Για το γαμώτο!

Ο γεροξεκούτης!Τα έβαλε μαζί της. Καλά να πάθει. Του άξιζε!
Δύο χρόνια δούλευε για αυτόν και είχε ανεχθεί τα πάντα. Από το να του φτιάχνει καθημερινά τον καφέ του μέχρι και τα πονηρά σχόλιά του. Τα τηλέφωνα στη μέση της νύχτας για ερωτήσεις που μπορούσαν να περιμένουν όχι μέχρι το πρωί αλλά και για μέρες ολόκληρες.
Κάποια στιγμή βρήκε κάποια καλύτερη δουλειά, άρπαξε την ευκαιρία και σηκώθηκε και έφυγε από το μικροσκοπικό και βρώμικο γραφείο του Πειραιά
Το πρωί μίλησαν στο τηλέφωνο για τα λεφτά που της χρωστούσε. Είχαν περάσει πέντε ολόκληροι μήνες από τότε που έφυγε και απλά είχε κουραστεί να περιμένει τα λεφτά της. Αυτά που εκείνη είχε δουλέψει!Δεν ήταν τόσο η ανάγκη για το υπόλοιπο των πεντακοσίων ευρώ. Το γαμώτο ήταν. Τέλος πάντων! ο γέρος το έπαιξε δύσκολος στο τηλέφωνο ότι τάχα μου δεν έχει μια και οι άλλες υποχρεώσεις του, δεν μπορούν να περιμένουν. "Πως κάνεις έτσι για πεντακόσια ευρώ?" της είπε, και το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι της! Δεν έπαιρνε ευγένεια η κατάσταση. "Μέχρι το μεσημέρι, τα λεφτά μου! αλλιώς θα έρθω να τα πάρω προσωπικά!" έτσι του είπε. "Να πα να γαμηθείς" ήταν η απάντηση του και μετά ήρθε το κατέβασμα του ακουστικού.

Τόλμησε να την αγγίξει ο μαλάκας! Τόλμησε να σηκώσει χέρι πάνω της! Σήκωσε το γυάλινο τασάκι εκείνη και έσπασε την τζαμαρία. Πήρε τζάμι από το πάτωμα και του το έχωσε στο σβέρκο όταν εκείνος γύρισε να πάει στο γραφείο του. Ακόμα και στα τελευταία του τη δυσκόλεψε ο γέρος. Του έδωσε μια σπρωξιά με το πόδι και τον έριξε στην ήδη σπασμένη τζαμαρία. Ευτυχώς ήταν οι δυο τους στο γραφείο.
Πονούσε το χέρι της. Κόπηκε και εκείνη με το τζάμι. Με τα μάτια ανοιχτά ο γέρος, σαν να την κοιτούσε ήταν. Και την τσίτωνε πιο πολύ ακόμα!
Κάθισε στη δερμάτινη καρέκλα και άναψε τσιγάρο. Πήρε ένα ποτήρι και έβαλε ουίσκι. Ο γέρος είχε το δικό του πάνω στο γραφείο, στη μέση πια, όπως κάθε μέρα άλλωστε! Ήρεμα πήρε το εκατό και δήλωσε ατύχημα. "Γρήγορα!!! γρήγορα ελάτε, φέρτε και ασθενοφόρο.. νομίζω ζει!"
Και τώρα περίμενε! Πόλεμος γινόταν μέσα της! Πάντα πίστευε στο Θεό. Ποτέ δεν είχε βλάψει κανέναν μα εκείνος... εκείνος ο γέρος την χτύπησε. Πως τόλμησε!! Ούτε ο πατέρας της δεν την είχε αγγίξει ποτέ!
Ήρθαν και οι αστυνομικοί. Υιοθέτησε ένα βλέμμα κενό. Τους είπε ότι τα είχε κοπανήσει ο γερός και ενώ έπιναν ακόμα ένα ποτό, σηκώθηκε κάτι να πάρει και σκόνταψε πάνω στη τζαμαρία.
Οι γείτονες όλοι την γνώριζαν και κακό λόγο δεν είχαν να πουν... Μόνο ότι ο γέρος την εκμεταλλευόταν οικονομικά αλλά εκείνη, τι καλό κορίτσι, έκανε υπομονή και του μιλούσε πάντα με το σεις και με το σας!
Τα ξημερώματα πια, ήταν ελεύθερη να πάει σπίτι.

Μέσα στην παραφροσύνη που εξαπλωνόταν στο μυαλό της, θύμωνε. Θύμωνε που κανείς δεν την είχε ικανή για τίποτα! Ούτε καν για φόνο! Ούτε μια στιγμή δεν πέρασε η ιδέα αυτή από τόσα μυαλά.... Μα δεν πειράζει... Του άξιζε του γέρου!!