23 Νοε 2011

Όνειρα


Μετράς τον χρόνο αντίστροφα και ξεχνάς γιατί.
Κάτι περιμένεις, κάτι θέλεις, κάτι …. και τρέμεις.
Τρέμεις μήπως και όσα ονειρεύτηκες, δεν χωράνε σε τούτο το δωμάτιο. 
Αναρωτιέσαι αν πρέπει να το αλλάξεις και αυτό just to be sure.
Ο καθένας μας ονειρεύεται μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει αλλά μόνο όταν το όνειρο γίνει πραγματικότητα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι άξιζε ο χρόνος που ξοδέψαμε να το τριγυρνάμε στο μυαλό μας… σωστά?

10 Νοε 2011

Κορίτσι

Το τελευταίο από τα παιδιά... κορίτσι.
Φόβος και τρόμος. Ασφαλής μέσα σε εισαγωγικά.
Πετάς τον έρωτα σου σε πόδια βρώμικα ανδρών που δεν θα καταλάβουν.
Τρομάζεις να καταλάβουν.
Λες "σε θέλω για το σεξ" και ακούς την καρδιά σου να κάνει ήχους αλλιώτικους στην αναμονή της απάντησης που καμιά φορά είναι απλά ένα νεύμα θετικό και εκεί σταματάει για λίγο (η καρδιά σου) και έπειτα επανέρχεται σαν από ηλεκτροσόκ.
Θες να φύγεις μετά αλλά μένεις γιατί εσύ το είπες πρώτη. Γιατί έτσι είναι οι άντρες. Γιατί έτσι έμαθες. Γιατί κανένας δεν θα σε πληγώσει. Και περνιέσαι για δυνατή στα μάτια των άλλων.
Μια αγκαλιά να σου δοθεί και θα σπάσεις... αυτό φοβάσαι.
Την αληθινή αγκαλιά.

10 Οκτ 2011

Συνάρτηση πραγμάτων.


Οι άνθρωποι είναι βράχοι…

Άλλοι είναι κρυμμένοι στη θάλασσα, άλλοι στα βουνά, άλλοι στους πιο ξερούς τόπους και αυτό από μόνο του, φτάνει να τους χαρακτηρίζει.

Δεν μετακινούνται εύκολα όμως… όμως ο αέρας, ο ήλιο και η θάλασσα τους φθείρουν…. Όσο πιο άγριος και μεγάλος ο βράχος, τόσο πιο δύσκολο να αλλάξει. Όχι όμως αδύνατο.

Τρίβονται λοιπόν και παίρνουν σχήμα στρογγυλό. από τον ήλιο, τον αέρα και τη θάλασσα. Από τις εμπειρίες τους δηλαδή. Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας – μεταμόρφωσης, τρίβονται. Η πέτρα δεν εξαφανίζεται. Δε χάνεται. Απλά… παίρνει τη μορφή της άμμου. Αφήνει κάτι από την αλλαγή. Όπως τα φίδια το δέρμα τους…

Ξέρεις τι μένει? Να βρεθεί κάποιος να τους σπρώξει. Πρέπει όμως να γίνει την κατάλληλη στιγμή. Όταν δηλαδή ο ήλιος, ο αέρας και ή το νερό, έχουν τελειώσει τη δουλειά τους, ανώδυνα ή επώδυνα.Τότε εκείνος ο κάποιος, δίνει μία και καθορίζει την πορεία του βράχου. Σχεδόν δηλαδή! Εξαρτάται από τη δουλειά των διαβρωτικών στοιχείων … του ήλιου, του νερού και του αέρα. Γιατί… καμία φορά, ο βράχος είναι πιο σκληρός σε κάποια σημεία. Πιο μαλακός σε άλλα.

Έχουμε λοιπόν την ώθηση και το σχήμα που πήραμε, μας κυλάει.

Ο δρόμος… άλλος και αυτός…

Ο δρόμος αλλάζει κάθε λεπτό. Μπορεί να συναντήσουμε και άλλους βράχους που κυλούν… κάποιους που μπορεί να σκαλώσουν μεταξύ τους όταν λόγο σχήματος και ώθησης ενωθούν οι πορείες τους και κολλάνε εκεί. Γίνονται κομμάτι του τοπίου και δέχονται τις «επιθέσεις» του αέρα, του ήλιου και της βροχής μαζί. Σαν ένα.

Εκτός… εκτός και αν ρίξει κεραυνούς… φως. Γιατί και οι κεραυνοί αλλάζουν τους βράχους. Έχω δει βράχους που έσπασαν στη μέση από το χτύπημα του κεραυνού και έχασαν κάθε ελπίδα να κυλήσουν πάλι… γιατί όταν έχεις το σχήμα κομμένου πορτοκαλιού, δεν μπορείς να κυλήσεις. Μένεις να περιμένεις τον ήλιο, τη βροχή και τον αέρα να σε αλλάξουν πριν σε κάνουν άμμο… να έχεις έστω την τύχη να γίνεις πετραδάκι και ας είναι πιο γρήγορο το ταξίδι.

Και η άμμος…. Δεν είναι κακή η άμμος. Είναι όλα όσα πετάμε από πάνω μας για να πάρουμε σχήμα. Είναι όλα όσα δεν θέλουμε ή δεν χρειαζόμαστε ή αυτό που κάποιος κάποια στιγμή, διεκδίκησε και κατάφερε ίσως να μας αποσπάσει. Είναι αυτό που κανείς δεν μπορεί να κρατήσει στα χέρια. Αυτό που κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλα. Γίνετε λάσπη με το νερό, σκόνη με τον ήλιο, θόρυβος με τον αέρα.

Μένουν και κάτι κομμάτια που είναι έτοιμα να φύγουν και δεν φεύγουν και γίνονται βάρος και καμιά φορά, χωρίς να το επιδιώκουμε, καθορίζουν την κατεύθυνση στην οποία κινούμαστε.

Άλλα ξέρεις πως είναι αυτά. Νομίζουμε ότι υπερπηδάμε εμπόδια όμως απλά αλλάζουμε την πορεία μας μπροστά τους. Εξαιτίας τους ίσως.

Έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος. Έτσι είναι το τοπίο. Θα χει βροχές και ήλιο και αέρα και εμείς, αν είμαστε τυχεροί, θα κυλάμε και θα σκοντάφτουμε σε αυτά που ίσως κάποιοι ξεφορτώθηκαν κατά τη διάρκεια της δικής τους πορείας. Σε αυτά που άδοξα διέκοψαν την πορεία τους, σε αυτά που δεν βρέθηκε κάποιος να δώσει ώθηση για να ξεκινήσουν το ταξίδι. Ίσως και στα βράχια με σχήμα κομμένου πορτοκαλιού.

Το θέμα είναι ότι πάντα μετράει το σχήμα μας, η ώθηση που δεχτήκαμε και το πόσο δυνατά φυσάει η βρέχει.

Συνάρτηση πραγμάτων.

27 Σεπ 2011

απο φλόγα, φωτιά



Τι γίνεται όταν νιώθεις τη φωτιά να πλησιάζει αλλά το μέσα σου είναι λάβα???

Νομίζω μόλις ένιωσα την απειλή εξελίχθηκα. Πριν μια φλόγα ήμουν. Μια φλόγα με προοπτικές …

Και τώρα, τώρα λάβα.

Κάτι μου λέει ότι θα κερδίσω πάλι.

Κάτι μου λέει ότι όλα θα τα καταστρέψω πάλι. Μένω κλεισμένη και κρατάω τους άλλους ασφαλής και τώρα κάτι γίνετε…

Κάτι που θα με κάνει να χυθώ… να κυλήσω.

Όποιος καεί, κάηκε.

Πάνε χρόνια που έχει να μου συμβεί κι είναι τόσο δυνατό που με φοβάμαι…

Μετά θα κλειστώ πάλι…

18 Σεπ 2011

αλα παλαιά...


Δεν ξέρω τι με πιάνει αγόρι μου
καθώς η νύχτα πλησιάζει
καημός που την ημέρα χάνεται
μόλις νυχτώνει μ' αγκαλιάζει
Αγόρι μου

Αγόρι μου αγόρι μου
ανάσα μου και αίμα μου
χαρά μου χαρά μου κι άνθρωπέ μου
Αγόρι μου αγόρι μου
αλήθεια μου και ψέμα μου
κι ατέλειωτε, κι ατέλειωτε καημέ μου

Δεν ξέρω τι με πιάνει αγόρι μου
Καθώς η νύχτα με τυλίγει
μες τις σκιές της πάντα χάνομαι
ψάχνοντας τη χαρά τη λίγη

Αγόρι μου αγόρι μου
ανάσα μου και αίμα μου
χαρά μου χαρά μου κι άνθρωπέ μου
Αγόρι μου αγόρι μου
αλήθεια μου και ψέμα μου
κι ατέλειωτε, κι ατέλειωτε καημέ μου

Μπορείς να κάνεις ό,τι θες
μπορείς και να μη μ' αγαπάς
και να χαρίζεις όπου θέλεις τα φιλιά σου
Πήρα απ' το χέρι σου νερό
να το ξεχάσω δε μπορώ
ακόμα κι αν θα στερηθώ την αγκαλιά σου

Πήρα απ΄το χέρι σου νερό
τώρα θα πάρω τον καημό
και θα γυρίσω στα παλιά μου τα λημέρια
Εκεί που λιώνει η ζωή
εκεί που σβήνει η χαρά
εκεί που χάνονται ο ήλιος και τ' αστέρια


Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση
έκανα στάση στη δική σου γειτονιά
με αγωνίες και καημούς έχω χορτάσει
είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση

Να είχα το κουράγιο
την αγκαλιά σου να την απαρνιόμουνα
να είχα το κουράγιο
στη γειτονιά σου να μην ξαναρχόμουνα

Είχα λουλούδια στην καρδιά και συ μια πέτρα
κάτσε και μέτρα πόσο μου ‘κανες κακό
τι μου ‘χεις δώσει και τι πήρες κάτσε μέτρα
είχα λουλούδια στη καρδιά και συ μια πέτρα

Να είχα το κουράγιο
την αγκαλιά σου να την απαρνιόμουνα
να είχα το κουράγιο
στη γειτονιά σου να μην ξαναρχόμουνα

14 Σεπ 2011

μηλο


.....και η άσχημη μάγισσα, πήρε ένα ακόμα μήλο από το καλάθι του κοριτσιού και είπε ψιθύρισε ευχαριστώ πίσω από τα σαπισμένα της δόντια. «Μπράβο» της είπε μα το κοριτσι δεν το χάρηκε. Κάτι ποιο δραματικό περιμένει κανείς από τις μάγισσες.

Και μετά έκλαψε από ανακούφιση κι ας δεν είχε από την αρχή να φοβάται κάτι. Για εκείνο το κενό μόνο… για το «Μπράβο» που κερδισε με κόπο και δεν μπορούσε να μοιραστει... ίσως για αυτό να κλαίει.

13 Σεπ 2011

Δεν είναι.

Κάνεις μπρος και πίσω γιατί έτσι μπορείς να λειτουργήσεις. Μπρος και πίσω.


Κάνεις μπρος και πίσω γιατί φρικάρεις εσύ και θες να φρικάρεις τον κόσμο. Να μην είσαι η μόνη.

Κάνεις μπρος και πίσω γιατί τρέμεις την αλήθεια σου. Κι έτσι, την πετάς στα μούτρα του άλλου, να φύγει από πάνω σου.

Κάνεις μπρος και πίσω για να μοιράσεις ευθύνες στα θέλω σου. Που σε έφτασαν εδώ. Που ακόμα τα θέλεις.

Κάνεις μπρος και πίσω γιατί έτσι νομίζεις είναι καλύτερα . Δεν είναι κούκλα. Δεν είναι.

12 Σεπ 2011

....



του έλεγε για τ αστέρια και εκείνο του χάριζε αστεράκια της θάλασσας....

3 Σεπ 2011

δικο σου.


Μη κοιτάς.

Η μάλλον κοίτα… δες γιατί δεν έχω άλλο τρόπο.

Οκ. Έχω κι άλλο τρόπο αλλά φοβάμαι. Με ξέρεις … πάντα φοβάμαι.

Μου λείπεις, σου θυμώνω, τα βάζω μαζί μου, μετά φταις  εσύ. Μετά γελάω που τα σκέφτομαι. Μετά κλαίω που δεν φεύγεις από το μυαλό μου και καταλήγω εδώ.

Στο ασφαλές, σου λέω. Στο κουτάκι μου που άνοιξες, σου λέω. Τα περίεργα και τα καλά και τα κακά και τα τρελά μου με τον κίνδυνο να με καταλάβεις. Χαζό. Με έχεις καταλάβει ήδη.

Θα σου πω ένα παραμύθι.

Ένα παραμύθι χωρίς πρίγκιπες και γοβάκια. Ένα παραμύθι για μια σκιουρίνα και ένα ψάρι.



Η σκιουρίνα ήταν ένα πολύ περήφανο, περίεργο εγωκεντρικό πλάσμα. Αχόρταγο. Ήθελα όλα να τα δει και να τα ζήσει και έτσι με τα μικρά της ποδαράκια, γύρισε όλα τα μέρη! Πήγε σε βουνά και σε ποτάμια, σε λίμνες και δάση και δεν σταματούσε να κινεί το κορμί της από δω και από εκεί, να χορτάσει τα μάτια της. Τα πουλιά που γνώριζε στα ταξίδια της, της λέγανε για τη θάλασσα και εκείνη τα σνόμπαρε γιατί φοβόταν. Δεν ήξερε κολύμπι. Το ήξερε ότι αν πήγαινε στη θάλασσα, δεν θα ήταν πια το ίδιο ασφαλής. Δεν θα μπορούσε να βασιστεί στα πόδια της που την πήγαιναν μέχρι τώρα παντού και έτσι, απέφευγε τη θάλασσα. Πέρασε ο καιρός και εκείνη είχε περπατήσει σχεδόν όλους τους δρόμους που είχε ονειρευτεί.



Ένα πρωινό του Νοέμβρη, την βρήκε στους ουρανούς, με ένα φίλο της πουλί, να της δείχνει τα νησιά. Εκείνος κουράστηκε και έτσι προσγειώθηκαν σε ένα από αυτά. Το πιο μακρινό.



Έμεινε εκεί να περπατά και να μαθαίνει. Να μαθαίνει εκείνη. Να μαθαίνει να χαμογελά και πως τελικά, ίσως να μην είναι και τόσο τραγικό να έχεις θάλασσα γύρω γύρω. Να μην μπορείς να φύγεις. Γιατί να πας να φύγεις αν σου αρέσει η παρέα εκεί?



Στις βόλτες της στο λιμάνι, γνώρισε ένα ψάρι. Ήταν ένα πολύ δυνατό ψάρι με μεγάλα πτερύγια και εγωισμό. Δυνατό και περίεργο.



Κάθισε εκεί και άρχισαν να μιλάνε. Το χαζό το ψάρι. ήταν τόσο πολύ δυνατό και δεν το ήξερε! Είχε τόσο μεγάλη αντοχή στο κολύμπι που μπορούσε να γυρίσει όλες της θάλασσες του κόσμου και εκείνο έμενε να κολυμπά μόνο γύρω από το νησί.



-Χαζό! Γιατί δεν ταξιδεύεις??

-Εσύ, γιατί δεν σταματάς να ταξιδεύεις?



Και η σκιουρίνα σκέφθηκε αυτό που είπε το ψάρι, γιατί κανείς δεν την είχε ποτέ ρωτήσει κάτι τέτοιο. Δεν ήξερε τι να απαντήσει γιατί πάλι φοβήθηκε.

Και έκαναν μια συμφωνία. Η σκιουρινα θα άφηνε λίγη από την ελευθερία της και το ψάρι λίγο από τους φόβους τους. Θα ξεχνούσαν το πόσο διαφορετικοί μοιάζουν και θα επικεντρώνονταν στο πόσο ίδιοι είναι.



Ξεκίνησαν λοιπόν να ταξιδεύουν μαζί. Η σκιουρίνα κλείστηκε σε ένα καράβι και ταξίδευε το αιγαίο πάνω κάτω και το ψάρι, άρχισε να κολυμπά πιο μακριά από το νησί, δίπλα στο πλοίο της σκιουρίνας.

Το βράδυ, η σκιουρίνα ανέβαινε στο κατάστρωμα και έσκυβε να δει το ψάρι που κολυμπούσε στα νερά. και το ψάρι έβλεπε τις αντανακλάσεις της στο νερό και έβγαινε λίγο στην επιφάνεια. Συζητούσαν με τις ώες και γελούσαν και μάθαιναν ο ένας τον άλλο.



Καμιά φορά τσακωνόντουσαν γιατί έτσι γίνεται με τους σκίουρους και τα ψάρια που μοιάζουν. Τότε η σκιουρίνα κατέβαινε στα αμπάρια να νιώθει το ψάρι κοντά της και ας μην τη βλέπει και εκείνο κολυμπούσε τόσο κοντά στο σκαρί του πλοίου που ήταν σχεδόν επικίνδυνο.



Και περνούσαν έτσι μέρες, νύχτες, μήνες μέχρι που η σκιουρίνα άρχιζε να αισθάνονται τρελή. Ότι δεν μπορεί δηλαδή να νιώθουν τόσο έντονη την παρουσία ο ένας του άλλου και έτσι, ο εγωισμός έκανε μια βόλτα και την άφηνε να ανέβει στο κατάστρωμα και να ψάξει το ψάρι.



Εκείνο, που ήξερε πια τη σκιουρίνα του, καμιά φορά έκανε το κορόιδο όταν έβλεπε τις αντανακλάσεις της στο νερό. Έπαιρνε μια βαθιά ανάσα αγάπης, μια επιβεβαίωση ότι δεν χάθηκε, ότι είναι ακόμα εδώ και μετά καθόταν εκεί κριμένος. Να μην τον δει. Να καταλάβει η εγωίστρια σκιουρίνα.



Άλλα βράδια πάλι, πήγαινε πολύ κοντά στο πλοίο και χτύπαγε την ουρά του και η σκιουρίνα ξύπναγε από τον θόρυβο και κρυφογέλαγε κάτω από τα σκεπάσματα της και καμιά φορά λίγο πιο δυνατά, να την ακούσει το ψαράκι, να χαμογελάσει κι αυτό.



Και επειδή αυτό το παραμύθι, δεν έχει τέλος, δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Μπορώ να σου πω πως οι θάλασσες δεν τελειώνουν. Και τα νάζια δεν τελειώνουν. Και η άλλη…. Δεν τελειώνει.

Άντε λοιπόν…. Καλά μας πεισματάρικα ταξίδια.. J

1 Σεπ 2011

εικόνες


και πιάσανε δουλεια τα αντισωματα. αυτοσυντήρηση.
εκείνη η φαντασία λίγο μου τα χαλάει. εντάξει... πολύ μου τα χαλάει.
δημιουργει εικόνες. πλαθει το παρόν με τα θέλω μου και μου σερβίρει .... διπλή βότκα να συνέλθω.
χρησιμοποιούμε αυτά που γνωρίζουμε για να φανταστούμε αυτα που μας είναι άγνωστα.
όταν όμως ασυνήδητα καταλήγεις να φτιάχνεις εικόνες που δεν θες να κοιτάξεισ?
εκει σε θέλω...

Αυτά.

29 Αυγ 2011

Πάλι

Πάλι εσένα στο μυαλό
Αχ, πάλι, πάλι...
Πάλι εσένα στο μυαλό έχω και ταξιδεύω...
Το όνειρο μας, το όνειρο που χάθηκε
Αχ, πάλι, πάλι...
Το όνειρο που χάθηκε να ξαναβρώ γυρεύω...




Παράξενε μου έρωτα
σεβντά μου πεισματάρη
να κάτεχα η αγάπη μας
ήντα τροπή θα πάρει


 


25 Αυγ 2011

Χίλια και πλέον πράγματα

Μια καλημέρα το πρωί, μια καληνύχτα πριν πλαγιάσεις.
Ένα «έχεις δίκιο», ένα «έτσι είναι». Πάντα με το μέρος σου.
Γιατί έτσι είναι η αγάπη.
Χίλια και πλέον πράγματα αλλά όχι αντικειμενική. Όχι υπομονετική. Και.....καμιά φορά ψευτρα.
Κρίμα.

20 Αυγ 2011

Ομόκεντροι κύκλοι.




Βόλτες γύρω από το ίδιο κέντρο, ίδιο συμβάν, ίδια στιγμή. Βόλτες.

Συμβαίνει  ξέρεις…

Συμβαίνει να πηγαίνεις μπρος και πίσω, να κινείσαι κυκλικά νομίζοντας ότι περπατάς μπροστά και έτσι, για την δική σου μαλακισμένη λογική, απλά να δημιουργείς κύκλους. Άλλες φορές πιο κοντά στον άξονα, άλλες πιο μακριά αλλά τι να λέει? Οι ομόκεντροι κύκλοι δεν σε πάνε πουθενά.



Γυρνάνε όλα. Όλα όσα έχουν ποτέ συμβεί, ξανασυμβαίνουν για να μην ξεχάσεις αυτά που έμαθες ή για να τα μάθεις καλύτερα γιατί μία φορά δεν σου έφτασε. Και κάπως έτσι περνάνε οι μέρες.

Σήμερα ήρθε πάλι μια από τις στιγμές που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Ήρθε στο ανάποδο για να μου αποδείξει ότι δεν έμαθα. Να με κάνει να αισθάνομαι τύψεις.

Δεν της έκανα το χατίρι. Στα κομμάτια πια. Βαρέθηκα.



Πίσω στους ομόκεντρους κύκλούς, σαν άξονες της ύπαρξης μας, κινούμε τα λόγια και τις μέρες μας κυκλικά. Για να αφήσουμε το σημάδι μας. Να πούμε ότι κάτι κάναμε. Το γαμώτο είναι ότι σπάνια ξαπλώνουμε το βράδυ έχοντας στο μυαλό μας μια στιγμή της ημέρας που να μας κάνει να χαμογελάσουμε. Πριν τον ύπνο για να κάνει την ανάπαυση πιο πολύ σαν διάλειμμα παρά σαν ζωτική λειτουργία.



Σαν να βάζουμε τον εαυτό μας να φορτίσει, μήπως  και αύριο δεν μας φτάσει η μπαταρία από τις πολλές «κλήσεις», από τα πολλά και απίστευτα που θα συμβούν.

Το τραγικό είναι ότι τις περισσότερες φορές, απλά δεν «χτυπάει το τηλέφωνο» …. Τζάμπα τόσες ώρες στη φόρτιση.



Βέβαια θα μου πεις… πρέπει και να μοιράσεις τον αριθμό σου. Να είσαι ανοιχτός. Αλλά και πάλι… όταν δεν σταματάει να χτυπάει ανούσια, δεν λέει.



Με τίποτα δεν είναι ευχαριστημένος ο άνθρωπος.



Αυτά.


17 Αυγ 2011

stop

Σταμάτα.
Σκέψου και σταμάτα.
Νιωσε και σταμάτα.
Σε νιώθω. Για αυτό, σταμάτα.
Δεν αντέχω άλλο....σταμάτα.

15 Αυγ 2011

αϋπνίες


Έχω πεθάνει στην αϋπνία τελευταία. Πρέπει να κόψω τους καφέδες.

Έχει πολύ ησυχία το βράδυ. Σου αφήνει χώρο να σκέφτεσαι. Εεε… εδώ που τα λέμε δεν είναι και τόσο καλό λοιπόν ένα σερί από αϋπνίες.

Πολλά τα δεδομένα ρε γαμώτο.

Ξεκίνησα κει ένα καινούργιο βιβλίο. «Το ταξίδι που λέγαμε» . είναι τέλειο!

Δεν θυμάμαι τι ήθελα να πω.

Καληνύχτα…..

13 Αυγ 2011

restart

Κι είπε ποτέ σου μην τους πεις
τι άσχημοι που μοιάζουν,
αυτοί που σε σιχαίνονται
μα στέκουν και κοιτάζουν.
Κι είπε ποτέ σου μην κοιτάς
τον άλλον μες τα μάτια,
γιατί καθρέφτης γίνεσαι
κι όλοι σε σπαν' κομμάτια."



Καθόμουν και κοιτούσα τις αντανακλάσεις που δημιουργούσαν τα φώτα από τα μαγαζιά στο μικρό λιμάνι. Χρωματιστοί δρόμοι. Ψεύτικοι δρόμοι? Μπορεί.

Σκεφτόμουν εκείνους τους καθρέφτες. Τις αντανακλάσεις του εαυτού μας.

Αν δεις μπροστά σου κάποιον που να κάνει τα λάθη που εσύ πάντα φοβόσουν. Τα δικά σου λάθη. Αυτά που σου κόβουν την ανάσα. Να μιλά όπως ξέρεις ότι θα μπορούσες και εσύ και παρακαλάς να μην ξεφύγεις ποτέ τόσο.

Να βλέπεις δηλαδή τον άσχημο εαυτό σου, που κρατάς καλά φυλακισμένο, σε κάποιον άλλο.

Μπροστά σου. στα μάτια σου μπροστά. Και να τσακώνεσαι μαζί του. Πως πρέπει να νιώσεις?

Νιώθω σα να τσακώνομαι με τον κακό μου εαυτό. Πρώτη φορά φοβάμαι … ίσως γιατί ξέρω πόσο κακιά μπορώ να γίνω. Δεν φοβάμαι μήπως χάσω. Φοβάμαι μήπως ξεφύγω.

Θέλω να μισήσω και νιώθω να καταλαβαίνω. Όχι να δικαιολογώ αλλά να καταλαβαίνω.

Τραγικό, έτσι?

Εγώ θα είμαι εκεί. Να την πιάσω από τα μαλλιά και να την τραβήξω να σταθεί στα πόδια της όταν το μόνο που θα θέλει θα είναι να μείνει πεσμένη εκεί. Κάτω.

Εγώ θα την πιάσω από τους ώμους να ταρακουνήσω το μέσα της. Σαν ένα μπουκάλι με άμμο, θα της κάνω χώρο στο μέσα της όταν νιώσει ότι ξεχειλίζει γιατί πάντα χωράει κι άλλο. Δεν έχει άλλη επιλογή. Αυτό θα της φωνάζω και θα κλαίει δυνατά.

Τώρα δεν την ακούω. Ακούω της τσιρίδες της αλλά όχι το μέσα της. Κάνω ησυχία να νιώσει ασφαλής. Να μπορεί να βγάλει σε μένα την παράνοια και να την κοιτάω στα μάτια. Να νιώσει ασφαλής. Πόσο πολύ να φοβάται τώρα. Πόσο να τρέμει τον ίδιο της τον εαυτό… πόσο επώδυνο το ασυνείδητο σου να καταργεί τα όρια. Να μην  έχεις στοπ. Να μην υπάρχει λόγος και αιτία. Να υπάρχει μόνο αυτή η υπερχείλιση θυμού….

Ο κακός μου εαυτός μπροστά μου.

Αλλάζω θέμα.

Ξέρεις… αν σου πει κάποιος «κομμένα τα παγωτά» παθαίνεις ένα ταράκουλο. Φωνάζεις κλαις, αναρωτιέσαι γιατί να σου το κάνει αυτό. Νιώθεις λίγος, ότι δεν αξίζεις, ότι υποτάσσεσαι στην λάθος απόφαση του άλλου. Κι αν εκείνη τη δεδομένη στιγμή πλησιάσει και σου δώσει μια κουταλιά, κέρδισε! Κέρδισε γιατί νομίζεις ότι κέρδισες εσύ. Σε καθησυχάζει. Την δεύτερη μέρα σου δίνει μισή κουταλιά και σου λες πως το υπόλοιπο είναι στο ψυγείο αν θέλεις. Κέρδισε, μόλις έκοψε σε κάποιον το παγωτό. Μέχρι να το καταλάβεις, θα συνειδητοποιήσεις ότι δεν το ήθελες τόσο τελικά…. ότι κάτι λείπει μεν αλλά οκ.

Είδες? Λέξεις = δύναμη. Καθησυχάζεις και μένει ο άλλος με την εντύπωση ότι από επιλογή δεν τρώει παγωτό. Και είναι και πολύ ουάου που το κατάλαβε και το έκοψε. Γαμώ τα παιχνίδια του μυαλού γαμώ.

Δεν θέλω να τα κάνω αυτά. Μπορώ να μου κάνω restart? Ένα Update έστω? Να έρθω λίγο στο τώρα γιατί βαρέθηκα το πριν και το μετά.

Αυτά.

Φιλιά κι αγάπη.

8 Αυγ 2011

ε... τι να κάνω.... και αυτοί οι στίχοι μου αρεσουν :P

Σκάλωσα με το Κορκολη....



Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' αυτόν τον άνεμο τον γκρίζο
μες στο λευκό της μοναξιάς
μου είχες μάθει να ελπίζω
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' αυτό το χάδι της ομίχλης
ήθελες πάντα τη ζωή που΄ναι μπροστά μου να μου δείχνεις
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
στο χώμα σύννεφο βουλιάζει
σ' ένα χαμόγελο γλυκό που
τώρα δίπλα μου χλομιάζει
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' ένα φιλί που έχει παγώσει
σε μια υπόσχεση μικρή
που ψάχνει για να μας πληγώσει

Κι έχω μια διαίσθηση, φοβάμαι
φοβάμαι εσένα, φοβάμαι εμένα
φοβάμαι τις νύχτες που γίναμε ένα
φοβάμαι τη μέρα που ίσως σε χάσω
φοβάμαι ποτέ μου πως δε θα ξεχάσω
φοβάμαι...κι έχω μια διαίσθηση φοβάμαι

Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
στο χώμα σύννεφο να μοιάζει
σ' ένα χαμόγελο γλυκό που
τώρα δίπλα μου χλομιάζει
Εδώ δεν ήρθαμε ποτέ
σ' ένα φιλί που έχει παγώσει
σε μια υπόσχεση μικρή
που ψάχνει για να μας πληγώσει

Σκόνες.

δεν μιλάω αλλά κάτι θέλω να πω...
Αϋπνίες.
Δεν είμαι κουρασμένη...ένα μικρό κενό μόνο. θα γεμίσει.
Εντολές. Αποφασίζω και μετά τρέχω να ικανοποιήσω τις παράλογες απαιτήσεις του εαυτού μου.

Είναι περίεργο όμως. Αυτό ίσως περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα.
Περίεργο.

Συγύρισα και το σπίτι (που τη θυμήθηκα αυτή τη λέξη?)
΄Σκεφτηκα πως αν θέλω να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου, καλό θα ήταν να αρχίσω από το σπίτι.
Ξέρεις τι έμαθα?
Η σκόνη, σε όλες τις τις μορφές και σημασίες, κρύβεται καλά. Κάτω από κρεβάτια, πίσω από έπιπλα και αφήνει τον άδειο χώρο καθαρό. Δεν θα την έπαιρνα χαμπάρι. Αλήθεια.
Ο αέρας την ξεσκέπασε.
Κοιμάμαι με την μπαλκονόπορτα ανοιχτή και ο αέρας βοήθησε.

Πάντα έτσι γίνετε. Ένα μελτεμάκι αλλαγής, λέξεων, πράξεων και ξαφνικά αναρωτιέσαι πως σκατά ανέπνεες τόσο καιρό και δεν πνίγηκε από τη σκόνη. του δωματίου, της ζωής σου.

Και τι νομίζεις???
είναι εύκολο το καθάρισμα??? Πολύ ζόρι αδελφάκι μου! Και μέχρι να το πάρεις απόφαση και όσο μένεις γονατισμένος στα πατώματα να κυνηγάς τις σκόνες και μετά που νιώθεις σα να σε πάτησε τρένο από την κούραση.

Δεν μ'αρεσει. Κάτι λείπει και βαριέμαι να ψάξω. Όχι τι λείπει. Πως να το καλύψω.

Και τι πειράζει δηλαδή? ας μη το καλύψω.
Έχω γίνει δυνάστης του εαυτού μου λέει η Αλεξία.
Η Δώρα με λέει αχάριστη... ότι τόσες επιλογές δε μου φτάνουν.

Και άλλη μια φορά βρίσκομαι κάπου για πρώτη φορά. Ακόμα μια φορά, εκτός πεπατημένης.
Από την άλλη όμως, δεν υπάρχουν παντού δρόμοι. Θα ήταν κρίμα να είχαν όλα τα μέρη περπατηθεί.

Αυτά.
Ζορίζομαι αλλά θα ξαναέρθω.

Να βάλω και το σκόνη και θρύψαλα που μου αρέσουν οι στίχοι??
Θα το βάλω κι ας ειναι λιγουλακι μελοδραματικό!


31 Ιουλ 2011

Repeat ακομα....

Απόψε και πάλι θα φτιάξω ένα πλάνο
θα βρω μια στιγμή, ένα λάθος
θα γίνω εικόνα και λόγος.



27 Ιουλ 2011

Μόλις κατάλαβα.

Μου αρεσουν οι ανθρωποι που ριχνουν τις ταμπελες.

Σπανε τα καλουπια επειδη δεν χωρανε.

16 Ιουλ 2011

Σε λίγο.

Είμαι ξυπόλυτη και περπατάω… κοιτάζω χαμηλά, σαν το βάρος στο κεφάλι μου να μην αντέχεται και βλέπω μόνο τη γη… βλέπω τα πέλματα μου να κάνουν βήματα. Αργά. Σταθερά. Αν κοιτάξω λίγο πίσω, βλέπω και τα χνάρια μου.

Ακούω τον ήχο μου αλλά και άλλά και άλλους… άλλους ανθρώπους να γελάνε, να κλαίνε να παίζουν να …ζουν. Νιώθω. Νιώθω και τον ουρανό επάνω μου. Τον φαντάζομαι γαλάζιο με μερικά αδύναμα άσπρα σύννεφα. Είμαι τόσο βέβαιη, που δεν κοιτάζω να το επιβεβαιώσω και κάπως έτσι πορεύομαι…

Μετά τα βήματα μου αρχίζουν να γίνονται πιο γρήγορα… μου αρέσει! Και η βουή του κόσμου είναι ακόμα εκεί όμως έτσι όπως αναπτύσσω ταχύτητα είναι ακόμα πιο μπερδεμένοι οι ήχοι που βγάζουν και πριν το καταλάβω, τρέχω.

Γρήγορα… και πλέον η βοή δεν έχει σημασία. Ότι κι αν είναι. Δεν έχει σημασία και τρέχω …. Τρέχω και μετά νιώθω το αδιέξοδο. Μια φωνή με σταματά. Και τα πόδια μου καίνε γιατί είναι ακίνητα και το αδιέξοδο δεν το βλέπω μόνο την φωνή ακούω να μου το περιγράφει και την ψυχή μου να μου λέει πως έτσι είναι.

Και πάλι κοιτάω τα πέλματα μου που πλέον είναι σταθερά. Ακίνητα. Και το βλέπω. Και το νιώθω. Τις ψιχάλες μια βροχής δίπλα μου. «Μα ο ουρανός μου είναι γαλάζιος» σκέφτομαι και κάνω να συνεχίσω όμως δεν μπορώ. Τα πόδια μου δέσανε με το χώμα. Και κάνω να κοιτάξω πίσω και βλέπω τα χνάρια μου να τα σβήνει η βροχή. Σαν να μην περπάτησα. Να μην έτρεξα ποτέ. Και η βροχή δυναμώνει και γίνεται μπόρα σαν ένα κορίτσι που γίνεται γυναίκα. Με τόση δύναμη να με χτυπάει και εγώ ακόμα να νομίζω πως ο ουρανός μου είναι γαλάζιος.

Βάζω λίγη παραπάνω δύναμη και σηκώνω το κεφάλι. Και βλέπω τον ουρανό μου γεμάτο γκρι σύννεφα και από πίσω δυο φεγγάρια…. Η βροχή να με κάνει μούσκεμα και το πρόσωπό μου να μοιάζει με κάποια που ξέρω… που ξέχασε να ξεβαφτεί και οι σταγόνες τις βροχής - που μοιάζουν με δικά της δάκρυα - έφτιαξαν μαύρες ρωγμές στο δέρμα.

6 η ώρα. Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σε λίγο θα είναι σαν να μην έτρεξα ποτέ. Σε λίγο.



Ελιγμοι.

Δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά πάντα οι αποφάσεις παίρνονται ασυνείδητα…
Εννοώ μπαίνεις στο τρυπάκι να σκέφτεσαι κάτι σαν να μην έχει ήδη αποφασιστεί Προβληματίζεσαι, ζορίζεσαι και στο τέλος κάνεις αυτό που ήξερες ότι θα γίνει από την αρχή…
Για ότι μας προβληματίζει δηλαδή… έχουμε τη λύση…
Την κρατάμε στην άκρη και αφού μαστιγώσουμε καλά καλά τον εαυτό μας, τότε γυρνάμε πίσω και τη μαζεύουμε…
Νομίζω ένστικτο το λένε…
Αυτό… που βλέπεις να έρχονται τα πράγματα και κάνεις χαζούς ελιγμούς, ταχα μου να το αποφύγεις.
Σκατά.

26 Ιουν 2011

παπούτσια

Και μετά, ήρθαν οι αλλαγές..
Η μια μετά την άλλη... να ταρακουνάνε τον μικρόκοσμο της...αυτές των 10 ρίχτερ απλά την διέλυαν.. συντρίμμια να μαζέψεις και τέτοια... αλλά.. αλλά..

Για φαντάσου... μέσα από την καταστροφή, έρχεται η μέρα που εξουθενωμένος από την προσπάθεια του να τα ξαναχτίσεις όλα από την αρχή, κάθεσαι στην άκρη του μικρόκοσμου σου και να... είναι όλα καινούρια. Όλα. Πιο γερά θεμέλια, πιο όμορφα και περιποιημένα όλα. Όλα.

Αυτά ισχύουν αν φυσικά παραδεχθούμε ότι ο καθένας ζει στον κόσμο του.
λοιπόν... το παραδέχομαι!

Ψάχνω να βρω και το κέντρο του. Και μπερδεύομαι και μένω να περιστρέφομαι γύρω από τον άξονα μου, προσπαθώντας να ισορροπήσω. Αν έχω ένα δικό μου κόσμο, τι είναι αυτό που
είναι τόοοοσο σημαντικό που να γίνει το κέντρο του?

Υπάρχει δηλαδή η πιθανότητα να έχω πολλά κέντρα ή είναι υποχρεωτικά ένα??

Καιιιιιι.... οι δώδεκα πόντοι πάνε στα .... παπούτσια μου!
Αφού πρέπει να βρω το κέντρο, αυτό είναι τα παπούτσια μου. το πιο σημαντικό πράγμα ever! όπου με πάνε.... Πειράζει που το κέντρο μου κάνει βόλτες?
Μπα...

«Ονειρεύομαι πράγματα που δεν έχουν ποτέ υπάρξει - και μετά λέω στον εαυτό μου: Γιατί όχι;».
George Bernard Shaw

11 Ιουν 2011

Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο του να απωλεσουμε την ποιότητα μας…

Σε όλα….
Σε αυτά που θέλουμε, σε αυτά που μπορούμε, στο πως σκεφτόμαστε και πράττουμε
Σκόντο με άλλα λόγια. Σε όλα.
Υπάρχει τρόπος? Αν ναι… πάντα απαιτεί κόπο.
Ότι δίνεις, παίρνεις…

Μου τελειώσανε οι ατάκες.

10 Φεβ 2011

Εφυγα.

αν εγω αρχίσω να λέω, εσύ θα καταλάβεις?
αν αρχίσω να υποθέτω, θα με σταματάς στα λάθος μου? θα σιωπείς στα σωστά μου?
Νομιζω γελάω. Τωρα.
πως μπορεί ένας ανθρωπος να προκαλεί αισθήματα και εξάρτηση μόνο με την παρουσία του. με την αύρα του.
οταν απομακρύνετε από κοντά σου, διαλυεται το συννεφο της ομίχλης και όλα πια επανέρχονται στα φυσιολογικά....σου είναι αδιάφορος.
εφυγα αγάπη ....
Ακόμα μια φορά. Έφυγα.

4 Ιαν 2011

δεν ξέρω.

Ακούω τις ιστορίες των άλλων και τρομάζω πολύ...
Φοβάμαι πως και σε μένα κάπως έτσι θα γίνει.

Το βλέπω ότι έρχεται.
Το βλέπω και συ μου λες να μη φοβάμαι.
Να ζήσω το τώρα.
Να σου έχω εμπιστοσύνη...

και εγώ το βλέπω να έρχεται κατά πάνω μας. Κατά πάνω μου δηλαδή. Και που είμαστε αγκαλιά? Τι να λέει ...

Έχω μια αίσθηση πως την ώρα εκείνη απλά θα εξαφανισθείς από δίπλα μου και όλο αυτό το μαύρο ... το σκοτάδι , ό φόβος με τους τόνους σκιών θα διαλυθεί πάνω μου.

Ή θα με διαλύσει.

δεν είναι παράλογος φόβος. δεν είναι απωθημένα, δεν είναι το παρελθόν , δεν είναι καχυποψία. Αυτό θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω.

Να ΜΕ αντιμετωπίσω δηλαδή.

Είναι ότι το ξέρω. Ότι το βλέπω. δεν ξερώ μόνο με τι ταχύτητα έρχεται. Δεν ξέρω πότε θα μας ή με φτάσει.
Άλλοτε μοιάζει να τρέχει σαν τρελό Άλλοτε να πηγαίνει αργά. Σαν να σέρνετε σχεδόν.
Και μόνο που συνεχίζει να κινείται, μου φτάνει.

Μα τι λέω?