Αγαπημένα τραγούδια.... μελωδιές.... μουσική ημέρα σήμερα....!

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
"Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει...
έγινε το αύριο πάλι χθες.




Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
να μαρτυράνε πως οι δυο πετάξαμε ψηλά
σαν κοιμηθήκαμε μαζί στο ίδιο το κρεβάτι.

Μέχρι να βρούμε ουρανό,
άσε με να παραμιλώ,
να καίγομαι στο σώμα σου,
και να φιλώ το στώμα σου.

Μέχρι να γίνουμε άγγελοι να βγάλουμε φτερά,
ας μείνουμε με γρατσουνιές στους ώμους και στην πλάτη,
τις νύχτες να σε προσκυνώ με λόγια φλογερά
σαν θα σε ρίχνω στης φωτιάς ξανά το μονοπάτι.




Ανάβω ένα τσιγάρο

απ’ τα απαγορευμένα

πάντα το σκασιαρχείο

αγαπούσα πιο πολύ

ανάβω κι άλλο ένα τσιγάρο.



Στη δουλειά και στο σχολείο

στης αγάπης την αρένα

μια απόδραση ζητούσα

και μια άτακτη φυγή.

ώσπου φάνηκες εσύ!



Πήραν φόρα οι μελωδίες

και του έρωτα οι χημείες

και γεννήθηκαν τραγούδια

για ένα όμορφο παιδί

που ούτε το 'χα φανταστεί.



Είναι τώρα που μετράνε

κάπου δυο δεκαετίες

και κανένας πια δε θέλει

να το σκάσει από κει,

φτάνει δίπλα να είσαι συ.



Σε μιαν ανάσα

τόσα χρόνια τα χωράω

τα φιλιά σου κι όσες γράψαν μουσικές.

Σε μιαν ανάσα ,σε μιαν ανάσα

ότι έγινα σε σένα τα χρωστάω

στο χρωστάω κι ο δειλός

δε το ξεστόμισα ποτέ.



Κι αν καμιά φορά με πιάνουν

κάτι ανόητες μανίες

και τα κάνω άνω κάτω

και τραβάω το σκοινί

του σκορπιού μου το κεντρί.



Βγάζω, μάτια μου, ισόβια

σε κρυμμένες μου φοβίες

μη ξυπνήσω κάποια μέρα

κι έχεις εξαφανιστεί

μια ζωή χωρίς ζωή.


Για αυτό το τραγουδάκι δεν μποπώ να βρώ βίντεο να το συνοδέψω παραμένει όμως αγαπημένο....

Ώρες σιωπής και χάνομαι
στο άσπρο των ματιών σου
ώρες αιχμής και βρίσκομαι
στις άκρες των χειλιών.

Ας ήτανε να κράταγες στιγμούλα μου στο χρόνο
ας ήτανε να φώτιζες αυτό μου το κενό.

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμμένων εραστών
μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
εγώ ό,τι αγάπησα σ' εκείνη το χρωστώ.

Ώρες σιωπής και πίστεψα
στα ναι σου και στα όχι
ώρες αιχμής και βρέθηκα
στον έβδομο ουρανό.

Να ζήσω σ' ένα όνειρο δεν ξέρω αν με παίρνει
μα, ο έρωτάς μου άναψε γι' αυτό σου τραγουδώ.

Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ' το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμμένων εραστών
μα εμένα τη στιγμούλα μου πίσω ποιος θα μου φέρει
εγώ ό,τι αγάπησα σ' εκείνη το χρωστώ...




Ώρα τρεις τη νύχτα,
ανεβαίνω τα σκαλιά
μα δε νυστάζω
μ' ανοιχτό το φως ξανά,
τη δική σου τη μεριά
ούτε που κοιτάζω

Τι είναι αυτό που λείπει
απ' τη μέσα μου ζωή
τα δάχτυλά σου
μια γουλιά νερό θα πιω
πώς αλλιώς να καταπιώ
πως τα πάντα αλλάζουν

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...

Άμα θες να δεις
τη δικιά μου τη σκιά
αντί για μένα
όπου πάω, τ' ακούς, να 'ρθείς
να κοιτάς από μακριά
το δικό σου ένα

Δε μπορώ να ζω
εδώ μέσα άλλος κανείς
θα βγω λιγάκι
δυο μικρά πουλιά πετούν
στα μηνύματα αδειανό
τ' άσπρο φακελάκι

Πάρε εσύ τα χάδια
τα γυμνά σκοτάδια
τα πρωτότυπα
κι άσε εδώ για μένα
κάτι στοιχειωμένα
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ καρδιά μου
στερεότυπά μου
έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα
και γι' αυτό θυμώνω
που θα λέω στον πόνο
σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ
λες κι είμαστε αγκαλιά...




Δυο σταγόνες στο τζάμι
η ψυχή μου ποτάμι
έναν ξέμπαρκο στίχο
σημαδεύω στον τοίχο, δεν μπορώ.

Η αγάπη στερεύει
ένα ψέμα γυρεύει
μακριά μου δε μένει
και μαζί μου πεθαίνει, δεν μπορώ.

Ονειρεύομαι τάχα
ένα βλέμμα μονάχα
να σκεπάσω το σώμα
που κρυώνει ακόμα, δεν μπορώ.

Τώρα πια έχεις φύγει
τώρα μείναμε λίγοι
ο αιώνας αλλάζει
κι όμως ίδιος μου μοιάζει, δεν μπορώ.

Σαν αέρας γυρίζεις
μια ζωή χαραμίζεις
περπατάς στα χαμένα
δεν πιστεύεις κανένα, δε μιλάς.

Στο βυθό της αβύσσου
κατεβαίνω μαζί σου
με τραβάς απ' το χέρι
και κανένας δεν ξέρει πού με πας.

Σε κερδίσαν οι φήμες
σου καήκαν οι μνήμες
έχεις χρόνια σωπάσει
μ' έχεις πλέον ξεχάσει, δε μιλάς.

Δε πιστεύεις κανέναν
Δε φοβάσαι κανένα
μες στο ψέμα σου πέφτεις
με κοιτάζεις και πέφτεις και γελάς

Χαμένες αγάπες, χαμένες αγάπες, χαμένες αγάπες παλιές
χαμένες αγάπες στιγμές απουσίας χαμένες για πάντα στιγμές

Θέλω να σε ξαναδώ
ειν' αλλιώτικα εδώ
άναψέ μου μια φωτιά στον ουρανό
θέλω να σε ξαναδώ.