Ένα tetris...

Ξέρεις τι φοβάμαι?
Φοβάμαι να γράψω αυτά που σκέφτομαι. Φοβάμαι και να τα πω. Φοβάμαι να μου πεις εσύ, αυτό που ήδη ξέρω. Φοβάμαι τις αποφάσεις που περιμένουν να παρθούν και δεν σταματάνε να χτυπάνε τις πόρτες του μυαλού μου, τις πιο άκυρες, τις πιο ακατάλληλες ώρες.
Φοβάμαι τις μέρες που περνάνε έτι... γρήγορα. Φοβάμαι που τις παρακαλάω να φύγουν... που ναρκώνω το είναι μου, φοβάμαι. Που κλειδώνω το μέσα μου, μην δώσει υποσχέσεις που δεν μπορέσει τελικά να κρατήσει. Μη χάσω το κλειδί φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο, που δεν πάω στα βαθιά... κολυμπάω στα ρηχά, με τα δάχτυλα μου, να αγγίζουν την άμμο στον πάτο .... Ψευδαίσθηση σιγουριάς το λένε αυτό. Ψέμα.
Φοβάμαι που κρύφτηκε ο ήλιος.
Σε κάνα μήνα φεύγω... από όλα αυτά. Φεύγω. Προσπαθώ να με πείσω, ότι αυτό είναι που χρειάζομαι. Ότι όλα θα γίνουν καλύτερα τότε. Ότι απλά τώρα είμαι στα σκατά. Μπορεί να είναι και έτσι... Μακάρι δηλαδή να είναι έτσι...

Ένα τηλέφωνο που χτυπάει όποτε του καπνίσει, κοντεύει να μου προκαλέσει νευρικό κλονισμό. Το κοιτάζω, όπως και να είναι. Είτε χτυπάει είτε όχι.
Ένας άντρας που κοιμάται σε μια παραλία αγκαλιά με μια γυναίκα άλλη.
Ένας παιδί που αποκαλεί τον εαυτό του άντρα, που το τρόμαξα πολύ, μου είπε αντίο.
Μια μάνα που χαμογελά και ζει τις στιγμές της.
Ακόμα ένας άντρας που είναι μακριά πολύ και το μόνο που κάνει πολύ καλά, είναι να κοιτάει την πάρτη του.
Μια κοπελιά που θέλω να την πετάξω από το παράθυρο απλά.
Ένας άντρας, με τον οποίο ονειρεύομαι παραδείσους... ένα όνειρο από το οποίο δεν λέω να ξυπνήσω. Δεν λέει να αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Ένα σπίτι στην Αθήνα, ένα σπίτι στη Πελοπόννησο, μια πληγή στην Κινέττα, ένα βιβλίο του αρκά με αφιέρωση στη Σουηδία, δυο μάτια στην Θεσσαλονίκη...

Μια ζωή μπουρδέλο, που έχεις όλη την καλή διάθεση να συμμαζέψεις και δεν ξέρεις από που να αρχίσεις. Σου περνάει από το μυαλό να ξεκινήσεις από τα θεμέλια. Μια και έξω. Πονάει καταλήγεις, αλλά και πως αλλιώς να γίνει? Τώρα δεν πονάει??
Μια μούντζα μακρυά από όλα..... Τα στέλνεις όλα πακέτο στο διάολο και πας σε μια έρημη παραλία μόνη σου, να βρεις την υγειά σου.
Αφήνεις τον πόνο στο λαιμό και στο στήθος σπίτι. Κληρονομιά σε όσα στο δημιούργησαν. Πατάς μια τεχνητή αμνησία και άντε γεια!
Ρε μπας και έχω ξεφύγει??
Μην απαντήσεις.. θυμήσου την αρχή μου... Θυμήσου... φοβάμαι..


Αισιοδοξία και μαλακίες... όποτε μας παίρνει αλλιώς, συμβιβάζεσαι στη μαυρίλα τούτης της πόλης.
Κουράστηκα και δεν μου φταίει τόσο η δουλειά. Ακόμα και τις αλλαγές βαρέθηκα.
Έχω κολλήσει με μια μαλακία παιχνίδι τύπου τέτρις... σαν να μπουκώνομαι βαρβιτουρικά είμαι... με τις χούφτες όμως.
Ρε αυτά είχα εγώ για μένα?? Αυτά είχα ονειρευτεί? Αυτά προσδοκούσα??

Νόμιζα κάποτε η αφελής πως όσο δουλεύεις, τόσο έχεις. Όσο αγαπάς, τόσο αγαπιέσαι... αλήθεια, έτσι νόμιζα. Και πλακώθηκα να δουλεύω και πλακώθηκα να δίνω...να δίνω να δίνω...
Χρόνο, αγάπη, δουλειά, ευκαιρίες και κόντρα ευκαιρίες και δεύτερες και τρίτες... και κουράγιο και αισιοδοξία και χαρά και γέλιο και εκπλήξεις και και και και της Παναγιάς τα μάτια.
(Εναλλακτικό κλείσιμο πρότασης.... και τώρα πάρε τα αρχίδια μου κοπελιά!)

Νόμιζα πως όταν δεν λες συχνά "θέλω" στη ζωή, στους γύρω σου, την μια φορά που θα το πεις εκείνοι θα το ακούσουν...
Αφελής...
Οι άνθρωποι ακούνε πιο καλά τις χαρούμενες φωνές ... τα "πάρε αυτό".. τα "σου δίνω εκείνο"... όταν πας να προφέρεις "θέλω", σαν να έπεσε ο μέσος όρος ακοής τους... απότομα και με γδούπο, να τον ακούσεις εσύ.. Να την ακούσεις μάλλον...

Πιο πολύ με ξενερώνει, πως κάποια στιγμή, αν όχι αύριο, αν όχι μέχρι το τέλος της εβδομάδας, κάποια στιγμή σίγουρα, θα συνέλθω. Και θα είμαι πάλι καλά. Και πάλι θα δίνω... γιατί πως να εγκαταλείψεις το όνειρο πως μπορείς να πετάξεις, αφού δεν αποδέχεσαι τον νόμο της βαρύτητας?

Έχει ένα έντονο άρωμα λεβάντας ο χώρος... έβαλα αποσμητικό νωρίτερα. δεν ξέρω αν αυτό φταίει που δυσκολεύομαι να αναπνεύσω... που πονάει ο λαιμός μου... Μπορεί και το air condition... μπορεί να κρύωσα..

Πόσο δύσκολο είναι τελικά, να αποδεχθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.. πόσο μάλλον να μας αποδεχθούν οι άλλοι... Έχεις σκεφτεί τι ακριβώς τους ζητάς? Τι δηλώνεις μέσα σε μια φράση με άσχημο ήχο?
"Έτσι είμαι... "

Και πάει και τελείωσε... Δεν είναι να σε νευριάζει που την ακούς... είναι να σε λυπεί.
Έτσι είσαι... δεν δίνεις στον ίδιο σου τον εαυτό την ευκαιρία ή μάλλον καλύτερα την δυνατότητα να αλλάξει, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Του το απαγορεύεις.

Με μια άλλη, αγκαλιά σε μια παραλία... μιλάμε, μου γυρνάει το στομάχι. Με μένα. Όχι με εκείνον. Με εμένα που μένω να ακούω. Να κοιτάω. Να φαντάζομαι. Θέλω να κάνω εμετό... να ξεράσω όλο αυτό το τουρλουμπούκι που με κρατάει αιχμάλωτη. Που μου δένει το μυαλό. Να ξεράσω τα πρέπει και τα σωστά και τα λάθος και τη φαντασία μου που όρια δεν έχει και πλάθει εικόνες από τις λέξεις. Και είναι τόσο ζωντανές οι πουτάνες...

Να σου πω ότι κοιτάω έξω και δε βλέπω???
Ναι... δε βλέπω... νομίζω έχει ήλιο αλλά μπορεί να κάνω και λάθος... νομίζω έχει δρόμο έξω από εδώ και περνάνε λεωφορεία γεμάτα μα... μπορεί να κάνω και λάθος γιατί μόνη μου αισθάνομαι...

Είχα επιλογή που λες... κάποτε... και διάλεξα να είμαι μόνη μου... Διάλεξα να κρατήσω τις σκέψεις μου κρυφές. Κυρίως, γιατί όσοι είχα δοκιμάσει να τις μοιραστώ μαζί τους, έφυγαν τρέχοντας ή έμειναν με το στόμα ανοιχτό να με κοιτάζουν... σα φρικιό. Σαν κάτι που ... που.... δεν μπορούσαν να χειριστούν...
Πέρασε μια περίοδος, που παρατηρούσα τους γύρω μου... τις κινήσεις τους... όχι για να τους καταλάβω μα για να τους μιμηθώ. Να μάθω να μην χρησιμοποιώ πολύπλοκες λέξεις... Περίεργες εκφράσεις. Αλήθειες μεγάλες, να μην περιέχουν τα λόγια μου. Να μάθω ήθελα να μην ρωτάω για όλα όσα δεν ξέρω... τις απαντήσεις μου, άρχισα να τις ψάχνω στα βιβλία και όσο διάβαζα, τόσο πιο δύσκολο γινόταν για μένα να προσποιούμαι. Όσο διάβαζα, τόσες περισσότερες απορίες ερχόντουσαν...

Το φανάρι έξω στο δρόμο, είναι κόκκινο. Στοπ. Στοπ σε όλα. Στοπ στις σκέψεις που τελειωμό δεν έχουν... Στοπ στα θέλω και στα μπορώ. Στοπ στο μετά. Στοπ στο τώρα. Στοπ στις λέξεις που έφτιαξαν κείμενο. Πάω να συνεχίσω το παιχνίδι εκείνο που μοιάζει με τέτρις... μπορεί και με τη ζωή μου... μάλλον κάτι δεν ταίριαξα καλά και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Στοπ λέμε!