Ομόκεντροι κύκλοι.

Βόλτες γύρω από το ίδιο κέντρο, ίδιο συμβάν, ίδια στιγμή. Βόλτες.

Συμβαίνει  ξέρεις…

Συμβαίνει να πηγαίνεις μπρος και πίσω, να κινείσαι κυκλικά νομίζοντας ότι περπατάς μπροστά και έτσι, για την δική σου μαλακισμένη λογική, απλά να δημιουργείς κύκλους. Άλλες φορές πιο κοντά στον άξονα, άλλες πιο μακριά αλλά τι να λέει? Οι ομόκεντροι κύκλοι δεν σε πάνε πουθενά.

Γυρνάνε όλα. Όλα όσα έχουν ποτέ συμβεί, ξανασυμβαίνουν για να μην ξεχάσεις αυτά που έμαθες ή για να τα μάθεις καλύτερα γιατί μία φορά δεν σου έφτασε. Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες.

Σήμερα ήρθε πάλι μια από τις στιγμές που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Ήρθε στο ανάποδο για να μου αποδείξει ότι δεν έμαθα. Να με κάνει να αισθάνομαι τύψεις.

Δεν της έκανα το χατίρι. Στα κομμάτια πια. Βαρέθηκα.

Πίσω στους ομόκεντρους κύκλούς, σαν άξονες της ύπαρξης μας, κινούμε τα λόγια και τις μέρες μας κυκλικά. Για να αφήσουμε το σημάδι μας. Να πούμε ότι κάτι κάναμε. Το γαμώτο είναι ότι σπάνια ξαπλώνουμε το βράδυ έχοντας στο μυαλό μας μια στιγμή της ημέρας που να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Πριν τον ύπνο για να κάνει την ανάπαυση πιο πολύ σαν διάλειμμα παρά σαν ζωτική λειτουργία.

Σαν να βάζουμε τον εαυτό μας να φορτίσει, μήπως  και αύριο δεν μας φτάσει η μπαταρία από τις πολλές «κλήσεις», από τα πολλά και απίστευτα που θα συμβούν.

Το τραγικό είναι ότι τις περισσότερες φορές, απλά δεν «χτυπάει το τηλέφωνο» …. Τζάμπα τόσες ώρες στη φόρτιση.

Βέβαια θα μου πεις… πρέπει και να μοιράσεις τον αριθμό σου. Να είσαι ανοιχτός. Αλλά και πάλι… όταν δεν σταματάει να χτυπάει ανούσια, δεν λέει.

Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος ο άνθρωπος.

Αυτά.