"Σ'ακολουθώ.. στη τσέπη σου γλιστρώ σαν διφραγκακι τόσο δα μικρό. Σ'ακολουθώ και ξέρω πως χωράω μες το λακκάκι που 'χεις στο λαιμό...... Πάρε με μαζί σου στο βαθύ φιλί σου μην μ' αφήνεις μόνο, θα χαθώ....."
Πότε καταλαβαίνεις ότι πρέπει να σταματήσεις να ακολουθείς κάποιον? Πότε λες φτάνει?Πότε αρχίζει και φωνάζει η αξιοπρέπεια σου... ή μάλλον καλύτερα πόσες είναι οι πιθανότητες να μην σου φωνάξει ποτέ... να σε αφήσει να γίνεσαι ξεφτίλα?΄
Και κάτι άλλο...πόσο πονάει τελικά το να ακολουθείς κάποιον έτσι. χωρίς ιδιαίτερο σκοπό, χωρίς νόημα,χωρίς ελπίδα με ένα βλέμμα άδειο και μια καρδιά ματωμένη, νωπή, σπασμένη....
Δεν υπάρχει manual...
Ότι κάνεις μόνος σου.
Όποια φωνή είναι πιο δυνατή αυτή θα ακολουθήσεις.... ετσι πρέπει, έτσι να κάνεις....
Θα περάσει...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου