Μία-μία αχτύπητος....

Σηκωνόταν πάντα στο τρίτο χτύπημα από το ξυπνητήρι. Σχεδόν με κλειστά ματια έφτανε στην τουαλέτα. Έπιανε κότσο τα μαλλιά... πρώτα, πλύσιμο στα χέρια, μετά το πρόσωπο και τέλος τα δόντια.... Άνοιγμα του βραστήρα, μια κουταλιά καφέ, μία ζάχαρη, χωρίς χτύπημα... αναμονή μέχρι να ακούσει τον χαρακτηριστικό ήχο του βραστήρα που δήλωνε οτι το νερό ήταν χλιαρό, σχεδόν ζεστο.... στην θερμοκρασία που της άρεσε... Μουσική να παίζει στο ράδιο το κινητό δίπλα για να βλέπει την ώρα και άναβει το πρώτο τσιγάρο.... Η μέρα ξεκίνησε!

Αυτή ήταν η μικρή της ρουτίνα... άν έφτανε μέχρι το άναμα του τσιγάρου χωρίς προβλήματα... μια καλή μέρα την περίμενε... παραξενιά το έλεγε η μάνα της, αλλά αυτή εκεί! Δεν το άλλαζε όπου κι αν βρισκόταν, ότι καιρό κι αν έκανε... μέχρι που ..... μέχρι που βαρέθηκε να ξεκινάει τα πάντα εκ του ασφαλούς...!

Υποσχέθηκε να ξεκινάει κάθε μέρα της διαφορέτικα, μοναδικά όπως άλλωστε της άξιζε!(όχι σε εκείνη, στην μέρα άξιζε) Ο ήλιος, συνδιτοποιησε, δεν ήταν πάντα ο ίδιος.... έτσι θα έκανε και εκείνη...

Σηκώθηκε αμέσως μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι, ντύθηκε και πήγε μια βόλτα με την Σίμπα, το σκυλί της... Τρέξανε και κυλιθήκαν στο γρασίδι... Και ο ήλιος ανέτελε όσο εκείνη προσπαθούσε να βρει την αναπνοή της... και μετα... εκείνος εμφανίστηκε και της χαμογέλασε...
Τους φίλους τελικά, τους βρίσκεις παντού... στα πιο απίθανα μέρη... ακόμα και μέσα στη μοναξιά σου.... στην μοναξιά της ανατολής... την ώρα που ο ήλιος τάζει να σε ζεστάνει... τάζει να σου δείξει τον δρόμο ... να μην ξανασκοντάψεις....