...δεν έχω τζάκι.

Όταν δεν μπορείς να "κάψεις" αναμνήσεις, δεν δικαιούσαι να καίει φωτιά για σένα. Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να ζητήσεις από κάποιον άλλον να τις κάψει για σένα. Κάποιον που κατάφερε να το κάνει ήδη με τις δικές του. Το θέμα όμως είναι το εξής.... ακόμα και αν κάψεις τις φωτογραφίες, και τα δώρα και τα γράμματα... πότε θα "καει" και η εικόνα- ανάμνηση τους από το μυαλό σου? 'Έχω κόλλημα με τα αναμνηστικά...αν και θυμάμαι ούτος η αλλιώς. Απλά τα κουβαλάω μαζί μου. Σκέφτηκα, αφού δεν τα έκαψα μέχρι τώρα, να μην τα κάψω... να τα αφήσω να ψιθυρίζουν τα δικά τους το βράδυ και να συνεχίσουν να με νανουρίζουν... ίσως και να τα μεταφέρω μακριά. Θα υπάρχουν αλλά τουλάχιστον, δεν θα τα ακούω.....

Γεια.

Βιαζομαι λίγο.... ήρθα να σου πω οτι είμαι εδώ.... ήρθα πάλι....

Πέρασε καιρός.


Μου έλειψε όλο αυτό....

τσουλα.

Με προκαλεί... συνέχεια όμως....
Κρατάει τα μάτια του καρφωμένα πάνω μου... στο σώμα μου...τα νιώθω ενώ κινούμε στο χώρο. Σαν να με μετράει... σαν να με φιλάει ( περισσότερο άγγιγμα με τα χείλη παρά φιλί)... νιώθω την ανατριχίλα...χαμηλά στο λαιμό μου... το νιώθω....
Με δαιμονίζει... με κάνει να σκέφτομαι διάφορα. Με κάνει να θέλω να τον προκαλέσω και εγώ... να παίξουμε για τη ρεβάνς...

Δεν ήταν έτσι. τώρα έγινε. Σήμερα μόλις.

Χώρισε. από το γάμο του. τον απάτησε εκείνη.

Όχι. Δεν του άξιζε. "Παρθένος" άνθρωπος. Έτσι ήταν όταν τον γνώρισα. Τώρα... με προκαλεί....

Δεν θέλω να το διακινδυνεύσω να χάσω αυτό που ήδη έχω. Και μαζί του αλλά και με τον Σ.
Δεν θέλω.

Αλλά θέλω να "παίξω"....
Το θέλω απεγνωσμένα.... με έκανε σήμερα να είμαι σε εγρήγορση όλη την ώρα. Μου αρέσει. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο..... ε, συνεργάτες είμαστε. Δεν είναι να παίζουμε με αυτά...
Ή μήπως παίζουμε?

Δεν ξέρω...

Πόσο θέλω όμως να "παίξω"... να , να , θυμηθω βασικά.

Αυτό. Να θυμηθώ

Πολύ ησυχία τελευταία ρε παιδί μου....

Απώλεια

Είμαι στη δουλειά....
Κάθομαι πίσω από τον πάγκο της reception και μια κυρία μου ζητάει να πληρώσει το δωμάτιο.
Μου κάνει εντύπωση η σκοτεινιά στα ρούχα της. Παρ' όλα αυτά, χαμογελάει.
Ψάχνει να συμπληρώσει το ποσό με κάτι κέρματα. Βρίσκει μια μικρή ασπρόμαυρη φωτογραφία ταυτότητας.
΄Αλλάζει το πρόσωπό της.
Φεύγει το χαμόγελο.
Ξαφνιάστηκε πραγματικά. Μάλλον η θέση της ΄φωτογραφίας ήταν αλλού.
Άρχισε να κλαίει. Σιωπηρά όμως. εκείνο το βουβό το κλάμα....
Αυτά....

Με συγκίνησε..

Λόγια

Είμαι σε ένα internet cafe. Πανικός... "Ο" πανικός! Πιτσιρίκια χαμένα σε παιχνίδια που μα το θεό, ποτέ μου δεν κατάλαβα, κάπνα, δυνατή μουσική να μην μπορείς να μιλήσεις, να μην μπορείς να ακούσεις... δεν είμαι σίγουρη να σου πω...

Έχω σκεφτεί αμέτρητα πράγματα που θέλω να γράψω. Πριν έρθω.
Αυτή τη δεδομένη στιγμή, δεν μπορώ να ανακαλέσω κανένα...

Πάντως, έτσι για να έχουμε να λέμε δηλαδή, όσο μπαίνει το καλοκαίρι, όλα γίνονται ακόμα πιο όμορφα. Φυσικά και μας χαιρετάει στη γωνία, η ησυχία του χειμώνα αλλά οκ... όμορφα είναι...

Πολλή θάλασσα.... πολλά μπάνια, καινούργια δουλειά,καινούργιοι άνθρωποι... τι άλλο θες?

ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΣ???

Έχεις σκεφτεί ότι υπάρχουν άνθρωποι που απλά χρειάζονται κάτι... ένα θέμα να τους απασχολεί και να κρατάει ταυτόχρονα την ισορροπία.. έτσι, για να έχουν την δική τους, περίεργη και εγωκεντρική έννοια της ευτυχίας..?
Μπορεί να κάνω λάθος...

Τι χρειάζεται για να κάνεις κάποιον άλλον άνθρωπο, ευτυχισμένο?
Αυτή είναι η απορία μου σήμερα... και κάτι άλλο, πόσο τρελός μπορεί να είσαι για να πιστεύεις ότι κάνοντας ένα άλλο πρόσωπο να αισθάνεται καλά, μπορείς να κλέψεις λίγη από την ομορφιά, την αίγλη της στιγμιαίας ευτυχίας?

Πόσο τραγικό είναι να έχεις μπροστά σου, σαν συστατικά μιας εξωτικής συνταγής, όλα τα υλικά που νόμιζες ότι χρειάζονται σε σένα για να νιώσεις ευτυχισμένη, να κάνεις όλες τις μίξεις, όλες τις κινήσεις που υπαγορεύει η πολύπλοκη συνταγή που εσύ κάποια στιγμή του χρόνου επινόησες, αλλά τελικά, κάτι να κόβει και ακόμα και η γεύση που αυτό σου αφήνει, να μην σε ικανοποιεί....

Σημαίνει ότι εξελίχθηκες?
Σημαίνει ότι μαθαίνεις?
Να παρηγορήσω τον εαυτό μου??

Δεν ξέρω αν σε ρωτάω να μου πεις κάτι... δεν ξέρω αν ρωτάω εμένα να μου πω κάτι... δεν ξέρω τι ξέρω... ξεχνάω τι έμαθα.... ξεχνάω τον δρόμο που με έφερε εδώ αν και δεν τον χρειάζομαι ουσιαστικά αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν θέλω να γυρίσω πίσω.

Όταν ονειρεύεσαι ένα περίεργο τύπο εκδίκησης ,αλλά ακόμα και τότε δεν είσαι σίγουρη ότι ο άλλος την δικαιούται πραγματικά. Αναρωτιέσαι ακόμα μήπως τελικά, εσύ έφταιξες... αυτό σε κάνει κακό άνθρωπο? Μαλάκα μήπως??

Το βρήκα... εγωιστή σε κάνει... νομίζω δηλαδή...

Βγάζεις άκρη με αυτά που γράφω??

Πόσα κύματα πρέπει να συναντήσεις στα ανοιχτά για να σου περάσει η ιδέα του πιθανού πνιγμού? Πόσα κύματα στα ανοιχτά πρέπει να συναντήσεις για να παραδεχθείς, ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τα πάντα. Να δεχθείς ότι κάτι, είναι πιο δυνατό από σένα και να το σεβαστείς. Ίσως να σηκώσεις το κεφάλι σε μια τελευταία απόπειρα να επικοινωνήσεις με τον Θεό, να τον παρακαλέσεις να σε σώσει.... Πόσα κύματα??

Αυτά.

Τα λέμε....

Βότκα Λεμόνι

Έτσι μου έρχεται να σε μεθύσω...

Να κερνώ τα ποτά το ένα μετά το άλλο... Να γελάω και να σε κοιτάω στα μάτια. Να γελάς και εσύ και τα χρώματα σου να αλλάζουν σιγά σιγά. Να ροδίζει το πρόσωπο σα να σε βλέπει ο ήλιος και να πίνεις το αγαπημένο σου, που μοιάζει με νερό.

Έτσι μου έρχεται να αρχίζω να φωνάζω εγώ, όλα όσα δεν λες από φόβο και από πείσμα.
Έτσι να τα φωνάζω εγώ... με φόβο και με πείσμα.

Αλλά πάλι... φοβάμαι.

Τα λόγια μεθυσμένου, όσο κι αν θες να τα ακούσεις, μετράνε άραγε για αλήθεια?

Θα ξανάρθω...

Χάθηκα ε?
Δίκιο έχεις...χάθηκα.Και από εδώ και γενικά, χάθηκα...
Υποτίθεται, κάνω ακριβώς αυτό που θέλω... δεν υποτίθεται.. αυτό κάνω.
Δουλειά δεν έχω... δεν αναχώνομαι.. θα βρω. Πάντα έβρισκα
Εδώ όλα κινούνται σε δυο ταχύτητες.. αργά ή πολύ αργά.. Ωραία είναι...
Πάλι δεν έχω χρόνο να πω πολλά και θέλω να πω τόοοοσα...
Ερωτευμένη, τρελή, πεισματάρα, αλλοπαρμένη, αυτή είμαι ακόμα. Δεν άλλαξα. Δεν ξέρω αν ήθελα ποτέ να αλλάξω. Πάντως προσπάθησα. Ω ναι... Προσπάθησα να χαλαρώσω,να αφαιθώ, δεν το 'χω... Λυπάμαι...

Πάντα στη τσίτα θα είμαι. Πάντα θα τραβάω τις λέξεις από τα μαλλιά μέχρι να σημαίνουν αυτό που θέλω... Πάντα θα χαμογελάω με εκείνους που με νομίζουν χαζή.
Πάντα θα τραγουδάω μια ροκ, μια τσιφτετέλια. Πάντα θα φεύγω. Πάντα θα επιστρέφω.
Θα επιστρέψω.. αλήθεια.

Ήθελα κάτι να πω και για τις σχέσεις... ξέρεις τελευταία, νόμιζα ότι εγώ κάνω κάτι λάθος... ότι εγώ δεν μπορώ να αφεθώ γυμνή από όπλα μπροστά στον έρωτα. Λάθος έκανα. Εκείνος δεν μπορεί... Οι ανασφάλειες του, είναι μεγαλύτερες από τις δικές μου.. οι φόβοι του, η επιμονή του, η ανοχή του... όλα... μεγαλύτερα από μένα. Το ήξερα, δεν το ήξερα? Αλλά να... νόμιζα.. νόμιζα ... ότι εγώ έκανα κάτι λάθος...
Ίσως τελικά να έκανα. Να που πίστεψα και εγώ στους πρίγκιπες που έκραζα...
Μια φορά μόνο... μια φορά και δεν ξέρω πότε θα συνέλθω... περίεργο πράγμα η βαρύτητα. Αν λείψει για λίγο, πετάς ψηλά. Όταν επιστέψει, το κάνει απότομα και έτσι, πέφτεις από ψηλά....

Μετά από αυτό με ρωτάω... Έχεις βρει τελικά πρίγκιπα?
Μετά από αυτό μου απαντάω... Ναι, Έχω βρει κάποιον πρίγκιπα. Πολύ ρεαλιστή για να παραδεχτεί τη φύση του αυτή. Πολύ ρομαντικό όταν αφεθεί. Πολύ εγωιστή για να μου στείλει ένα μήνυμα και να μου πει αυτά που αισθάνεται... (κολλάει αυτό... σαν την ιλαρά..) Πολύ μακριά μου... πολύ κοντά μου ταυτόχρονα...
Πολύ μακριά πάντα... αεροδρόμια, λιμάνια, σταθμοί ταξί είναι η αφετηρία κάθε προγραμματισμένης μας συνάντησης... μια στο τόσο, να μην ξεχνιόμαστε... σου έχω ξαναπεί για αυτόν και το αεροδρόμιο... δε βαριέσαι...
Πρίγκιπες και παραμύθια... κάθε βράδυ στην αγκαλιά σου να σε νανουρίζουν μα τόσο, τόσο μακριά που τα χάδια και τα αισθήματα ξεφτίζουν στο δρόμο από την κούραση...

Θα ξανάρθω... σαν να νιώθω λιγάκι καλύτερα...

Σκέφτομαι και γράφω!

Κανονικά, τώρα λέμε "Άντε και καλά Χριστούγεννα" ε??
Πάλι εκτός κλίματος είμαι η ρουφιάνα...
Ξέρεις... σκεφτόμουν...

Διαβάζω ένα βιβλίο.. "Η Τέχνη Της Σαγήνης". Ενδιαφέρον. Πράγματα που ήδη ξέρεις λίγο πολύ, τα δένει μεταξύ τους και σου δείχνει τον τρόπο να χρησιμοποιείς τα χαρίσματα σου, για να πετύχεις στόχους μέσα από τα πολλά (και επικίνδυνα μερικές φορές) παιχνίδια του μυαλού (του δικού σου ή των άλλων). Καλή δουλειά, αναγνώριση από τους γύρω σου, σεβασμό, μέχρι και πως να κερδίσεις έναν άλλον άνθρωπο... κοινώς να βγάλεις γκόμενο.... Ότι ενδιαφέρει τον καθένα.
Σε κάποιο σημείο του, λέει.. Καμία μορφή σαγήνης, δεν μπορεί να ολοκληρωθεί αν δεν υπάρξει κάποιο μικρό πρόβλημα. Είναι το λίπασμα. Αν δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, θα πρέπει να δημιουργήσεις εσύ ένα.

Και έρχομαι και αναρωτιέμαι.... άντε και τα φτιάχνεις όλα όπως ακριβώς τα θέλεις... άντε και ( στην περίπτωση του γκόμενου) σε ερωτεύεται σφόδρα. Άντε και κρέμεται από τα χείλη σου ο Χριστιανός. Άντε και δημιουργείς τα ψεύτικα εμπόδια και καπάκι τα ξεπερνάς κιόλας. Και είσαι τώρα για να ανακεφαλαιώνουμε... σε σχέση θέλεις να μας πεις????

Δηλαδή, συγνώμη αλλά είναι σχέση αυτό????
Εγώ είμαι τρελή? Ο κόσμος δηλαδή βολεύεται να ζει σε ένα ψέμα? Όσο μεγάλη και να ήταν η ανάγκη σου να τον έχεις αυτόν τον άνθρωπο, τώρα είσαι ευτυχισμένη ας πούμε?? Όχι για να καταλάβω δηλαδή....

Αλίμονο σου αν δεν θυμάσαι...

Χαχαχα....

Θυμάσαι που το ζήταγες?
Θυμάσαι που το μείωνες συνεχώς, λες και ήταν ευχή και κατάρα? Λες και ήταν για όλους τους άλλους, μα όχι για σένα?
Θυμάσαι τα βράδια που έκλαιγες?
Θυμάσαι που το έκρινες.. που το έλεγες χαζό και ανώφελο??
Τότε που το έψαχνες στις λάσπες κρύων κρεβατιών?
Που βιαζόσουν να το βρεις μόνο και μόνο για να το ακυρώσεις ?
Ποια?? Εσύ... η Λυδία η έμπειρη. Η Λυδία η δυνατή. Η Λυδία που δεν μπορεί να της πουλήσει έρωτα κανένας... γιατί, ο έρωτας είναι πράγμα ιερό... και δεν είναι για να προφέρετε από στόματα που το μόνο που ξέρουν, είναι να προφέρουν λέξεις των οποίων τη σημασία αγνοούν...
Θυμάσαι ένα βράδυ, κάτω από τα αστέρια, που μιλούσες και μιλούσες και ζητούσες από κάποιον πιο μεγάλο, να σου δώσει απαντήσεις? Και εκείνος σε άκουγε.. το θυμάσαι κούκλα μου? Εκείνο το τελευταίο που σου είπε το θυμάσαι ή μήπως η περίσσια σιγουριά σου, σε έκανε να το λησμονήσεις???

Δυο κουβέντες όλες και όλες, σαν προφήτης της νύχτας, φίλος των αστεριών... σαν να ήταν άλλος που πρόφερε εκείνες τις λέξεις... σαν να τις άκουσε ο Θεός που ενώνει τις καρδιές... ο Θεός που βαρέθηκε να τον βλαστημάς και δανείστηκε φωνή από τη δική του μόνο και μόνο για να σου απαντήσει...

"Αυτό που περιμένεις, θα έρθει. Το μεγάλο, το ένα, το θαύμα και η δύναμη μαζί, θα έρθει. Η μαγκιά, είναι να επιτρέψεις στον εαυτό σου να το ζήσει... να μην το χαραμίσεις. Να μην το φοβηθείς..."

Τα θυμάσαι αυτά?
Ξεχνάς??
Μπα... όχι... δεν είσαι τέτοιο κορίτσι... μόνο να αμφισβητείς ξέρεις καλά...


Με τα πολλά ... νομίζω ήρθε ... και τώρα ψάχνω το κουράγιο, σαν άνθρωπος βλάσφημος να σώσω ότι προλαβαίνω... και την καρδία μου και την περηφάνια μου.
Γιατί τις είπα τις κουβέντες και τις θυμάμαι.

Ναι, το θυμάμαι...

Μάλλον δεν θα τον κρατήσω τούτο το λόγο μου...

"Στον Έρωτα" λέει " και στον πόλεμο, όλα επιτρέπονται... "

Δικαιολογίες....

Δικαιολογίες μιας ψυχής κουρασμένης... μιας γυναίκας που νόμιζε πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα... και μπορεί, δεν λέω... τα πάντα... τα πάντα εκτός από αυτό, που κάνει την καρδιά της να χτυπάει σε ρυθμούς αλλιώτικους... καινούργιους... όχι στεναχώριας. Όχι απογοήτευσης. Όχι πόνου μα χαράς....ευτιχίας...έρωτα...
...


Άντε να συνηθίσεις.. :P

Υ. Γ. Μου λέιψατε... τα κείμενα σας, εσείς... χωρίς να σας γνωρίζω με την πραγματική σημασία της λέξεως... μα αλήθεια... Τι παραπάνω να ξέρεις για κάποιον?? Η αλήθεια του καθενός, εδώ είναι.. μασκαρεμένη με ένα ψεύτικο όνομα, νομίζει πως κρύβεται...
Είμαι καλά. Πολύ καλά. Δεν λείπει τίποτα, δεν περισσεύει τίποτα. Μια περίεργη ολοκλήρωση. Ελπίζω να χαμογελάτε. Στα όμορφα, στα άσχημα, να χαμογελάτε.... όπως είπε και ένας Έλληνας ηθοποιός... "Η μέρα της κρίσης, δεν έφτασε ακόμα!"

Για πάντα!

Πέρασε ένας ολόκληρος μήνας ε??
Πέρασε,πέρασε.... και μένα μου πέρασαν οι φρίκες... σχεδόν δηλαδή....
Και η λόξα με την απομόνωση μου πέρασε... ίσως γιατί απομονώθηκα..
Και η Αθήνα μου πέρασε... σε άλλη γη, σε άλλα μέρη είμαι.......

Θυμάσαι που σου έλεγα ότι από μικρή, η λέξη ΦΕΥΓΩ ήταν η αγαπημένη μου??
Το κάνω στις καλές, το κάνω και στις δύσκολες, το έκανα και τώρα. Είναι στη φύση μου, έλεγε η φιλενάδα μου... και τώρα το λέει δηλαδή..

"Εσύ θα φεύγεις και εγώ θα περιμένω πάντα... γιατί σε αγαπάω. Για αυτό" Το ήξερε εκείνη πριν το μάθω εγώ...

Το παίξαμε δυνατές μέχρι το τέλος. Δεν μπορώ να πω! Εγώ έλεγα μαλακίες να περνάει η ώρα και να σπάσει εκείνη η κρύα ατμόσφαιρα στα ΚΤΕΛ. Ο Γιώργος με κοίταγε. Μια εμένα και μία την Πόπη και η φιλενάδα μου, το έπαιζε ότι δεν τρέχει τίποτα.... έτσι για χαβαλέ κουβαλάγαμε 5 βαλίτσες στον Κηφισό...
Ε... μετά φορτώσαμε τα πράγματα, αγκαλιαστήκαμε, ξαναγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε και μπήκα στο λεωφορείο..

Αν με πόνεσε κάτι, από όλη αυτή την αλλαγή, δεν είναι ότι άφησα πίσω φίλους και γνωστούς και σπίτι και δουλειά και οικογένεια και γκόμενο και πήγα στου διαόλου τον κώλο...

Με πόνεσε αυτό που είδα από το κάθισμα 4 του πούλμαν.... Στη γωνία, που υποτίθεται δεν είχα ορατότητα, έγειρε η Πόπη στον ώμο του και εκείνος την πήρε αγκαλιά και την παρηγορούσε... Προσπαθούσε να φανεί δυνατή για μένα, σε μένα. Προσπαθούσε να σεβαστεί τις επιλογές μου και να με αγαπήσει με αυτές και για αυτές. Ακόμα και αν την κρατούσαν μακρυά μου. Όπως και θα την κρατήσουν άλλωστε. Κανένας άλλος δεν το έχει κάνει αυτό για μένα.

Λυπάμαι που το λέω, μα πιο πολύ, λυπάμαι που το συνειδητοποιώ.. Είμαστε σαν αδελφές,συνηθίζω να λέω .... μα ακόμα και οι αδελφές μου, δεν .... δεν αντέδρασαν έτσι....

Εγώ, μπορώ να νιώσω έτσι για κάποιον? Με την φυγή κάποιου?
Αναρωτιέμαι....
.
.
.
.
.
Μόνο για εκείνη...
Καταλήγω.

Κάποιοι, όταν ανακοίνωσα την απόφαση μου, με ρωτούσαν αν σκοπεύω να μείνω για πάντα εκτός. Εκτός Αθήνας δηλαδή.

Το για πάντα είναι σχετικό.... δεν έχει αρχή... δεν μπορείς να το καθορίσεις στο παρόν σου, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ποτέ. Ας μην το επιδιώξεις .... δεν στο προτείνω...

Όταν αφήνεις τον εαυτό σου, να στηρίζετε στο για πάντα, να δουλεύει με δεδομένα που μόνο για πάντα δεν μπορούν να διαρκέσουν, το μόνο που θα καταφέρεις, είναι να πληγωθείς... και αυτό, θα είναι για πάντα.

Για όσο μου αρέσει λοιπόν. Για όσο αναπνέω. Για όσο έχω λόγο να με κρατάει εδώ... Μπορεί και για πάντα μα δεν υπόσχομαι... μόνο ελπίζω.... Ας είναι εδώ το για πάντα μου.

Θα μιλάμε πιο σπάνια.... μα θα μιλάμε.... να είστε καλά... στο τώρα σας, στο μετά.... μακάρι στο για πάντα.....