Τρελη και αλλοπαρμενη....!

Μακρια πολυ μακρια να ταξιδευουμε κι ο ηλιος παντα μονους να μας βρισκει εσυ τσιγαρο CAMEL να καπνιζεις, ναι,κι εγω σε μια γωνια να πινω Whiskey. Οι πολιτειες ξενες να μας δεχονταν,οι πολιτειες οι πιο απομακρυσμενες Κι εγω σ’ αυτες απλα να σε εσυσταινα σαν σε παλιες γλυκες μου αγαπημενες.....

14 Μαΐ 2008

Να με φωνάξεις...

Κρύο κάνει εδώ.... και μέσα και έξω..

Εκεί τι καιρό έχει?

Να φωνάξεις αν με θες...

Δεν μου αρέσει να στο λέω... νομίζω , γίνομαι κουραστική ...

Πόσες φορές πρέπει να πεις κάτι, για να φτάσει να "εννοείτε"??

Το σ' αγαπώ μας εννοείτε?

Ελπίζω όχι. Δεν θα το ήθελα...

Κάποια πράγματα είναι καλύτερα να μην εννοούνται.. να πρέπει να τα λες.. ξανά και ξανά εώς ότου κουραστούν τα χείλη...

Πες το μου ξανά...

Η κλήση μου προωθείται.. μάλλον στο κενό... δεν πειράζει...

Έχω αλλού το μυαλό μου σήμερα....

14 σχόλια:

Aristodimos είπε...: Σωστά γιατί τα αισθήματα δεν ειναι ποτέ κάτι δεδομένο ωστε να εννοούνται...

Καλησπερα Λυδία
Αρης; 14 Μαΐου 2008 στις 10:20 μ.μ.
aggelika είπε...: Το "σ΄αγαπώ" δεν είναι συνήθεια.. γι αυτό δεν εννοείται ποτέ! Και καλύτερα έτσι, όπως λες κι εσύ..

Τι υπέροχο τραγούδι! Παράξενο που δεν το έχω ξανακούσει (κι είναι και του Βασίλη!!)- το πρώτο εννοώ.. Μεγάλη αγάπη και ο Βασίλης..
Την καληνύχτα μου..; 15 Μαΐου 2008 στις 12:14 π.μ.
? είπε...: και μέχρι ''να με φωνάξεις'' να ξέρεις ότι θα ''σ'αγαπώ να προσέχεις''...(από τον ίδιο δίσκο); 15 Μαΐου 2008 στις 1:04 π.μ.
Συβίλλα είπε...: Μη με φωνάξεις
σαν της ανάγκης σου η πόρτα
ανοίξει.

Μη με φωνάξεις
σαν εναλλακτική
λύση βιαστική ποτέ
μη με πεις.

Μα στης νύχτας σου
την πιο σκοτεινή ώρα
εκεί να με φωνάξεις.
Όταν οι κραυγές και οι ηδονές σου
κοιμηθούν
εκεί να με φωνάξεις.

Και έτσι, μόνο έτσι
ίσως νιώσεις
πως από την αρχή
εκεί ήμουν...

Καλημέρα; 15 Μαΐου 2008 στις 2:00 π.μ.
Λυδία είπε...: Καλημέρα Άρη μου!; 15 Μαΐου 2008 στις 10:11 π.μ.
Λυδία είπε...: έτσι είναι aggelica! Έρωτας ο Βασίλης!! 9 στα 10 τραγούδια που "ανεβάζω είναι δικά στου συνήθως... Και τα δύο τραγούδια είναι δικά του. και το Βικτώρια!
Πολλά φιλιά!; 15 Μαΐου 2008 στις 10:15 π.μ.
Λυδία είπε...: Νικόλα μου... εγώ κρατάω την ουσία και ονειρεύομαι...

Πολλά φιλιά!; 15 Μαΐου 2008 στις 10:18 π.μ.
Λυδία είπε...: Πανέμορφο συβίλλα! Σε ευχαριστώ! Πολλά φιλιά και καλημέρες!; 15 Μαΐου 2008 στις 10:19 π.μ.
Woman Of My Dreams είπε...: Να φωνάξω!
να φωνάξεις!
να φωνάξει!
να φωνάξουμε!
να φωνάξετε!
να φωνάξουν!

και τότε πόσο απλά και όμορφα και ζεστά θα είναι όλα κάθε στιγμή!

καλημέρες!; 15 Μαΐου 2008 στις 4:16 μ.μ.
Sanity Loss Era είπε...: Αααχ... Οταν θεωρεις κατι αυτονοητο την ιδια στιγμη το καταργεις και το σκοτωνεις.; 16 Μαΐου 2008 στις 2:02 π.μ.
Unknown είπε...: και σαν λέγονται;

πάλι μετά από λίγο δεν πλάθουμε καινούργια "πες";

ως πότε; ο τοίχος είναι εκεί και περιμένει ένα γυαλί. ρίξτο

...ή άσε με να το κάνω εγώ...

φιλιά βρόχινα...; 16 Μαΐου 2008 στις 7:19 μ.μ.
Λυδία είπε...: @_woman of my dreams... ίσως, έτσι να γίνει...
Πολλά φιλιά και καλημέρες!!; 17 Μαΐου 2008 στις 12:01 μ.μ.
Λυδία είπε...: @_Sanity Loss Era... φυσικά και το σκοτώνεις... μπορεί όχι μόνο αυτό! Νομίζω οτι ξεγελάς και τον εαυτό σου..

Καλημέρες!!!; 17 Μαΐου 2008 στις 12:02 μ.μ.
Λυδία είπε...: Νεράιδα μου, το έχω το γυαλί... το κρατάω στα χέρια μου που τρέμουν... μα η δύναμη που χρειάζομαι για να το σπάσω στον τοίχο, δεν έχει έρθει ακόμα...
Σε αναμονή..

Πολλά φιλιά!; 17 Μαΐου 2008 στις 12:04 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΨΥΘΙΡΙΖΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΤΟΙΧΟ.....

Δεν έχω λόγο την ασχήμια να κοιτάωόταν τον ήλιο στην καρδιά μου κουβαλάω,έχει ο καιρός γυρίσματακαι μέσα απ' τα προβλήματαθα ξαναβρώ τα βήματα πως να σταθώ,είναι στιγμή μου κι άκρη μουτο γέλιο και το δάκρυ μουείναι δικιά μου ιστορία, είμαι εγώ.

Εγώ είμαι τα παράλογα και τα λογικά,εγώ διαλέγω σχέδια, κόσμο, υλικά,εγώ το χτίζω τ' όνειρο, μάτια μου γλυκά,εγώ που ζω στα ψεύτικα, κλαίω αληθινά.

Δεν έχω λόγο το παράλογο να κρίνω,έχω ευθύνη σ' ό,τι πιάνω, σ' ό,τι αφήνω,όρισα τη διάστασηκι αν παίζω στην παράστασηδε φταίει καμιά κατάσταση, πώς να σ' το πω,είναι στιγμή μου κι άκρη μουτο γέλιο και το δάκρυ μουείναι δικιά μου ιστορία, είμαι εγώ.

Εγώ είμαι τα παράλογα και τα λογικά,εγώ διαλέγω σχέδια, κόσμο, υλικά,εγώ το χτίζω τ' όνειρο, μάτια μου γλυκά,εγώ που ζω στα ψεύτικα, κλαίω αληθινά.

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα "πίστεψέ με" και τα "μη."
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για 'σένα και για 'μένα.
Επειδή σ' αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για 'σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.
Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,
σ' έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,
πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε."
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.
Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.
Επειδή σ' αγαπάω και σ' αγαπάω.
Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πια
δεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,
το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από 'σένα
και να με χτυπά η φωνή μου
να μυρίζω από 'σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι.
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για 'σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς;
Είμ' εγώ, μ' ακούς; Σ' αγαπάω, μ' ακούς;
Πού μ' αφήνεις, που πας, μ' ακούς;
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς; για μας, μ' ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ' ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς;
Σ' άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ' ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ' ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ 'ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;
Σ' αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ' ακούς;
Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνη να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για 'σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για 'σένα,
όλα για 'σένα, για 'σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να' χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισό να περνάς από μπροστά μου
και μισή να κλαίω για αυτό που χάνω, σ' αγαπάω... Μ' ακούς;

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

Οδυσσέας Ελύτης

Τρελη και αλλοπαρμενη....!

14 Μαΐ 2008

Να με φωνάξεις...

14 σχόλια:

my favorite!!

ΑΤΑΚΑ ΚΙ ΑΥΤΗ....

ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!!!!

ΧΑΜΟΓΕΛΑ Η ΚΛΑΨΕ....

ΔΕΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ....

να ' χαμε να λεγαμε...

Μιλάω για....

ΨΥΘΙΡΙΖΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΣΤΟΙΧΟ.....

Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

Καπως ετσι ειναι η ελευθερια....Καπως ετσι η ομορφια....

...