ντολμαδακια

Θα αρχίσω να ψιθυρίζω.
Λέξεις μισές, λόγια κομμένα. θα έρχομαι και θα φεύγω. ουπς... αυτό το κάνω ήδη.

Κατάλαβες ότι πέρασε ο χρόνος?
Κάποιος λέει: τα χρόνια περνάνε, οι ώρες δεν περνάνε.
Νιώθω εγκλωβισμένη και ταυτόχρονα ελεύθερη. Νιώθω δυνατή και ταυτόχρονα αδύναμη και πάνω που είχα αρχίσει να συνηθίζω (ίσως και να γουστάρω) τον τίτλο της τρελής, μου χτυπάει την πόρτα η ισορροπία Γίνομαι ένας ισορροπημένος άνθρωπος.

Ας με σώσει κάποιος!!!

Δεν έχουν περάσει τόσα χρόνια πια... για όνομα δηλαδή! Απλά μεγαλώνω.
Επισήμως δηλαδή.
Και μέσα μου δηλαδή.

Σκάνε μύτη σιγά σιγά τα χρόνια πίσω από την πόρτα, σαν παιδάκια που βγάζουν μόνο το κεφαλάκι τους όταν ξέρουν πως θα τα μαλώσεις που δεν κοιμούνται ενώ τους είπες ήδη καληνύχτα.
Δεν τα συμπαθώ τα παιδιά. Ούτε εκείνα με συμπαθούν.
Και τα χρόνια... και αυτά, δεν τα συμπαθώ.

Ξαφνικά που λες, μοιάζουν όλα ξεκάθαρα. Όλα όσα θέλω. Νιώθω ότι έχω όλο τον χρόνο μπροστά μου αλλά και ότι ταυτόχρονα, πρέπει να βιαστώ για να τα προλάβω όλα.
Όλα τα όνειρα να τα κάνω αλήθεια. όλα τα ταξίδια μου, δρόμο. όλες τις σκέψεις λόγια. Και να μη με νοιάζει.

Θέλω να μοιράσω την αλήθεια μου παντού. Και δεν με νοιάζει. Αν με ρωτήσεις, θα απαντήσω οπότε... τουλάχιστον ας είσαι προετοιμασμένος.

Δεν έχει νόημα και ταυτόχρονα σημαίνει τα πάντα.
Δε με νοιάζει τίποτα και πεθαίνω να μάθω τα πάντα.
Δεν είναι αστείο και δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω.

Ισορροπία Αισθημάτων και θέλω σε σχέση με τα μπορώ και τα πρέπει.

Σαν ντολμαδάκια, τυλιγμένα με σκηνές από την ζωή μου και κρύβουν μέσα την ουσία του "προσεχώς". όχι πολύ αλμυρά. Όχι πολύ ξινά. Να γεμίζουν το στόμα με γεύση

Η ζωή μου σήμερα και χθες, είναι σερβιρισμένα ντολμαδάκια όταν γυρνάς σπίτι μετά από τη δουλειά.