποι... τι άλλο θες?
ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ???
Έχεις σκεφτεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά χρειάζονται κάτι... ένα θέμα να τους απασχολεί και να κρατάει ταυτόχρονα την ισορροπία.. έτσι, για να έχουν την δική τους, περίεργη και εγωκεντρική έννοια της ευτυχίας..?
Μπορεί να κάνω λάθος...
Τι χρειάζεται για να κάνεις κάποιον άλλον άνθρωπο, ευτυχισμένο?
Αυτή είναι η απορία μου σήμερα... και κάτι άλλο, πόσο τρελός μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κάνοντας ένα άλλο πρόσωπο να αισθάνεται καλά, μπορείς να κλέψεις λίγη από την ομορφιά, την αίγλη της στιγμιαίας ευτυχίας?
Πόσο τραγικό είναι να έχεις μπροστά σου, σαν συστατικά μιας εξωτικής συνταγής, όλα τα υλικά που νόμιζες ότι χρειάζονται σε σένα για να νιώσεις ευτυχισμένη, να κάνεις όλες τις μίξεις, όλες τις κινήσεις που υπαγορεύει η πολύπλοκη συνταγή που εσύ κάποια στιγμή του χρόνου επινόησες, αλλά τελικά, κάτι να κόβει και ακόμα και η γεύση που αυτό σου αφήνει, να μην σε ικανοποιεί....
Σημαίνει ότι εξελίχθηκες?
Σημαίνει ότι μαθαίνεις?
Να παρηγορήσω τον εαυτό μου??
Δεν ξέρω αν σε ρωτάω να μου πεις κάτι... δεν ξέρω αν ρωτάω εμένα να μου πω κάτι... δεν ξέρω τι ξέρω... ξεχνάω τι έμαθα.... ξεχνάω τον δρόμο που με έφερε εδώ αν και δεν τον χρειάζομαι ουσιαστικά αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θέλω να γυρίσω πίσω.
Όταν ονειρεύεσαι ένα περίεργο τύπο εκδίκησης ,αλλά ακόμα και τότε δεν είσαι σίγουρη ότι ο άλλος την δικαιούται πραγματικά. Αναρωτιέσαι ακόμα μήπως τελικά, εσύ έφταιξες... αυτό σε κάνει κακό άνθρωπο? Μαλάκα μήπως??
Το βρήκα... εγωιστή σε κάνει... νομίζω δηλαδή...
Βγάζεις άκρη με αυτά που γράφω??
Πόσα κύματα πρέπει να συναντήσεις στα ανοιχτά για να σου περάσει η ιδέα του πιθανού πνιγμού? Πόσα κύματα στα ανοιχτά πρέπει να συναντήσεις για να παραδεχθείς, ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Να δεχθείς ότι κάτι, είναι πιο δυνατό από σένα και να το σεβαστείς. Ίσως να σηκώσεις το κεφάλι σε μια τελευταία απόπειρα να επικοινωνήσεις με τον Θεό, να τον παρακαλέσεις να σε σώσει.... Πόσα κύματα??
Αυτά.
Τα λέμε....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
4 σχόλια:
"Πολλή θάλασσα.... πολλά μπάνια, καινούργια δουλειά,καινούργιοι άνθρωποι... τι άλλο θες?
ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ???"
Δεν ξερω. Νομιζα πως οταν θα τα βρισκα αυτα, ολα θα βρισκαν το δρομο τους. Αλλα μαζι με τα πραγματα μου, ειχα πακεταρει και τον εαυτο μου. Ιδιο και απαραλλαχτο να μ'ακολουθει. Τι αλλο θελω? Μηπως να σταματησω τα θελω μεχρι να εντοπισω τα μπορω? Μηπως τελικα μονο απο τον εαυτο μου προσπαθω να ξεφυγω ελπιζοντας πως θα καταφερει να ανακαινιστει και αυτος πλαι στα καινουρια ατομα, σπιτια, μερη? Και γιατι παντα το ξεχναω στη διαδρομη και επιστρεφω στην κατασταση που με ειχε διωξει εξαρχης?
"Έχεις σκεφτεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά χρειάζονται κάτι... ένα θέμα να τους απασχολεί και να κρατάει ταυτόχρονα την ισορροπία.. έτσι, για να έχουν την δική τους, περίεργη και εγωκεντρική έννοια της ευτυχίας..?
Μπορεί να κάνω λάθος..."
Και εν τελει ολο αυτο με καθιστα ανημπορη να δεχτω αγαπη,ικανοποιηση,χαρα. Τι να την κανω τοση ευτυχια? Παρακαλω για ισορροπια και οταν τη βρισκω, τρελαινομαι και τη διαλυω. Να 'ναι το αντιτιμο της χαρας? Η αισθηση οτι πρεπει να ξεπληρωνω καθε φορα με ενα ακριβες αντιτιμο θλιψης και τρικυμιας τις χαρουμενες στιγμες μου?
"και κάτι άλλο, πόσο τρελός μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κάνοντας ένα άλλο πρόσωπο να αισθάνεται καλά, μπορείς να κλέψεις λίγη από την ομορφιά, την αίγλη της στιγμιαίας ευτυχίας?"
Γιατι αντιστοιχα οταν κανω το ιδιο προσωπο να αισθανεται ασχημα(βλ. παραπανω) με τα δικα μου εγκεφαλικα μπερδεματα, νιωθω στο τετραπλο τη δικια του στεναχωρια. Να 'ναι οι τυψεις που δεν μπορω να κρατησω το μυαλο μου και την ψυχολογια μου στο ιδιο σχοινι με τον αλλο? Μαυρα με χρωματιστα δεν μπαινουν μαζι στο πλυντηριο. Ξεβαφω.
"Πόσο τραγικό είναι να έχεις μπροστά σου, σαν συστατικά μιας εξωτικής συνταγής, όλα τα υλικά που νόμιζες ότι χρειάζονται σε σένα για να νιώσεις ευτυχισμένη, να κάνεις όλες τις μίξεις, όλες τις κινήσεις που υπαγορεύει η πολύπλοκη συνταγή που εσύ κάποια στιγμή του χρόνου επινόησες, αλλά τελικά, κάτι να κόβει και ακόμα και η γεύση που αυτό σου αφήνει, να μην σε ικανοποιεί...."
Και γιατι αυτο αντι να με ωθει να προχωρησω, με καταστελλει ακομα περισσοτερο? Μηπως κυνηγαω μια στατικη κατασταση, μια ζωη σαν φωτογραφια, σ'εναν κοσμο που συνεχως κινειται και μεταλασσεται? Και αυτη η αισθηση του ανικανοποιητου γιατι αντι να με ενθαρυνει να εξελιχθω με απογοητευει? Τι αλλο θελω?
"Όταν ονειρεύεσαι ένα περίεργο τύπο εκδίκησης ,αλλά ακόμα και τότε δεν είσαι σίγουρη ότι ο άλλος την δικαιούται πραγματικά. Αναρωτιέσαι ακόμα μήπως τελικά, εσύ έφταιξες... αυτό σε κάνει κακό άνθρωπο? Μαλάκα μήπως??
Το βρήκα... εγωιστή σε κάνει... νομίζω δηλαδή..."
Πρωτα οι τυψεις και η αυτοτιμωρια και η αισθηση οτι αυτο το μυαλο δε θα σταματησει ποτε να ταλαιπωρει εμενα και τους γυρω μου. Να νιωθω ασχημα για ολα τα παιχνιδια που με βαζει να παιξω. Και επειτα να με πιανει το παραπονο, η αγανακτηση. Γιατι να χωρανε ολοι και οχι εγω? Ο εγωισμος. Φυσικα και ειναι ο εγωισμος που σε πιανει. Αλλα και παλι φταιω. Γιατι εγω ειμαι αυτη που προσπαθει να κουκουλωσει αυτην την κατασταση αντι να τη φτιαξω. Αλλα δεν ξερω πως φτιαχνεται. Και απλα φευγω. Η μαλλον ξεφευγω? Μεχρι την επομενη φορα που θα γαμησω μονη μου τον εαυτο μου.
Ευχαριστω για την τζαμπα ψυχαναλυση. Απλα να, βρισκομαι στην ιδια κατασταση. Και εχω ξαναβρεθει. Και πολυ φοβαμαι οτι θα ξαναβρεθω. Και αυτο το υποδηλωνει το γεγονος, οτι παλι σκεφτομαι να φυγω. Αλλα πλεον φοβαμαι. Φοβαμαι οτι το μυαλο μου που με ελεγχει, ειναι πιο δυνατο απο μενα. Οτι ο,τι και να κανω, οπου και να παω θα με οδηγησει στην ιδια κατασταση. Ισως να τρωγομαι με τα ρουχα μου, γιατι τα νιωθω να με στενευουν. Ισως να φταει το οτι ειμαι μικροκαμωμενη που νιωθω να περισσευω. Θελω να ξεπηδησω απο μεσα μου και να σταματησω να νιωθω στοιχειωμενη απο μια αορατη δυναμη και επιθυμια.
Υπομονή! Βρίσκεσαι σε μια περίεργη φάση της ζωής σου προφανώς κι όλα σου μοιάζουν μπερδεμένα. Τα παλιά χάνονται και σου λείπουν και τα καινούρια σε τρομάζουν και σε δειλιάζουν. Σκέψου θετικά κι όλα θα πάνε καλά. Η ζωή μας δεν θα ήταν όμορφη αν δεν μας έβαζε σε διλλήματα, αλλά βαρετά ανιαρή!
Καθε κυμα εχει την δική του συχνότητα... ποτε το ενα δεν μοιαζει με το αλλο... αλλο σ ανεβάζει, αλλο σε κατεβάζει και ειν ετοιμο να σε σκεπάσει... το ζητημα εινα να μπορεις παντα να κρατηθεις στην κορυφή του κύματος για να ταξιδευεις μαζί του αφοβα....
Καλό καλοκαιράκι ναχεις
Αρης
Και όμως, όσο ζεις παλεύεις να κολυμπάς και μαθαίνεις. Αλλά κάθε κύμα είναι διαφορετικό από το προηγούμενο...
Καλημέρα
Δημοσίευση σχολίου