Πάλι

Πάλι εσένα στο μυαλό

Αχ, πάλι, πάλι...

Πάλι εσένα στο μυαλό έχω και ταξιδεύω...

Το όνειρο μας, το όνειρο που χάθηκε
Αχ, πάλι, πάλι...
Το όνειρο που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω...

Παράξενε μου έρωτα

σεβντά μου πεισματάρη
να κάτεχα η αγάπη μας
ήντα τροπή θα πάρει

 

Χίλια και πλέον πράγματα

Μια καλημέρα το πρωί, μια καληνύχτα πριν πλαγιάσεις.

Ένα «έχεις δίκιο», ένα «έτσι είναι». Πάντα με το μέρος σου.

Γιατί έτσι είναι η αγάπη.

Χίλια και πλέον πράγματα αλλά όχι αντικειμενική. Όχι υπομονετική. Και.....καμιά φορά ψευτρα.

Κρίμα.

Ομόκεντροι κύκλοι.

Βόλτες γύρω από το ίδιο κέντρο, ίδιο συμβάν, ίδια στιγμή. Βόλτες.

Συμβαίνει  ξέρεις…

Συμβαίνει να πηγαίνεις μπρος και πίσω, να κινείσαι κυκλικά νομίζοντας ότι περπατάς μπροστά και έτσι, για την δική σου μαλακισμένη λογική, απλά να δημιουργείς κύκλους. Άλλες φορές πιο κοντά στον άξονα, άλλες πιο μακριά αλλά τι να λέει? Οι ομόκεντροι κύκλοι δεν σε πάνε πουθενά.

Γυρνάνε όλα. Όλα όσα έχουν ποτέ συμβεί, ξανασυμβαίνουν για να μην ξεχάσεις αυτά που έμαθες ή για να τα μάθεις καλύτερα γιατί μία φορά δεν σου έφτασε. Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες.

Σήμερα ήρθε πάλι μια από τις στιγμές που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Ήρθε στο ανάποδο για να μου αποδείξει ότι δεν έμαθα. Να με κάνει να αισθάνομαι τύψεις.

Δεν της έκανα το χατίρι. Στα κομμάτια πια. Βαρέθηκα.

Πίσω στους ομόκεντρους κύκλούς, σαν άξονες της ύπαρξης μας, κινούμε τα λόγια και τις μέρες μας κυκλικά. Για να αφήσουμε το σημάδι μας. Να πούμε ότι κάτι κάναμε. Το γαμώτο είναι ότι σπάνια ξαπλώνουμε το βράδυ έχοντας στο μυαλό μας μια στιγμή της ημέρας που να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Πριν τον ύπνο για να κάνει την ανάπαυση πιο πολύ σαν διάλειμμα παρά σαν ζωτική λειτουργία.

Σαν να βάζουμε τον εαυτό μας να φορτίσει, μήπως  και αύριο δεν μας φτάσει η μπαταρία από τις πολλές «κλήσεις», από τα πολλά και απίστευτα που θα συμβούν.

Το τραγικό είναι ότι τις περισσότερες φορές, απλά δεν «χτυπάει το τηλέφωνο» …. Τζάμπα τόσες ώρες στη φόρτιση.

Βέβαια θα μου πεις… πρέπει και να μοιράσεις τον αριθμό σου. Να είσαι ανοιχτός. Αλλά και πάλι… όταν δεν σταματάει να χτυπάει ανούσια, δεν λέει.

Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος ο άνθρωπος.

Αυτά.

stop

Σταμάτα.
Σκέψου και σταμάτα.
Νιωσε και σταμάτα.
Σε νιώθω. Για αυτό, σταμάτα.
Δεν αντέχω άλλο....σταμάτα.

αϋπνίες

Έχω πεθάνει στην αϋπνία τελευταία. Πρέπει να κόψω τους καφέδες.

Έχει πολύ ησυχία το βράδυ. Σου αφήνει χώρο να σκέφτεσαι. Εεε… εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο καλό λοιπόν ένα σερί από αϋπνίες.

Πολλά τα δεδομένα ρε γαμώτο.

Ξεκίνησα κει ένα καινούργιο βιβλίο. «Το ταξίδι που λέγαμε» . είναι τέλειο!

Δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω.

Καληνύχτα…..

restart

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια."

Καθόμουν και κοιτούσα τις αντανακλάσεις που δημιουργούσαν τα φώτα από τα μαγαζιά στο μικρό λιμάνι. Χρωματιστοί δρόμοι. Ψεύτικοι δρόμοι? Μπορεί.

Σκεφτόμουν εκείνους τους καθρέφτες. Τις αντανακλάσεις του εαυτού μας.

Αν δεις μπροστά σου κάποιον που να κάνει τα λάθη που εσύ πάντα φοβόσουν. Τα δικά σου λάθη. Αυτά που σου κόβουν την ανάσα. Να μιλά όπως ξέρεις ότι θα μπορούσες και εσύ και παρακαλάς να μην ξεφύγεις ποτέ τόσο.

Να βλέπεις δηλαδή τον άσχημο εαυτό σου, που κρατάς καλά φυλακισμένο, σε κάποιον άλλο.

Μπροστά σου. στα μάτια σου μπροστά. Και να τσακώνεσαι μαζί του. Πως πρέπει να νιώσεις?

Νιώθω σα να τσακώνομαι με τον κακό μου εαυτό. Πρώτη φορά φοβάμαι … ίσως γιατί ξέρω πόσο κακιά μπορώ να γίνω. Δεν φοβάμαι μήπως χάσω. Φοβάμαι μήπως ξεφύγω.

Θέλω να μισήσω και νιώθω να καταλαβαίνω. Όχι να δικαιολογώ αλλά να καταλαβαίνω.

Τραγικό, έτσι?

Εγώ θα είμαι εκεί. Να την πιάσω από τα μαλλιά και να την τραβήξω να σταθεί στα πόδια της όταν το μόνο που θα θέλει θα είναι να μείνει πεσμένη εκεί. Κάτω.

Εγώ θα την πιάσω από τους ώμους να ταρακουνήσω το μέσα της. Σαν ένα μπουκάλι με άμμο, θα της κάνω χώρο στο μέσα της όταν νιώσει ότι ξεχειλίζει γιατί πάντα χωράει κι άλλο. Δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό θα της φωνάζω και θα κλαίει δυνατά.

Τώρα δεν την ακούω. Ακούω της τσιρίδες της αλλά όχι το μέσα της. Κάνω ησυχία να νιώσει ασφαλής. Να μπορεί να βγάλει σε μένα την παράνοια και να την κοιτάω στα μάτια. Να νιώσει ασφαλής. Πόσο πολύ να φοβάται τώρα. Πόσο να τρέμει τον ίδιο της τον εαυτό… πόσο επώδυνο το ασυνείδητο σου να καταργεί τα όρια. Να μην  έχεις στοπ. Να μην υπάρχει λόγος και αιτία. Να υπάρχει μόνο αυτή η υπερχείλιση θυμού….

Ο κακός μου εαυτός μπροστά μου.

Αλλάζω θέμα.

Ξέρεις… αν σου πει κάποιος «κομμένα τα παγωτά» παθαίνεις ένα ταράκουλο. Φωνάζεις κλαις, αναρωτιέσαι γιατί να σου το κάνει αυτό. Νιώθεις λίγος, ότι δεν αξίζεις, ότι υποτάσσεσαι στην λάθος απόφαση του άλλου. Κι αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή πλησιάσει και σου δώσει μια κουταλιά, κέρδισε! Κέρδισε γιατί νομίζεις ότι κέρδισες εσύ. Σε καθησυχάζει. Την δεύτερη μέρα σου δίνει μισή κουταλιά και σου λες πως το υπόλοιπο είναι στο ψυγείο αν θέλεις. Κέρδισε, μόλις έκοψε σε κάποιον το παγωτό. Μέχρι να το καταλάβεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν το ήθελες τόσο τελικά…. ότι κάτι λείπει μεν αλλά οκ.

Είδες? Λέξεις = δύναμη. Καθησυχάζεις και μένει ο άλλος με την εντύπωση ότι από επιλογή δεν τρώει παγωτό. Και είναι και πολύ ουάου που το κατάλαβε και το έκοψε. Γαμώ τα παιχνίδια του μυαλού γαμώ.

Δεν θέλω να τα κάνω αυτά. Μπορώ να μου κάνω restart? Ένα Update έστω? Να έρθω λίγο στο τώρα γιατί βαρέθηκα το πριν και το μετά.

Αυτά.

Φιλιά κι αγάπη.

ε... τι να κάνω.... και αυτοί οι στίχοι μου αρεσουν :P

Σκάλωσα με το Κορκολη....

Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' αυτόν τον άνεμο τον γκρίζο
μες στο λευκό της μοναξιάς
μου είχες μάθει να ελπίζω
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' αυτό το χάδι της ομίχλης
ήθελες πάντα τη ζωή που΄ναι μπροστά μου να μου δείχνεις
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
στο χώμα σύννεφο βουλιάζει
σ' ένα χαμόγελο γλυκό που
τώρα δίπλα μου χλομιάζει
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' ένα φιλί που έχει παγώσει
σε μια υπόσχεση μικρή
που ψάχνει για να μας πληγώσει

Κι έχω μια διαίσθηση, φοβάμαι
φοβάμαι εσένα, φοβάμαι εμένα
φοβάμαι τις νύχτες που γίναμε ένα
φοβάμαι τη μέρα που ίσως σε χάσω
φοβάμαι ποτέ μου πως δε θα ξεχάσω
φοβάμαι...κι έχω μια διαίσθηση φοβάμαι

Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
στο χώμα σύννεφο να μοιάζει
σ' ένα χαμόγελο γλυκό που
τώρα δίπλα μου χλομιάζει
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' ένα φιλί που έχει παγώσει
σε μια υπόσχεση μικρή
που ψάχνει για να μας πληγώσει

Σκόνες.

δεν μιλάω αλλά κάτι θέλω να πω...
Αϋπνίες.
Δεν είμαι κουρασμένη...ένα μικρό κενό μόνο. θα γεμίσει.
Εντολές. Αποφασίζω και μετά τρέχω να ικανοποιήσω τις παράλογες απαιτήσεις του εαυτού μου.

Είναι περίεργο όμως. Αυτό ίσως περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.
Περίεργο.

Συγύρισα και το σπίτι (που τη θυμήθηκα αυτή τη λέξη?)
΄Σκεφτηκα πως αν θέλω να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου, καλό θα ήταν να αρχίσω από το σπίτι.
Ξέρεις τι έμαθα?
Η σκόνη, σε όλες τις τις μορφές και σημασίες, κρύβεται καλά. Κάτω από κρεβάτια, πίσω από έπιπλα και αφήνει τον άδειο χώρο καθαρό. Δεν θα την έπαιρνα χαμπάρι. Αλήθεια.
Ο αέρας την ξεσκέπασε.
Κοιμάμαι με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή και ο αέρας βοήθησε.

Πάντα έτσι γίνετε. Ένα μελτεμάκι αλλαγής, λέξεων, πράξεων και ξαφνικά αναρωτιέσαι πως σκατά ανέπνεες τόσο καιρό και δεν πνίγηκε από τη σκόνη. του δωματίου, της ζωής σου.

Και τι νομίζεις???
είναι εύκολο το καθάρισμα??? Πολύ ζόρι αδελφάκι μου! Και μέχρι να το πάρεις απόφαση και όσο μένεις γονατισμένος στα πατώματα να κυνηγάς τις σκόνες και μετά που νιώθεις σα να σε πάτησε τρένο από την κούραση.

Δεν μ'αρεσει. Κάτι λείπει και βαριέμαι να ψάξω. Όχι τι λείπει. Πως να το καλύψω.

Και τι πειράζει δηλαδή? ας μη το καλύψω.
Έχω γίνει δυνάστης του εαυτού μου λέει η Αλεξία.
Η Δώρα με λέει αχάριστη... ότι τόσες επιλογές δε μου φτάνουν.

Και άλλη μια φορά βρίσκομαι κάπου για πρώτη φορά. Ακόμα μια φορά, εκτός πεπατημένης.
Από την άλλη όμως, δεν υπάρχουν παντού δρόμοι. Θα ήταν κρίμα να είχαν όλα τα μέρη περπατηθεί.

Αυτά.
Ζορίζομαι αλλά θα ξαναέρθω.

Να βάλω και το σκόνη και θρύψαλα που μου αρέσουν οι στίχοι??
Θα το βάλω κι ας ειναι λιγουλακι μελοδραματικό!