29 Ιουλ 2008

Ένα tetris...

Ξέρεις τι φοβάμαι?
Φοβάμαι να γράψω αυτά που σκέφτομαι. Φοβάμαι και να τα πω. Φοβάμαι να μου πεις εσύ, αυτό που ήδη ξέρω. Φοβάμαι τις αποφάσεις που περιμένουν να παρθούν και δεν σταματάνε να χτυπάνε τις πόρτες του μυαλού μου, τις πιο άκυρες, τις πιο ακατάλληλες ώρες.
Φοβάμαι τις μέρες που περνάνε έτι... γρήγορα. Φοβάμαι που τις παρακαλάω να φύγουν... που ναρκώνω το είναι μου, φοβάμαι. Που κλειδώνω το μέσα μου, μην δώσει υποσχέσεις που δεν μπορέσει τελικά να κρατήσει. Μη χάσω το κλειδί φοβάμαι. Φοβάμαι τόσο, που δεν πάω στα βαθιά... κολυμπάω στα ρηχά, με τα δάχτυλα μου, να αγγίζουν την άμμο στον πάτο .... Ψευδαίσθηση σιγουριάς το λένε αυτό. Ψέμα.
Φοβάμαι που κρύφτηκε ο ήλιος.
Σε κάνα μήνα φεύγω... από όλα αυτά. Φεύγω. Προσπαθώ να με πείσω, ότι αυτό είναι που χρειάζομαι. Ότι όλα θα γίνουν καλύτερα τότε. Ότι απλά τώρα είμαι στα σκατά. Μπορεί να είναι και έτσι... Μακάρι δηλαδή να είναι έτσι...

Ένα τηλέφωνο που χτυπάει όποτε του καπνίσει, κοντεύει να μου προκαλέσει νευρικό κλονισμό. Το κοιτάζω, όπως και να είναι. Είτε χτυπάει είτε όχι.
Ένας άντρας που κοιμάται σε μια παραλία αγκαλιά με μια γυναίκα άλλη.
Ένας παιδί που αποκαλεί τον εαυτό του άντρα, που το τρόμαξα πολύ, μου είπε αντίο.
Μια μάνα που χαμογελά και ζει τις στιγμές της.
Ακόμα ένας άντρας που είναι μακριά πολύ και το μόνο που κάνει πολύ καλά, είναι να κοιτάει την πάρτη του.
Μια κοπελιά που θέλω να την πετάξω από το παράθυρο απλά.
Ένας άντρας, με τον οποίο ονειρεύομαι παραδείσους... ένα όνειρο από το οποίο δεν λέω να ξυπνήσω. Δεν λέει να αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα.
Ένα σπίτι στην Αθήνα, ένα σπίτι στη Πελοπόννησο, μια πληγή στην Κινέττα, ένα βιβλίο του αρκά με αφιέρωση στη Σουηδία, δυο μάτια στην Θεσσαλονίκη...

Μια ζωή μπουρδέλο, που έχεις όλη την καλή διάθεση να συμμαζέψεις και δεν ξέρεις από που να αρχίσεις. Σου περνάει από το μυαλό να ξεκινήσεις από τα θεμέλια. Μια και έξω. Πονάει καταλήγεις, αλλά και πως αλλιώς να γίνει? Τώρα δεν πονάει??
Μια μούντζα μακρυά από όλα..... Τα στέλνεις όλα πακέτο στο διάολο και πας σε μια έρημη παραλία μόνη σου, να βρεις την υγειά σου.
Αφήνεις τον πόνο στο λαιμό και στο στήθος σπίτι. Κληρονομιά σε όσα στο δημιούργησαν. Πατάς μια τεχνητή αμνησία και άντε γεια!
Ρε μπας και έχω ξεφύγει??
Μην απαντήσεις.. θυμήσου την αρχή μου... Θυμήσου... φοβάμαι..


Αισιοδοξία και μαλακίες... όποτε μας παίρνει αλλιώς, συμβιβάζεσαι στη μαυρίλα τούτης της πόλης.
Κουράστηκα και δεν μου φταίει τόσο η δουλειά. Ακόμα και τις αλλαγές βαρέθηκα.
Έχω κολλήσει με μια μαλακία παιχνίδι τύπου τέτρις... σαν να μπουκώνομαι βαρβιτουρικά είμαι... με τις χούφτες όμως.
Ρε αυτά είχα εγώ για μένα?? Αυτά είχα ονειρευτεί? Αυτά προσδοκούσα??

Νόμιζα κάποτε η αφελής πως όσο δουλεύεις, τόσο έχεις. Όσο αγαπάς, τόσο αγαπιέσαι... αλήθεια, έτσι νόμιζα. Και πλακώθηκα να δουλεύω και πλακώθηκα να δίνω...να δίνω να δίνω...
Χρόνο, αγάπη, δουλειά, ευκαιρίες και κόντρα ευκαιρίες και δεύτερες και τρίτες... και κουράγιο και αισιοδοξία και χαρά και γέλιο και εκπλήξεις και και και και της Παναγιάς τα μάτια.
(Εναλλακτικό κλείσιμο πρότασης.... και τώρα πάρε τα αρχίδια μου κοπελιά!)

Νόμιζα πως όταν δεν λες συχνά "θέλω" στη ζωή, στους γύρω σου, την μια φορά που θα το πεις εκείνοι θα το ακούσουν...
Αφελής...
Οι άνθρωποι ακούνε πιο καλά τις χαρούμενες φωνές ... τα "πάρε αυτό".. τα "σου δίνω εκείνο"... όταν πας να προφέρεις "θέλω", σαν να έπεσε ο μέσος όρος ακοής τους... απότομα και με γδούπο, να τον ακούσεις εσύ.. Να την ακούσεις μάλλον...

Πιο πολύ με ξενερώνει, πως κάποια στιγμή, αν όχι αύριο, αν όχι μέχρι το τέλος της εβδομάδας, κάποια στιγμή σίγουρα, θα συνέλθω. Και θα είμαι πάλι καλά. Και πάλι θα δίνω... γιατί πως να εγκαταλείψεις το όνειρο πως μπορείς να πετάξεις, αφού δεν αποδέχεσαι τον νόμο της βαρύτητας?

Έχει ένα έντονο άρωμα λεβάντας ο χώρος... έβαλα αποσμητικό νωρίτερα. δεν ξέρω αν αυτό φταίει που δυσκολεύομαι να αναπνεύσω... που πονάει ο λαιμός μου... Μπορεί και το air condition... μπορεί να κρύωσα..

Πόσο δύσκολο είναι τελικά, να αποδεχθούμε τον ίδιο μας τον εαυτό.. πόσο μάλλον να μας αποδεχθούν οι άλλοι... Έχεις σκεφτεί τι ακριβώς τους ζητάς? Τι δηλώνεις μέσα σε μια φράση με άσχημο ήχο?
"Έτσι είμαι... "

Και πάει και τελείωσε... Δεν είναι να σε νευριάζει που την ακούς... είναι να σε λυπεί.
Έτσι είσαι... δεν δίνεις στον ίδιο σου τον εαυτό την ευκαιρία ή μάλλον καλύτερα την δυνατότητα να αλλάξει, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Του το απαγορεύεις.

Με μια άλλη, αγκαλιά σε μια παραλία... μιλάμε, μου γυρνάει το στομάχι. Με μένα. Όχι με εκείνον. Με εμένα που μένω να ακούω. Να κοιτάω. Να φαντάζομαι. Θέλω να κάνω εμετό... να ξεράσω όλο αυτό το τουρλουμπούκι που με κρατάει αιχμάλωτη. Που μου δένει το μυαλό. Να ξεράσω τα πρέπει και τα σωστά και τα λάθος και τη φαντασία μου που όρια δεν έχει και πλάθει εικόνες από τις λέξεις. Και είναι τόσο ζωντανές οι πουτάνες...

Να σου πω ότι κοιτάω έξω και δε βλέπω???
Ναι... δε βλέπω... νομίζω έχει ήλιο αλλά μπορεί να κάνω και λάθος... νομίζω έχει δρόμο έξω από εδώ και περνάνε λεωφορεία γεμάτα μα... μπορεί να κάνω και λάθος γιατί μόνη μου αισθάνομαι...

Είχα επιλογή που λες... κάποτε... και διάλεξα να είμαι μόνη μου... Διάλεξα να κρατήσω τις σκέψεις μου κρυφές. Κυρίως, γιατί όσοι είχα δοκιμάσει να τις μοιραστώ μαζί τους, έφυγαν τρέχοντας ή έμειναν με το στόμα ανοιχτό να με κοιτάζουν... σα φρικιό. Σαν κάτι που ... που.... δεν μπορούσαν να χειριστούν...
Πέρασε μια περίοδος, που παρατηρούσα τους γύρω μου... τις κινήσεις τους... όχι για να τους καταλάβω μα για να τους μιμηθώ. Να μάθω να μην χρησιμοποιώ πολύπλοκες λέξεις... Περίεργες εκφράσεις. Αλήθειες μεγάλες, να μην περιέχουν τα λόγια μου. Να μάθω ήθελα να μην ρωτάω για όλα όσα δεν ξέρω... τις απαντήσεις μου, άρχισα να τις ψάχνω στα βιβλία και όσο διάβαζα, τόσο πιο δύσκολο γινόταν για μένα να προσποιούμαι. Όσο διάβαζα, τόσες περισσότερες απορίες ερχόντουσαν...

Το φανάρι έξω στο δρόμο, είναι κόκκινο. Στοπ. Στοπ σε όλα. Στοπ στις σκέψεις που τελειωμό δεν έχουν... Στοπ στα θέλω και στα μπορώ. Στοπ στο μετά. Στοπ στο τώρα. Στοπ στις λέξεις που έφτιαξαν κείμενο. Πάω να συνεχίσω το παιχνίδι εκείνο που μοιάζει με τέτρις... μπορεί και με τη ζωή μου... μάλλον κάτι δεν ταίριαξα καλά και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Στοπ λέμε!

15 σχόλια:

iLiAs είπε...

..κατανοώ, αντιλαμβάνομαι...
..ίσως όταν ψάχνουμε μέσα μας, νιώθουμε καλύτερα, ίσως όταν κάνουμε μια αλλαγή, αλλάζουν όλα..
..καποια από αυτά που γράφεις εκφράζουν και τις δικές μου σκέψεις.

Να είσαι καλά :)

rip1708 είπε...

τοσοι φοβοι σου νανουριζουν το μυαλο..βγες εξω απο αυτο..βγες εξω απο σενα..και μετα ζησε..για σενα..

b|a|s|n\i/a είπε...

είναι δημιουργικοί αυτοί οι φόβοι.
όσο και μοιάζουν δυσβάσταχτοι στο τώρα, στο μετά σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. πιο γεμάτο. πιο ζωντανό.
μην φοβάσαι να φοβάσαι.
μην φοβάσαι να δίνεις.
θα έρθει η στιγμή που κάποτε θα σε κοιτάξει κάποιος στα μάτια και θα χαμογελάσει αληθινά.
μόνο μην ξεχνάς σε όλες αυτές τις διαδρομές εσένα.
μην ξεχνάς την δική σου διαδρομή. είναι η μόνη που έχει στοπ και πλέι που εσύ αποφασίζεις, όσο και αν δεν το καταλαβαίνεις μερικές στιγμές.
τα φανάρια έξω, δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να ελέγχουν την κίνηση. ακόμα και χαλασμένα να είναι τον βρίσκουμε τον τρόπο να περάσουμε απέναντι.

jacki είπε...

Να σου πω. Σε χαίρομαι. Γιατί κι αυτή τη στιγμή που όλα σου φαίνονται σκατά τη ζεις. Ζεις. Καταλαβαίνεις αντιλαμβάνεσαι. Δεν έχεις βάλει αυτόματο πιλότο. Θα περάσει, το ξέρω. Απλά φοβάμαι μην έρθουνε χειρότερα. Ξέρεις πάντα υπάρχουν χειρότερα. Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβα. Τι θα πει πάντα υπάρχουν χειρότερα. Κάποιος πρέπει να είναι στα χειρότερα. Στον πάτο. Να μην πάει άλλο. Πως αλλιώς ιεραρχούνται τα χειρότερα;
Πω με έπιασε πάλι φλυαρία.
Συγγνώμη.
Καλημέρα.

akrat είπε...

καλημέρα...
τι ωραία πράγματα γράφεις
και σκέπτεσθε...
υπάρχετε και το ξέρετε...
να είστε καλά..

gregory είπε...

γεια σου..εσυ ξερεις τη θα κανης..οπως ηξερες παντα τη ακανες ..θα σκεφτης τωρα πιο χαλαρα ...και θα βγαλης ακρη...καλη τυχη.....

AERIKO είπε...

Δεν παει και πολυς καιρός που έτρωγα τα κομμάτια μου ότι είχε απομείνει δηλαδή..και ξαφνικά εμπεδωσα οτι η μερα βρισκεται παντα αναμεσα σε δυο νυχτες.Εβαλα λοιπον φωτια στα φρενα κι αρχισα να υπολογιζω και να αγαπω τα θελω μου.Ειμαι καθ'οδόν ακομα αλλα τουλαχιστον τωρα μπορω και χαμογελω στην καθε στιγμη μου.Να εισαι παντα καλα και να ξερεις οτι η ζωη εχει φυλαγμενη την πιο τρυφερη πραγματικοτητα σε οσους την αγαπουν με παθος.
Την Καλησπερα και την αγαπη μου.:)

Όναρ είπε...

Τα κομμάτια της ζωής δεν "κολλάνε" όπως τα κομμάτια στο Tetris..και καλύτερα έτσι γιατί τα "μπαλώματα" είναι πιο αυθεντικά απ' την "κόλλα"..Καληνύχτες με αέρα που θα μπορούσε να είναι αισιοδοξίας..

fcs είπε...

posa pola kseris kai posa grafis...san na milas gia tin zoi mou.Toso skata kai toso grigora....kai na prepi na tin ftiaksis pali apo tin arxi horis bonus apo tin proigoumeni pista...

Ανώνυμος είπε...

γεια.
ηθελα να σου πω μονο ενα γεια.
γιατι καταλαβα φοβασαι και βαρεθηκες.
ενα γεια γιατι φοβαμαι και βαρεθηκα και εγω.
παω να παιξω εκεινο το παιχνιδι με τις φουσκαλιτσες.

Unknown είπε...

kalispera kai apo emena ligo poly exoun kalypsei tis skepseis moy ta proigoumena paidia den exw na prosthesw kati. Elpizw na sou pane ola kala

If...ιγένεια είπε...

Ολα γινονται για καποιο λογο.. Δεν εχω συμβουλες, προτροπες, κουραγιο να σου δωσω.. Εσυ τα εχεις ολα.. Θα την βρεις την ακρη..

Unknown είπε...

μ' έναν κόμπο στο στομάχι, έναν μόνιμο λυγμό που ενίοτε ξεσπά και το κύμα του πνίγει όσους πλησιάζουν, μα και μ΄ένα χαμόγελο απαλό στα χείλη, σου αφήνω ένα γυάλινο μπουκαλάκι με νερό από έναν καταρράκτη που βούτηξα στα κρύα του φέτος. για σφίξιμο σε όλες τις αισθήσεις. για τσίτωμα στο δέρμα. για κρύο συννεφάκι στην εκπνοή. που το βλέπεις και φεύγει αργά και διαλύεται. έτσι, μόνο του. γιατί η παγωνιά στην ψυχή μπορεί να φύγει μόνο με τη δική μας φλόγα. αυτή που όταν την φουντώνουμε καίει κόσμους.γιατί κανείς δεν ξέρει να το κάνει καλύτερα, παρά μόνο εμείς. όποτε διαπιστώνουμε πως έχουμε τη δύναμη βέβαια και δεν αφήνουμε τους άλλους να νομίζουν πως εκείνοι καθορίζουν τις στιγμές...

φιλιά βρόχινα...

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Και εγώ έτσι νιώθω..πάμε για παγωτό; :)

Sanity Loss Era είπε...

Αυτα που γραφεις ταυτιζονται τοσο απολυτα με τις σκεψεις και τα συναισθηματα μου που πολλες φορες νομιζω πως δε χρειαζεται να διαβασω ολοκληρα τα ποστ σου. Η αληθεια ειναι οτι δε σου αφηνω συχνα κομεντ. Μαλλον γιατι νιωθω πως διαβαζω τον εαυτο μου και δεν ειναι και πολυ λογικο να απαντας στον εαυτο σου ε? Αλλες παλι φορες αποφευγω να διαβασω καποια πραγματα που γραφεις. Ισως γιατι θιγεις τα αισθηματα αυτα που εγω προσπαθω να θαψω. Αυτα. Να 'σαι καλα!