Παλιές φοβίες..

Όταν ήμουν μικρή που λες είχα ένα απίστευτο κόλλημα, ότι κάποιος , λέει, είναι κάτω από το κρεβάτι μου και περιμένει να πλησιάσω για να μου πιάσει τα πόδια και να με τραβήξει (που?? ααααα δεν ξέρω!)...

Όπως καταλαβαίνεις δεν ξάπλωνα σαν κανονικό παιδί.. να καθίσω στο κρεβάτι δηλαδή, να φτιάξω τις παντοφλίτσες μου μπροστά στο κρεβάτι κλπ. Έπαιρνα φόρα από το σαλόνι και "βούταγα" στο κρεβάτι!

Και έρχεται εκείνη η ώρα, που δεν θα κοιμηθώ μόνη μου ή με την οικογένειά μου που ξέρει τι στραβός άνθρωπος είμαι, αλλά με αγοράκι που με θεωρεί γυναίκα και ουχί παιδί ζαβό που είμαι στην πραγματικότητα! Εδώ σε θέλω κάβουρα!

Είναι ξαπλωμένος που λες ο κυριούλης στο κρεβάτι (κομμάτια ήμασταν από το ταξίδι) και εγώ κάνω σβούρες στο δωμάτιο. Τι να κάθομαι στις καρέκλες, τι να φτιάχνω τα ρούχα μου, τι να ξεβάφομαι για να κερδίσω χρόνο.. και ξέρεις ε? όσο περισσότερο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ φρικάρω!

Είδε και απόειδε ο άνθρωπος, τον άγχωσα με τα πήγαινε έλα μου, και σηκώνετε να πάει στο μπαλκόνι να κάνει ένα τσιγάρο. Με το που γυρνάει που λες την πλάτη του, παίρνω φόρα και βουτάω στο κρεββάτι! Τον θόρυβο, για κακή μου τύχη δεν τον είχα υπολογίσει!

Τρέχει πανικόβλητος να δει τι έγινε! Στην αρχή κοιτάζω το ταβάνι και σφυρίζω... ε μετά δεν με έπαιρνε άλλο ο χαβαλές και αναγκάζομαι να του πω τον πόνο μου! Εκεί που έχω πάρει δραματικό ύφος και "σπασμένη" φωνή, σκάει κάτι γέλια, μα κάτι γέλια...

Ρόμπα η δικιά σου , να μην στα πολυλογώ! Χθες έτυχε να μιλήσω μαζί του στο τηλέφωνο... τα θυμήθηκα και συνχίστηκα...

Περιττό να αναφέρω ότι ακόμα τις παντοφλίτσες - αρκουδάκια μου, τις αφήνω στο σαλόνι... φοβίες είναι αυτές.. :P