4 Ιαν 2011

δεν ξέρω.

Ακούω τις ιστορίες των άλλων και τρομάζω πολύ...
Φοβάμαι πως και σε μένα κάπως έτσι θα γίνει.

Το βλέπω ότι έρχεται.
Το βλέπω και συ μου λες να μη φοβάμαι.
Να ζήσω το τώρα.
Να σου έχω εμπιστοσύνη...

και εγώ το βλέπω να έρχεται κατά πάνω μας. Κατά πάνω μου δηλαδή. Και που είμαστε αγκαλιά? Τι να λέει ...

Έχω μια αίσθηση πως την ώρα εκείνη απλά θα εξαφανισθείς από δίπλα μου και όλο αυτό το μαύρο ... το σκοτάδι , ό φόβος με τους τόνους σκιών θα διαλυθεί πάνω μου.

Ή θα με διαλύσει.

δεν είναι παράλογος φόβος. δεν είναι απωθημένα, δεν είναι το παρελθόν , δεν είναι καχυποψία. Αυτό θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω.

Να ΜΕ αντιμετωπίσω δηλαδή.

Είναι ότι το ξέρω. Ότι το βλέπω. δεν ξερώ μόνο με τι ταχύτητα έρχεται. Δεν ξέρω πότε θα μας ή με φτάσει.
Άλλοτε μοιάζει να τρέχει σαν τρελό Άλλοτε να πηγαίνει αργά. Σαν να σέρνετε σχεδόν.
Και μόνο που συνεχίζει να κινείται, μου φτάνει.

Μα τι λέω?

1 σχόλιο:

dim juanegro είπε...

ένα χρυσάφι αφημένο στο περβάζι
σαν ήλιος στο παράθυρο που όνειρα δεν τάζει

ένα ασήμι κρεμασμένο στην κουρτίνα
σαν χαμηλή πανσέληνος που οργώνει κάθε μήνα

κι από μακριά
η πλατινένια σου σκιά
βλέμματα να αγκιστρώνει
κι από κοντά
τόσο γυμνή όσο απέραντη
μιαν αρκτική να λιώνει



Μια καλημέρα εκεί...
Θα δανειστώ τις λέξεις που σου έγραψα και θα τις αναρτήσω. Πάει καιρός άλλωστε.