Μπορεί αύριο...

Στα μπουζούκια τον γνώρισε... απέναντι τα τραπέζια τους, άφθονο το ποτό, φωτιά τα μάτια τους....βαρετή η παρέα των υπολοίπων...

Σηκώθηκε να χορέψει το τραγούδι της... φίλος ο τραγουδιάρης καθώς ήταν, της άνοιξε σαμπάνια και εκείνος την έλουσε με λουλούδια ενώ ταυτόχρονα την έγδυνε με τα μάτια του!

Τον Αλέξη δεν τον σκέφτηκε στιγμή, δεν του άξιζε άλλωστε...

Ξύπνησε στο κρεβάτι της... μόνη........ευτυχώς! Καμία όρεξη δεν είχε για παρέα!

Έβαλε τις φόρμες της και πήγε για τρέξιμο στην παραλία... κατέληξε καθισμένη στην άμμο να χαζεύει τα κύματα... Πως κατάφερνε να ξεφτιλίζει και τους πιο μικρούς στόχους που έθετε στον εαυτό της....

Θάλασσα, θάλασσα και πάλι θάλασσα! Θύμωσε από το πουθενά... είχε βαρεθεί να τα ρίχνει στον εαυτό της και κατηγορούσε την θάλασσα που την έκανε θεριό, που την χώριζε από τον κόσμο τον υπόλοιπο, που δεν μπορούσε μακριά της, που μόνο μέσα της σταματούσε να πονάει το κορμί της....

Καράβι έπρεπε να ήτανε... καράβι με πανιά... να αγγίζει τις στεριές και να απομακρύνετε! Να την χαϊδεύει το νερό και να την σημαδεύει η αγριάδα... να νανουρίζετε από τα κύματα και να λέει τον πόνο της στον ουρανό....

Τίναξε την άμμο από τις τσέπες του τζιν και πήρε το δρόμο για το σπίτι... σκοτείνιασε πάλι... μπορεί αύριο να είναι πιο εύκολη η μέρα!