Ο κύκλος.

Γκρι πουλόβερ και τζιν παντελόνι νομίζω φορούσε.. χακί καπέλο..μεγάλα μάτια, διστακτικό χαμόγελο. Ήταν εκεί..μετά από τρία σχεδόν χρόνια,ήταν εκεί..
Μιλήσαμε πολύ και για τα πάντα,γρήγορες εναλλαγές θεμάτων μισές λέξεις, να προλάβουμε πριν φύγει. Βλέμμα σχεδόν υγρό. Είχα ξεχάσει ότι συνήθως δεν ήταν έτσι και δεν τον ρώτησα τι τον απασχολούσε."Μαλακία που φεύγω" είπε και δεν ήταν για μένα... "Μην μετανιώνεις.. θα τα πούμε...θα περάσεις υπέροχα το ξέρω" έλεγα εγώ χαρούμενη,σχεδόν μαστουρωμένη από την παρουσία του χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει ότι βρισκόμαστε σε αεροδρόμιο... "έχουμε έναν κύκλο να ολοκληρώσουμε... ".Διαπίστωση κι αυτή! Έξι χρόνια χωρίς τηλέφωνα, συναντήσεις, e-mail.... Δέκα συναντήσεις όλες κι όλες...σε άσχετες χρονικές στιγμές. Σχεδόν τυχαίες, σχεδόν αυτονόητες και από τους δύο... Έπρεπε να τον φιλήσω από την αρχή... ήταν το πιο φυσικό που μπορούσα να κάνω αντι να ψάχνω κουβέντες να του πώ... κι όμως δεν το έκανα.
Όπως επίσης δεν ρώτησα αν υπάρχει κάποια στην ζωή του -όταν πέντε λεπτά πριν το check in τον φίλησα- ούτε και εκείνος ρώτησε... Πάντα έτσι ήταν μεταξύ μας...κάθε φορά... Όποιος κι αν υπήρχε γενικά,συγκεκριμένα,τις ελάχιστες στιγμές που βρισκόμασταν ήταν πάντα δεύτερος... Όταν τελικά τον φίλησα με ρώτησε αν αυτό είναι καλό...¨"όχι" του απάντησα και μετά με φίλησε εκείνος....
Μου έστειλε μήνυμα όταν έφυγα από το αεροδρόμιο λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο.... Με περιμένει στην Δανία σύντομα... έχει ακόμα την γεύση του φιλιού....
Στην επιστροφή απλά τον σκεφτόμουν και χαμογελούσα..... "έχουμε πολύ μέχρι να κλείσει ο δικός μας κύκλος" ψιθύρισα....