Απλά άκυρο...

Πάει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που χώρισε με τον Βασίλη. Πότε πέρασε, ούτε η ίδια δεν κατάλαβε... Πριν κάνα μήνα, γνώρισε τον Παντελή. Την έκανε να γελάει. Έτσι απλά και αυτό μόνο. Θεώρησε πως ήταν καιρός να προχωρήσει..

Με τον Βασίλη ήταν μαζί από παιδιά. Σκανταλιές και πρωτιές της ζωής, μαζί τις περάσανε... Έζησαν πολλά. Απόσταση, τσακωμούς, ναρκωτικά, μπελάδες γενικότερα.. Έζησαν και από τα άλλα όμως... αγάπη, πάθος, δύναμη, τρέλες, ταξίδια, τσαχπινιές, καλό κρεβάτι... σαν να ήταν πραγματικά κομμάτι ο ένας του άλλου. Η Ευτυχία, μια θεωρούσε μαγικό, σημάδι πες, το ότι ταίριαζε απόλυτα ο ένας στα κενά του άλλου, μια πίστευε ότι μεγάλωσαν μαζί και τα σώματα τους διαμορφώθηκαν έτσι. Για να ταιριάζουν απόλυτα. Σαν ένα περίεργο παζλ. Αν μια λέξη έπρεπε να πει για να περιγράψει τους δυο τους, την λέξη ένταση θα χρησιμοποιούσε Περιέγραφε όλες τους τις κοινές στιγμές... Ένιωθε άλλοτε ότι είχε άντρα δίπλα της, άλλοτε παιδί. Μωρό παιδί. Εντάξει... δεν γινόταν ποτέ, τις κατάλληλες στιγμές αυτό. Όταν μιλούσαν σοβαρά για παράδειγμα, ο Βασίλης γινόταν παιδί. Από το παυθενα. Και ήθελε εκείνη να τον πάρει αγκαλιά. Να του πει ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξερε τις σκιές του. Του προσώπου του. Ήξερε και εκείνος τις δικές της. την καταλάβαινε όταν "έφευγε" και της έκανε χώρο...όταν ταξίδευε, ενώ δεν έπρεπε, όταν παρασυρόταν από τις λέξεις και άφηνε το μυαλό της ελεύθερο, την ταρακούναγε. Την έφερνε στη γη. Μπορούσε να το κάνει αυτό. Τον ευχαριστούσε για αυτό. Τα "ταξίδια της", ήταν ατελείωτα κάποιες φορές και μόνο εκείνος ήξερε πότε πρέπει να την επαναφέρει. Πότε ήταν το "αρκετά. μέχρι εδώ αυτή τη φορά"... Το μυαλό της ο Βασίλης, μπορούσε να το ελέγξει. Όχι επειδή ήταν καιρό μαζί. Όχι για αυτό... απλά μπορούσε να διαβάζει ο ένας τον άλλο. Εύκολα. Βάσανο είναι αυτό. Και για τους δύο ήταν βάσανο...

Τον Παντελή τον γνώριζε καιρό. Δεν τον είχε προσέξει ποτέ έτσι. Ένα βράδυ βγήκαν με μια κοινή τους παρέα και μέθυσαν. Πήγε εκείνη να πλύνει τα χέρια της και ο Παντελής την κόλλησε στον τοίχο και την φίλησε. Ακόμα και μέσα στο μεθύσι της, μπορούσε να καταλάβει οτι το φιλί του ήταν άτσαλο. Άμαθο... Με πάθος συσσωρευμένο. Ξεκίνησαν να περνάνε χρόνο μαζί. Δεν της πήρε καιρό να καταλάβει, ότι πρόκειται για έναν πολύ ντροπαλό και συναισθηματικό άνθρωπο. Αυτά ήταν, ξένα χωράφια για την Ευτυχία. Μπορούσε να κουμαντάρει την ένταση, με την ψυχραιμία της αλλά την απόλυτη γαλήνη, δεν μπορούσε να την χειριστεί. Γινόταν νευρωτική ώρες ώρες. "Παλία κουσούρια" συνήθιζε να λέει. Με τον Παντελή, έκανε όλα όσα ήθελε να κάνει. Ατελείωτους περιπάτους, ήρεμες αγκαλιές. Την κοιτούσε στα μάτια και πόσες φορές την κυνηγούσε στα μονοπάτια του μυαλού της. Έτρεχε από πίσω της. Της έλεγε να του εξηγεί. Στην αρχή το έκανε. Μετά κουράστηκε. Κάποια στιγμή, ανάμεσα στα γέλια τους, της είπε να μην απομακρύνει το βλέμμα της. Να μην "φεύγει" όπως συνήθιζε πολλές φορές. Να μην το κάνει γιατί τον φοβίζει. Και το έβλεπε πως της έλεγε αλήθεια, μα δεν μπορούσε να το ελέγξει. Εκείνος σώπαινε όταν ξεκινούσε. Μια φορά μάλιστα έφυγε. Απλά έφυγε... Πόσο παράξενο φάνηκε αυτό στην Ευτυχία. Την έκανε να γελάει ο Παντελής. Με την αθωότητα που κουβαλούσε, παρά τα χρόνια του... Με τον τρόπο που την κοιτούσε περιμένοντας την επόμενη λέξη της. Προσπαθούσε να της επιβληθεί στο κρεβάτι. Να την αγαπήσει κιόλας ταυτόχρονα. Μα δεν ήξερε πως και εκείνη του έδινε χρόνο... Τραγούδαγε κιόλας... της ψιθύριζε στίχους ο Παντελής...

Διαφορετικοί. Αυτό ήταν οι δυο τους. Διαφορετικοί.. Χαμένοι στο πριν, το τώρα, το μετά.
Η Ευτυχία, η παράξενη γυναίκα με το όλο υποσχέσεις όνομα, ήταν στην μέση. Στη μέση του δρόμου της. Διασταύρωση και πίσω δεν μπορούσε να γυρίσει. Όχι ότι έπρεπε να διαλέξει. Δεν θα το έκανε ούτως η αλλιώς. Μα τι είναι αυτό που μας κυριεύει ώρες ώρες... Τι είναι αυτό που μας ταρακουνάει από τις βολικές θέσεις μας στο μπαλκόνι της ζωής?
Αν η μόνη λύση για να ξεκουνηθούμε, είναι να πέσει το μπαλκόνι, άστο να πα να γαμηθεί... Και κάτι άλλο. Γιατί όλοι λένε ότι ο χρόνος είναι γιατρός? Τι σημαίνει η εντολή "πάρε λοιπόν μια απόφαση"? Πως καταλαβαίνεις ότι ξεπέρασες κάποιον, ενώ ταυτόχρονα τον αγαπάς? Πρεπεί να μισήσεις για να σταματήσεις να σκέφτεσαι? Πως καταλαβαίνεις ότι ερωτεύτηκες? Φτάνουν δυο χαμόγελα? Δυο μουδιάσματα του κορμιού, ίσως?
Ποιος βάζει τους κανόνες τελικά και... υπάρχουν "πίστες" στην ζωή???