6 Μαρ 2008

Φυλαχτό.

Σε λίγο θα έφτανε! Σε λίγο ο Νίκος θα ήταν στο σπίτι της και εκείνη έκοβε βόλτες! Πάνω κάτω... πάνω κάτω. Κάθισε στην καρέκλα και άναψε τσιγάρο. Έριξε μια ματιά στο τασάκι. Γεμάτο. "Ωραία!" σκέφτηκε. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρό της. Σκοτάδι. Κοίταξε τους τοίχους γύρω της και ένιωσε ξαφνικά να πνίγεται! Έτρεξε στην μπαλκονόπορτα και την άνοιξε βιαστικά.
Στο μπαλκόνι πια, έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι προς τον ουρανό. Σαν σε προσευχή. Ένιωσε τον αέρα να χαϊδεύει τα μαλλιά της. Ακούμπησε τα χέρια στα κάγκελα. Η αίσθηση του μέταλλου στα γυμνά της χέρια την ανατρίχιασε. Άνοιξε τα μάτια και ήταν πλέον αποφασισμένη. Έβαλε το χέρι της στην τσέπη της και έβγαλε το τσαλακωμένο χαρτί. Το ξεδίπλωσε ακόμα μια φορά. Να το διαβάσει πάλι. Να θυμηθεί γιατί είναι εκείνη η βαλίτσα δίπλα στην πόρτα της. Να θυμηθεί γιατί ενώ είναι έτοιμη από ώρα, κάθεται και τον περιμένει Γιατί δεν φεύγει τώρα....

Δεν ξέρω πως να το πω! Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω!Αυτό που ξέρω είναι μόνο ότι θέλω να με ακούσεις. Θέλω να προσπαθήσεις να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. Όπως παλιά. Τότε που μιλούσαμε με τις ώρες.

Για κάποιο λόγο νιώθω υπεύθυνη. Σαν να κατηγορώ η ίδια τον εαυτό μου για κάτι που έκανα λάθος. Μου είπες τι αισθάνεσαι. Τα θυμάμαι όλα. Κάθε λέξη σου. Σου είπα και εγώ. Ξέρεις μωρό μου, σ' αγαπάω. Και πολύ μάλιστα. Αλλά όχι πια το ίδιο. Όχι με τον ίδιο τρόπο.

Δέχτηκα να δοκιμάσουμε και πάλι γιατί πραγματικά το ήθελα. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι συνήλθες.Ότι μετάνιωσες... αλλά δεν μπορώ! Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πως δεν αντέχω. Πως έχουν αλλάξει τα πράγματα και εμείς σαν χαμένοι, τα τραβάμε να μείνουν εδώ! Στάσιμα.Να μείνουν ίδια. Ίδια όπως πριν χωρίσουμε, ίδια όπως πριν πονέσουμε ο ένας τον άλλο. Μα δεν φαίνεται να τα καταφέρνουμε καρδιά μου. Όσο κι αν προσπαθούμε.

Το ξέρω ότι με αγαπάς και εσύ. Το βλέπω στα μάτια σου, το διαβάζω στα χείλη σου. Βλέπω όμως επίσης ότι και εσύ συμβιβάζεσαι.

Πρέπει να το αφήσουμε. Δεν πιέζομαι. Δεν είναι ότι κάνω κάτι που δεν θέλω. Δεν είναι ότι κουράστηκα ή βαρέθηκα. Είναι απλά ότι στεναχωριέμαι. Νιώθω ότι είμαι άπληστη όταν ζητάω κάτι παραπάνω, κάτι ακόμα.... Δεν θέλω παραπάνω αγάπη μωρό μου, μου δίνεις αρκετή.

Ξεθωριάσαμε όμως. Παραδέξου το! Και εγώ... εγώ σχεδόν τρελάθηκα. Συνχώραμε μα έγινα σκληρή. Δεν μπορώ να το αλλάξω. Πράγματα που απλά με πείραζαν παλιά, τώρα δεν τα αντέχω. Υπάρχουν φορές που θέλω να ξεκινήσω να ουρλιάζω. Να σπάω. Τα πάντα. Υπάρχουν φορές, που θέλω να σε διώξω μακρυά μου. Να μην με βλέπεις. Να μην ακούς τις φωνές και τις υστερίες μα δεν το κάνω. Και έρχονται οι στιγμές που πάω να σκάσω! Θέλω να είμαι μόνη μου... Σαν τρελή.... στο είπα και στην αρχή....

Συγνώμη μωρό μου. Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει να σου το λέω κάθε τρεις και λίγο....
Σ 'αγαπάω μα δεν μπορώ να μείνω απαθής. Να αγνοήσω όλα αυτά που αισθάνομαι....
Οι στιγμες μας δικες σου να θυμάσε.....
και ας είναι να μείνω κενή! Φτάνει.... φτανει να
καταλάβεις.... αυτό φτάνει....!
Συγνώμη,
Μ.


Άνοιξε η πόρτα και εκείνη στεκόταν ακίνητη. Με το τσιγάρο στο χέρι. Κοίταξε τον Νίκο στα μάτια. Βαθιά.. δεν του μίλησε. Στάθηκε μπροστά του. Τον φίλησε απαλά... και εκείνος σαν να το ήξερε, πήρε να της χαμογελάει και δεν είπε λέξη. Μόνο χαμογελούσε... με κατανόηση, με χίλιες ευχές να την συνοδέψουν στο ταξίδι που δεν μπορούσε πια να προσποιήτε ότι δεν θα έρθει... Ήρθε η μέρα... Την είδε να αφήνει ένα χαρτί στο μικρό τραπέζι του τηλεφώνου και έμεινε να το κοιτάζει... χαμογελώντας ακόμα μέχρις ότου άκουσε την πόρτα να κλείνει. Πλησίασε το τραπεζάκι και πήρε το χαρτί στα χέρια του. Άναψε τσιγάρο να καπνίσει. Βγήκε στο μπαλκόνι να πάρει αέρα και μιμήθηκε τις κινήσεις που έκανε συνήθως εκείνη... Έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό... Σαν σε προσευχή.. και δάκρυσε Μα το δάκρυ το πήρε ο αέρας... φυλαχτό για εκείνη... εκείνη με τα όμορφα μάτια...

9 σχόλια:

Trioza Urticae είπε...

Το ξέρω ότι με αγαπάς και εσύ. Το βλέπω στα μάτια σου, το διαβάζω στα χείλη σου. Βλέπω όμως επίσης ότι και εσύ συμβιβάζεσαι.

Μα το δάκρυ το πήρε ο αέρας... φυλαχτό για εκείνη... εκείνη με τα όμορφα μάτια...

Πολύ ωραίο κείμενο...! Αν και κρατάω τα παραπάνω, δυσκολα μπορώ να ξεχωρίσω κάποιες φράσεις. Περιττά τα λόγια λοιπόν!

? είπε...

ευτυχώς που δεν ήταν ο Νίκος Κ. :-p
το παίρνω λίγο στη πλάκα για να μη πάρουν τα δάκρυα

Λυδία είπε...

@_biologist: Merikes fores ontos... ta logia einai peritta!

@_ νίκος κ.: an to kaloskeuteis, den einai kai toso stenaxori istoria...
les na to allaxw?? apo nikos sketo na ginei nikos k.?? :P Kalhmera!

Aristodimos είπε...

Τοσο ομορφα , απλα δοσμένο που με εκανες να νιώσω οτι ημουν σε μιά γωνιά και ζουσα μαζί τους...

Πολλές φορές ενω ολα πανε καλα, ενω εχουμε αυτα που παντα θελαμε , παρ όλα αυτα νιώθουμε πως εχουμε τελματώσει... οτι τιποτα δεν κινειται, οτι τιποτα δεν μας καλύπτει... πως μας πνήγουν τα παντα , και απλα ανοίγουμε την πόρτα και φεύγουμε , να βρούμε αερα καθαρό , ν ανασάνουμε , να γεμίσουμε τα πνευμόνια μας...
και η ζωή συνεχίζεται ! ! !

Μυαλά με Θέα είπε...

όμορφο και πολύ αληθινό - σε κάνει να θυμάσαι στιγμές που κάπως έτσι τις έζησες και συ - και είναι όμορφη η νοσταλγία του αποχωρισμού, δε νομίζεις..?

Λυδία είπε...

@_aristodimos : προσωπικά θεωρώ οτι είναι απαραίτητη μερικές φορές η φυγή... απαραίτητη για να νιώσουμε την απουσιά και να δούμε απο απόσταση την ζωή μας... Έχω την αίσθηση πως αυτοι που αγαπούν αληθινά δεν κλείνουν τις πόρτες.... ακριβώς για να συνεχιστεί η ζωή...
@_ μυαλά με θέα : συμφωνώ απόλυτα μαζί σου... εχει την ομορφιά που σου δίνει το να κρυφοκοιτάς σε μια ευιχισμένη έκδοση του αύριο με την δύναμη και τις εμπειρίες του χθές...

Καλησπέρα απο μένα και καλως ήρθες!!

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Mια ζωή να τους πληγώνουν τους Νίκους..Απονη ζωή..

Λυδία είπε...

@ νικος_ παραπονο ήταν αυτο?? :P

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Nαί..κλάψ..:)-