Όμορφος ο κόσμος τελικά....

Λέω να φύγω.... ακόμα μια φορά!
Λέω να περπατήσω δίπλα στην θάλασσα και να σβήνει εκείνη τα βήματα μου... Να χαθώ με λίγα λόγια και δεν πειράζει.... ας ξέρω πως πρέπει να γυρίσω!
Πάντα έτσι δεν γίνετε άλλωστε?

Πόσες φορές θα πεις τα ίδια τραγούδια? Πόσες φορές θα περπατήσεις στα ίδια μονοπάτια? Πόσες φορές θα δεις τις ίδιες εικόνες?

Απλώνω στο κρεβάτι μου έναν χάρτη ... κλείνω τα μάτια και αγγίζω ένα τυχαίο σημείο.... Εκεί να πάω! Ψάχνω να βρω την Ελλάδα... Εστιάζω το βλέμμα και συγκρίνω το μέγεθος της σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο... Κοίτα πόσα δεν έχεις δει.... κοίτα προορισμοί.. κοίτα θάλασσες και ωκεανοί.. νησιά και χώρες...

Γυρνώντας στο σπίτι κάθε μέρα, αφήνω το αυτοκίνητο 2 τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου σε συγκεκριμένο σημείο.... Να πω, ότι μένω σε μια υπέροχη γειτονιά... με τα όλα της! Με γιαγιάδες στις βεράντες και δέντρα και μικρά μικρά κηπάκια και παιδιά που κάνουν ποδήλατο στο αδιέξοδο που βγάζει στην πλατεία... στο πάρκο...

Κουρασμένη, βγήκα από το αυτοκίνητο, κλείδωσα μηχανικά και πήρα να σκέφτομαι.... κοιτούσα, μα δεν έβλεπα... Περπάτησα μέχρι την πόρτα μου αποφεύγοντας τις λακκούβες του κακοφτιαγμένου στενού δρόμου... σταμάτησα ακριβώς έξω από την πόρτα μου... σχεδόν υποσυνείδητα..σχεδόν μηχανικά... από ένστικτο. Έπαθα σοκ! Ανέβηκα τα σκαλιά και όσο πιο γρήγορα μπορούσα, μπήκα στο σπίτι. Έμεινα να κοιτάζω... πάλι χωρίς να βλέπω... και έκλαψα!

Χάνω την ομορφιά εδώ... την θεωρώ δεδομένη και ξεχνώ να κοιτάζω.... βολεύομαι στα όνειρα άλλων τοπίων και χάνω αυτά, που θεωρητικά είναι τα δικά μου... τα σταθερά της ζωής μου... Κάθε φορά η γειτονιά μου είναι αλλιώς... κάθε φορά που γυρνάω από την δουλειά, ο ήλιος την φωτίζει διαφορετικά ... και εγώ η αχάριστη το χάνω! Τα όνειρα σου δίνουν με έμαθαν! Δεν σου στερούν... και όμως αυτό που θεώρησα μια φορά δεδομένο... αλήθεια, μια φορά μόνο?

Πρέπει να το εκτιμήσω πάλι.... πρέπει να φύγω....

Έκανα ένα ταξίδι... μακρινό! Άλλη χώρα, άλλοι άνθρωποι, άλλο κλίμα.... πήγα μια βόλτα με το αυτοκίνητο... ζεστό καφέ σε ένα θερμό και καλή παρέα.... Μείναμε μπροστά σε μια λίμνη να βλέπουμε το ηλιοβασίλεμα στον καθαρό ουρανό... κοίταξα την λίμνη ξανά και ξανά...τελικά δεν είναι η λίμνη που θα θυμάμαι, μήτε το ηλιοβασίλεμα... θα ναι η εικόνα του φίλου δίπλα μου και η κουβέντα μας... Δεν είναι η εικόνα! Παντού υπάρχει ομορφιά, ακόμα και όταν λειτουργούμε μηχανικά...

Αυτό που μένει είναι με ποιον μοιράζεσαι την ομορφιά...

Ελλάδα ή Ελβετία ή Δανία, δεν έχει σημασία... ίδια γη.... πράσινα παντού τα δέντρα, γαλάζιος ο ουρανός... με ποιον τα βλέπεις όμως?

Θα φύγω σου λέω... δεν πάει άλλο!

Άσε τον κόσμο να είναι μεγάλος! Εγώ θα πάω εκεί που με περιμένουν φίλοι... άλλοι που ξέρω.... άλλοι που θα γνωρίσω... και ας είναι εμένα ο κόσμος μου, να μείνει πιο μικρός....