Η κούτα.

Ήρθε και η άνοιξη...

Ζεσταθήκαμε και είπαμε να κατεβάσουμε πιο "ελαφριά ρούχα" από το πατάρι.
Και εκεί που διάλεγα τα ρούχα και τα παπούτσια που θα μπουν στη ντουλάπα μου φέτος, βρήκα ΤΗΝ ΚΟΥΤΑ!

Πέρασα και εγώ την φάση "μαύρα ρούχα, μαύρο μολύβι κάτω από τα μάτια", χρόνια πριν.
Ξέρεις τώρα... μαλλιά μέσα στο πρόσωπο, σκισμένα τζιν ,γουόκμαν με ροκιές, γκετες, λέδερ βραχιόλια ,μαύρο νύχι και...πάμε!

Σε αυτή την ΚΟΥΤΑ έβαλα τις αναμνήσεις αυτής της εποχής, όταν μου ανακοινώθηκε απο την νέα μου δουλειά ότι υπάρχει ενδυματολογικός κώδικας.
Ήταν τότε που συνειδητοποίησα ότι για να φοράω αυτά που εκφράζουν τα γούστα μου, πρέπει να ζω δύο ζωές παράλληλα. Τότε που έμαθα ότι είναι καλύτερα τα γούστα σου να τα κρατάς για σένα. Καλύτερα να μην μπορεί κάποιος να σε ψυχολογήσει από το ντύσιμό σου. Καλύτερα να περνάς σχεδόν απαρατήρητη, να μην σε σχολιάσει κάποιος...
Ουδέτερα ρούχα, ουδέτερο μακιγιάζ, ουδέτερο χτένισμα, ουδέτερο περπάτημα.... ουδέτερες μαλακίες!!! Και κάπως έτσι γίναμε όλοι ίδιοι...εμφανισιακά τουλάχιστον.

Πήρα που λες μια κούτα και έβαλα μέσα τα ποιο αγαπημένα μου ρούχα, εκείνα που δεν άντεχα να δω στα σκουπίδια. Τις γκέτες με τα κίτρινα λουλουδάκια και το φθαρμένο δέρμα, το μαύρο μου μανό , τα βραχιόλια και τα σκουλαρίκια ονειροπαγίδες. Την έκλεισα καλά καλά και την ανέβασα στο πατάρι. Θυμάσαι που σου είπα ότι ξεχνάω εύκολα? Αναμενόμενο λοιπόν να ξεχάσω και αυτήν τη κούτα.

Μου ήρθε να βάλω τα κλάματα όταν την είδα. Θυμήθηκα εκείνη την εποχή που κοροίδευα τα τακούνια, το ρουζ, τα χαζά μανό και τα μαλλιά κομμωτηρίου. Και ακόμα δηλαδή τα κοροϊδεύω αν και τα κάνω και εγώ γιατί πρέπει όμως. Δεν μπορώ να είμαι σαν ξεμαλλιασμένη στην δουλειά πχ.

Και ο προβληματισμός της ημέρας. Αφού στην πραγματικότητα αλλάζουμε την συμπεριφορά και τον τρόπο ζωή μας καθαρά και μόνο γιατί αναγκαζόμαστε να το κάνουμε και όχι γιατί έρχεται μόνο του με τον καιρό, μεγαλώνουμε άραγε ποτέ ουσιαστικά??

Υ. Γ. Άκου και το τραγούδι και θυμήσου τα δικά σου!! Έτσι μου έρχεται να πάω να τα ξαναφορέσω τα ρούχα τα παλιά, να κάνω κοπάνα από τη δουλειά με φίλους και να κλειστούμε μέσα σε ένα δωμάτιο. Να καπνίζουμε και να ακούμε τραγούδια τέτοια... όπως παλιά...



''Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα' ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου''

Διάφανα Κρίνα
Μερες Αργιας (1996)