29 Ιαν 2008

....αλλιώς θα προσπεράσει!

ok... την παλεύω δεν είναι αυτό...
κάτι με χαλάει όμως... δεν μπορώ να το προσδιορίσω ρε γαμώτο. Από την άλλη ίσως και να κάνω λάθος...
Δεν σκοπεύω να πιέσω κανέναν ούτε καν το εαυτό μου ... πάω για μια τελείως φλου κατάσταση, και μου το γυρνάς τούμπα! Χαλάρωσε ρε φίλε! Χαλάρωσε και χαμογέλα... σου πάει ρε γαμώτο...
Δεν έχω ζήσει το μεγάλο και τα χρόνια περνάνε και φοβάμαι... σχεδόν ζηλεύω εκείνη την απλότητα του να δηλώνεις ότι ένας άνθρωπος που ξέρεις ελάχιστα (γιατί τι είναι δύο χρόνια μπροστά στα τριάντα που έχεις ζήσει ήδη) είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού σου...
Σχεδόν ντρέπομαι να το παραδεχτώ ότι δεν το έχω ζήσει.... Γράφω και γράφω κομμάτια κλεμμένα, φορτωμένα με τα αισθήματα που άλλοι μου περιέγραψαν που εγώ έζησα τμήματα τους μόνο... Έχω ζήσει κάποια αλλά ... πως να στο πω και σένα, που ψάχνεσαι να διαβάσεις κάτι καλό, θέλω αυτό που δημιουργεί εκρήξεις μέσα σου...
Με καταλαβαίνεις?... Τι ζητάω τώρα...
Θέλω αυτό για το οποίο έχουν επιλέξει να φύγουν άνθρωποι... να θυσιαστούν! και περνάει ρε φίλε ο καιρός... και εγώ το μόνο που καταφέρνω είναι να ζω με δειγματάκια του μεγάλου, του ατελείωτου, του θαύματος...
Μαζόχα θα με πεις και θα έχεις δίκιο... Η συνήθεια όμως κυριαρχεί στις μέρες μας και την χόρτασα!
Θέλω αυτό που μπορεί να με σκοτώσει... όσο και να το κυνηγάω δεν βγάζει πουθενά.. θα έρθει μόνο του... και αν δεν έρθει??? Αυτοί που δεν το έχουν ζήσει (μέσα και εγώ) δεν είναι λειψοί?
Κι αν όχι γιατί παρακαλώ τόσο νταβατούρι?
Ότι του φανεί του Λωλό Στεφανή βραδιάτικο... απ'αλλου ξεκίνησα όμως...
Δεν τις παιδεύω τις φάσεις πλέον... αν κάτσει έκατσε... μένω ανοιχτή, έχω ξεφορτωθεί τις παρωπίδες και έρχεσαι εσύ και μου κάνεις παιχνιδάκια... βρε δε γαμείς λέω εγώ...
οκ.. κάπως (μαντεύω πως) είσαι εδώ... στο κόσμο μου... δεν σε κάλεσα όμως χέρομαι που ήρθες...
Μην τρομάζεις όμως με τις ιστορίες μου.... είναι το κομμάτι εκείνο που δεν μπορώ να βγάλω στην παλιοπαρέα, στην κολλητή, σε σένα.... στον κόσμο δεν τολμάω να πω... θα με έλεγες παρανοϊκή..
Κάποτε ήτανε μολύβι και τώρα είναι πληκτρολόγιο και?
Λες πως σου αρέσει που χαμογελάω συνέχεια... είναι γιατί τα λέω κάπου φάτσα... γιατί είναι πράγματα που δεν μπορώ να εξηγήσω αλλά τα αισθάνομαι... sorry! έτσι είναι όμως...
Θα άντεχες να στα έλεγα? άσε θα απαντήσω εγώ... δεν θα το άντεχες και ξέρεις γιατί? (πάλι εγώ θα απαντήσω) γιατί δεν στέκουν.... είναι απλά πράγματα, πολύ απλά για να τα δεχτούμε κάποιες φορές... χάνουμε το νόημα ψάχνοντας τον λάκκο...
Please σταμάτα τα παιχνίδια και .... μην τρομάζεις τα περισσότερα είναι μνήμες και τα υπόλοιπα ecstasy για να φεύγω που και που από την γαμημένη την καθημερινότητα, την γεμάτη πρέπει...

8 σχόλια:

Aristodimos είπε...

Ειναι λυτρωση να αφηνεις τον εαυτό σου να ξεσπά και να εκφραζεται ελεύθερα αδιαφορώντας για το αν αρεσει αυτο που θα πεις ή οχι στους αλλους...
Και ναι , δεν εισαι η μόνη που δεν εχεις ζησει όσα θαθελες να σε απογηώσουνε... οσα θάθελες να γεμίσουν την ψυχή σου , να σε ταξιδέψουν... Λίγοι ομως οι τυχεροι που το καταλαβαίνουν και το παραδεχονται οπως εσυ...
Αυτη η παραδοχη σε κανει πιο αληθινή κι εξω απο πρεπει και κλισέ...
Μεινε παντα ετσι...
Αρης

Λυδία είπε...

Καλησπέρα Άρη! Έλα να αλλάξουμε λέω εγώ... έλα να αλλάξουμε σκηνικά και παραστάσεις, όνειρα και εικόνες, ήχους και μελωδίες... οχι να μεγαλώσουμε, να αλλάξουμε.. σε πίσμα αυτών που ελπίζουν να μείνουμε στάσιμοι σε μέρη που είναι λίγα για όνειρα.. στενά για φαντασία....

Καλως ήρθες!

Trioza Urticae είπε...

ludia! δεν ξερω αν υπαρχει το άλλο μας μιό αυτό που περιγραφεται γλαυφηρότατα στο "Περιφάνια και προκαταλήψη" ή στους "Ατελειωτους αρραβώνες". Ξερω όμως οτι για να το βρεις πρεπει σίγουρα να νιώθεις και λίγο πλήρης με τον εαυτό σου. Και πληρότητα δεν σου δίνουν τα ecstasy (όπως κ αν γράφεται)! Αυτά σου πέρνουν το εγώ σου και σε ρουφούν σε μία ΔΙΝΗ! Κριμα δεν είναι?
Ασε λοιπόν τους φίλους που τους λένε χαπάκια και μαθε να είσαι χαρούμενη μαυτα που έχεις εξ ορισμου. Εχεις δυο πόδια? δυο χέρια? Εχεις δουλειά? Εχεις ΜΙΑ στιγμή στη ζωη σου η οποία σε έκανε χαρούμενη που γεννηθηκες?
Εχεις φίλους? Χόρεψες ποτέ στη βροχή? Κοιμηθηκες αγκαλια με ενα βιβλιο? Εκλαψες με μια ταινία? Χάρηκες τη ζωη σου ως . . . s1ngle?
Έφαγες όρθια στο νεροχύτη? Αισθάνθηκες ανεξάρτητη? Ερωτεύτηκες τη ζωη? Τον Έρωτα? Πηγες το γύρω της γης? Περπάτησες στην πόλη? Χαίρεσαι που ήσουνα αρκετά γρήγορο σπερματοζωάριο? Που ήσουν αρκετά υπομονετική 7-8-9 μήνες και που είδες το φως του κόσμου? 'Φχαριστήθηκες τα 30 σου χρόνια?

Trioza Urticae είπε...

ειτε ναι, ειτε οχι, σκέφτηκες να αφήσεις τα "έκσταση" και να ΖΗΣΕΙΣ, μήπως και φτάσεις την έξταση?
Ευχαριστώ για το χρόνο σου...!

Ανώνυμος είπε...

τελευταίο comment I swear!!!
το ξαναδιάβαζα και μου ήρθε να μοιραστώ μαζί σου κάτι.
γράφεις: για να φεύγω που και που από την γαμημένη την καθημερινότητα, την γεμάτη πρέπει... γιατί να φεύγεις? παω στοιχημα οτι η καθημερινότητα σου ειναι γεματη εμπνευση και γεγονότα! Αγαπησε τη ζωή σου και γραψε μας για αυτήν, tip: κοίτα από το παράθυρό σου. ΓΥΡΩ σου περναν οι πιο ενδιαφεροντες ανθρωποι και εσυ κλεινεις τα μάτια. Γράψε μας για τον παππου που περνάει. Πως ήταν η ζωή του π.χ.? (σε κάποιοο επόμενο comment, θα κανω clopy paste ενα ποίημα που διάβασα πρόσφατα. Νομίζω το παράκανα σήμερα....!sorry!)

Λυδία είπε...

@biologist den to parakanes katholou...! :)
ok... na xekatharisw kapoia pragmata!
1) sumfono apoluta mazi sou oson afora to ecstasy kai to ti shmainei zwh kai eutixia... Pragmatika euxaristw ton theo (ton diko mou, ton diko sou, kapoiou allou, as mhn paizoume me ta onomata) gia ola osa exo dei kai exw niwsei, gia ta kala kai ta asxhma mou ezhsa kai gia thn dinatothta na mporo na bohthiso...
2) latreuo thn aisthish tou geliou, na to prokalo na mou to prokaloun... oti vlepeis edw, eimai to akrivos antitheto! edw vgazo thn mourlia mou... sta asxhma pou vlepo, vazo fantasia, ta mperdeuo me anamniseis kai oneira kai ta kano istories! autes tis istories! auth einai h dikh mou erminia ths lexhs ecstasy...
Se euxaristo polu gia ta sxolia sou, gia thn eukairia na analuoume pragmata kai kouventes kai perimeno to poihma!!! ;)

Trioza Urticae είπε...

(Ελπίζω να άξιζε να περιμένεις. Η αναζήτηση της ευτυχίας -Συμπίπτει τελικά αναπόφευκτα με την αναζήτηση της τελειότητας;)

Πώς ν’ αγαπήσουμε το ατελές,
όταν ακούμε μέσα απ’ τα πράγματα
πώς μας καλεί το τέλειο;

Πώς μπορούμε ν’ ακολουθήσουμε
στην πτώση ή στην αποτυχία των πραγμάτων
το ίχνος εκείνου που ούτε πέφτει ούτε αποτυγχάνει;

Ίσως πρέπει να μάθουμε ότι το ατελές
είναι μια άλλη μορφή της τελειότητας:
η μορφή που παίρνει η τελειότητα
για να μπορέσει ν’ αγαπηθεί.

Ρομπέρτο Χουαρόθ

Λυδία είπε...

ok... auto den tha meinei sta comments! To postaro TORA!!! Se euxaristo... apla teleio!
Kalimera!!