Λίγο πιο θετικά αυτή τη φορά...

Περίεργο να αισθάνεσαι τρελός...περίεργο όταν οι άλλοι σου λένε ότι δεν είσαι...

Μεγαλώνεις σε έναν κόσμο και ονειρεύεσαι έναν άλλο.. πιο όμορφο, πιο καλό, πιο ελεύθερο...

Ώρες ώρες, βγαίνεις από το κορμί σου και μένεις να σε παρακολουθείς...
Επιμένεις να είσαι δίκαιος, χαζός, αφελείς, ονειροπόλος.... επιμένεις να βασίζεσαι σε σένα ακόμα και όταν σου προσφέρουν βοήθεια, να απομακρύνεις τους ανθρώπους... να κρατάς συντροφιά καλή, στην φαντασία, στα τραγούδια, στα ηλιοβασιλέματα...

Μένεις μακριά από όλα τα υπόλοιπα και ταυτόχρονα δίπλα, κοντά, όσο χρειάζεται δηλαδή για να ακούς τους ανθρώπους να σου λένε ότι δεν είσαι τρελός... ότι πρέπει να σταματήσεις να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο... "ζήσε με αυτό! σε όλους εμάς φτάνει!" και εσύ να ξέρεις... ω ναι! να το βλέπεις στα μάτια τους ότι δεν φτάνει... τους ακούς να παπαγαλίζουν αυτό που κάποιος άλλος τους είπε κάποτε και τα όνειρά τους δεν ήταν τόσο δυνατά για να το αποκρούσουν... να το κρατήσουν μακριά τους... και το αγκάλιασαν...

"Είναι κακό να μένεις μόνος τόσες ώρες" σου λένε "... μα τι κάνεις επιτέλους;"

Κρατάμε τα παράθυρα κλειστά και περιμένουμε.... μα το θαύμα είναι εκεί έξω...στους δρόμους, στις πόλεις, στα δάση και την θάλασσα...

Νιώθεις τρελός και απόψε, μα δεν φταις... τα κάνεις όλα σωστά!
Έχεις την δουλειά και τους φίλους και το σπίτι και τα πρέπει για κληρονομιά... την δέχτηκες έτσι κι αλλιώς... δεν ρώτησες.. μα δεν σε πειράζει κιόλας..

Έχεις και την θάλασσα... να της γράφεις τραγούδια και να σε τραβάει μέσα της.... μπλέκεις την κληρονομιά σου με τα όνειρα και κερνάς σφηνάκια ζωής...χαράς ή και λύπης... δεν έχει σημασία!
Ευχαριστείς τον θεό που μπορείς να νιώθεις το τρέμουλο στο στήθος όταν σε αγγίζει η θάλασσα.. η δική σου θάλασσα..

Ευχαριστείς τον θεό που μπορείς να ξεχωρίζεις την χαρά από την λύπη και να τις δέχεσαι και τις δύο το ίδιο... να χαμογελάς ή να κλαις!... δεν έχει σημασία! είσαι ζωντανός... θα το παλέψεις και που ξέρεις... μπορεί και να κερδίσεις!