Φυλαχτό.

Σε λίγο θα έφτανε! Σε λίγο ο Νίκος θα ήταν στο σπίτι της και εκείνη έκοβε βόλτες! Πάνω κάτω... πάνω κάτω. Κάθισε στην καρέκλα και άναψε τσιγάρο. Έριξε μια ματιά στο τασάκι. Γεμάτο. "Ωραία!" σκέφτηκε. Έριξε μια ματιά έξω από το παράθυρό της. Σκοτάδι. Κοίταξε τους τοίχους γύρω της και ένιωσε ξαφνικά να πνίγεται! Έτρεξε στην μπαλκονόπορτα και την άνοιξε βιαστικά.

Στο μπαλκόνι πια, έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι προς τον ουρανό. Σαν σε προσευχή. Ένιωσε τον αέρα να χαϊδεύει τα μαλλιά της. Ακούμπησε τα χέρια στα κάγκελα. Η αίσθηση του μέταλλου στα γυμνά της χέρια την ανατρίχιασε. Άνοιξε τα μάτια και ήταν πλέον αποφασισμένη. Έβαλε το χέρι της στην τσέπη της και έβγαλε το τσαλακωμένο χαρτί. Το ξεδίπλωσε ακόμα μια φορά. Να το διαβάσει πάλι. Να θυμηθεί γιατί είναι εκείνη η βαλίτσα δίπλα στην πόρτα της. Να θυμηθεί γιατί ενώ είναι έτοιμη από ώρα, κάθεται και τον περιμένει Γιατί δεν φεύγει τώρα....

Δεν ξέρω πως να το πω! Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω!Αυτό που ξέρω είναι μόνο ότι θέλω να με ακούσεις. Θέλω να προσπαθήσεις να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. Όπως παλιά. Τότε που μιλούσαμε με τις ώρες.

Για κάποιο λόγο νιώθω υπεύθυνη. Σαν να κατηγορώ η ίδια τον εαυτό μου για κάτι που έκανα λάθος. Μου είπες τι αισθάνεσαι. Τα θυμάμαι όλα. Κάθε λέξη σου. Σου είπα και εγώ. Ξέρεις μωρό μου, σ' αγαπάω. Και πολύ μάλιστα. Αλλά όχι πια το ίδιο. Όχι με τον ίδιο τρόπο.

Δέχτηκα να δοκιμάσουμε και πάλι γιατί πραγματικά το ήθελα. Γιατί πραγματικά πιστεύω ότι συνήλθες.Ότι μετάνιωσες... αλλά δεν μπορώ! Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πως δεν αντέχω. Πως έχουν αλλάξει τα πράγματα και εμείς σαν χαμένοι, τα τραβάμε να μείνουν εδώ! Στάσιμα.Να μείνουν ίδια. Ίδια όπως πριν χωρίσουμε, ίδια όπως πριν πονέσουμε ο ένας τον άλλο. Μα δεν φαίνεται να τα καταφέρνουμε καρδιά μου. Όσο κι αν προσπαθούμε.

Το ξέρω ότι με αγαπάς και εσύ. Το βλέπω στα μάτια σου, το διαβάζω στα χείλη σου. Βλέπω όμως επίσης ότι και εσύ συμβιβάζεσαι.

Πρέπει να το αφήσουμε. Δεν πιέζομαι. Δεν είναι ότι κάνω κάτι που δεν θέλω. Δεν είναι ότι κουράστηκα ή βαρέθηκα. Είναι απλά ότι στεναχωριέμαι. Νιώθω ότι είμαι άπληστη όταν ζητάω κάτι παραπάνω, κάτι ακόμα.... Δεν θέλω παραπάνω αγάπη μωρό μου, μου δίνεις αρκετή.

Ξεθωριάσαμε όμως. Παραδέξου το! Και εγώ... εγώ σχεδόν τρελάθηκα. Συνχώραμε μα έγινα σκληρή. Δεν μπορώ να το αλλάξω. Πράγματα που απλά με πείραζαν παλιά, τώρα δεν τα αντέχω. Υπάρχουν φορές που θέλω να ξεκινήσω να ουρλιάζω. Να σπάω. Τα πάντα. Υπάρχουν φορές, που θέλω να σε διώξω μακρυά μου. Να μην με βλέπεις. Να μην ακούς τις φωνές και τις υστερίες μα δεν το κάνω. Και έρχονται οι στιγμές που πάω να σκάσω! Θέλω να είμαι μόνη μου... Σαν τρελή.... στο είπα και στην αρχή....

Συγνώμη μωρό μου. Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει να σου το λέω κάθε τρεις και λίγο....

Σ 'αγαπάω μα δεν μπορώ να μείνω απαθής. Να αγνοήσω όλα αυτά που αισθάνομαι....

Οι στιγμες μας δικες σου να θυμάσε.....

και ας είναι να μείνω κενή! Φτάνει.... φτανει να

καταλάβεις.... αυτό φτάνει....!

Συγνώμη,
Μ.


Άνοιξε η πόρτα και εκείνη στεκόταν ακίνητη. Με το τσιγάρο στο χέρι. Κοίταξε τον Νίκο στα μάτια. Βαθιά.. δεν του μίλησε. Στάθηκε μπροστά του. Τον φίλησε απαλά... και εκείνος σαν να το ήξερε, πήρε να της χαμογελάει και δεν είπε λέξη. Μόνο χαμογελούσε... με κατανόηση, με χίλιες ευχές να την συνοδέψουν στο ταξίδι που δεν μπορούσε πια να προσποιήτε ότι δεν θα έρθει... Ήρθε η μέρα... Την είδε να αφήνει ένα χαρτί στο μικρό τραπέζι του τηλεφώνου και έμεινε να το κοιτάζει... χαμογελώντας ακόμα μέχρις ότου άκουσε την πόρτα να κλείνει. Πλησίασε το τραπεζάκι και πήρε το χαρτί στα χέρια του. Άναψε τσιγάρο να καπνίσει. Βγήκε στο μπαλκόνι να πάρει αέρα και μιμήθηκε τις κινήσεις που έκανε συνήθως εκείνη... Έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το κεφάλι στον ουρανό... Σαν σε προσευχή.. και δάκρυσε Μα το δάκρυ το πήρε ο αέρας... φυλαχτό για εκείνη... εκείνη με τα όμορφα μάτια...